www.elmler.net
-
Virtual İnternet R
esurs M
ərkəzi
İlqar Fəhmi Qədim miniatür və xəttatlıq sənəti. Bakı tarixindən kollaj
198
198
– Burnuvuzdan gəlsin o yumurtalar. – Nənəm
azca qəzəblənsə də, bu kəlməni demək tərzindən
anlayırıq ki, məqsədi heç də bizim bütün ailə
üzvlərimizin
burnundan
toyuq
yumurtalarının
gəlməyini, yaxud çıxmağını seyr etmək deyil, sadəcə
arvad onun toyuqlarının məskəninə qəsd elədiklərinə
görə ürəyini boşaldır.
– Əşi, guya yumurta qəhətdi başımıza, - atam
dillənir, – dükanlar doludu yumurtaynan, nə qədər
istəsən al bişir də.
Nənəmin elə bil atasını söyürlər. Ya da yox, elə
bil onun hansısa qiymətli bir qızıl əşyasını dəmir-
dümürlə müqayisə edirlər.
– Çox sağ ol. – Əcayib bir tərzdə deyir. – Sən o içi
ağappaq inqubator yumurtalarını mənim gül kimi
toyuqlarımın qoyduğu sapsarı yumurtalarnan bir
tutursan? Elə o peçattdı yumurtalardan yemisən ki, indi
üzümə ağ olursan da.
Nənəm düz deyirdi o vaxtkı camaatın çoxunun
yadına gələr ki, hökumət fermalarının yumurtalarına
keyfiyyət nişanı adlanan balaca bir möhür vururdular.
Amma hamıya məlumdur ki, biçarə sovet höküməlinin
xalqın xeyrinə nəzərdə tutduğu bütün qərarlar əks
effekt verirdi. Məsəlçün, camaat yumurtanın üstündə
həmin bu keyfiyyət nişanı deyilən göy rəngli möhürü
görən kimi anlayırdı ki, inkubator yumurtasıdı, içindəki
sarısı da heç ağından fərqlənmir, özü də kapron
kalqotka dadı verir.
-Sən də, ay Həsənağanın qızı, çox da zilə
qaldırma bu yumurta söhbətini, – babam öz mülayim
www.elmler.net
-
Virtual İnternet R
esurs M
ərkəzi
İlqar Fəhmi Qədim miniatür və xəttatlıq sənəti. Bakı tarixindən kollaj
199
199
199
səsiylə aranı soyutmağa çalışır. – Guya sənin o cüllütə
oxşuyan toyuqların olmaseydi acınnan öləceydik.
Maşallah, hələ mən də işdiyirəm, uşaqların da əli çöreyə
çatıb. Ala-babat dolanırıq də. Boşalt o otağı , qoy o
rayonnu tifil hökumətdən ev alaneycən gəlib bir-iki il
qalsın burda. Sakit oğlandu, beş-altı dəfə bura da gəlib,
özün görmüsən. Həm də gədənin dostudu da. Fərri
adam olmasa uşaq məsləhət bilməz ki.
– Bu ya? – Nənəm təəccüb və bir az da kinayəylə
atamı göstərir. – Sən diyirsən mən indi bunun sözünə
etibar eliyim? Adə, bu sabah murdar urusun birini də
götürüb salar boğazımıza ki, bunu yidizdirib içizdirün,
qəmsəmoldu, nə bilim, piyanardu. Bunun ipinin üstünə
odun yığmağ olar?
– Yox da, sən də bizim camaatı urus ərməniynən
nöş tay eliyirsən? Noolsun ki bakili döyül. – Babam
uzun müddət dəmiryolunda bələdçi işləmişdi, bütün
rayonlarımızı gəzmişdi, onun üçün də bilirdi ki,
mahiyyət etibariylə bizim camaat elə bizim camaatdı,
istər rayonda yaşasın, istər şəhərdə. Fərq olsa olsa bir-iki
adətdə, ənənədə olacaq.
– İstəmirəm, - nənəm müqavimət göstərir, – lazım
döyül mənə onnarın ayda verdiyi otuz manat.
İstəmirəm gətirdiyləri pay-puçu. Mən öz toyuqlarıma
öyrəşmişəm. Həm də, nə əziz-xələf olub süzünçün bu
rayonnı balası. Ciyərparavuzdu bəyəm?
-Dostumdu da, – atam səsini bir az yumşaldır, –
ay məmə, hesab elə ki, bu saat sənin köhnə padruqan, -
atam bu sözü deyəndə azca gülümsünür, – Molla
Məsməxanımın evi yandı, ya ayrı şey oldu, düşdü
www.elmler.net
-
Virtual İnternet R
esurs M
ərkəzi
İlqar Fəhmi Qədim miniatür və xəttatlıq sənəti. Bakı tarixindən kollaj
200
200
küçələrə. Sən indi ona o boş otağı qıymıyaceysən ki, nə
var-nə var toyuq saxlıyırsan orda? Mən də elə də.
Dostumdu, can-ciyərimdi, görürəm obşejitdə əziyyət
çəkir, istəyirəm bir az kömək eliyim də.
– Adə, mənə bax, - nənəmin qaşları yığılır. – Sən
Molla Məsməxanımı o qurumsağa tay eliyirsən? O
ağzıdualı, orucdu, namazdı arvaddı, əlinnən Quran
düşmür. Molla Məsməxanım evsiz qalsa, toyuqların
evinə köçürdmərəm, Onu öz otağıma salıb özüm
köçərəm toyuqların yanına. – Sonra da dodağaltı
deyinir: – qurumsağın danışığına bax. Gör kimi kimnən
bir tutur. – yenə nəyisə xatırlayıb ürəyi açılır. – Adə,
Molla Məsməxanımın duaları olmasa, Allah bilir, hansı
dərədə, harda olarduz hamuvuz. Hər ay süzün
salamatdığıvuzçün filan qədər nəzir-niyaz verirəm ona,
Quran oxutdururam. Çoxsağoluvuzdu mənə?
Atamın yaralı yerinə dəydilər elə bil.
– Hə də. Zülümnən qazandığımız köpük-quruşu
bizdən gizdin apar tök Molla Məsməxanımın qabağına,
o da yedizdirsün o avara gədəsinə.
Nənəm ah çəkir, bir az kövrəlir və övlad sarıdan
bəxti gətirməyən «padruqasını» fikirləşir.
– Hə , o yazıq da bir cür çəkir. Bir dənə oğlun ola,
o da belə bifər, nəşəxor. Nə bilim əşşi, Allah bilən
məsləhətdi.
– Öz işidi, özü bilər. Vaxtında arvad
məclislərində veyillənib qırt toyuqlar kimi boş-boş
mərsiyə oxumaqdansa oğlunu tərbiyə eliyərdi. - atam
mövzunu yenə əvvəlki axara qaytarır: –boşaldırsan
otağı, ya yox?
Dostları ilə paylaş: |