KöRPƏ SƏSİ, ana nəFƏSİ
Yüklə 1,54 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Salatın Əhmədli 231
- Salatın Əhmədli 232
- Salatın Əhmədli 233
- Salatın Əhmədli 234
- Salatın Əhmədli 235
- Salatın Əhmədli 236
Salatın Əhmədli 231 insanın bar-bəhər fəslidir. İnsanın da ömründə bu fəsillərə bənzərlik var. Uşaqlıq günlərə bənzər, günlər də yaza. Uşaqlıq insanın həyatının doğuluşudur, yaranışıdır, bir ömrün təməl daşıdır. Uşaqlığın günləri yaz çiçəklərinə bənzər. Al-əlvan güllər gözlərini oxşayır. Doğrudan da, necə də qəribədir, mənə elə gəldi ki, güllər və günlər insan uşaqlığının timsalında elə eyni mənanı daşıyır. Sonra qaynar yay gəlir. İsti, odlu-alovlu yay. Özündə həftələri yerləşdirən yay. Çiçəkləri bara- bəhərə çevirən yay. Bir daha düşündüm ki, təbiətlə insanın həyatında, insanın həyatını ipə-sapa düzən günlərdə, həftələrdə, aylarda, illərdə əbədi bir bağlılıq var. İndi daha sevinirdim. Gözlərim gülürdü. Düşü- nürdüm ki, daha bilmədiyim heç nə qalmadı. Yenə cijimin gülər gözləri nə isə demək istəyirdi. Əslində, onun gözləri mənim vermədiyim sualın cavabını demək istəyirdi. - Hə, nə oldu? Nəsə soruşmaq istəyirdin? - Yox, yox, nə soruşacaqdım ki, - tez cavab verdim. Cavabım da təzədən suallı oldu. Bilmirəm, bəlkə də, çoxdan görmədiyim, hansısa uzaqlıqdan Salatın Əhmədli 232 gələn cijimin elə qəfil gəldiyi kimi, qəfil də yoxa çıxacağından qorxdum. Yəqin ki, mənim təlaşımı cijim də gördü. - Darıxma, qızım, hələ neçə illər bundan əvvəl sənə dediklərimi yadına sal. Cijim mənə o qədər sözlər demişdi ki, o qədər nəğmələr söyləmişdi ki… Bir zaman yuxumun vaxtı gələndə qucağına sıxıb, həzin, kədər qarışıq bir səslə başqa bir kimsənin duymayacağı, ancaq mənim eşidəcəyim, mənim dilimdə səslənən laylaları deyəsən təzədən eşidirdim: «Layla deyim yatasan, qızılgülə batasan…». Nə qədər qəribə olsa da, ağlımın kəsmədiyi, ayağımın yer tutmadığı vaxtlar cijimin qucağında olduğum günlər qızılgülqarışıq gözlərimin önünə gəldi. Sevindim, yenə gözlərimdəki sevinci elə cijimin gözlərindən duydum, üzünə yayılmış tə- bəssümündən duydum. Həmin o qızılgüllərə batdığım günlərin yaddaşımda oyanmış çağlarından baxırdım. Belə anlarda cijimin də gözləri gülərdi. Hə, axır ki, cijim özü əllərini uzatdı. Mənim əllərimi ovuclarının içinə aldı. Asta-asta sığalladı. Beləcə analı günlərimi mənə təzədən yaşatdı. Salatın Əhmədli 233 Birdən ruhuma bir üşütmə gəldi. Elə bildim ki, cijim nəsə qorxulu bir şey deyəcək. Bu nəvazişləri ilə o məni deyəcəyi sözlərin ağırlığına tab gətirməyə hazırlayırdı. - Hə, qızım, insan üç şeyin qədrini bilmir – sağlamlığın, cavanlığın və həyatın. Gərək sağlam yaşadığın hər anı, hər günü unutmayasan ki, bunu itirə də bilərsən. İnsan zəhmətsiz qazancı dağıtdığı kimi, zəhmətsiz qazancın qədrini bilmədiyi kimi sağlamlığın da qədrini bilmir. Sağlamlığını israf eləyir, unudur ki, əlindən salıb büllur şüşə kimi sındıra bilər. Cavanlıq da belədir. Gərək onu da elə yaşayasan ki, qocalığa gəlib çatanda peşman olmayasan. Cavanlıq və qocalıq bir-birini tamamlayanda insanın həyatı yaranır. Cavanlıq sənin ömrünün aylarıdır. Aylar bir-birinə calanıb, illəri yaradır. Həyat dediyin də elə bu anlardan ibarətdir. Əldən gedən daşın da qiymətli olmağını müdriklər çoxdan deyib. O ki ömür ola. Həyatın şirin olmağını istəyirsənsə, qəlbini sevgiyə aç. Bu sevgi səni yorulmağa, usanmağa qoymaz. İnsanlara sevgi… Heç bilirsən bu nədir? Mən həmişə cijimin suallarından qorxmuşam ki, ona istəyincə cavab verə bilməyim. İndi necə cavab Salatın Əhmədli 234 verim? Düşünürdüm, hiss eləyirdim ki, cijim mənə demək istəyir ki, insan gərək sevginin qədrini bilsin. Bir şey ki, səni yaşadır, sənin həyatına bir məmnunluq gətirir, qəlbən, ruhən özünü xoşbəxt hiss eləyirsən, bəs bunun qədrini niyə bilməyəsən? Eh, ay ciji. İnsanlar müxtəlifdir, təbiətləri də bir- birinə bənzəmir. Sənin gözlərindən oxuduğum cavabı elə olduğu kimi sənin özünə qaytarıram: «Bəli, insanlar sağlamlığın, cavanlığın və həyatın qədrini bilmədiyi kimi… Bir də sevginin qədrini bilmir. Onun qismətinə, taleyinə çıxmış sevginin. Sonra başa düşdük ki, hər sevgidə bir nifrət, hər nifrətdə bir sevgi yaşayır. İllərə qarışıb onun içində ərimiş sevgimizin qədrini lazımınca qiymətləndirə bilmədik». Cavabımın əvvəlilə cijim razılaşırdı. Başını asta- asta tərpətməyindən, gülümsər çöhrəsindən duyurdum bunu. Amma deyəsən, axıra yaxın bir qədər çöhrəsi tutuldu, buludlandı. - Hər kəs özündən gəlməlidir, öz dünyasından. – Mən belə düşündüm. İllərin uzaqlığından gəlmiş cijimi niyə günahlan- dırmalıyam ki? Axı cijim mənim həyatımın elə çağında gəlib ki, aylarımın da, illərimin də ehtiyatda Salatın Əhmədli 235 qalanını yaddaşıma gətirsin. Ötüb keçənlərlə qarşıda olacaqları başa-baş qoyum, düşünüm, daşınım. Bəlkə, incitdiyim illər olub, bəlkə elə incitdiyimə görə o illər tarixin səhifələrinə gömülüb. Cijim gözümə kitab kimi görünürdü, mən indi o kitabı vərəqləyirdim. Özümdən küsüb gedən illəri qaytarmaq üçün cijimin illərinə pənah aparmaq istəyirdim. Və o illərin vərəq-vərəq səhifələrində, damar-damar yaddaşında yaşanmışları görmək istəyirdim. Elə yaralar var ki, qanı axır, bu qanı görmürük. Elə ocaqlar var ki, yanır, tüstülənir, korun-korun öz içindən közərir, amma görə bilmirik. Bəlkə, mənim də belə illərim az olmayıb. O illərin bağrına çalın-çarpaz dağ çəkmişəm. Ağrıtmışam onları, ağlatmışam… Vaxtında qədrini bilmədiyim, boş ötən, zəhmətsiz keçən, barsız-bəhərsiz qalan illərdən danışıram. Yenə cijimin məhrəm, isti əlləri saçlarımda gəzdi, yanaqlarımı oxşadı. Yenə qəlbimə istilik, hərarət gəldi. Başa düşdüm ki, küsən illərin əvəzinə təzə illər gəlir. Mənə yaşamaq, yaratmaq həvəsi gətirən illər. Cijimin səsi uzaqdan gəlirmiş kimi mənə güclə çatırdı: Salatın Əhmədli 236 - Gəlir, qızım, o, illərin arxasında dayanan Qocalıq. Dayanıb o illərin arxasında. Hələ çox var. Özünü darıxdırma, amma onu tələsdirən, onu tez gətirən bir bəla da var, adına da tənbəllik deyirlər. Bircə onu özünə yaxın buraxma. Qələmin yazsa, düşüncələrin çağlasa, o tənbəllik deyilən nədirsə, qorxusundan sənin həndəvərinə yaxın gələ bilməz. Cijimin sözlərindən sonra elə bil ki, gözlərim açıldı, O dünyanın o başınacan gəzdiyim, gördüyüm yerlərin hamısını mənə göstərdi. O uzaqlıqda dayanmış qocalığı da görürdüm. Bir gözün görə biləcəyi qədər qapını aralıyıb, baxıram. Qocalıq pələng kimi hərisliklə marıtlayıb, barmaqları ilə illərimi sayırdı, qocalıqla mənim aramdakı illəri. Mənə doğru can atırdı. Nə qədər uzaqda olsa da, hiss eləyirdi ki, mən də onu görürəm; gəl, gəl deyirdi. Amma arada illər var idi. Məndən küsüb gedən, bir daha qayıtmayacaq illərin əvəzində həyatıma gələcək illər onun qabağına sədd çəkmişdi: - Yox, elə demirəm. - Nəyi demirsən? - cijim soruşdu. Qocalığı istəmədiyimi cijimə söylədim. Yüklə 1,54 Mb. Dostları ilə paylaş:
|