Aytən Quliyeva
32
Yazıçı özünü “ziyalı” hesab edən bir ailənin timsalında bu
qəbildən olan digər “mədəni ailə”ləri, özünü savadlı göstərmək
üçün ilk növbədə öz dilini unudan, ona xor baxan, bu dildə da-
nışmaqdan utanan ayrı-ayrı insanları səciyyələndirən xüsusiy-
yətləri göstərir: “Yəni ki, bu mənimçün təzə bir məsələ deyildi.
Mən çox gözəl bilirdim ki, bir çox mədəni ailələrdə başqa dildə
da
nışmaq dəbdir, ələlxüsus da belə ailələrin gəncləri üçün öz
dil
lərini bilmək mandır. Bilirdim ki, bəzi ailələrdə cavan oğlan-
lar öz ana dillərində yeddimərtəbə küçə söyüşündən qeyri heç
bir söz bilmirlər və cavan qızlara isə söyüş söymək əyib və ya-
raşmayan bir iş olduğundan öz dillərini öyrənməyə də heç bir
ehti
yac qalmır və bu səbəbdən də işti-şayət təsadüfən bir yerdə,
məsəlçün azərbaycanca şeir oxunduğun eşidəndə bu onlara Afri-
ka meşələrində yaşayan buşmenlərin dili qədər əcaib gəlir və on-
lar qulaqlarını tutub qaçırlar. Bəli, bunlar hamısı öz yerində,
bun
ların heç biri mənimçün təzə xəbər deyil. Məni ən çox təəc-
cü
bə gətirən bu idi ki, Fərhad da bu işə zərrə qədər təəccüblən-
mədi”(5,203).
Öz ana dil
ini, adət-ənənələri bəyənməyən bu insanlar milli
mu
siqimiz olan muğama da biganədirlər. Radioda muğam səslə-
nən zaman ailə üzvlərinin hərəsi bir bəhanə ilə otağı tərk edir.
A
ta isə sanki bütün bu hadisələrə etiraz olaraq sona qədər muğa-
mı dinləyir: “Sən öləsən, ömrümdə muğamata belə ləzzətlə qu-
laq asmamışdım. Hərdənbir ev yiyələri gah o qapını, gah bu qa-
pını açıb otağa boylanırdılar. Bilmirəm da nəyi yoxlayırdılar,
mu
ğamatın qurtarıb-qurtarmadığınımı, yoxsa ki, mən getmişəm,
ya yox?”(5,205). M
uğam bitdikdən sonra ata bu “ziyalı” ailə ilə
vidalaşır.
Əsərin süjetini tamamlayan, qayəni oxucu üçün daha da ay-
dınlaşdıran epizodlardan biri dilənçi ilə bağlı olan hadisədir. Hə-
lə oğlunun sevdiyi qız və onun ailəsi ilə tanış olmayan ata yolda
di
lənçi bir qadın görür. Ona yardım üçün pul vermək istəyir, la-
kin görür ki, cibində təzə qohumlarına hədiyyə almaq üçün ayır-
dığı 50 manatdan başqa pulu yoxdur. O, bir anlıq düşünür: “Heç
|