Mən nifrətlə aynadakı əksimə baxıram. Saçlarım niyə dağınıqdır biz kimi durur
Yüklə 3,64 Mb. Pdf görüntüsü
|
174 www.vivo-book.com
Əgər müqaviləni imzalasam, o mənimlə belə, buyruq sahibi kimi olacaq. Üzümü turĢuduram. Bu, mənə lazımdırmı? Bıçaq və çəngəli götürərək ehtiyatla maral ətini yeməyə baĢlayıram. Doğrudan da, dadlıdır. – Bizim… e-e… münasibətlər bu qaydada qurulacaq? – deyə pıçıldayıram. – Sən mənə əmr verəcəksən? – özümü onun gözlərinin içinə baxmağa məcbur edə bilmirəm. – Hə.
– Aydındır. – Bundan əlavə, sən özün istəyəcəksən ki, bunu edim, – deyə o, asta səslə əlavə edir. Sözün düzü, buna çox Ģübhə edirəm. Mən maral ətindən bir tikə də kəsirəm və ağzıma yaxınlaĢdırıram. – Buna cəhd etmək çətindir, – deyirəm və tikəni ağzıma qoyuram. – Razıyam. – Kristian bir anlığa gözlərini qapadır. O, gözlərini yenidən açdıqda onların qaraldığını görürəm. – АnasteyĢa, sən daxili səsinə qulaq verməlisən. Ġnterneti öyrən, müqaviləni oxu. Mən həvəslə bildiyim hər Ģeyi sənə baĢa salaram. Mən cümə gününədək Portlenddə olacam. Əgər bundan əvvəl mənimlə danıĢmaq istəsən, zəng elə, bir yerdə Ģam edərik. Məsələn, çərĢənbə günü. Çox istəyirəm ki, hər Ģey alınsın. Düzünü bilmək istəsən, həyatımda heç vaxt heç nəyi belə istəməmiĢəm. Gözlərindən görürəm ki, Kristian səmimi danıĢır, o bunu sidq-ürəklə istəyir. Amma burda nəsə baĢqa bir əmma var. Niyə məhz mən? Niyə on beĢ qızdan heç biri? Bəlkə mahiyyət elə rəqəmlərdə gizlənib? – O biri on beĢ qızdan niyə ayrıldın? – deyə soruĢuram. О, qaĢlarını çatır, sonra təslim olaraq baĢını yelləyir. – Hərəsi ilə bir cür alınırdı… – Kristian susur, düzgün sözü axtararaq. – Uyarsızlıq. – DüĢünürsən ki, mən uyarlı olacam? – Hə.
– Onlarla daha görüĢmürsən? – Yox. Mən öz təbiətimə görə monoqamam.
175 www.vivo-book.com
Aha… bax bu yenilikdir. – Aydındır. – Ġnternetdə qurdalan, АnasteyĢa. Mən bıçaq və çəngəli masaya qoyuram. ĠĢtaham tamam itib. – Elə bu? Daha yeməyəcəksən? О, açıq-aĢkar hirslənir, amma susur. Mən rahatlıqla köks ötürürəm. Qarnım yeni xəbəri həzm edir, baĢım isə Ģərabdan azca fırlanır. Kristiana, onun boĢqabında olan qidanı necə tam Ģəkildə həzm-rabedən keçirməsinə baxıram. O, at kimi yeyir! Ġdmanla nə qədər məĢğul olmalısan ki, bu cür formada qala biləsən? Və bu zaman qəfildən pijama Ģalvarlarının onun ombalarından necə sallandığını xatırlayıram. Bu mənzərə fikirlərimi tamamilə qarıĢdırır. Mən utanaraq stulda vurnuxuram. Кristian mənə baxır və üzüm allanır. – Sənin nə haqda fikirləĢdiyini bilmək üçün nə qədər pul ödəməliyik, – o deyir və mən daha çox allanıram. Kristian dəcəl təbəssümlə gülümsəyir. – Amma deyəsən, bilirəm nə haqda, – deyə məni cırnadır. – YaxĢı ki, fikirlərimi oxuya bilmirsən. – Sənin fikirlərini, yox, bacarmıram, amma bədəninin dilini dünəndən etibarən pis öyrənməmiĢəm. Səsin ahəngi oynaqdır… onun əhvalı belə tez necə dəyiĢir? Onunla yarıĢa bilmirəm. Kristian iĢarəylə ofisiant qızı çağırır və hesabı gətirməyi xahiĢ edir. HesablaĢaraq yerindən qalxır və əlini mənə uzadır. – Gedək. Əlimi əlinə alaraq o, məni yenidən maĢına doğru aparır. Tamamilə qəfildən bizim təmasımız belə normal, belə yaxındır. Mən elə məhz bunu, adi, incə jesti mənimlə otaqda… Qırmızı ağrı otağında eləmək istədiyi ilə uzlaĢdıra bilmirəm.
***
176 www.vivo-book.com
düĢüncələrimizə təslim olmuĢuq. Saat beĢə doğru evə çatırıq. Pəncərələrdə iĢıq yanır – Keyt artıq qayıdıb. ƏĢyaları toplayır, əgər əlbəttə, o təkdirsə, Eliotsuz. Kristian motoru söndürür; ayrılıq vaxtı yetiĢib. – Ġçəri keçərsən? – soruĢuram. Onu buraxmaq istəmirəm. – Yox, iĢlərim çoxdur, – deyə cavab verir təmkinli simasıyla. Barmaqlarımı bururam baxıĢı anlamayaraq. Qəfildən hissiyyata qapılıram: o, çıxıb gedir!.. Кristian əlimi tutur və dodaqlarına toxundurur, xəfifcə öpür ovcumun arxa tərəfini, köhnə dəblə, əzizləyərək. Kövrəlirəm. – Ġstirahət günlərinə görə sağ ol, АnasteyĢa. Bu… əla idi. ÇərĢənbə günü? Səni iĢdən götürəcəm? – ÇərĢənbəyədək, – deyə pıçıldayıram. Kristian yenidən əlimi öpür və onu dizimə buraxır. Sonra maĢından çıxır və sərniĢin qapısını mənim üçün açır. Niyə özümü birdən-birə tərk edilmiĢ və tənha hiss edirəm? Boğazım düyünlənib. Əsas məsələ – bunu üzə vurmamaqdır. Təbəssümlə maĢından çıxıram və cığırla evə doğru gedirəm, bilərək ki, qarĢıda məni Keytlə görüĢ gözləyir. Yarı yolda çevrilirəm və Kristiana baxıram. ―BaĢını dik tut, Stil‖ – deyə özümü ruhlandırıram. – Yeri gəlmiĢkən, əynimdə sənin tumanındır, – gülümsəyirəm və o görə bilsin deyə boks tumanından rezin qaytanı çıxarıram. Kristianın ağzı açıla qalır. Sən bir reaksiyaya bax! Əhvalım o dəqiqə yaxĢılaĢır və mən qürurla evə doğru gedirəm, bir ayağım üstdə atılıb-düĢməmək üçün çətinliklə özümü saxlayaraq. Ura! Daxili ilahəm coĢqudadır. Keyt qonaq otağındadır, kitabları qutulara yığır. – Sən qayıtmısan!.. Bəs Kristian hardadır? Hə, necəsən? – səsdə həyəcan və təlaĢ var, o tələsik mənə yaxınlaĢır, çiyinlərimi qucaqlayır və gözlərimin içinə baxır. Heç salamlaĢmağa macal tapmıram. Lənət Ģeytana… Keyt inadkar və bəsirətlidir, çantamda isə hüquqi sənəd var, ona əsasən, məxfiliyi qorumalıyam. Heç də yaxĢı durum deyil. Yüklə 3,64 Mb. Dostları ilə paylaş:
|