Yuxuma yağış yağır
137
BAŞLAMADAN BİTƏӘN SEVGİ
Sevəәnəә sevməә deməәrəәm,
Sevsəә məәnim günahım yox.
Güləәnəә ağla deməәrəәm,
Məәn ağlatsam günahım çox.
Gedəәni qaytarmamalı,
gedəәn məәcbursa getməәyəә.
Qalana yas tutmamalı,
qalan da məәcbur qalmağa.
Başlamadan bitəәn sevgi
Məәn atmadım bu sevginin təәməәlini.
Ancaq təәrəәzidəә çəәkdim
yalan-doğru əәməәlimi.
Getməәyini istəәməәdəәn göndəәrdiyim,
dinləә məәni.
Bu bir alın yazısıdır...
Məәn qırmaq istəәməәzdim
inan, səәnin ürəәyini.
Allah cəәnnəәtəә aparar,
ürəәkdəәn sevəәnini.
İLHAM PƏӘRİMƏӘ
Adiləә
138
Səәsim dəә yetmirdi dəәrdimi deyim,
O məәndəәn gedəәli dünyam qaraydı.
Susmuşdu dodaqda yaralı neyim,
Çalmırdı, sinəәmdəә sözüm yaraydı.
Görəәn hansı duyğu qaytardı məәnəә
Ruhumda gizləәnəәn, itəәn pəәrimi.
Özüləә bir dünya gəәtirdi yenəә,
İlhamım soyutdu könül təәrimi.
Həәr gecəә başımda qara kölgəәləәr,
Məәni qorxudurdu təәnhalığımda.
Ziyarəәtəә gəәlib indi qəәm dəәrəәr,
O ilham pəәrisi qəәm otağımdan.
Tutulmuş bulağın gözünu açdı,
Qıymadı o pəәri, könlüm tez sola.
Ürəәk dəәftəәriməә nurunu saçdı,
Sözüm dildəә qala, bəәdəәnim öləә.
* * *
Bir dəәrd evim vardır, sakini təәk məәn,
Küləәkləәr sovurar, açar qapımı...
Həәr gecəә bir şeir enəәr qeybdəәn,
Döyəәr pas bağlayan naçar qapımı...
Yuxuma yağış yağır
139
HƏӘYAT HƏӘZİN BİR NƏӘĞMƏӘDİR
Həәyat həәzin bir nəәğməәdir,
Həәr kəәs özü-özünəә oxuyar.
Dünyanın min naxışı var,
Məәhəәbbəәt toru toxuyar.
Səәn məәnim ömrüməә
sonradan yazılan əәl yazısısan.
Səәn – sinəәmdəә saralan hekayəәm,
Payızımdan sıyrılan qayəәm.
Məәn – bulud,
Səәn – məәndəәn töküləәn yağışım,
Həәr damlamda duam, alqışım.
Səәn – ümidim, dayağım, ahım, tabım,
Səәn – həәləә yazılmamış kitabım...
Bu dünya olum qoxuyar,
bu dünya ölüm qoxuyar.
Olumla ölüm arası
yaşamdı, zülüm qoxuyar.
Həәyat həәzin bir nəәğməәdir,
Həәr kəәs özü-özünəә oxuyar.
Adiləә
140
MƏӘN SƏӘNƏӘ NƏӘ AD VERİM
Səәn məәnim qəәlbiməә bir
çiçəәk toxumu əәkdin.
Bilməәdin ki, bar üçün
çiçəәyəә sevgi gəәrəәk...
Məәn isəә heç olmasa
bircəә daşın üstünəә
bir ovuc torpaq atdım.
Mamır olub göyəәrdi,
yaşıl-yaşıl səәrildi
ağ varaqlar üstünəә...
Səәn məәni yaşatmadın,
məәni daşlar yaşatdı...
Quru oldu, yaş oldu,
daş oldu artıq yerim...
Məәn səәnəә nəә ad verim?
Yuxuma yağış yağır
141
ALLAHDAN GECİKƏӘN PAYIM
Baxıram küçəәləәrəә,
səәkiləәrəә damlara,
Baxıram ara-sıra
yoldan keçəәn adamlara.
Həәrəәnin bir nisgili,
həәrəәnin bir həәsrəәti...
Biri gizləәdəә bilir
nisgilini bircəә anlıq gülüşündəә.
Biri məәsum duruşunda.
Biri itirməәk istəәyir həәsrəәtini
bir gözəәlin baxışında.
Biri atıb özünü
həәyatın çirkab quyusuna.
Qorxu tökülür saralmış üzündəәn,
sudan çıxmış balıq kimi
böyüyəәn gözləәrindəәn...
Biri gizləәdəә bilməәmiş nisgilini,
yazmış qanıyla qollarına –
“ata”, “ana”, “yar” deyəә.
Baxıram o küncdəәkinəә
açıq yaxasından görünür
Ürəәk şəәkli çəәkmiş
ürəәyinin üstünəә.
Bu dünyada arzusuna çatmadığı,
vüsalına yetməәdiyi bəәllidir.
Atıb məәcnunluq daşını...
Neyləәsin ki,
“yüzün yarısı əәllidir”.
Baxışım gəәzir, dolaşır,
Qayıdır öz üstüməә –
kor oluram tüstüməә.
Adiləә
142
Yazmaq istəәyirəәm səәni
bütün vücuduma,
yazmaq istəәyirəәm ruhuma...
Dilimdəә tük bitirəәnim,
Gündüz günüm, gecəә ayım...
Allahdan gecikəәn payım...
BOŞLUĞA DÜŞMÜŞƏӘM
Boşluğa düşmüşəәm, oyalanıram...
Eləә hey xəәyallara dalıram.
Heç görməәdiyim birini anıram,
onu görmüşəәmmiş kimi sanıram.
Həәtta nəәləәri sevdiyini dəә bilirəәm,
O gecəәləәri sevir, məәn gündüzləәri,
O dağları sevir, məәnsəә düzləәri.
Məәn həәyatı o var deyəә sevirəәm,
O isəә məәni həәyatı bilir.
Beləәcəә...ağrıları keçmişimdəәn silir.
Görəәnləәr bəәxtəәvəәrlik verirləәr,
bu dünyanın əәlindəәn
deyirləәr, - İNSAN qapdın.
ƏӘslindəә məәn su idim,
axıb, çuxurumu tapdım...
Eləә hey xəәyallara dalıram,
taleyimi xəәyallarıma yazıram...
Tanrının məәnəә biçdiyi ömrü hesablayıram...
Heç görməәdiyim birini anıram...
Eh... boşluğa düşmüşəәm, oyalanıram.
Yuxuma yağış yağır
143
ƏӘLVİDA
Eşqin yollarında azdım,
təәrifini beləә yazdım:
Nəәhayəәtsiz qumsallıq,
sahili görünməәyəәn
suya həәsrəәt dalğalar...
Vaxtsız qopan fırtına
qum təәpəәləәrini sovurar...
sovurar aşıqləәrin başına.
Nəә səәn Məәcnun oldun,
nəә məәni Leyli olmağa qoydun.
Çıxıb getdin səәssizcəә,
yolunu gözləәdim, illəәr keçdi...
Bircəә dəәfəә təәbrik etdin bayramımı...
Donub qaldım yerimdəәcəә...
Səәsindəәki o soyuqluq
oydu məәni oyuq-oyuq.
Eləә bil ki, hissin yoxmuş, yad kimi...
Bilməәdin ki, həәr səәsini duyduğum an
məәnimçün bayram kimi...
Məәn özümü aldatmışdım,
səәn həәr zaman beləә idin.
Məәn səәnin gözləәrindəәn
oxuyardım “səәn” vəә “məәn”,
məәnimsəә gözləәrimdəә həәmişəә “biz” olardı.
Qaçıranda gözləәrini,
məәnim gözləәrim dolardı.
O zamanlar əәyilmişdim saf sevgiyəә,
istəәrdim ki səәn dəә əәyil.
Səәn gedəәndəә yeni nəәğməә yazmışdım
“Bu həәləә son vida deyil”...
Bəәlkəә dəә sevməәmişdim
Dostları ilə paylaş: |