«[Onlar Allaha] tövbə, ibadət və şükr-səna edənlər, oruc tutanlar [və ya cihad uğrunda, elm təhsil etmək üçün yurdundan ayrılıb başqa yerə gedənlər], rüku və səcdə edənlər [namaz qılanlar], yaxşı işlər görməyi əmr edib pis işləri yasaq edənlərdir. [Ya Məhəmməd!] Belə mö ᾽ minləri [Cənnətlə] müjdələ!» (Tövbə-112). Ayədə onların ilahi cəhətlərini, yə
᾽
ni tövbə, ibadət, şükr-səna etmələri, oruc tutmaları, rüku və səcdə etmələrini
sadaladıqdan sonra birbaşa, onların öz cəmiyyətlərini islah etmək məqsədi ilə yaxşı işlər görməyi əmr edib pis işləri
yasaq etmələrini qeyd edir.
Digər bir ayədə isə belə buyurur:
«...O bəndələr ki [müsibətlərə] səbr edən, [sözlərində və işlərində] doğru olan, Allaha itaət edən, mallarından fəqirlərə verən və sübh vaxtı Allahdan bağışlanmaq diləyənlərdir [sübh namazına qalxanlardır].» (Ali-İmran-17). Səbr kəlməsi Qur
᾽
anın hər yerində müqavimət, xüsusilə döyüş meydanında müqavimət göstərmək mə
᾽
nasında
işlədilib. Bu ayədə də ictimai xislətlərin ardınca birbaşa, onların səhərlər Allahdan bağışlanmaq diləmələri, yə
᾽
ni
abidlikləri zikr edilib. Deməli, islamda bu iki xislət bir-birindən ayrılmazdır. Bunlardan birinə qarşı e
᾽
tinasızlıq
göstərmək digərinə e
᾽
tinasızlıq göstərmək deməkdir.
İmam Zaman (ə)-ın səhabələrinin sifətləri barəsində xüsusi bir ifadə var ki, mən onu bir hədisdə deyil, bir çox
27
Kamilliyə doğru Wap.IXLAS.Az
hədislərdə görmüşəm. Hədislərdə deyilir ki, onlar gecələr rahib, gündüzlər isə aslandırlar. Onları gecə görsən bir qrup
rahibi gördüyünü düşünərsən, amma gündüz rastlaşsan, onların aslan olduğunu sanarsan.