Ndokuzmayis
Yüklə 344,54 Kb. Pdf görüntüsü
|
6
atılım aracı olmuştur. Bunlar Manyetik Rezonans Görüntüleme tetkiki ve Dijital Substraction Anjiografidir. Bu iki tetkik yönteminden önce Kliniğimizde myelografi ve karotid anjiografi tetkikini uyguluyorduk. Bu iki tetkik yöntemi de asistanlar için oldukça zor ve zahmetli bir işlemdi. Akşam 3, 4’e kadar servisin işlerini toparlar veya ameliyata girer ve 4’ten sonra radyolojide 90 derece dik durabilen röntgen masasında myelografileri çekerdik. Myelografi tetkikleri ertesi gün sabah viztinde incelenirdi. Myelografi sonrası bilgisayarlı tomografi ve kontrast maddenin konusa doğru rahat gidişinin gösterilmesi oldukça önemliydi. Paraparezi nedeniyle gelen hastaya myelografi çekmekten çekinirdik. Myelografi sonrası hastaların mevcut parezilerinde kötüleşme oluşabiliyordu. Hastaları oldukça sıkı takip etmek gerekiyordu. Tabii ki bu arada myelografinin lezyonun tam yerini göstermesi gerekiyordu. Bir diğer emek gerektiren ve zahmetli tetkik yöntemlerinden birisi de karotid anjiografi tetkikiydi. Karotid artere özel iğnelerle girilmesi ve kontrast maddenin verilerek ön-arka, yan ve town grafilerin elde edilmesinden ibaretti. Bazen hastalara sedasyon verilmesine rağmen hastalar bu işlemi tolere edemezler ve ajite olurlardı. Tüm bunlar yaşanırken radyoloji bölümü arka arkaya kaset üzerine çekim yapabilen bir makineyi kendi bölümlerine kurdu. Bu makine hem skopi yapabiliyor hemde kontrast enjekte edilirken tek çekim değilde seri çoklu çekim yapabiliyordu. Seldinger yöntemiyle karotid artere girebiliyor ve peş peşe birkaç çekim yaparak kontrast maddenin internal karotid ve dallarına dağılımını bizim karotid anjiografiden daha başarılı olarak gösterebiliyordu. Bizler karotid anjiografiyi oldukça yaygın uygulayabiliyor olmamıza rağmen bu yöntem radyologlar tarafından yapılıyordu. Bizler çağrılmıyorduk ve olayın içerisinde değildik. Yorumlarıyla birlikte filmler elimize geliyordu. Kaliteleri ve anevrizmayı gösterme yetenekleri bizim çektiğimiz karotid anjiografi tetkiklerinden daha iyiydi. Bu gelişme buruk ta olsa bizleri sevindirmişti. Buruk sevinç diyoruz çünkü tetkik yöntemi bizlerin elinden yavaş yavaş uzaklaşıyordu. Yine de olayın içerisinde yeralmak için çaba sarfediyorduk. İşlem yapılırken uygulama odasında bulunuyorduk. Bundan daha sonra Dijital Substraction Anjiografi cihazı ve Manyetik rezonans görüntüleme cihazı kuruldu. Artık myelografi ve karotid anjiografi tetkiki yavaş yavaş tarihe karışıyordu. Bu cihazların elde ettiği görüntülere bakarak insanoğlunun katettiği mesafeyi hayranlıkla izliyor bu baş döndürücü mesafenin artık görüntüleme teknolojisinin son evresi olarak görüyorduk. Aslında bu düşünce bile başlı başına bir yanılgıydı ve her geçen gün yeni gelişmeler kaydediliyordu. 1990’lı yıllarda iletişim kısıtlıydı. Beyin cerrahisi gibi acili bol olan bir dalda eğitim görüyorduk ve seyrek olmamakla birlikte Öğretim Görevlisi veya baş asistan desteğine ihtiyaç duyuluyordu. Ancak cep telofonu henüz kullanım alanına girmemişti. Evde nöbet tutanlar mutlak ya telefonun başında bekler veya gidecekleri yerin sabit telefon numarasını bırakırlardı. Tabii ki o numarada olacakları süreyi de bildirmek durumunda kalırlardı. Daha sonra çağrı cihazları bulundu ve bazı mesajları gönderme imkanına kavuştuk. Çağrı merkezini santralden bağlatıyor ve sözlü olarak hastaneyi arayınız gibi 7
mesajlar bırakabiliyorduk. Bir sonraki yılda ise artık direkt telefon numaralarını tuşlayarak çağrı bırakabilir duruma geldik. Bu bizim için büyük ilerleme olarak hafızalarımıza yerleşmişti. 90’lı yılların sonlarına doğru cep telefonlarıyla tanıştık ve hastaneden bize ulaşmak veya bizim bir başkasına ulaşmamız sorun olmaktan çıktı. Bu süreç içerisinde hemşire sayısında eksiklikler vardı. Az sayıda hemşire nöbete kalıyor hastalara yemek yedirilmesi, yatak bakımı, dekübit bakımı, serum takılması ve hatta rutinlerinin alınmasında aksaklıklar yaşanmaması için asistanlık yıllarımızda bu işlerde de yardım ediyorduk. 2000’li yıllar hastanelerde otomasyon sistemlerinin yerleştiği ve her yapılan işin kaydedildiği yıllardı. Yapılan her işlem otomasyon sistemlerine kaydediliyor ve hastalara fatura ediliyordu. Artık hastaların sağlık güvencelerinin olup olmadığı önem kazanıyor, hastaneye yatan hastalar ameliyatları öncesi bu işlerle yoğun bir şekilde uğraşmak zorunda kalıyorlardı. 19 Mayıs 1978 tarihinde Eğitim, araştırma ve hizmet dönemine başlayan Beyin ve Sinir Cerrahisi kliniği sadece asistanlara uzmanlık eğitimi veren bir klinik olarak kalmayıp, ameliyathane teknisyenleri ve hemşireleri, servis hemşireleri ve hastabakıcılar için tam bir eğitim kurumuna dönüşmüştü. Hatta servis ve poliklinik sekreterleri için bir eğitim kurumu olmuştu. Bilgi ve beceriler gelişirken bilgi genişliği ve derinliği de oluşuyordu. O yılların en güzel özelliklerinden birisi de fedakarlık ve özveri kavramlarıydı. Burada mesai ve yapılacak işin önemi yoktu. Her bir kişi hastaların iyileşmesine odaklanmış, mesai ve iş kavramı olmadan özveri ve fedakarlıkla çalışıyordu. Saatin ve yapılan işin önemi yoktu. O gün özveriyle çalışmış olmanın verdiği manevi mutluluk yetiyordu. Bu herkese kişinin kendisini iyi hissetmesini sağlıyor ve mutlu ediyordu. Yıllar su gibi akıp gitti. 35. Yıl geldiğinde Anabilim dalının iki kurucusu yaş nedeniyle emekli olmak durumunda kaldı. 35. Yılın bu şekilde gelişi geride kalanların sorumluluğunu bir kat daha artırıyordu. 35 yıl önce yakılan meşale her gün biraz daha güçlenerek yanmaya devam ediyor. Her bir bireyin bu kliniğe ayrı, özel ve değerli bir katkısı var. Böyle bir kliniğin 35. Yıl albümünün ön sözünü yazmak benim için ayrı bir onur ve kıvanç kaynağıdır. Bu kliniğe emeği geçen herkese özellikle kurucular ve eski başkanlar Prof. Dr. Fahrettin Çelik ve Prof. Dr. Cemil Rakunt’a teşekkür ve minnetarlığımı sunuyorum. Prof. Dr. Cengiz Çokluk Beyin ve Sinir Cerrahisi Anabilim Dalı Başkanı
Yüklə 344,54 Kb. Dostları ilə paylaş:
|