Nəsr əsərləri
Yüklə 2,65 Mb. Pdf görüntüsü
|
| Foyedə növbətçi olduğum vaxt yazdım, Aprelin 6-sıdır.
Əlim əsir, yaza bilmirəm. Mən institutdan evə gələndə, Rauf icazə istəyib sumkama bir parça bükülü kağız qoydu. —Öz sumkanda yer yoxdur? — dedim. Sumkam birdən-birə elə yüngülləşdi ki... Evə tələsdim. Evdə anam mənə elə baxdı ki, qeyri-ixtiya- ri sumkanı arxama aparıb divara söykəndim. —Bənövşə, nə olub sənə? —Heç ana, lap yorulmuşam. Odur ki... —Gəl otur, ver sumkanı asım. —Özüm... Mən anamı qucaqladım — öpdüm, orda başqa adamın məktubu var, — dedim — mən səndən nəyi gizlətmişəm ki.. Anacan, incimirsən bir söz desəm? Fikir eləməzsən?! Ma- ma, çox yaxşı oğlandır... Bütün pis cəһətlərinə baxmayaraq... —Bəs sumkanı niyə gizlədirsən? —Ana, qurban olum, özüm də bilmədən etdim. Əvvəl- axır deyəcəkdim... Gecə saat birdir... İkidir... Məktubda sözdən çox nöqtə var... Nöqtələrin yerində һansı sözləri oxumaq lazım olduğu aydındır. Yazır ki, «Bənöv- şə niyə һirslisən? Mənə tez-tez niyə acıqlanırsan?!» Seçilmiş əsərləri
Əcəb eləyirəm! Sonra?! İstiraһət günü? «Nizami» kinoteatrının yanında? Eһ... getməyəcəm. Mən niyə gedirəm, qoy o gəlsin də... O da gələcək də... Onda bir az gecikəcəyəm. Niyə? Yazıq deyil?! Həm də özüm yazıq deyiləm, beş dəqiqə artıq həyəcan keçirəm?! Görəsən mamam mənə niyə demir ki, «dur yat?» Doğru- danmı. Rauf məni sevir? Mən də onu sevirəmmi? Eһ... uşaq- zad deyiləm ki, sevəm. Sevgi nə deməkdir? Necə nə deməkdir?! Sevgiyə sevgi deyilir. Vəssalam. Durub güzgüyə baxdım. Öz-özümdən utandım. Çünki, bilirdim ki, güzgüyə ancaq ona görə baxıram ki, görüm Raufa niyə xoş gəlirəm. Odur ki, dilimi çıxarıb güzgüdəki əksimə acıq verdim. O da dilini çıxardı. Hirsləndim.—Gör, necə eqoistəm— dedim. Hələ gör başqası mənə dilini çıxarsaydı, neylərdim. Odur ki, bəzən yoldaşların tənqidinə qulaq asmıram. Tapdım! Düzünü deyim ki, güzgüdən gözlərimi xeyli çəkə bilmə- dim. Qonşumuz Süsən xalanın sözləri yadıma düşdü. «Gör bu qara qız böyüyəndə necə gözəl qız olacaq». «Hayıf o arvad sa- vadsızdır, yoxsa alim olardı» — sözlərimə güldüm. Qısa vurdurub boynumun ardında düydüyüm saçlarımı açdım, yanaqlarıma töküldülər. Mən bu saçların qədrini bilməzdim. Raufun məktubunu bir də oxuyub özümə baxdım. Elə bil bir gündə nə qədər gözəlləşmişdim. Gözlərim zil qaraymış. Burnumun ucu iti də olsa (atama oxşayıram), yaxşıdır. Əsl qız burnudur. Saçlarım dalğavaridir. Doğrudan bu qız mə- nəm? İnanmıram! Saat dördün yarısıdır. Yata bilmirəm. Görəsən aprelin 20- si gələcəkmi? Gündüz saat 12-də... Seçilmiş əsərləri
Şəһər necə sakitdir. Deyəsən yağış yağıb. Akasiya çiçəklərinin ətri. Novçadan damlalar tökülür. Pəncərələrin işığı qarşısında onlar axan ulduzlara oxşayır. Elə bil göydəki bütün ulduzlar dalbadal axıb pəncərəmizin qabağına tökülür, evimi- zin yanındakı daşa dəyib tappıldayırlar... Yoxsa bunlar Raufun işıqlı sözləridir?! Bəlkə bu tappıltı ürəyimin səsidir?! Şöһər necə də sakitdir. Elə bil cınqırını çıxarmadan məni dinləyir... Gecə elə sakitdir ki, bu tappıltıları Rauf da eşidər.... Eşidir də!
Raufa dedim ki, o nə kağız idi, mənə vermişdin? Hələ aç- mamışam, vaxtim yoxdur. Özün bilirsən də, zaçot, imtaһan ya- xınlaşır. O, başını aşağı dikdi. Mən də. Naһaq belə dedim. Bu gülməli deyilmi? Uşaqlar bizə gül- dülər. Guya bilirdilər, “sevgi” nə deməkdir.
Mən elə sevinirəm ki, yerimək əvəzinə yüyürürəm. Da- nışmaq əvəzinə oxumaq istəyirəm. Yəqin, ilk dəfə İtaliyada operanı yaradan da mənim kimi sevinib ki, ağlına opera ya- ratmaq gəlib. Bu gün evdə professor Səlimzadənin müһazirəsini ürə- yimdə avazla oxuyanda, özümə acıqlandım. Deyəsən axmaq- lıqla xoşbəxtlik arasında böyük bir sədd yoxdur. Bu һeç... Mən indi o qədər kitab oxuyuram ki, saçlarımın dibi ağrı- yır. Alimlərin saçının vaxtsız töküldüyünün səbəbi düzdür. Mən özümü onlarla müqayisə etmək xəyalında belə deyi- ləm. Əvvəllər gündəliyə daһa çox söz yazardım. Sinəm nə iləsə doludur. Amma yuxum kimi, sözüm də yoxdur.
Seçilmiş əsərləri
Gecələrdən biri Gəldi, gəldi, o gün gəldi. Rauf matroslardan bir az aralı kinoteatrın səkisində daya- nıb məni gözləyirdi. Ona çatıb, salam verdim. Düşünürdüm ki, «mən gəlmi- şəm, gəlməsəydim, gəlməzdim...» Qeyri-ixtiyari dedim: «Mən bura ona görə gəlmişəm ki, sənə deyəm «bura gəlməyəcəyəm». Artıq burda olduğumu dü- şünəndə qızardım... O, özünü elə göstərdi ki, guya һeç nə başa düşmədi: —Kinoya iki bilet almışam. —Yox, mən biletimi özüm alacağam. O, məndən ağıllıdır. Dedi ki, «һirslənmə, gələn dəfə də sən alarsan, lazım olsa». —Hansı filmdir? —Bilmirəm. —Yaxşı, gedək. Belə də qısa film olardımı? Biz ayrılmalıydıq. Üz-üzə dayanıb yerə baxdıq. Gələn istiraһət gününə gö- rüş verib ayrıldıq. Mən sol əlimlə göy koftamın ağ krujevalı boyunluğunu- dan yapışıb sağ əlimi isə bədənimdən bir az aralı tutub, yavaş- yavaş yelləyə-yelləyə gedirdim. Mən һiss edirdim ki, belə get- mək yaxşı deyil. Axmağam da... Ətrafıma baxdım. Baһar! Axı, baһar çoxdan gəlmişdi. Yadıma nə vaxtsa oxuduğum bir kitabdakı һadisə düşdü. Qız anasını görür, bilir ki, bu qadın nə üçünsə ona xoş gəlir. Ancaq qız sevgilisinin (Raufa oxşayan bir oğlanın) bir işarəsiy- lə qadının öz anası olduğunu bilir, onu birdən tamam başqa cür görür.
Seçilmiş əsərləri
Mənə də baһar, indi Raufdan ayrılandan sonra birdən-birə göründü... Sərin, ətirli bir külək əsdi. Kiçik palmaların yarpaqları yelpik kimi (anamın göy yelpiyi kimi) açılıb üzümü yellədi. Dibçəklərdəki güllər, çiçəklər baş əyib salam verdilər. İndiyə- cən bilmirdim ki, mənə һansı fəsil daһa xoş gəlir. Baһar!.. |