O’zbekiston respublikasi oliy va o’rta maxsus ta’lim vazirligi namangan davlat universiteti ijtimoiy-iqtisodiy fakul’teti ijtimoiy-madaniy faoliyat kafedrasi
Bitiruv malakaviy ishining nazariy – uslubiy asosi
Yüklə 372,08 Kb.
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Bitiruv malakaviy ishining tarkibiy tuzilishi
- I bob. BUGUNGI O‘ZBEK ROMANLARIDA DAVR, TARIX, ZAMON
| Bitiruv malakaviy ishining nazariy – uslubiy asosi. Mavzuni yoritish
davomida ilmiylik, xolislik, tarixiylik, davriylik kabi tamoyillarga tayanildi. Tadqiqot jarayonida tanlangan mavzuga milliy va ma'naviy qadriyatlar, ilmiy g‘oyadan kelib chiqqan holda yondashildi. Bitiruv malakaviy ishining ilmiy-nazariy hamda metodologik asoslarini belgilashda O’zbekiston Respublikasi Prezidenti I.A.Karimovning ma`naviy qadriyatlar, milliy an`analar va tarixiy xotiraning mohiyati, milliy madaniyatni takomillashtirish va ma`naviy komillikka erishish haqidagi asarlaridagi nazariy qarashlariga suyanildi. Bitiruv malakaviy ishining tarkibiy tuzilishi. Bitiruv malakaviy ishi kirish, ikki bob, xulosa foydalanilgan adabiyotlar ro‘yxatidan iborat. Ishning umumiy hajmi 71 betni tashkil qiladi. 7
MASALASI VA YANGI TAMOYILLAR 1.1. Istiqlol davri romanlarida davr, muxit va inson fojeasining badiiy ifodasi Hayot va jamiyatdagi barcha o‘zgarishlarning asosi inson tafakkuridir. Tafakkurda o‘zgarish bo‘lmas ekan, ijtimoiy hayotda ham o‘zgarish bo‘lishi dushvor. Istiqlol davrining yuzaga kelishi ham shuning mahsulidir. Ma'lumki, o‘z navbatida har bir jamiyat o‘z muammosini yuzaga keltiradi, shunga muvofiq insoniyatning hayotga qarash tarzini ham o‘zgartiradi. Bu ruhiyat bilan bog‘liq masaladir. 70 yil davomida ma'naviyat, milliy ahloq asosi bo‘lgan dinidan, o‘tmishda o‘zini kim bo‘lganligini namoyon qilish qudratiga ega bo‘lgan tarixi, milliy qadriyatlaridan mahrum bo‘lgan xalq istiqloldan keyin bunga muyassar bo‘lgach, unda o‘zidan, o‘z millatidan g‘ururlanish tuyg‘usi yuzaga keldi. Chunki u ruhsizlikdan qutuldi, ruhi ozod, hur bo‘ldi. Ruhi hur odamning yuragi botir bo‘ladi. U hamma narsani yorqin ko‘radi, mohiyatini to‘g‘ri anglaydi. Bu borada Prezidentimiz I. A. Karimov shunday deydi: "Odamlarda o‘zligini anglash, milliy g‘urur, oriyat, o‘tmishdan faxrlanish, porloq kelajakni o‘z qo‘limizga olganimizdan g‘ururlanish kabi tug‘ular kamol topyapti, ularning bugungi va ertangi kuniga ishonchi ortib boryapti" 8 . Bu fikr bugungi kun adabiyotiga ham tegishlidir. Roman "zamondan oziqlanadi, zamon esa undan o‘z qiyofasini qidiradi, uning vositasida o‘zini yanada yaxshiroq anglashga harakat qiladi" 9 . Bu ayni haqiqatdir. Chunki romanda zamon va davr qiyofasi o‘z ifodasini topadi. Bu yerda zamonning zamirida insonlar yotgani, tadqiqotchi shuni nazarda tutgani aniq. Tog‘ay Murodning romanlarini o‘qigan kishi bunga ishonch hosil qiladi. Uning "Otamdan qolgan dalalar" romanida muhim bir hayotiy va falsafiy haqiqat yorqin badiiy aks ettirilgan. 8 Karimov I. A. Bizdan ozod va obod vatan qolsin. —T.: O‘zbekiston, 1996. –B. 226. 9
8
shu adabiy timsol vositasida xalqimiz mustamlakachilik davrida qul kabi ishlab, qul kabi xor-zor kun kechirib kelganini ochib tashlagan. Roman voqealari o'n bobda hikoya qilinadi. Shundan sakkiz bobida bevosita Dehqonqulning hayoti va u bilan bog'liq bo'lgan fojiali voqealar aks ettiriladi. Dehqonqulning bobosi farg'onalik Jamoliddin Ketmon (birinchi avlod vakili) — erkin inson. Uning o'z yeri, o'z suvi bor. Bundan u ichki bir erk tuyg'usi bilan g'ururlanadi. Jamoliddin dehqonchilikni jon-dilidan sevadi. U o'z dalasida ter to'kib, zavq-shavq bilan ishlaydi. Halol mehnat evaziga mo'l hosil olib, beminnat yashaydi. Biroq Turkistonning chorizm tomonidan zabt etilishi natijasida Jamoliddinning tinchligi buziladi. Bosqinchilar yerni ham, suvni ham bulg'ab, harom qiladilar. Oqibatda, yerdan va suvdan baraka ketadi. Jamoliddin toza yer- suv izlab, o'lka bo'ylab ko'p joylarni sarson-sargardon kezadi. Lekin u qayerga bormasin, hamma joyda bosqinchilar zulmidan ozor chekadi. Oxiri Buxoro amirligiga qarashli Denov hududiga ko'chib borib, birmuncha vaqt ancha tinch tirikchilik o'tkazadi. Farg‘onaga ruslar kirib kelmasdan avval romanning bosh qahramoni Dehqonqulning bobosi Jamoliddin birovga qulluq, xizmat qilishga or qiladigan imonli, chapdast, jo‘mard kishi bo‘lgan. Bitta u emas, boshqalar ham shunday tabiatga ega bo‘lishgan. G‘ayridinlarni hech qachon el bo‘lmasligini qadimdan bilishgan, shundan ulardan o‘zlarini olib qochishgan. Imoni but bo‘lgani sababli harom-harishdan o‘zlarini olib qochishgan. Jamoliddin ketmon dalasida g‘ayriddin juda sharmandali alfozda yotganligi uchun u yerni harom sanab, shuncha mehnati zoe ketishiga qaramay, uni tark etadi. Jamoliddin ketmonning bu tutgan ishida katta ramziylik va umumlashma fikr bor, yer va suvni pok tutishlik, inson jismini pok tutishlik demakdir. Pok tandagi ruh ham pok bo‘ladi. Shundan qadimda yer va suvni qadrlashgan, u katta qadriyat hisoblangan. Jamoliddin ketmonnin tutgan ishi, ya'ni makrux qilingan yerni tark etishi, suvni bulg‘anishiga e'tirozi sof musulmon kishining tutgan ishidir. Chunki "Qur'on"ning "Ol-i Imron" surasida: "Ey, mo‘minlar, o‘zlaringni qo‘yib, 9
ayamaydilar va yomon holga tushishingizni orzu qiladilar. Ularning sizlarni yomon ko‘rishlari og‘izlaridan oshkor bo‘ladi. Dillaridagi adovatlari esa yanada kattaroqdir" (118-oyat). "Kufrga qarshi kurashda sustlashmangiz! Agar iymon egalari bo‘lsangizlar, sizlar ustun bo‘lguvchidirsizlar" (135-oyat). Bu falsafiy va hayotiy haqiqatga ajdodlarimiz hamda ota-bobolarimiz amal qilishgan. Shundan turkiy qavmdagilar do‘st-birodar bo‘lishgan, bir-birini qo‘llab quvvatlashgan. Bu hol, ayniqsa, oddiy mehnatkash xalq orasida kuchli bo‘lgan. Chunki ular Qur'on, hadislar rukniga amal qilishgan. Jamoliddin ketmon o‘z dalasini tashlab, boshqa ekin bitadigan yer qidirganda, topolmaydi. Bari yer ketmon ko‘rmagan bo‘ladi. "Shunda, Qurbon qoraqirg‘iz o‘z dalasini beradi. - Ana, ol, o‘zbek", -deydi. Qoraqirgiz qirlarda mol boqadi. O‘zbek dasht-dalada ekin ekadi. Bobomiz Qurbon qoraqirg‘izni quruq qo‘ymayin deya, qo‘yin kavlaydi. Qurbon qoraqirg‘iz bobomiz bilagidan ushlaydi. - Tek o‘tir, o‘zbek, tek o‘tir, - deydi. O‘zbek qo‘ynida bo‘ldi nima, qirg‘iz qo‘ynida bo‘ldi nima" 10 . Bu hol bugungi kunda, vaziyatda kishini o‘ylashga, undan ma'lum bir xulosa chiqarishga da'vat etadi. Insonning jo‘mardligi, Vatanga sadoqati gap-so‘zi bilan emas, bajargan a'moli va faoliyati bilan belgilanadi. Romanda hayotiy haqiqat o‘zining badiiy in'ikosini topgan. Birinchi bobda biz oqpodsholarning‘ yurtimiz, xalqimiz boshiga solgan kirdikorlarini ko‘rib xalqimizning fojiaviy tarixining bir sahifasini varaqlasak, ikkinchi bobda esa qizillarning xalq ustidan mutlaq hukmronligi va siyosatning tub mohiyatini anglaymiz. Bu holni biz Aqrab a'moli va faoliyatidan ogoh bo‘lamiz. Jamoliddin Ketmonning o'g'li Aqrab (ikkinchi avlod vakili) ning qismati ham fojiali. Surxon yurtida voyaga yetgan Aqrab - vijdonli, mard yigit. U otasi singari o'z mehnati bilan o'z kunini ko'rishni, erkin yashashni istaydi. Shu maqsadda bosqinchilarga, qizillarga qarshi jang qiladi. Aqrab sho‘rolarning kimligini 10 Тоғай Мурод. Отамдан қолган далалар. - Т.: Шарқ, 1999. 20-бет (бундан кейинги мисоллар ҳам шу нашрдан олинади ва фақат бети кўрсатилади). 10
anglagach, birinchi kundan boshlab qo‘liga qurol olib, Vatanining mustaqilligi uchun kurashadi. Lekin u ezgu maqsadiga erisha olmaydi. Uni o'z hamqishlog'i Normurod faol qizillar qo'liga tutib beradi. Shu tariqa Aqrab bosqinchilarga qarshi ozodlik yo'lida halok bo'ladi. Yo‘lda qizillarning boshlig‘i Chanishev bilan shunday suhbat bo‘ladi: "Chanishev! -deydi. - O‘zi meni qayoqqa olib ketyapsan? - Yurchiga. - Undan keyinchi? - Toshkentga. - Toshkentdan keyin-chi? - O‘rusiyaga". Bu savol-javobdan keyin Aqrab Chanishevdan o‘zini shu yerda otishini iltimos qiladi va unga qarata shunday deydi: "... Chanishev! Sen meni O‘rusiyaga olib borasan-da, paqillatib otib tashlaysan. Qaysi bir o‘raga kafansiz ko‘mib tashlaysan. Vatan gadosi - kafan gadosi bo‘lib o‘laman. Kafansiz kim el-yurtimga olib kelib ko‘madi? Kafansiz o‘ligim it o‘liqdayin O‘rusiyada qolib ketadi! Ana unday keyin, bola-baqram qaerlarga borib otamlab yig‘laydi? Bola-baqram qaysi mozorim boshig‘a borib yig‘laydi? Bola-baqram ulug‘ ayyom kunlarda qaysi mozorimga chiroq qo‘yadi? Shunday ekan, otarman bo‘lsang, mana ko‘krak - ot! Lekin o‘z el-yurtimda ot! Shahid bo‘lsam, o‘z yurtimda shahid bo‘layin! Shahidimni o‘z el-yurtim ko‘msin!" (45 bet). Aqrabning‘ bu jo‘mardligi va Vatan tuprog‘ini muqaddas bi-lishiga polkovnik Chanishev ham tan beradi. U shunday deydi: "... Men seni bir yo‘lto‘sar deb eshitib edim. Bir kallakesar deb eshitib edim. Bir vahshiy deb eshitib edim. Seni endi bildim. Aqrab qo‘rboshi, sen asl jigit ekansan, asl jigit!"(48 bet). Insoniy fojia turli asoslarda vujudga keladi. Bularning ichida eng dahshatlisi, imonsizlik, o‘z manfaati yo‘lida qilingan sa'y-harakat, insonga bepisandlik bilan qarash oqibatida qalbning, o‘zgalarning ozor topishidir. Maktab direktori obrazida mazkur haqiqat o‘z ifodasini topgan. Unga ism ham berilmagan. Yozuvchi buni ataylib qilgan. Bu bilan aksar direktorlar shu toifadagi shaxslar degan g‘oyani ilgari surgan. Bu g‘oya haqiqatdir. Totalitar tuzumda, odatda, beshinchi sinfdan boshlab paxta frontiga safarbar etilardi. O‘ninchi sinf bolalarining o‘qish nima bo‘ladi, deb bergan savoliga "Paxtazor daftaring bo‘ladi, g‘o‘zalar husnixating bo‘ladi", - degan javob oladi. 11
Davr mafkurasi va siyosati hayotga qanchalik singib ketganligi shu odamning gap- so‘zi, xatti-harakati orqali anglatiladi. Bolalarni paxtaga mashinada olib ketayotganda, kabinadan mashina pillapoyasiga chiqib: "O‘rtoqlar, o‘lan-laparlar aytmanglar! Partiya-sovet qo‘shiqlaridan aytinglar", deydi. U qanday gap gapirsa, o‘z tilidan emas, albatta, markaz-byurodan, rayon, partiya komiteti birinchi sekretari Mavlonov tilidan gapiradi 11 . Direktor hech bir o‘quvchining qismatini o‘ylamaydi, ular uchun qayg‘urmaydi. Buni sezgan paxtakorlar yordamchilarga o‘ligini tashlab olishadi. Dalada nima yumush bo‘lsa, brigadir direktor oldiga keladi. "Paxta ortishga uchta bola bering. Paxta tushirishga ikkita bola bering. Dori sepishga bitta bola bering", - deydi. Direktor bunday ishlarga oz te-ruvchilarii jo‘natadi. Samodyotga yo‘l ko‘rsatuvchilikka odam so‘raganda, unga beshinchi sinf o‘quvchisi Dehqonboy Jamoliddinovni beradi. Direktor bilan o‘qituvchilar o‘rtasida shunday gap ketadi: "O‘rtoq direktor, endi bolani dori sepiluvchi dalaga yuborib bo‘lmaydi. Onasini bilasiz - kimsan Bolxin terimchi. - Bolxin bo‘lsa nima bo‘pti? - deydi direktorimiz. - Bolxin terimchi obro‘-e'tiborli ayol. Bolaga bir nima bo‘lib qolsa, onasidan baloga qolasiz". Ular bolalarga bir nima bo‘lishini, ya'ni oqibati fojia ekanligini bilishadi. Bilishgan holda norasidalarni shu yumushga ravo ko‘rishadi. Ayniqsa, Dehqonqulning o‘rniga qaysi bolani yuborishni maslahat qilishgan o‘rnini o‘qib, kishi titrab ketadi. "- Cho‘liboev Ziyod? - Bir qari onasi bor. Direktorimiz shahodat barmog‘ini nishladi. - Ana shu bo‘ladi! - dedi". Bu hol qabohatlikdan boshqa narsa emas. Ziyod dori sepilgan paxtazorda hushidan ketib, yotib qoladi va bir kun yotib, olamdan o‘tadi. Bunga uning o‘zini aybdorga, ya'ni dori sepilgan maydonda uxlab qolganga chiqarishadi. 11 Karimov H. Istiqlol davri adabiyoti. Darslik. -T.: Yangi nashr, 2010. –B. 101. 12
Ziyodning onasini u yotib qolgan paxtazordan biron-bir nima topamanmi degan ilinjda maydonga termulishi, tikilishi va "Ziyod-u-u-u, Ziyod-u-u-u" deb chaqirishida ham katta ma'no bor. Bu chaqirish adolatsizlikdan zardobga to‘lgan qalbning nidosidir. Inson o‘zi bilgan, tajribadan o‘tkazgan, haqligiga yuz foiz ishongan narsasini asoslash o‘rniga uning tamom teskarisi aytilsa, o‘shani bajarish, katta iqtisodiy zarar keltirishni bilgan holda ijro etishga kirishish katta fojiadir. Chunki bunda inson jismi emas, ruhi, qalbi ham lat yeydi. Ma'lumki, odam jismini davolasa bo‘ladi, ruh, qalbning ishi qiyindir. Bu hol totalitar jamiyatning yorqin ko‘rinishidir. Insonning hayotdagi o‘rni, uni inson deb tan olishiga imkon beradigan tuyg‘ulardan biri va asosiysi g‘ururdir. Bu fazilatning yo‘qligi esa insoniy illatlarning urchishiga sharoit va muhit yo‘lini o‘taydi. G‘ururi yo‘q misoli temir odamga o‘xshaydi. O‘zi qilishi lozim bo‘lgan ishni, buyuril-gan yumushni qoyilmaqom qilib bajaradi. Evaziga hech narsa so‘ramaydi. Temir odam uchun zaryad kifoya qilgandek, g‘ururi yo‘q odam uchun esa tirikchiligi o‘tsa bo‘ldi. Uchinchi avlod -Dehqonqul - shunday odam. G‘ururi yo‘q odamda insoniy sha'n ham bo‘lmaydi. Kolxoz raisi to‘y kelgan kun Dehqonqulni o‘g‘lidan so‘ratadi. U daladan kelgach, rais uyiga chiqadi. O‘zaro shunday gap-so‘z kechadi: "Ha-a-a, chaqirgan ekansiz, Rais bova? - Chaqiribman? Qachon? E, ha-a, bugun Dehqonobdagi quda bo‘lmishlar ikkita fotiha qo‘y tashlab ketib edi. Shu qo‘yning birovini so‘yib, rayon kattalarini chaqirayin dedim. - O‘zimga ayting edi, daladan vaqtliroq kelib, so‘yib berar edim. - Bo‘ldi-bo‘ldi, Klara Xodjaevaning shopiriga so‘ydirdim. O‘zimiz so‘yib, o‘zimiz yeb yotibmiz... Bo‘pti, Dehqonqul aka, -dedi raisimiz" (118-bet). Rais uni na ichkariga, na choyga taklif qiladi. Xonadondagilarga osh-non qo‘yishni buyurmaydi. Dehqonqul bo‘lsa buni ko‘ngliga olmaydi. Bir kuni rais yana Dehqonqulning qo‘liga go‘sht tutqazadi va uyidagilar mehmonbop ovqat qilishini, o‘zi ketib qolmasdan qarashini aytadi. Dehqonqul 13
yarim kechada tuz totmasdan kech holda uyiga keladi. Shunda ham o‘zini qadr- qimmatini o‘ylamaydi, insoniy sha'ni toptalganidan vijdoni qiynalmaydi. O‘rinsiz joyda esa o‘zining "g‘ururini" ko‘rsatadi. Ayolining gapi bilan Dehqonqul shlyapa olgani rayon markazidagi univermagga keladi. Sotuvchi qizlar unga hayron bo‘lib qarashadi. Qizlardan shlyapani ko‘rsatishni so‘raganda, ular qaysi razmerdan deyishadi. Bilmagach, bir nechtasini oldiga qo‘yadi. Narxining besh so‘mligini eshitib, Dehqonqul bir cho‘chib tushadi. Olmay qaytmoqchi bo‘ladi. Yana bir so‘mlik pullarini qayta-qayta sanab sotuvchi qizga tutadi. Baxmalga ko‘zi tushgach, uning narxini so‘raydi. "Olmasangiz nima qilasiz... Besh so‘mlik shlyapani ko‘rib yuragingiz yorilib ketay dedi-yu... So‘zana qimmat, ellik so‘m", deganiga xotini un olib kelishi-ga bergan puliga so‘zanani oladi va magazinning bir burchagiga o‘tirib, o‘rtasidan ikkiga bo‘ladida, oyog‘iga paytava qilib o‘rab, etigini kiyadi. Qilgan ishidan g‘ururlanadi. Mazkur roman haqida taqriz yozgan adabiyotshunoslar Dehqonqulda insoniy g‘urur so‘nmagan. Bu mana shu o‘rinda yaqqol o‘z isbotini topgan, deb uning mazkur ishini oqlashadi. Lekin bu to‘g‘ri emas. Chunki oila iqtisodiga, byudjetiga, bolalari rizqiga zarar keltiradigan har qanday faoliyat ijobiy sanalmaydi. Oilani qaqshatish evaziga, uning rixsi hisobiga boyvachchalik qilish, o‘zining iqtisodiy qudratini ko‘rsatib qo‘yishlik orqali g‘ururlanish bu g‘ururlanish emas, yumshoq qilib aytganda, axmoqlik, to‘g‘rirog‘i, tentaklikdir. Kishining kasb-kori, lavozimi, bajargan yumushi, u istaydimi, yo‘qmi, tabiatida o‘z tamg‘asini qoldiradi. Ma'lumki, kechagi tuzumda paxta insondan ham ustun qo‘yilgan. Dehqonqulning vazifasi esa paxtakor. Vazifasi tabiatiga shu qadar singanki, u o‘z oilasi, farzandlaridan ham paxtani ustun qo‘yadi. Bolalariga ko‘rsatmagan mehrni paxtaga ko‘rsatadi, bolalariga qilmagan parvarishni paxtaga qiladi. U hatto xotini o‘ziga o‘t qo‘yib, o‘lim bilan olishib yotganda ham, paxtasini o‘ylaydi. Bosh shifokorning "Kuyganlar uchun alohida kasalxonalar bor, Moskvada bor, yaqin desang, Dushanbedayam bor. Kasalingni olib ket, biz boshqa saqlab turolmaymiz", - deganiga. "Eb-ye, u nima deganingiz? Qayoqqa olib 14
ketaman? Qanday olib ketaman?.. Buyog‘i ura-ura paxta bo‘lsa. Paxta nima bo‘ladi?" - deb javob beradi. Tog‘ay Murodning mahorati shundaki, insonning insoncha yashamagan holatlarini, ya'ni katta insoniy fojiani shunchaki bayon-hikoya qilmaydi, tasvirda ko‘rsatadi, detallarda asoslaydi va mohiyat kasb etadi. Bir kuni Dehqonqulning ko‘zi xotinining o‘ng qo‘ltig‘i ostiga tushadi. Ko‘ylagi qizil bo‘lsa-da, qo‘ltig‘ining tagi olachaliq oq edi. U qo‘ltig‘ining ostiga oq yamoq solganmikan deb o‘ylaydi. Tikilib qarasa, chang aralash, kir aralash ter ekan. Chunki boshqa kiyimi yo‘g‘idan dalada ham bir ko‘ylakda, uyida ham shu ko‘ylakda yuradi, tunda ham shu ko‘ylakda yotadi. Yana bir kuni boshini bilagiga olganda, ayolining sochidan butifos hidi keladi. U hayron. Hali dalaga butifos sepilmagan bo‘lsa, hid qaerdan? O‘ylay o‘ylay topadi: "Ayolim Jararikdan molga o‘t olib keladi. O‘tni boshida ko‘tarib keladi. Bu hid o‘tgan yili sepilib, haliyam o‘tlarda yotmish butifos hidi bo‘ldi". Ko‘ylak, ter, butifos detallari holat, vaziyatni kuchaytiradi, fojialikning asl sababiga aniqlik kiritadi. Yozuvchi bu bilan cheklanib qolmaydi. Be-shikdagi bitiklar orqali yanada oydinlashtiradi. Adib bejizga "Beshikdagi bitiklar" demaydi. Beshik ramziy ma'noga ega. U - hayot ramzi, inson umri ramzi, u yashagan, istiqomat qilgan muhitning ramzi. Maya bitiklarda nima deyilgan. "Dunyoga kelib nima ko‘rdim? - Beshik ko‘rdim... - Dunyo ko‘rib neni ko‘rdim? - G‘o‘za ko‘rdim, paxta ko‘rdim. Kun ko‘rdim - g‘o‘za ko‘rdim. Tun ko‘rdim - beshik ko‘rdim. Beshik mozorim bo‘ldi, dala mozoristonim bo‘ldi". Bu iztirob tufayli zardobga to‘lgan qalb nidosi - butun hayotining kundaligidir. Yolg‘onchilik asosiga qurilgan jamiyatning butun faoliyatida - yaxshilik yo‘lidagiga ham, yomonlik yo‘lidagiga ham yolg‘on aralashadi. Adib bu haqiqatni juda ustalik bilan aks etgiradi. Dehqonqulga mash'al brigadir sifatida kinoga olish uchun kinochilar kelishi xabarini berishadi. Dehqonqul mehmonlarning izzatini joyiga qo‘yish uchun bozorga tushadi. Meva-cheva oladi. Uyga kelganda, bolalari anor bering, pomidor bering (xurmoni pomidor deyishadi), deb atrofini o‘rab olishadi. Dehqonqul barchasini urushib, turtib, olib kelgan mayda pistasidan berib daf qiladi-yu, olib kelgan narsalarini oshxonaga qo‘yib, qulflab qo‘yadi. Lekin 15
o‘g‘li Nodir oynadan tushib, ikkita xurmoni olib qochadi. Dehqonqul quvib yetib olib, xurmoni tortib oladi va urib og‘zi-burnini qon qiladi. Bu voqeani o‘qigan kishining badani titrab ketadi va Dehqonqulning odamiylik sha'niga la'nat o‘qiydi, bu bilan to‘g‘ri qiladi. Lekin yozuvchining niyati faqat bu bilan cheklanmaydi. Chunki badiiy asar voqyeligi hayotdagi shunchaki jo‘n voqyelik emas. Ma'lum maqsadga bo‘ysundirilgan, zamirida ma'lum g‘oya yotgan voqeadir. Buni turmush og‘irligidan deb bilish noto‘g‘ridir. Asarlarda faqat odamlarning turmushining og‘irligini tasvirlash orqali jamiyatni qoralash yo‘lidan bormasdan, shunday ekanligining asl mohiyatini ochib berish borasida tuzumning asl qiyofasi inkishof qilinsa, ijtimoiy salmog‘i oshib, bugungi kun uchun ham ahamiyatga ega bo‘lardi. Shulardan bittasi yolg‘onga orqa qilish orqali jamiyatning afzalligini ko‘rsatishdir. Yuqorida aytganimizdek, yolg‘on soxta farovonlikni ko‘rsatishda qanchalik unumli xizmat qilsa, yo‘q jinoyatni yuzaga keltirishda shunchalik xizmat qiladi. Dehqonqulni kino qilishganda, "uning hovlisiga Norboy chavandoz otini olib kelib bog‘lab ketib, Chori magazin mudiri "Volga" mashinasini qo‘yib ketib, badavlat xonadonga aylantirishgan bo‘lsa, oradan ko‘p o‘tmay xuddi shunday yolg‘on tufayli, brigadirlikni nora evaziga sotib olgan va paxta so-tib boyigan jinoyatchi sifatida sakkiz yilga kesiladi". Bu boradagi ko‘p voqealar, so‘roq qilish munosabati bilan aytilgan hodisalar, inson jismiga azob berish, xo‘rlash, sha'nini bulg‘ash o‘rinlari haqiqiy insoniy fojiadir. Romanda hamma e'tibor bermaydigan, hamma anglab ololmaydigan juda katta falsafiy haqiqat ifodalangan. Bu ham bo‘lsa, zamon, muhit o‘zgargan sayin, odamlardagi g‘urur, jo‘mardlik xususiyatlarini pasayib, hamiyatsizlikni kuchayishi, bo‘ysinuvchanlikning ortishi. Dehqonqulning bobosi Jamoliddin, otasi Ahrablar - tamom boshqa odamlar. Ular yot odamlarga bo‘yin egmay, bo‘ysunmay foniy duyoni tark etishdi. Dehqonqul hamma narsaga bo‘ysundi, ya'ni ijtimoylashdi. Bu katta insoniy fojiadir. Undan ko‘ra, onasi Bolxin terimchi o‘z qiyofasini yo‘qotmagan. Chunki u - ikkinchi davr odami. Dehqonqul selni ko‘kragi bilan to‘sib qolmoqchi bo‘lib, o‘zi bir o‘limdan qolganda, o‘g‘li ikki dunyoda ham 16
ayta olmaydigan gapni aytadi: "Ha, paxtalaringga qiyomat kelsin-a, paxtalaringga qiyomatgina kelsin-a! Men paxta deb nima bo‘ldim? Bir belangi bo‘ldim! Ularam o‘ttiz so‘m pensiya!"(92-bet). Bu kechagi paxtakorning botiniy nidosidir. Shunday qilib, romanda xalqning mustaqillikka erishganga qadar boshidan kechirgan bir asrdan ziyod davrdagi mashaqqatli hayoti yaqqol tasvirlab berilgan. Asarda xalqimizga xos, xususan, vatanparvarlik, halollik, yerga muhabbat, adolatga tashnalik, bosqinchilarga nafrat va kelajakka ishonch fazilatlari ustalik bilan haqqoniy ifodalangan. "Bu dunyoda o‘lib bo‘lmaydi" romanida mustaqillik arafasidagi parokandalik, e'tiqodsizlik, surbetlik o‘z ifodasipi topadi. Yozuvchi mazkur romanida ham o‘z uslubiga sodiq qolib, voqealarni xikoya qilmaydi, uni bor ko‘rinishi bilan tasvirlaydi. O‘zidan hech narsa qo‘shmaydi, unga munosabat bildirmaydi. Barcha qahramonlari zimmasiga yuklaydi. Ularning xatti-harakati, o‘ylash tarzi, atrof- muhit va odamlarga munosabati — hamma-hammasi sof o‘zbekona. Vaziyatni kuchaytirish, uni dramatik holga olib kelish, qahramonlarining o‘ziga xosligini ko‘rsatish, shuningdek, qalb dialektikasini ochish, iroda kuchini ko‘rsatish uchun qo‘llanilgan detallar ham sof, milliy. Shundan qahramonlari kishi ko‘z o‘ngida naqshlanib qoladi va hayotning fojiaviy mohiyati oydinlashadi. Romanning bosh qahramoni - Botir firqa. Asar shu odamning faoliyatidan boshlanadi. U tumandan kelib, kolxoz idorasi tomiga chiqib, qoravulga odamlarni yig‘ishini aytadi 12 . Odamlar narvon poyig‘a yig‘ilishgach, tomdan tushib, viqor bilan ularga: "Bir so‘z bilan aytsak, men shu kundan boshlab Botir firqa bo‘ldim! Ayni vaqtda, qishloq sho‘rosini raisida bo‘ldim! - Kimda-kim meni Botir firqa demas ekan, o‘zidan ko‘rsin!"(6-7-betlar) - deydi. Keyinchalik u hatto firqa demaganlarni moddiy jazolaydi. Botirning tutgan ishi bitta o‘ziga xos bo‘lmaganligi uchun o‘sha davr manzarasi yaqqol nomayon qiladi. To‘g‘rirog‘i, adib Botir firqa faoliyatida, uning nigohi orqali sotsializm deb atalmish butun jamiyatning tadrijini chizib beradi. 12 Karimov H. Istiqlol davri adabiyoti. Darslik. -T.: Yangi nashr, 2010. –B. 109. 17
30-yillardagi ocharchilik haqida ko‘p eshitganmiz va o‘qiganmiz. Lekin romandagi och bolasining nobud bo‘lmasligi uchun kimningdir qo‘lga topshirish niyatida yo‘lga chiqqan onaning ko‘ringan kimsaga "Mana shu qizaloqni olib keting", - deb qilgan iltijosiga hech kim quloq osmasligi, bolaning "non" deb qilgan xarxashasiga ilojini qilolmagan opaning nima qilishini bilmay, beixtiyor: "Uchir, bozori kasod! Sidirga o‘tir, bozori kasod, sidirga o‘tir", — deb koyishlarini o‘qib, kishi "dod" deb yuborgisi keladi. Chunki bu holatda nafaqat ocharchilik, balki jamiyatdagi adolatsizlik ham o‘z ifodasini topgan. Bu zor qaqshagan ayol Mirzaxo‘jaboyning bevasi Zaynab edi. Bu manzara sovet hukumati paytida o‘z aql idroki, tadbirkorligi, ishchanligi tufayli boyigan, o‘ziga to‘q bo‘lgan odamlar boshiga tushgan savdoning hosilasidir. Ocharchilik tufayli ommaviy o‘lim boshlandi. Botir firqa bu holning chorasini topish uchun yuqoriga murojaat qildi. Ular yordam berishga va'da berishdi. “Haqiqatan ham, uchta NKVD xodimi polutorki minib yordamga keldi. Ular faollarga qarata: "Sizlar qanchalik ko‘p yordam bersangiz, biz ocharchilikni shunchalik tez tugatamiz. Biz bu borada yetarli tajribaga egamiz, biz juda qisqa muddat ichida Ukrainada ocharchilikka nuqta qo‘yib keldik!" — deydi” 13 . Bu
ularning tutgan ishlarini ko‘rib, yo, alhazar, deb yoqa ushlaysiz. Bu xodimlar o‘rjar, soy-qirlarni kezib, qishloq chekkasidagi hovuzni tanlashdi va o‘z polutorkasida ko‘chadagi, uylardagi o‘liklarni, hatto ochlikdan sulayib qolganlarni olib kelib hovuzga tashlay boshlashdi. Ularning shunday qilayotganini Botir firqa navbatdagi "o‘likni" tanib qolganligidan keyin bildi. U Mirzaxo‘jaboyning bevasi Zaynab edi. Hovuzga tushib qarasa, u tirik, bolasi ham o‘lmagan edi. NKVD xodimlari bilan shunday gap kechadi: "Ammo-lekin... tirik-da, tirik! Ana bag‘ridagi bolasi-da tirik!... Sho‘ro hukumatiga ishchi kuchi kerak, o‘rtoq komandir, ular hali ish beradi. 13 Karimov H. Istiqlol davri adabiyoti. Darslik. -T.: Yangi nashr, 2010. –B. 118. 18
- Tushunaman, o‘rtoq rais, tushunaman. Ammo ular bari-bir... o‘ladi-da, o‘ladi!" 14
Ularning Ukrainada tutgan ishlari bundan-da battar. Mazkur xodimlari- ning nazarida, bu o‘lganlar - gunoxkorlar. Chuyki "Ular... sovet hukumatiga qarshi ochdan o‘lganlar!" Bu gapni o‘qib kulishingni ham, yig‘lashingni ham bilmaysiz. Lekin haqiqatdan ko‘z yumolmaymiz. Chunki axloqsizlar ilgari surgan siyosat shunday edi. Romanda bu narsa oydinlashadi. Botir firqa "o‘liklar"ni hovuzga sarjindek taxlashiga qarshi. "Axir, ular - odam", — deb sal norozilik bildirgan edi, komandirning: "O‘rtoq rais, bu haqida buyruq bor, buyruq!.. Sovet hukumatining buyrug‘i! Sovet hukumatining hohish-irodasi! Yoki sovet hukumatidan norozimisiz", - deb ovozini ko‘targan edi, rais seskanib ketadi. Shosha-pisha "Unday demang, unday demang... — deya kalovlandi. - Axir, men... firqaman, firqa! —Firqa bo‘lsangiz, nega ikkilanasiz? Botir firqa qaddini rostlab, boshini tik tutib... "Yashasin sho‘ro hukumati! Sho‘ro hukumatiga shon-sharaflar bo‘lsin!"— dedi tantanalik bilan". Bu hol rahbar odamlarimizning haqiqiy qiyofasi ko‘zguda aks etganidir. Ha, u davrda shunday qilinmasa kun ko‘rish qiyin edi. Romanning shu o‘rinlari o‘qilar ekan, mustaqillikning qadri namoyon bo‘ladi. Insonni o‘zini tutolmaydigan holatga olib keladigan narsa uning tuyg‘ularining toptalishi va adolatsizlik qilinishidir. Sotsializm dunyosida bu odatdagi hol edi. Romanda bu haqiqat nihoyatda hayotiy yoritilgan. Oblast gazetasi xodimi, iste'dodli jurnalist, shoir Mardiev redaksiya topshirig‘i bilan komandirovkaga borib, ob-havo yomonlashgani tufayli samolyot uchmay, vaqtida kelolmaydi. Redaksiyadagilarning barchasi paxtada ekanligidan, o‘zining ushlanib qolganligi xususida obkom sekretarini eng katta boshliq sanab, unga telegramma jo‘natadi. Shu narsani katta gunoh deb hisoblashib, jamoat sudida bu masala ko‘riladi-yu, u har qancha kechirim so‘rasa ham, quloq solishmay "Ishdan haydalsin!" — deb qaror qilishadi. Bu borada yozuvchi yozadi: "Endi, Mardiev sud ahliga qaradi. Bejo-bejo qaradi. Endi, chaparastalab, chaparastalab so‘kdi: —Unda, 14 Тоғай Мурод. Бу дунёда ўлиб бўлмайди. –Т.: Шарқ, 2001. –Б.19. 19
sen chinovniklarni!.. Chinovniklar to‘nka! Chinovniklar baran! Chipovniklar cho‘chqa! Tfu, chinovniklar, tfu" 15 . Bu gapni jamoat sudi obkom sekretari Rajabovga yetkazgani uchun shaxsan uning buyrug‘i bilan ruhiy-asab kasalxonasiga yotqaziladi. Ma'lumki, hayotda har bir narsaning hisob-kitobi bor. "Qilmish-qidirmish",— deb bekorga aytilmaydi. Rajabov arzimas narsa bilan, ya'ni bir oddiy muxbir o‘ziga teng ko‘rib murojaat qilgani hamiyatiga tegib, uni jinniga chiqargan bo‘lsa, keyinchalik uning o‘zi rosmana jinni bo‘ldi va Mardiev yotgan joyga bordi. Yozuvchi bu voqea munosabati bilan ko‘plab tuyg‘ulari aldangan insonlar qismatini yoritib beradi. E'tiqodli odamlar o‘z qiyofasiga ega bo‘ladi. Botir firqa bilan Rajabov ana shunday o‘z qiyofasiga ega odamlar. Ular kommunistik partiyaga juda katta e'tiqod qo‘yishgan. Chunki istaymizmi, yo‘qmi, partiya ular xayotida, shuningdek, odamlar turmushida o‘zgarishlar yasagan. Taraqqiyotning har jihatdan tub asosi sanalgan. Shundan e'tiqodiga sadoqatini, insoniy-ligini belgilovchi omil sifatida qo‘llab-quvvatlash lozim. Biroq kommunistik partiyaning yurgizgan asl siyosatining tub mohiyatini anglab yetmasliklari ularning fojiasidir. Yozuvchi mazkur obrazlar orqali xuddi shu narsani inkishof qilishi bilan bugungi avlodning e'tiqodsizligiga qarama-qarshi qo‘yadi. Bunday bo‘lishning asoslari bor. Yoshlar kommunistik partiya siyosati, u qabul qilgan qarorlar haqiqiy hayot bilan uyg‘unligi yo‘qligini, a'moli hayotiy mantiqqa zidligini, amalda qo‘llash teskari natija berishini anglab yetishgan. Shundan ularning mazkur partiya e'tiqodlari sust va zaifdir. Adib romanning nomiga ham o‘zining falsafiy g‘oyasini singdirgan. Asarning bir o‘rnida Botir firqa shunday deydi: "...Or-nomussizga el-yurt takdirini topshirib bo‘ladimi? Yuz-g‘urursiz odamga el-yurt ixtiyorini berib bo‘ladimi?" 16 . Mustaqillik arafasida hayot o‘z mehvaridan chiqib, barcha narsa aralash- quralash bo‘lib ketdi. Eng fojiali tomoni insoniy mehr-oqibat, qadr-qimmat 15 Тоғай Мурод. Бу дунёда ўлиб бўлмайди. –Т.: Шарқ, 2001. –Б.42. 16
20
susaydi, inson qadrsizlandi. Sotsializm davrida insonning o‘zi emas, mehnati qadrlangan bo‘lsa, endi uning daromadiga qarab kimligi belgilandi. Eng achinarlisi, halol mehnat qilganlar, kechagi jamiyat taraqqiyotiga muhim hissa qo‘shganlar, o‘z e'tiqodiga sobit insonlar hech kim bo‘lmay qoldi. Tirikligida shunday qadrsiz bo‘lgan insonning o‘ligiga bo‘ladigan munosabatdan cho‘chish tuyg‘usi ham bu dunyoda o‘lmaslikka da'vatdir. Bu uning ikkinchi ma'nosidir. Uning yana uchinchi ma'nosi ham bor. Istiqloldan so‘ng yurtning jamoli o‘zgardi, ko‘p yillardan beri ma'naviy va ruhiy ezilgan xalqning qaddi tiklandi. Uning kelajagi porloq. Demak, shunday dunyoga muyassar bo‘lganda o‘lib bo‘ladimi? Roman juda katta falsafiy umumlashma va ramziylik bilan nihoya topadi. Bir kuni hokimiyatdan qo‘ng‘iroq qilishdi. Hokimiyat oldidan Bugok ipak yo‘li o‘tishini, shundan uning oldidagi chinorlarni olib tashlash uchun oqsoqollarning oq fotihasi zarurligini aytishadi. Botir firqa ordenlarini taqib boradi. Bu borada yozuvchi yozadi: "Botir firqaning joni achidi. Botir firqaning tani kuydi. Botir firqaning tani-joni... shodlandi. - O‘rtoq Rashidov... deya entikdi. - Sharof Rashidovich biz ekkan chinorlar... Buyuk ipak yo‘li bo‘ldi. Buyuk ipak yo‘li!... biz yaratgan bog‘lar... Buyuk ipak yo‘li bo‘ldi. Buyuk ipak yo‘li!" Bu o‘rinda juda katta haqiqat ochib berilyapti. Bu ham bo‘lsa, har qanday yangilik, har qanday taraqqiyot o‘z-o‘zidap paydo bo‘lmay, u eskining zaminida yuzaga keladi. Shundan o‘tmishga hadeb tosh otaberish, u qadar mantiqli emas. Shuningdek, bizda yangilik ko‘pincha hayotda o‘z qadrini yo‘qotmagan, yashashga haqli bo‘lgan narsalarni buzish evaziga bo‘ladiki, bu narsani ham oqlab bo‘lmaydi. Chinorlarning yiqitilishi shunga ishoradir. Shuningdek, halollik, to‘g‘rilik, diyonatli yo‘l ulug‘ yo‘ldir. Barcha ezgu ishlarga shu yo‘l olib boradi. Chunki bu yo‘ldan yuruvchilar imonli shaxslardir. Botir firqa shunday shaxsdir. Lekin asarning so‘nggi boblarida o‘ta intellektuallashish o‘zini oqlamagan. Qahramon mantig‘iga mos emas. Ma'lumki, Botir firqa o‘zi chalasavod. Bor-yo‘g‘i partiya kurslarini bitirgan. Shunday odamni "XVI asr boshlarida Moskvada buyuk knyaz Vasiliy III Pekov oqsoqoli Filofeydan bir qator murojaatnomalar oldi" haqidagi ma'lumotlar, undan keyingi fikrlar, Ivan 21
Grozniy xususidagi haqiqatlar, ayniqsa, uncha-muncha tibbiyot olimi bilmaydigan "suitsid" haqidagi mulohazalari kishini ishontirmaydi. Bu o‘rinlarda qahramon yozuvchi g‘oyasini, fikrini tashuvchi, ifodalovchi ruporga-jarchiga aylanib qolgan. Shukur Xolmirzaevning "Dinozavr" romani markazida ham inson va davr muammosi yotadi. Asar 1996 yil "Yoshlik" jurnalining 2 — 4-sonlarida bosilgan. To‘g‘risini e'tirof etganda, bozor iqtisodiga o‘tish davridagi qiyinchilik va kamchiliklar, muammoalar ko‘pchilikni gangitib qo‘ydi. Kimlardir uning mohiyatini to‘g‘ri anglab, Vatan taqdiri, yurt kelajagi haqida kuyib-pishayotgan bir vaqtda, boshqalar faqat o‘z manfaati, ya'ni "qorin dardi"ga berildi. Shukur Xolmirzaev bu masalada befarq bo‘lmadi. U o‘zining ushbu romanida mazkur masalaga kishi diqqatini tortadi 17 . Hayot haqiqatidan ma'lumki, vijdoni uyg‘oq, qalbi pok, diyonatli shaxslarning foniy dunyoda yashashi qiyin kechadi. Chunki ular har bir adolatsizlikka, odamlarning insoniylikka zid xatti-harakatlariga befarq qaray olmaydi. Ularga nisbatan o‘z e'tirozini bildiradi. Bunday shaxslarning aksariyati ijodkor bo‘ladi. Shunday haqiqiy ijodkor xalqning vijdoni sanaladi. Mazkur romanning bosh qahramoni — ijodkor Mahkam. Totalitar tuzumning abadiyligi-yu, mustaqillikning bir ro‘yo ekanligiga ishongan minglab odamlar singari Mahkam ham bu haqida o‘ylab ko‘rmagan edi. Endi u shunday bir holatdaki, aqli-shuuri idrok etadi, fahmlaydi, boshi va qo‘li harakatda, ammo oyog‘i go‘yo bir botqoqqa botib kolgan. U fikran undan chiqib olishga intiladi. Yozuvchi mana shu tariqa Mahkamning botiniy o‘y-xayollari, ruhiy iztiroblari orqali zamon ziddiyatlarini yoritib boradi. Mahkam ba'zan og‘ir tushkunlikka tushib ketar, go‘yo bu holatdan chiqishni bilmagani holda, uning chek-chegarisini ham bilmaydi. Shunday og‘ir vaziyatda o‘zini "kuchsizlar" qatoriga qo‘shadi. Bu borada yozuvchi yozadi: "...Mustaqillik davri boshlandi-yu, dunyoqarash ham, fikrlar xam o‘zgardi... Mahkam u hayot tarziga moslasha olmay va buning tub sabablarini bilmay, tushunishga aqli yetmay iztirob chekardi. 17 Ҳ. Каримов. Шукур Холмирзаев. - Т.: "Қатортол", "Камолот", 1999. –Б.94. 22
Shu bois o‘zini "kuchsiz odamlar" toifasigada qo‘shar, bu hol unga tasalli berar edi". Lekin hayotga moslashish ham har xil bo‘ladi, bir xillar ko‘r-ko‘rona yondashadi. Ikkinchi bir shaxslar aql-zakovat, uddaburonlik bilan zamon qiyinchiliklarini yengishga intiladi, undan ustun keladi. Bular g‘ayratli, shijoatli shaxslardir. Jamoliddin shunday insonlar sirasiga kiradi. U ertangi kunga umid ko‘zi bilan qaraydi. Bu xaqida u shunday deydi: "...Shunday kunlar keladi. Mening uch-turt operatsiyam bor. Keyin kelishib bitta ish qilamiz... Bizning buyuk bobolarimiz bor. Milliy biznesmenlar yetishvotti. O‘zbekistonni 4 — 5 yildan keyin ko‘rasiz. O‘rta Sharqda mash'al bo‘lib ketadi. O, bizdagi boylik, xalqimizning mexnatkashligi..." Yozuvchi Jamoliddinni yosh biznesmen deb ataydi. Aslida, u ijodkor-biznesmen. Chunki u - pyuir, she'rlar to‘plami ham chiqqan. Jamoliddin — yozuvchi idealidagi obrazlardan biri. Uning qanday insonligi kelajakka umidi, orzusi Mahkamga aytgan gaplarida o‘z ifodasini topadi: "...Hali biznesmenlarning ham ko‘zi to‘yadi. Ha-ha, hozircha ko‘pining ko‘zi och.... hali to‘yadi, to‘yinadi ular... Keyin bilasizmi... Keyin o‘qishgayam, xo‘sh, ma'naviyatga ham qiziqa boshlaydilar. Chunki biznesmen - madaniyatli odamlar. Axir, ular jamiyatning bulbullari, gullari hisoblanadigan yozuvchilar, ijodkorlar bilan aloqa qilmasa, birga turmasa... qanaqasiga madaniyatli odam bo‘ladi... O‘zimizning Toshkentda qanaqa boylar o‘tmagan! Maktablar ochishgan, o‘zlari darsliklar yozishgan. Masalan, Munavvar qori, Ubaydulla xo‘ja... E-hye!" Bu fikrda bugungi kun manzarasi yaqqol o‘z ifodasini topish bilan birga, ma'naviyatga da'vat ham borki, bu, o‘z navbatida, yozuvchining maqsadini ham ifodalaydi. Jamoliddinning fikri tiniq, ma'naviyati yuksak bo‘lgani uchun kishi kayfiyatini ham tez ilg‘aydi. U Mahkamning kayfiyati mohiyatini anglab yetadi. U o‘zining nekbin fikr va mulohazalari bilan Mahkamni ham ijod qilish kayfiyatiga qaytaradi, ruhini tetiklashtiradi. Yozuvchi davr ziddiyatini yangi avlod ruhiyatiga o‘tkazgan ta'sirini ko‘rsatish borasida inson kamolotida muhitning roli kattaligiga kishi diqqatini tortadi 18 . Bu 18
23
hol Mahkamning o‘g‘li Sobit obrazi orqali inkishof qilinadi. Oilada Sobit ko‘proq onasi ta'sirida bo‘lsa-da, otasining imonli, vijdonli ekanligini yosh bo‘lishiga qaramay qalban his qiladi va otasiga ergashadi. Oiladagi kelishmovchilik, soatlab cho‘ziladigan dahanaki jang, onasining xaqoratomuz so‘zlari, otasining iztirobga tushishlarining sababi unga oydinlasha boshlaydi. U shunday xulosaga keladi, ya'ni buning ildizi ro‘zg‘ordagi yetishmovchilikda. Chunki ilgari hamma narsa yetib turganda, uyda ham osoyishtalik hukm surardi. Ota-onasi ham bunchalik asabiy emas edi. Otasining gaplaridan, uning Abzal aka, Toirov, Jamoliddin, Quyunlar bilan qilgan suhbatlaridan haqiqatni anglay boshlaydi. Ya'ni otasining ruhiy iztiroblari faqat oila tashvishi, moddiy qiyinchiliklarda emas, balki onasining, shuningdek, atrofdagi odamlarning ma'naviy qashshoqlashib ketayotganida ekanini. Sobit obrazining ibratli tomoni ham ana shunda. Ma'naviy barkamol insongina turmushning ikir-chikirlaridan ustun kelishi, turmush qiyinchiliklarini yengishi mumkin. Agar uning aksi bo‘lsa, zamon ummoni oqimiga ko‘milib, o‘zini va yaqinlarini ham barbod qilishi muqarardir. Romanda bu hayotiy haqiqat Shahlo, Abzal aka, Toirovlar obrazi orqali kishi ongiga singdiriladi. Qahramonni jamiyat ma'naviy iqlimida qanday o‘zgarishlar ro‘y berayotgani emas, balki bozorda qanday o‘zgarishlar bo‘layotgani, narx-navoning qay darajada ekanligi ko‘proq qiziqtiradi. Shahloning bunchalik tez o‘zgargani Mahkamni hayron qoldiradi. U Shahlodan avvalgi fazilatlarni qidirar, undan nihoyatda oz qolganidan afsuslanadi. Lekin bir haqiqatni anglab yetadi. Bu ham bo‘lsa, Shahlodagi avvalgi insoniy fazilatning ildizi botiniy emas, zohiriy ekanligini. Abzal aka — asli, shoir. Ko‘proq bolalarga atab she'rlar yozgan. Ammo bugunga kelib butun o‘tmishini qoralab, taqvador insonga aylanadi. Mustaqillikka erishish tufayli yetmish yillik tuzumning yemirilishi Abzal akani gangitib qo‘ydi. Chunki uning ma'naviyati, e'tiqodi va dunyoqarashi zaif edi. Shundan Abzal aka shamol qay tomonga essa, u o‘sha yoqqa og‘adi, o‘zgalar fikri bilan ish yuritadi. U na dunyoviy ilmni, na diniy ilmni chuqur o‘zlashtirmagani uchun arosatda qolgan. 24
Davrga qarab o‘z qiyofasini namoyon qiladigan obrazdan yana biri Toirovdir. U — totalitar tuzumga, uning partiyasiga ancha-muncha xizmat qilgan shaxs. Kompartiya gullab-yashnagan yillarda rahbarlik kurslarida o‘tirgan bu shaxs, Yüklə 372,08 Kb. Dostları ilə paylaş:
|