152
Arturo Ripstein, Meksika sinemasının en üretken yönetmenlerinden biridir.
Bir yandan “kendi halkımıza yabancılaşmamak için melodramlar çektik” (Avellar,
1995: 58) derken, diğer yandan kendi kişisel sinemasını yapmayı sürdürür. Kimse
Kolonel'e Yazmıyor
(El Coronel no Tiene Quien le Escriba, Meksika, 1999) ve
Ş
ehvetin Bakiresi
(La Virgen de la Lujuria, Meksika, 2002) yönetmenin kişisel
sinemasının son dönemdeki örnekleri arasındadır. Ripstein kimilerince yaşayan en
önemli Meksikalı yönetmen olarak gösterilirken, diğer yandan filmlerinin çok yavaş
ve depresif olması ve Meksikalılık özelliklerinin az olması nedeniyle
eleştirilmektedir.
Kübalı Fernando Perez, Hayat Islık Çalmaktır (La Vida es Silbar, Küba,
1998) ve Havana Suit (Suite Habana, Küba, 2003) adlı filmlerinde Küba sinemasının
yapısına uygun çalışmıştır. Hayat Islık Çalmaktır’da Küba toplumunu, biraz da
fantastik öğelerden yararlanarak anlatmaya çalışırken, konuşmasız bir belgesel olan
Havana Suit,
Havana’da farklı kesimden insanların hayatlarını perdeye
yansıtmaktadır.
Yeni kuşak yönetmenlerin sayısı çok fazladır, ancak birçoğunun ürettiği film
sayısı çok azdır. Sadece Brezilya’da 1994–2000 arasında 55 yeni yönetmen ilk
filmlerini çekmiştir (Moises, 2003: 3), ancak, her ülkede ön plana çıkan birkaç
yönetmen bulunmaktadır. Brezilya’da 1990’lardan sonra ilk filmlerini çeken
yönetmenlerden Tada Amaral, Beto Brant, Carla Camurati, Jose Enrique Fonseca,
Jorge Furtado, Monique Gardenberg, Fernando Meirelles, Mara Maurao, Walter
Salles, Andrucha Waddington, Sandra Werneck yeni sinemanın önde gelen
153
yönetmenleri arasında sayılabilir (Johnson, 2005: 19). Arjantin’de Adrian Caeteno,
Pablo Trapero, Lucrecia Martel, Daniel Burman, Alejondro Agresti, Fabien
Bielinsky (Gutierrez, 2003: 24-25), kadın yönetmenler arasında ise Lucrecia Martel,
Paolo Hernandez, Vanese Ragone, Julia Slomonoff sayılabilir (Rangil, 2001). Bu
yönetmenlerden Walter Salles, Adrian Caeteno, Lucrecia Martel, Daniel Burman ile
Meksikalı Alejandro Gonzalez Inarritu, Carlos Reygadas ve Şilili Andres Wood
kendi sinema dillerini oluşturmuş ve uluslararası alanda en fazla tanınan yönetmenler
olarak öne çıkan sinemacılar arasındadır.
Walter Salles yeni Latin Amerika sinemasının en başarılı ve en tanınan
yönetmenlerinden biridir. Merkez stasyonu yeni Latin Amerika sinemasının ilk
önemli başarılarından biriyken, Yabancı Toprak (Terra Estrangeira, Brezilya, Walter
Salles / Daniela Thomas, 1996), lk Gün (O Primeiro Dia, Brezilya, Walter Salles /
Daniela Thomas, 1998), Güneşin Arkasında (Abril Despedaçado, Brezilya, 2001) ve
Motosiklet Günlükleri
(Diarios de Motocicleta, Brezilya, 2004) Salles’in Latin
Amerika’da çektiği diğer filmlerdir. Her filminde değişik bir temayı ele alan Salles,
Yabancı Toprak
’da Brezilya’nın sömürgeci geçmişine ve kökenlerine, lk Gün’de
ş
iddet kültürüne, Güneşin Arkasında’da Brezilya tarihine, Merkez stasyonu’nda
ülkesinin azgelişmişliğine değinirken Motosiklet Günlükleri’nde, Ernesto ‘Che’
Guevara’nın gençliğinde yaptığı yolculuğu filme çeker. Motosiklet Günlükleri yeni
Latin Amerika sinemasının en başarılı örneklerinden biridir ve ortak bir Latin
Amerika kültürünü perdeye yansıtmaktadır. Salles, filmlerinin yanı sıra teorik olarak
da yeni sinemanın önde gelen sinemacılarından biridir.
154
Adrian Caetano Pizza, Bira, Sigara (Pizza, Birra, Faso, Arjantin, Adrian
Caetano / Bruno Stagnaro, 1998) Bolivya (Bolivia, Arjantin, 2001) ve Kızıl Ayı (Un
Oso Rojo
, Arjantin, 2002) filmlerinin yönetmenidir. Walter Salles gibi her filminde
ayrı bir konuyu incelemektedir. Pizza, Bira, Sigara’da umutsuz durumdaki gençlik,
Bolivya
’da Buenos Aires’te çalışan bir Bolivyalının hayatı, Kızıl Ayı’da
Arjantin’deki şiddet kültürünü perdeye yansımaktadır. Lucrecia Martel, Bataklık (La
Cienaga
, Arjantin, 2001) ve Küçük Azize (La Nina Santa, Arjantin, 2004) filmlerini
yönetmiş ve bu filmlerde kadınlar ve aile ilişkileri üzerine yoğunlaşmıştır. Daniel
Burman, Mesihi Beklemek (Esperando al Mesias, Arjantin, 2000) ve Kayıp Kucak
(El Abrazo Partido, Arjantin, 2004) filmlerinde, Buenos Aires’te kendi
mahallelerinde yaşayan Yahudi azınlığı anlatır. Her üç yönetmen de farklı konularla
ilgilenmiş olsalar da ortak yönleri vardır. Toplumu yalın bir şekilde anlatmaya
çalışmaktadırlar ve bütün filmlerde, geleneksel değerlerini korumaya çalışsa da
ekonomik krizler sonrasında değişmekte olan toplum başroldedir.
Ş
ilili Andres Wood Futbol Hikâyeleri (Historias de Futbol, Şili, 1997) ve
Machuca
(Şili, 2004) filmlerinin yönetmeni olarak son dönem Şili sinemasının en
tanınan sinemacısıdır. Futbol Hikâyeleri’nde, üç ayrı futbol hikâyesinde Şili
toplumunun çeşitli kesimlerini ele alırken, Machuca Şili’de yapılan ve 1973
darbesini anlatan ilk film olma özelliğindedir.
Meksikalı yönetmenlerden Carlos Reygadas ise yeni Latin Amerika
sinemasında en kişisel tarza sahip olan yönetmenlerden biridir. Japon (Meksika,
2002) ve Cennette Savaş (Batalla en el Cielo, Meksika, 2005) adlı filmlerinde
Dostları ilə paylaş: |