Radyo telev zyon s nema anab L m dali lat n amer ka
Yüklə 4,8 Kb. Pdf görüntüsü
|
149 çoğunluğunu oluşturan yoksullara yönelmektedir. Solanas, bu iki belgeselle yeniden “üçüncü sinemacı” gibi çalışmaya başlamıştır. Brezilyalı yönetmenlerden Carlos Diegues ise en fazla değişiklik yaşamış yönetmenlerden birisidir. Cinema Novo zamanında da en popüler yönetmenleri olan Diegues, Agreste'li Tieta (Tieta do Agreste, Brezilya, 1996), Orfeus (Orfeu, Brezilya, 1999) ve Tanrı Brezilyalıdır adlı filmlerinde tropik Brezilya görüntülerinin önünde popüler filmler üretmeye başlamıştır. Biçim açısından fazla değişiklik olmasa da tematik olarak en fazla değişen yönetmenlerin başında gelmektedir. Marjinal Sinema’nın en önemli yönetmeni olan Julio Bressane ise Nietzsche'nin Torino'daki Günleri (Dias de Nietzsche em Turim, Brezilya, 2001) adlı filminde olduğu gibi deneysel sinema çalışmalarını sürdürmektedir. Nelson Pereira dos Santos ise çalışmalarını televizyonda sürdürmektedir. Jorge Sanjines eski filmlerinin başarısını yakalayamamış ve son dönemde Son Bahçenin Çocukları (Los Hijos del Ultimo Jardin, Bolivya, 2004) adlı filmi yönetmiştir. Humberto Solas, Küba toplumunun sorunlarını incelemeye devam eder ve Barrio Cuba (2004) ve Oshun için Bal (Miel para Oshun, Küba, 2001) filmlerini yönetir. Barrio Cuba’da Havana’nın kenar mahallelerinden hikâyeler anlatırken, Oshun için Bal ’da ABD’ye göçen bir adamın, Küba’ya dönüp annesini aramasını anlatır. Miguel Littin, uzun süren sürgün hayatından sonra ülkesine dönebilmiş Sisli Toprak (Tierra del Fuego, Şili, 2000) ve Son Ay (Ultima Luna, Şili, 2005) filmlerini yönetmiştir. Patricio Guzman film biçimi ve politik durumu en az değişen 150 yönetmendir. Halen belgesel yapmaya ve 1970’ler Şili’sini anlatmaya devam etmektedir. Pinochet Davası ve Salvador Allende 2000’lerde yönettiği filmlerdir. Orta kuşak yönetmenler 1970 ve 1980’lerin politik baskı ortamlarında ya da sürgünde sinema yapmaya başlamış yönetmenlerdir. Perulu Francisco Lombardi, Arjantinli Adolfo Aristrain, Carlos Sorin, Juan Jose Campanella, Marcelo Pineyro, Brezilyalı Hector Babenco, Bruno Barreto, Meksikalı Arturo Ripstein, Kübalı Fernando Perez ve Şilili Silvio Caiozzi bu yönetmenlerden bazılarıdır. Bu yönetmenlerin ortak özellikleri ise 1960’lar kadar olmasa da 1980’lerde politik bir sinema yapmaya çalışmış olmaları ve bu durumlarında fazla bir değişiklik olmamasıdır. Orta kuşak yönetmenler yeni Latin Amerika sinemasında iki kuşağı birleştiren bir konumdadır. Francisco J. Lombardi, Peru’nun uluslararası alanda en fazla tanınan yönetmenidir. Filmlerinde klasik ev hayatı ile kişisel ve politik şiddet ön plana çıkmaktadır (Barrow, 2005: 53). Peru’da dağ insanları ve yerliler, Limalılar tarafından ırkçı ayrıma uğrar ve bu ayrım Lombardi’nin filmlerinde de ön plandadır. Son dönemde çektiği filmler arasında Kimseye Söyleme (No se lo Digas a Nadie, Peru, 1998), Kaptan Pantolon ve Özel Servisler (Pantaleon y las Visitadoras, Peru, 2000), Kırmızı Mürekkep (Tinta Roja, Peru, 2000) ve Gözlerin Görmediği (Ojos Que no Ven , Peru, 2003) sayılabilir. Yönetmen, Kimseye Söyleme’de Peru’da eşcinsel olmanın zorluklarına değinirken, bir yandan da yerli olmanın eşcinsel olmaktan daha zor olduğunu vurgular. Kaptan Pantolon ve Özel Servisler, Peru’nun 151 militarizeleşmesini ve askerlerin uyguladığı şiddeti eleştirirken Kırmızı Mürekkep’de eleştiriler bu kez basına yönelmiştir. Arjantinli Adolfo Aristrain, Carlos Sorin, Juan Jose Campanella ve Marcelo Pineyro orta kuşak yönetmenlerin yeni sinemaya en yakın duranlarıdır. Adolfo Aristrain, Genel Mekânlar (Lugares comunes, Arjantin, 2002) ve Roma (Arjantin, 2004), Carlos Sorin Arjantin Hikâyeleri (Historias minimas, Arjantin, 2002) ve Köpek Bombon (El Perro, Arjantin, 2004), Juan Jose Campanella Gelinin Oğlu ve Avellaneda'nın Ayı (Luna de Avellaneda, Arjantin, 2004) Marcelo Pineyro Kamchatka (Arjantin, 2002) ve Metod (El Metodo, Arjantin, 2005) adlı filmlerini 2000’li yıllarda yönetmişlerdir. Filmlerinde toplumun içinden kesitler sunarlar. Kamchatka hariç, diğer filmlerin hepsi ekonomik problemlerle krize girmiş bir toplumdan hikâyeler anlatmaktadır. Carlos Sorin’in filmlerinin dışındakiler, ekonomik krizin sonrasında eski hayatlarını devam ettiremeyen ve yoksullaşan orta sınıfa yönelirken, Sorin, filmlerinde daha geniş bir perspektiften topluma bakmaktadır. Kamchatka ise, Arjantin’in yakın tarihine, 1976 yılına geri gitmektedir. Brezilyalı yönetmenler Hector Babenco ve Bruno Barreto’nun ortak yanı ise hem kendi ülkelerinde hem de Hollywood’da çalışmaya devam etmeleridir. Hector Babenco 2000’li yıllarda Brezilya’da Carandiru’yu yönetirken, Cinema Novo’nun son yönetmenlerinden biri olarak sinemaya başlayan Bruno Barreto, Brezilya’da Bossa Nova (2000) gibi popüler filmler çekmiştir. Yüklə 4,8 Kb. Dostları ilə paylaş:
|