Samarqand davlat universiteti pedagogika kafedrasi

Abdulla Avloniy

Taniqli ma’rifatparvar adib A. Avloniy pedagogik fikr taraqqiyotiga salmoqli hissa qo’shgan, o’z asarlarida o’zbek xalqining eng yaxshi an’analarini, ta’lim-tarbiyaga oid muhim hayotiy masalalarni aks ettirgan pedagog, olimdir.

A.Avloniy 1878-yil 12-iyulda Toshkent shahrining Mergancha mahallasida, mayday hunarmand- to’quvchi oilasida dunyoga keldi. O’ta iqtidorli bo’lgan Abdulla 15 yoshida she’rlar yoza boshladi. A. Avloniy 1907-yili “Shuhrat”, “Osiyo” nomli gazetalar chiqara boshladi, lekin chor amaldorlari tez orada gazetalarni yoptirib qo’yadi. A.Avloniy keyinroq “ Sadoyi Turkiston” (1914-1915), “Turon” (1917), “Ishtirokiyun” gazetalarida, “Kasabachilik harakati” (1921) jurnalida ishlaydi. Shundan so’ng, u o’zbek matbuotining zabardast vakili, o’zbek matbuotining asoschilaridan biri sifatida taniladi.

XX asr boshlarida O’zbekistonning ijtimoiy-siyosiy hayotida, pedagogik fikr rivojida A. Avloniy alohida o’rin egalladi.

A.Avloniy o’zbek xalqining san’ati va adabiyoti hamda milliy madaniyatini, xalq ta’limi ishlarini, yo’lga qo’yishda katta xizmatlar qilgan adib, jamoat arbobi va iste’dodli pedagogdir.

A.Avloniy o’zbek ziyolilari ichida birinchilardan bo’lib, o’zbek xalq teatrini professional teatrga aylantirish uchun 1913-yili “Turon” nomi bilan teatr truppasini tashkil qiladi.

A.Avloniy truppa uchun “Advokatlik osonmi?”, “Pinak”, “Ikki muhabbat”, “Portug’oliya inqilobi” kabi dramalar yozdi, “Qotili Karima”, “Uy tarbiyasining bir shakli”, “Xiyonatkor oilasi”, “Badbaxt kelin”, “Jaholat”, “O’liklar” kabi sahna asarlarini tatarcha va ozarboyjonchadan tarjima qiladi. Ammo bu asarlar nashr qilinmadi.

A.Avloniy 1917-yil to’ntarishiga qadar Turkistonda juda katta ijtimoiy-ma’rifiy ishlarni amalga oshirgan jadidlar harakatining ko’zga ko’ringan namoyandalaridan edi. U ilg’or ziyoli kishilar bilan hamkorlikda teatr tomoshalari va matbuotdan tushgan mablag’larga dunyoviy ilmlarni o’qitadigan “usuli jadid”, ya’ni yangicha ilg’or usuldagi maktablar ochdi va bu maktablarda xalq bolalarini o’qitdi. Ma’rifatparvarlar o’z millatlaridan yetuk olimlar, bilimdon mutaxasislar, madaniyat arboblari yetishib chiqib, yurtni obod, vatanni ozod, farovon etishlarini orzu qildilar va bu yo’lda fidoyilik ko’rsatdilar.

A.Avloniy 1907-yili Toshkentning Mirobod mahallasida, keyinchalik Degrez mahallasida yangi usuldagi maktablar ochdi. Maktablardagi o’quv jihozlarini o’zgartirdi,o’z qo’li bilan parta va doskalar yasadi. Maktabga qabul qilingan bolalarning asosiy qismi kambag’al kishilarning bolalari bo’lganligi uchun ularni kiyim-kechak, oziq-ovqat, daftar-qalam bilan ta’minlash maqsadida, do’stlarining ko’magida “Jamiyati xayriya” tashkil etadi va bu jamiyatga o’zi raislik qiladi. “Nashriyot” shirkati tuzib, Hadrada “Maktab kutubxonasi” nomli kitob do’konini ochdi. Avloniyning maktabi o’z oldiga qo’ygan maqsad va vazifalariga ko’ra mashg’ulotlarni sinf-dars usuli asosida o’z ona tilida olib borilishi bilan eski usul maktablaridan farq qiladi. U o’z maktabida bolalarga geografiya, tarix, adabiyot, til, hisob, handasa, hikmat kabi fanlardan muayyan ma’lumotlar beradi.

A.Avloniyning ilk o’quvchilaridan biri, Toshkent davlat universitetida uzoq yillar dars bergan taniqli pedagog, marhum Yusuf Tohiriy edi. A.Avloniy “usuli jadid” maktablari uchun to’rt qismdan iborat “Adabiyot yoxud Milliy she’rlar” hamda “Birinchi muallim” (1912), “Turkiy Guliston yoxud Axloq” (1913), “Ikkinchi muallim” (1915), “Maktab gulistoni” (1917) kabi darslik va o’qish kitoblari yaratdi. Bu asarlarida hamda publisistik maqolalarida dunyo xalqlari madaniyatini, ilm-fanni, maktab va maorifni ulug’lab, o’z xalqini ilmli, madaniyatli bo’lishga chaqiradi.

XX asr boshlarida yangi maktablar uchun yozilgan alifbelar anchagina edi. Shular orasida Avloniyning “Birinchi muallim”i ham o’ziga xos o’ringa ega. “Birinchi muallim” 1917-yil to’ntarishiga qadar 4 marta nashr etilgan. Avloniy uni yozishda mavjud darsliklarga, birinchi navbatda, Saidrasul Aziziyning “Ustozi avval”iga suyanadi.

A. Avloniyning pedagogikaga oid asarlari ichida “Turkiy Guliston yoxud Axloq” asari XX asr boshlaridagi pedagogik fikr taraqqiyotini o’rganish sohasida katta ahamiyatga molikdir.

“Turkiy Guliston yoxud Axloq” asari axloqiy va ta’limiy tarbiyaviy asardir. Asarda insonlarni yaxshilikka chaqiruvchi, yomonliklardan qaytaruvchi bir ilm – axloq haqida fikr yuritiladi. Shu jihatdan qaraganda, bu asar Yusuf Xos Hojibning “Qutadg’u bilig”, Nosir Xisravning “Saodatnoma”, Sa’diyning “Guliston” va “Bo’ston”, Jomiyning “Bahoriston”, Navoiyning “Mahbub ul-qulub”, Ahmad Donishning “Farzandlarga vasiyat” asarlari shaklidagi o’ziga xos tarbiyaviy asardir.

A. Avloniy pedagog sifatida bola tarbiyasining o’rni haqida fikr yuritib: “Agar bir kishi yoshligida nafsi buzulib, tarbiyasiz, axloqsiz bo’lib o’sdimi, Ollohi akbar, bunday kishilardan yaxshilik kutmoq yerdan turib yulduzlarga qo’l uzatmak kabidur”, - deydi. Uning fikricha bolalarda axloqiy xislatlarning tarkib topishida ijtimoiy muhit, oilaviy sharoit va bolaning atrofidagi kishilar g’oyat katta ahamiyatga ega.

O’zbek pedagogikasi tarixida A. Avloniy birinchi marta pedagogikaga “Pedagogiya”, ya’ni bola tarbiyasining fanidir, deb ta’rif berdi. Tabiiy bunday ta’rif Avloniyning pedagogika fanini yaxshi bilganligidan dalolat beradi.

Avloniy bola tarbiyasini nisbiy ravishda quyidagi to’rt bo’limga ajratadi: 1. “Tarbiyaning zamoni”. 2. “Badan tarbiyasi”. 3. “Fikr tarbiyasi”. 4. “Axloq tarbiyasi”.

“Tarbiyaning zamoni” bo’limida tarbiyani yoshlikdan berish zarurligini, bu ishga hammani: ota-ona, muallim, hukumat va boshqalarning kirishishi kerakligini ta’kidlaydi.

“Alhosil, tarbiya bizlar uchun yo hayot – yo mamot, yo najot – yo halokat, yo saodat – yo falokat masalasidur ”, deb uqtiradi Avloniy.

“Turkiy Guliston yoxud Axloq” kitobi ma’rifatparvarlik g’oyalarini targ’ib qiladi. A. Avloniy kitobda ilm to’g’risida bunday deydi: “Ilm dunyoning izzati, oxiratning sharofatidur. Ilm inson uchun g’oyat oliy, muqaddas bir fazilatdur. Zeroki, ilm bizga o’z ahvolimizni, harakatimizni oyina kabi ko’rsatur… Ilmsiz inson mevasiz daraxt kabidur…”. Avloniy ilmning amaliy va hayotiy foydalarini alohida ta’kidlaydi: “Bizlarni jaholat, qorong’ulikdan qutqarur. Madaniyat insoniyatni ma’rifat dunyosiga chiqarur, yomon fe’llardan, buzug’ ishlardan qaytarur, yaxshi xulq va odob sohibi qilur… Alhosil, butun hayotimiz, salomatligimiz, saodatimiz, sarvatimiz, maishatimiz, himmatimiz, g’ayratimiz, dunyo va oxiratimiz ilma bog’lidur”.

“Turkiy Guliston yoxud Axloq” ning birinchi sahifasidan so’nggi sahifasigacha Avloniyning insonparvarlik g’oyalari ifodalangan. U hammadan burun xalq manfaatini ko’zlaydi, xalqqa bajonu dil xizmat qilishni o’zining muqaddas burchi deb biladi. Uning nazarida, kishilar g’amini yemagan, xalqdan uzoq turgan ig’vogar, g’iybatchi inson emas.

O’ta iqtidorli bo’lgan A.Avloniy 15 yoshida she’rlar yoza boshladi. Dastlabki she’rlari «Tarjimon» gazetasida bosiladi. A.Avloniy 1907 yilda «Shuhrat» va «Osiyo» nomli yangi gazetalar chiqara boshlaydi. Lekin chor amaldorlari tez orada gazetalarni yoptirib qo’yadi. A.Avloniy keyinroq «Sadoi Turkiston» (1914-1915), «Turon» (1917), «Ishtirokiyun» (1918) gazetalarida, «Kasabachilik harakati» (1921) jurnalida muharrir bo’lib ishlaydi. Shundan so’ng, u o’zbek matbuotining zabardast vakili, o’zbek matbuotining asoschilaridan biri sifatida taniladi.

A.Avloniy xalq orasida ilg’or fikrlarni tarqatishda, ilm va ma’rifatni tashviq qilishda gazeta, jurnallarning roli katta ekanligini yaxshi bilar edi: «Matbuot har insonga o’z holini ko’rsatuvchi, ahvol olamdan xabar beruvchi, qorong’u kunlarni yorituvchi, xalq orasida ilm, ittifoq, himmat g’oyalari»ni yoyuvchidir, deb baliqning suvsiz yashamog’i mumkin bo’lmagani kabi insonning ham ilmsiz yashamog’i mumkin emasligini uqtiradi.

A.Avloniy o’zbek xalqining san’ati va adabiyoti hamda milliy madaniyatini, xalq ta’limi ishlarini yo’lga qo’yishda katta xizmatlar qilgan adib, jamoat arbobi va iste’dodli pedagogdir.

A.Avloniy 1917 yil tuntarishiga qadar Turkistonda juda katta ijtimoiy-ma’rifiy ishlarni amalga oshirgan jadidlar harakatining ko’zga ko’ringan namoyon7dalaridan biri edi. A.Avloniy ilg’or ziyoli kishilar bilan hamkorlikda teatr tomoshalarini va matbuotdan tushgan mablag’larga dunyoviy ilmlarni o’qitadigan «Usuli jadid», ya’ni yangicha ilg’or usuldagi maktablar ochdilar va bu maktablarda xalq bolalarini o’qitdilar. Ular o’z millatlaridan yetuk olimlar, bilimdon mutaxassislar, madaniyat arboblari yetishib chiqib, yurtni obod, vatanni ozod, farovon etishlarini orzu qildilar va bu yo’lda fidoyilik ko’rsatdilar.

A.Avloniy 1907 yilda Toshkentning Mirobod mahallasida, keyinchalik Degrez mahallasida yangi usuldagi maktablar ochdi. Maktablardagi o’quv asbob-jihozlarini o’zgartirdi, o’z quli bilan parta va doskalar yasadi. Maktabga qabul qilingan bolalarning asosiy qismi kambag’al kishilarning bolalari bo’lganligi uchun ularni kiyim-kechak, oziq-ovqat, daftar-qalam bilan ta’minlash maqsadida, do’stlarining ko’magida «Jamiyati xayriya» tashkil etadi va bu jamiyatga o’zi raislik qiladi. «Nashriyot» shirkati tuzib, Xadrada «maktab kutubxonasi» nomli kitob do’konini ochadi. A.Avloniyning maktabi o’z oldiga qo’ygan maqsad va vazifalariga ko’ra mashg’ulotlarni sinf-dars tizimi asosida o’z ona tilida olib borilishi bilan eski usul maktablaridan farq qiladi. U o’z maktabida bolalarga geografiya, tarix, adabiyot, til hisob, xandasa, hikmat kabi fanlardan muayyan ma’lumotlar beradi.

A.Avloniyning ilk o’quvchilaridan biri Toshkent Davlat Universitetida uzoq yillar dars bergan taniqli pedagog, marhum Yusuf Tohiriy A.Avloniy Mirobodda tashkil qilgan maktab haqidagi xotiralarida shunday deb yozgan edi:

«Shaharning qarama-qarshi chekkasida temiryo’l ishchilari istiqomat qiladigan Mirobodda yangi tipdagi maktab ochilganligi haqida eshitib qoldik. Tez orada bu maktabning fazilatlari haqidagi shov-shuvlar, uning muallimi A.Avloniyning dovrug’i butun shaharga tarqaldi. Hammaning tilida «Miroboddagi maktab 6 oyda o’qish yozishni o’rgatarmish, geografiya, hisob, tabiatni o’rganish degan darslar o’qitilarmish», - degan gap yurardi. Bizga juda sirli tuyulgan bu maktabni va uning donishmand muallimini ko’rishga oshiqardik. Nihoyat bir kuni uch-turttamiz borishga jazm qildik.

Maktab pastdakkina, nim qorong’i bo’lib, masjid yo’lagida joylashgan edi. Xonaning tepasidagi yorug’lik uchun qoldirilgan tuynukdan qish va bahorda qor bilan yomg’ir ham tushib turardi. Lekin xonada o’quvchilar va domlaning shogirdlari ko’p edi. Xayolimizda domlaning allaqanday bir sirli tomoni bor edi. Bizni qotmagina, kichik jussali, qorachadan kelgan, istarasi issiq, chuqqisoqol bir kishi ko’tib oldi. Bu nomi tilga tushgan muallim A.Avloniy edi. O’qishga qabul qilindik. Ko’p o’tmay ko’z oldimizda yangi bir dunyo ochilganiga to’la ishonch hosil qildik. Bolalarimizning oldi bir necha yildan beri maktabga qatnab yurgan bo’lsalar ham Mirobodliklar oldida uyalib qoldik. Ular o’qish, yozishda, hisob masalalarini xal etishda, tabiat hodisalaridan xabarlari bilan hammamizni lol qoldirdi. Ayni zamonda bizni eski maktabimiz bo’shab, Miroboddagi A.Avloniy maktabi bizdan borgan bolalar bilan liq to’ldi. Shu tariqa bu maktab tobora shuhrat topib bordi».

A.Avloniy «Usuli jadid» maktablari uchun to’rt qismdan iborat «Adabiyot yoxud milliy she’rlar» hamda «Birinchi muallim» (1912), «Turkiy guliston yoxud axloq» (1913), «Ikkinchi muallim» (1915), «Maktab gulistoni» (1917) kabi darslik va o’qish kitoblari yaratdi. Bu asarlarida hamda publisistik maqolalarida dunyo xalqlari madaniyatini, ilm- fanni va maorifni ulug’lab o’z xalqini ilmli, madaniyatli bo’lishga chaqiradi.

Asrimiz boshlarida yangi maktablar uchun yozilgan alifbelar anchagina edi. Shular orasida Avloniyning «Birinchi muallim» 1917 yil to’ntarishga qalar to’rt marta nashr etilgan.

Avloniyning «Ikkinchi muallim» kitobi «Birinchi muallim» kitobining uzviy davomidir. Biz birinchi kitobni, shartli ravishda, alifbe deb, ikkinchi kitobni xrestomatiya deb atasak joiz bo’lar, desak xato bo’lmas.

Abdulla Avloniyning pedagogikaga oid asarlari ichida «Turkiy guluston yoxud ahloq» asari XX asr boshlaridagi pedagogik fikrlar taraqqiyotining o’rganish sohasida katta ahamiyatga molikdir.

«Turkiy guluston yoxud ahloq» asari ahloqiy va ta’lim tarbiyaviy asardir.

O’zbek pedagogikasi tarixida A.Avloniy birinchi marta pedagogika “Pedagogiya”, ya’ni bolalar tarbiyasining fani demakdir, deb ta’rif beradi. Tabiy bunday ta’rif Avloniyning pedagogika fanini yaxshi bilganidan dalolat beradi.

Abdulla Avloniy bola tarbiyasini nisbiy quydagi to’rt bo’limga ajratdi: 1. “Tarbiyaning zamoni”. 2. “Badantarbiyasi”. 3. “Fikr tarbiyasi”. 4. “Ahloq tarbiyasi” va bu haqida hamda unig ahamiyati haqida so’z yuritadi.

“Tarbiya zamoni” bo’limida tarbiyani yoshlikdan berish zarurligini, bu ishga hammani: ota-ona, muallim, hukumat va boshqalarning kirishishi kerakligini ta’kidlaydi.

“Al-hosil tarbiya bizlar uchun yo hayot – yo mamot, yo najot – yo halokat, yo saodat – yo falokat masalasidur” deb uqtirardi, Avloniy.

XIX asrlarning o’rtalarida Turkiston o’lkasida boshlang’ich ma’lumot beradigan maktab hamda o’rta va oliy diniy ta’lim beradigan madrasalar mavjud edi. Maktablarning aksariyati shu jumladan, qishloq maktablarining ko’pchiligi diniy ta’lim beruvchi eng oddiy boshlang’ich maktablar edi xolos. Bu maktablarda machitlarining imomlari, savodxon muallimlar dars beradilar. Bunday maktablarda o’qitishga eng oddiy diniy vazifalarni o’rgatish bilan, ya’ni arab tilida yozilgan Qur’onni o’qishni o’rgatish, har bir musulmon uchun zarur bo’lgan asosiy vazifalarni bildirish bilan cheklanardi.

Shahar maktablarida diniy ta’limdan tashqari, umumiy ta’lim elementlari – yozish va hisoblash yo’llari o’rgatiladi, xalq orasida mashhur shoirlarning she’r va g’azallari o’qitilar edi. Odatda bunday maktablarning o’quvchilari badavlat oilalarning bolalari bo’lar edi. Ular o’qishni tamomlab olgach, bilimlarini savdo-sotiq ishlarida, hunarmandchilik ustaxonalarida qo’llar edilar, ba’zilari qo’shimcha ta’lim olib, hattotlik kasbi bilan shug’ullanar, ba’zilari madrasaga kirib o’qishni davom ettirardilar.

Oliy diniy maktab bo’lgan madrasada o’rta asrga oid diniy falsafiy va musulmon huquqlari, arab tilining grammatikasi va mantiq ilmidan dars o’tilardi. Madrasani tamomlab chiqqanlar imomlik bilan shug’ullanish va qozixonalarda ishlash huquqiga ega bo’lar edilar. Maktab va madrasalarda asosan o’g’il bolalar o’qitilar edi. Shaharlardagi diniy maktablarda ba’zi domlalarning xotinlari – otinoylar qizlarni ham o’qitish bilan shug’ullanar edilar. Maktab va madrasalarda dars o’zbek, arab fors-tojik tillarida olib borilardi.

1. 
   Quyi maktab bu maktabda o’g’il bolalarga savdo o’rgatishga (4 yil).
   
2. 
   Xalilxona maktabi – (namoz) yod oldirib o’rgatilgan.
   
3. 
   Qorixona – Qur’on yod olingan.
   
4. 
   Maktab internat – o’rta madrasa bo’lib, bu maktabda ham diniy, ham dunyoviy fanlar o’qitilib o’rta ma’lumot berilgan.
   

Markaziy Osiyoda keyinchalik ba’zi o’zgarishlar yuz berdi. Musulmon maktablari uchun bosmaxonalarda chop qilingan darsliklar paydo bo’ldi. Qozonda bosmaxonada nashr qilingan qur’on va xavtiyaklar, Hindiston va Erondan shoirlarning litografiyada chop etilgan to’plamlari keltirildi. Toshkentning o’zi ham maktablar uchun darsliklarni litografiya usulida nashr qilish yo’lga qo’yildi.

Asrimizning boshlariga kelib Turkiston o’lkasidagi yirik markaziy shaharlarda oliy ta’lim maskani hisoblangan quyidagi madrasalar: Buxoroda – 80, Qo’qonda – 40, Samarqandda – 22, Marg’ilonda – 28, Toshkentda – 17¹ , Xeva xonligida – 130² mavjud bo’lib, ular 400 dan 5000 tagacha talaba taxsil olar edi.

1906 yilga kelib Samarqand viloyatining o’zida 1510 ta musulmon maktabi bor edi, ular 1482 o’quvchi 12740 talabaga saboq bergan.

Umuman olganda Turkiston o’lkasida 1905-1906 yillarda 5290 ta maktab bo’lib, ularda, 10955 talaba ta’lim olgan.

Bu davrga kelib maxalliy fuqaro bolalaridan ilmli kishilar tayyorlash maqsadida Xeva xoni Sayid Muhammad Rahimxon Boxodirxonni soniy – Feruz (1844-1910 y.) katta ishlarni amalga oshirdi. Bevosita uning tashabusi bilan 1884 yili o’z saroyida maktab ochilib, bu maktabda rus o’qituvchisi va Mirzo, Raxmoyequl qori kabi mahoratli ta’lim-tarbiya ustalari yoshlarga bilim berish ishi bilan shug’ullanadilar.

Feruz farmoniga muvofiq 1904 yilning 10 noyabrida Urganchda birinchi yangi usul maktabi ochildi. Uni Xusayin Qo’shayev degan Turkiyadan kelgan o’qituvchi yoshlarga ta’lim-tarbiya bera boshladi.

Musulmon aholisi yashaydigan joylarda qadimdan maktab-madrasa va hakozolar mavjud bo’lib, bularga qarshi chor hukumat Rossiyadagi ko’p sonli xalqlar maxsus hukumat maktablari barpo qilinar edi. Ularning biri – to’rt yillik, ikkinchisi – ikki yillik edi. Ba’zi bir to’rt yillik maktablarda internatlar hamm bo’lib, ular faqat feodallarning va maxalliy aholining boy qatlam bolalari ta’lim olardi. Ammo mehnatkashlarning bolalari uchun yo’lga qo’yilgan ikki yillik savod chiqarish maktablari ochilgan edi. O’qish muddati ikki yil bo’lgan milliy maktablarda, masalan, qozoqlarda ovul maktablari, deb atalgan maktablar tipik maktab sanalar edi.

Dastlabki ovul maktablar 1892 yilda To’rg’ay oblastining ovullarida tashkil topgan bo’lib, aholining ko’chmanchilik turmushiga moslashtirlgan edi. Ovul maktablarida rus tili, arifmetika, qozoq alifbosi va islom dini o’qitilar edi. 1916 yilda 169 ta ovul maktabi bo’lib ularda 5 ming o’quvchi o’qirdi, bu maktab yoshidagi barcha qozoq bolalarining faqat bir foizinigana tashkil etardi, xolos. Rus maktablarda o’qitish rus tilida, diniy ta’limot esa o’quvchilarning ona tilida olib borilar edi.

O’rta asrda maktablarni isloh qilishdan bosh tortgan chorizm, ruslar o’rnashgan yerlarni rus maktablarini Turkistonda maorif sohasida o’z siyosatining quroli qilib olishga harakat qildi. (Toshkentda dastlabki rus maktabi 1866 yilda ochilgan edi.) rus maktablariga ruslar bilan birga o’qish uchun mahalliy aholi bolalari ham qabul qilinar edi. Turkistondagi boshlang’ich rus maktabalrida hunarga Rossiyaning Yevropa qismidagiga qaraganda, ancha ko’piroq o’rgatilar edi; bundan maqsad mahalliy aholining bolalarini maktabga ko’proq jalb qilish edi.

Turkistonda dastlabki rus o’rta o’quv yurtlari 1870 yillarda ochila boshladi: 1876 yil Toshkentda, Verniyda (hozirgi Olmaotada) erlar va xotin-qizlar gimnaziyalari. 1879 yili esa Toshkentda o’qituvchilar seminariyasi ochildi. Gimnaziyalarga har yerli aholining bolalari qabul qilinar edi. O’qituvchilar seminariyalarida mahalliy aholiining 1/3 o’rin ajratilgan edi.

Chorizm maktab sohasidagi siyosati ruslashtirishdan iborat bo’lsa ham, lekin rus bolalari bilan mahalliy aholi bolalarining birgalikda o’qishlari, ular o’rtasida o’zaro do’stlikni tarbiyalar edi.

Rus maktabiga o’qishga kirgan bolalar rus tilini mutloq bilmas edilar, natijada ancha qiyinchiliklar tug’ilar edi. Shuning uchun rus maktablariga kirgan, lekin rus tilini mutloq bilmaydigan o’quvchi rus tilida so’zlashishni o’rganib olmagunicha odatda quyi bo’limda o’qir, rus tilida so’zlashishni o’rganib olgandan keyingina yuqori bo’limga o’tkazilardi. Yuqori bo’limlarga o’quv yilining o’rtalarida ham o’tkazilar edi, chunki maktab kichkina bo’lib, bir vaqtning o’zida mashg’ulotlar bir necha bo’limlar bilan olib borilar edi.

Toshkentdagi gimnaziya dastlabki yillarda, mahalliy aholining bolalarini rus tili bilan ko’piroq shug’ullantirish uchun lotin tilini o’rganishdan ozod qilinar edi.

Buxorodagi ma’rifatparvar musulmon ruxoniylari va ziyolilar orasida madrasa va maktablar tizimiga hamda islom diniga kirib qolgan bid’atlarni isloh qilish fikri paydo bo’la boshlaydi. Shunday isloh tarafdorlarini jadidlar, ya’ni yangilik tarafdorlari deb atay boshlaydilar. O’sha davrdan boshlab bunga qarama-qarshi turgan oqim, ya’ni feodal-o’rta asrchilik, diniy fanatizm ruhida bo’lgan kishilarni esa qadamistlar deb atay boshladi. XIX asr boshlarida bir qancha ma’rifatparvar mudarrislar Buxoro shahridagi 200 ga yaqin madrasani isloh qilish g’oyasi bilan chiqdilar. Bu harakat boshida madrasa mudarrisi Abu Nasr Al Kursaviy turgan edi. Qadimistlar esa ularni kofirlik va xudosizlikda aybladilar. Buxoro amiri Haydar esa Kursaviyni zindonga tashlatib o’lim jazosiga hukm qiladi. Ammo uning tarafdorlari uni zindondan qochiradilar. Kursaviy Qozonda o’z faoliyatini davom ettirib, 1813 yilda vafot etadi. XIX asrning 50-60 yillarida diniy islohotchilik harakati yanada kengaya boshlaydi. Endi bu harakat boshida Buxorolik mudarris va tarixchi olim Marjoniy, G’ijduvonlik domla Fozil, Mo’minjon Vobkandiy, mulla Xudoyberdi Boysuniy va boshqa mudarrislar turar edilar. Ular madrasa va maktablarni isloh qilishni emas, balki ortiqcha darslarni olib tashlash tarafdori ekanliklarni yozadilar. Islohatchilar rahnamosi Marjniy o’zining dasturida quyidagi olti asosiy masalalarni qo’yadi:

1.Qur’ondagi har qanday diniy masala yuzasidan kishilar bilgan holda o’zlari erkin fikr yuritsinlar.

2. Birovning birovga ko’r-ko’rona ergashishi qat’iy man qilinsin.

3. Madrasalarda o’qitiladigan hoshiya va Sharq kabi quruq mazmunga ega bo’lgan va madrasa o’quvchilari uchun foydasiz bo’lgan hamda ularning 8-10 daqiqa vaqtini bekorga oluvchi darslar dars jadvallaridan olib tashlansin.

4. Madrasalarda Qur’oni Karim, Hadisi Sharif, ularning tarjimalari va islom tarixi kabi darslar o’tilsin.

5. Arifmetika, tarix, jo’g’rofiya, tabobat, handasa, mantiq, falsafa va boshqa dunyoviy fanlarni o’qishga qarshilik ko’rsatmasin.

6. Har bir ishda musulmonchilikni Muhammad alayxissalom davridagi qadimiy islom madaniyatiga qaytarish ko’zda tutilsin.

Yangi usul maktabda quyidagilarga:

Sinfda bolalar soni o’ttiztadan oshmaslikka:

Bolalar faqat ikki daf’a – yoz va qish boshlaridagina maktabga qabul qilinishi;

Har qabul nechta bo’lishidan qa’iy nazar, bir sinfdan oshmasligi;

Har bir muallimda ko’pi bilan 3-4 sinf bo’lishi;

Agar maktab uch sinfdan iborat bo’lsa, darslar ketma-ket ma’lum uyg’unlikda qo’yilmog’i, amal qilinmog’i kerak edi.

Yangi Sho’ro hukumati avvalgi ta’lim tizimi, o’quv-tarbiyaviy ishlarni isloh qilish, xalq maorifi tizimining yangi shaklini joriy etish yuzasidan bir qator vazifalarni belgilab berdi.

Bunday tadbirlani amalga oshirish Turkistonda Xalq Komissarlari Sovetining 1918 yil 14 maydagi dekreti asosida boshlandi. O’quvchilarga ilm-fanning zarur asoslari bilan bir qatorda, mehnat ko’nikmalarini ham bera oladiga yagona Sho’ro “Mehnat maktabi” xalq maorifi uchun asosiy negiz qilib olindi.

Lekin yangi maktablarni vujudga keltirish bir qancha muammolarga duch keldi. Ayniqsa, o’qituvchining yetishmasligi, darsliklarning va maktab jihozlarining yo’qligi ishni yanada qiyinlashtirdi.

1918 yilning iyunida Toshkenda maorif xodimlarining birinchi syezdi ochilib, unda xalq maorifi sohasidagi ahvol muhokama qilindi hamda uni qayta qurish bo’yicha tadbirlar belgilandi.

1918 yil dekabrda Turkiston Respublikasi xalq maorifi komissarligi buyruq chiqarib, hamma maktablarda ona tili v rus tili o’qitish to’g’risida qaror qabul qilindi.

Ushbu qarorni qo’llab-quvvatlanishi natijasida mahalliy millatga mansub xotin-qizlarni madaniyatga, ilm-fanga, ijtimoiy hayotda faol qatnashishga jalb qilish harakati jadal yo’sinda avj olib ketdi.

XIX asrning ikkinchi yarmi va XX asrning birinchi yarmida yashab ijod etgan yirik allomalardan biri Isxoqxon Ibratdir. U ma’rifatparva shoir, zabardas tilshunos, tarixshunos olim, ilk o’zbek matbachiligidan biri sayyoh, kalligraf, naqqoshin publisist va ilg’or pedagogdir.

Is’hoqxon 1279 xijriy (1862 milodiy) yilda Namangan yaqinidagi To’raqo’rg’on qishlog’ida tug’ildi. Uning otasi Junaydullaxo’ja Sunattilaxo’ja o’g’li ancha bilimli sohibkor bog’bonlardan edi. U adabiyotga, she’riyatga ancha ixlos qo’ygan va “Xodim” taxallusi bilan bir muncha she’rlar bitgan kishi bo’lgan. Onasi Xuribibi, o’z davrining o’qimishli, Bedil, Mashrab kabi buyuk shoirlarning asarlarini mutola qilish bu xonadon uchun sevimli mashg’ulot hisoblanardi. Oiladagi bunday hayotiy vaziyat Is’hoqxonda adabiyotga muhabbatning erta paydo bo’lishi uchun asosiy omil bo’ldi.

Is’hoqxon Ibrat madrasa beradigan ilmlar bilan cheklanib qolmadi u o’qish moboynida buyuk Sharq mumtozlari asarlarini mustaqil tarzda qunt bilan mutolaa qildi va bu asarlar umrining oxirigacha unga eng yaqin xamroxi bo’ldi. Is’hoqxon madrasada arab va fors tillarini chuqur o’rganish bilan birga bo’sh vaqtlarida rus tilni ham mustaqil o’rgandi u rus va o’zbek tillarida chiqadigan “Turkistanskiye vedemosti” (Turkiston viloyatining gazeti) biln ilk bor Qo’qon madrasasida o’qib yurgan kezlarida tanishib chiqdi.

Is’hoqxon Ibrat 1886 yilda Qo’qon madrasasini tugatib o’z qishlog’i To’raqo’rg’onga qaytib keldi va u o’z ijodini ilg’or o’qituvchi sifatida qishloqda ma’rifat tarqatish bilan boshladi. O’sha yili u o’z qishlog’ida maktab ochdi. Is’hoqxon ochgan maktab eski mahalla maktablaridan ancha farq qilar edi. Is’hoqxon o’z maktabiga nisbatan ilg’or bo’lgan tovush (savtiya) metodini tadbiq qildi va Usuli savtiyaning eski metod taraftorlaridan himoya qildi.

Rus tili bilan bir qatorda yaqin Sharq va G’arb tillarini ancha mukammal bilgan Isohqxon Ibrat bu muhim masalada ham o’z xalqiga yordam qo’lini cho’zdi. U olti tildagi arabcha, forscha, hindcha, turkcha, sardcha (o’zbekcha) va ruscha so’zlarni o’z ichiga olgan “Lug’ati sitta-al-sina” nomli mukammal lug’at kitobini yaratdi. Muallif ruscha yozuv sistemasini bilmaydiganlarga ham qulay bo’lishi uchun rus so’zlarini arab yozuvi bilan beradi. Ma’lumki, rus va yevropa so’zlarini arab yozuvida ifodalash ancha murakkab ish, lekin Is’hoqxon Ibrat bu murakkab ishni muvaffaqiyatli hal qildi.

Is’hoqxon Ibrat 1886 yilda eski maktablarga nisbatan bir muncha ilg’or bo’lgan maktab ochdi. 1907 yilda ikkinchi Marmuncha qishloq bolalari uchun eski maktabalardan butunlay farq qiluvchi bepul yangi usuli savutiya maktabini ochdi.

Saidahmad Siddiqiy hunarmand - dexqon oilasida tug’ilib o’sdi. Boshlang’ich maktabni tugatganidan so’ng madrasaga o’qishga kirdi. Shuning bilan bir vaqtda rus tilida tashkil etilgan maktabga ham qatnay boshlaydi va rus tili ham adabiyotni mukammal egallab bordi.

Saidahmad Siddiqiy Samarqand viloyatidagi Xalavon nomli o’z qishlog’ida dexqon va hunarmandlarning bolalariga yangi usul maktabini tashkil etib, unda ta’lim-tarbiyani o’sha davr ilg’or maktablarining tajribasi asosida quradi. U eski maktab ish faoliyatida xato-kamchiliklarni qattiq tanqid ostiga oladi va yangi usul maktabning ijtimoiy, siyosiy va pedagogik yutuqlarini keng yoritishga dalil e’tibor beradi.

Siddiqiy viloyatda birinchi bor katta yoshlar uchun yangi usul maktab ochib, madaniy hayotda katta o’zgarishlar yasadi. U 1914 yil “Zarafshon” nomi bilan kitob savdo do’koni ochib, unda ko’rgazmali qurollar, metodik, darslik adabiyotlar, o’quv qurollari hamda jurnallar bilan savdo qilishga sharoit yaratdi.

Siddiqiy ta’lim usuliga katta mehr bilan munosabatda bo’lib, o’qitishning yangi usulini ilmiy, ongli, tushunib o’qitish prinsiplarini eskicha hijjalab o’qitishga qarama-qarshi qo’ydi. Mohir o’qituvchi darslarni qat’iy tartib dars jadvali asosida tashkil etib, o’zbek, rus tillarida chuqur ta’lim bera olgan. U tabiatshunoslik, geografiya darslarida mashg’ulotlarni Bulung’ur daryosi yonida ochiq havoda amaliy mashqlar bilan o’tishga erishgan.

Saidahmad Siddiqiy 1918-21-yillar davomida huquq ishlari komissari vazifasida ishladi. 1921 yildan umrining oxirigacha pedagogik ishda ishlagan, “Xizmat ko’rsatgan o’qituvchi” yuksak univoniga sazovor bo’lgan.