Seçilmiş əsərləri
Yüklə 3,43 Mb. Pdf görüntüsü
|
339
ARABA
olduqca... həddən artıq... uy-y-y... çox... çox...
çox uzaqlar idi, amma bu uzaqlıq coğrafi bir məsafə deyildi, illərin uzaqlığı idi, zırpı-zırpı dəqiqələrin, ondan da zırpı saatların, ondan da zırpı günlərin, sonra ayların, illərin dəhşətli, əlçatmaz, ünyetməz bir uzaqlığı idi və o uzaqlığı coğrafi mənada təkcə (bəlkə də) göydəki ulduzların uzaqlığı ilə müqayisə eləmək olardı və göydəki o ulduzlara getmək mümkün olmadığı kimi, xatirələrin, yaddaşın dibində olan o uzaqlığa da getmək (təzədən getmək) heç cürə mümkün deyildi və indi, elə bil ki, eşikdə şıdırğı bir yağış yağırdı (səssiz yağış) və o uzaqlıq da, bir üzündən (çöl tərəfdə) su süzülən pəncərə şüşəsindən o tərəfdə görünürdü... ... o su süzülən pəncərə şüşəsindən o tərəfdəki o uzaqlıqda günün qıpqırmızı batabat çağında, palçıq yolla cırıldaya-cırıldaya meşədən gələn bir eşşək arabası gedirdi və arabaya səliqə ilə odun yığılmışdı və o odunların da üstündə ayağı yalın, başı açıq, 6 – 7 yaşında bir oğlan uşağı oturmuşdu... ... arabanın təkəri hərdən palçıq çuxura düşürdü və o zaman arabanın qabağınca piyada gedən kişi – o uşağın atası eşşəyin ipini nə qədər dartsa da, eşşəyə nə qədər hədə-qorxu gəlsə də, qarğış yağdırsa da, heyvan o boyda yükü çəkib o çuxurdan çıxara bilmirdi və o uşaq da məcbur olurdu ki, təzə qırılmış, təzə doğranmış odun iyinin içindəki o gözəl aləmdən çıxıb, arabadan yerə ensin, sinəsini arabanın arxasına dirəyib, bir əli ilə, nazik belində durmayan, tez-tez sürüşüb düşən şalvarını yuxarı çəkə-çəkə, o biri ilə də özü özünə kömək eləyə-eləyə, hıqqana-hıqqana güc versin və axırı ki, eşşəklə bir yerdə o təkəri palçıq çuxurundan çıxarsınlar... ... sonra yenə arabadakı yükün başına dırmaşırdı və yenə o təzə odun iyinin içindəki o gözəl aləmə qayıdırdı və o aləmdə sonrakı o uzun-uzun illərin, o zırpı- zırpı zaman vahidlərinin heç izi-sorağı da yox idi...
2002-ci ilin görünüşü, yazılışı Əminə xanımın heç xoşuna gəlmirdi – ortada iki sıfır (00), başda da, axırda da iki (2) – və elə bil ki, bu yazılışda bir aldatma, yalan var idi, yəni bu iki «0» və iki «2» səliqə-sahmanının arxasında, əslində, dünyanın bəd əməlləri dayanırdı və o səliqəli düzülüş, görünüş isə, adamları aldatmaq üçün idi.
Gecələr şairin çarpayısının qabağındakı kresloda oturub, heç olmasa, bir balaca yuxuya getmək istəyəndə, mürgü aləmində, o 2002 cürbəcür düzümdə, yazıda Əminə xanımın gözlərinin qabağına gəlirdi: 2 – 002
2 – 00 – 2 20 – 02
200 – 2 2 – 0 – 0 – 2 340
Və beləcə, bu 2002-ci ilin rəqəmləri hansı düzümdə olursa-olsun, Əminə xanıma bədbinlik gətirirdi, hər iki tərəfdəki o «2» hansı bəd qüvvələrinsə tutduğu muzdlu telexronitellər kimi, bədbinliyi o «2002» rəqəminin içində qoruyub saxlayırdı, kiçik bir açar deşiyi də qoymurdu ki, «2002» tutumunun içinə iynənin ucu qədər bir hərarət gəlsin. Əlbəttə, Əminə xanım yaxşı başa düşürdü ki, onların ailəsini bədbəxtlik basıb və sona da az qalıb, indi 2002-ci ilin başlanğıcıdı, yanvarın əvvəlləridi və bu müsibət uzun sürməyəcək, bu müsibətin son ucu ölüm olacaq (həkimlər də bunu gizlətmirdilər) və sonra şairsiz həyat da tamam başqa bir həyat olacaq – Əminə xanım bütün bunları yaxşı başa düşürdü. Və 2002-nin yazılışı, düzülüşü də, beləcə, heç bir ümid yeri qoymurdu, nəinki ümid yeri qoymurdu, elə bil, təzə ilin bu rəqəmləri hər tərəfə qapqara bir əlacsızlıq şüası saçırdı. Elə ki, Istanbulda son müayinədən və Alman xəstəxanasındakı bir aylıq müalicədən sonra Bakıya qayıtdılar və az bir müddətdən də sonra – sentyabrın ortalarından ki, şairin daha ayaq üstə dayanmağa taqəti qalmadı, yatağa düşdü, oktyabr beləcə əzab-əziyyət içində keçdi, noyabr da belə keçdi, dekabr gəldi, bax, həmin dekabrın ortalarında Əminə xanımın bütün içini, bir canavar kimi, belə bir hissiyyat didib-didişdirməyə başladı ki, şair Yeni il gecəsi gedəcək. Şair gedirdi, onu saxlamaq mümkün deyildi, bu, aydın məsələ idi, amma 2001- ci ilin o dekabr ayı – kədərinin, iztirabının ağrısı-acısı həmişə Əminə xanımın içində qalacaq o dekabr ayı, Əminə xanım səhərdən axşamacan ürəyində Allaha yalvarırdı ki, bu müsibətin son ucu Yeni il gecəsi baş verməsin və oğlu da, qızları da bütün ömürləri boyu Yeni il gecəsinin kədərini çiyinlərində daşımasınlar və qəribə bir əhvalat baş verdi (Allah Əminə xanımı eşitdi?): Yeni il gecəsi şair özünü birdən-birə əvvəlkinə nisbətən yaxşı hiss etdi. O Yeni il gecəsi oğul da, kiçik qız da heç hara getmədi, böyük qız da, əri də, Əminaşka – şairin hələlik yeganə nəvəsi və şair ona Əminə xanımın adını qoymuşdu («Oğlan olsaydı, öz adımı qoyacaqdım!») – da onlara gəldi, keçmiş gözəl Yeni il axşamları kimi, hamısı evə yığışdı və həmin Yeni il gecəsi oğlu şampan şüşəsinin tıxacını partladıb sağlıq dedi: – Papa, biz hamımız sənin sağlığına içirik! Biz hamımız çox istəyirik ki, sən sağalasan, ayağa qalxasan, əvvəlki kimi olasan! Bax, görürsən, bu gecə biz heç hara getmədik, evdə qaldıq ki, səninlə bir yerdə olaq! Böyük qızın əri, yəni Əminə xanımla şairin kürəkəni də: – Hə,– dedi.– Mənim də papam bizə dedi ki, bu dəfə Novı qodda sizə gələk, sizin yanınızda olaq. «Mənim də papam», yəni ki, Məmməd müəllim – Əminə xanımla şairin qudası. Yüklə 3,43 Mb. Dostları ilə paylaş:
|