Səhiyyə xəstəliklərin qarşısının alınması və müalicəsi üçün təşkil edilmiş dövlət və ictimai tədbirlər sistemindən ibarətdir

Alman alimi İ.P.Frank “Sosial gigiyenanın atası” adlandırılıb (o, ilk dəfə təbabətin, cəmiyyətin sosial və dövlət həyatında rolunu verir, onu tibb təhsil sistemində müstəqil tədris fənni kimi keçməyə nail olur).

1842-ci ildə İngiltərədə E.Çedvik bir qrup alimlə birlikdə zəhmətkeşlərin iş yerlərinin sanitariya vəziyyətini müayinə edərək “Sanitar hesabatını” tərtib edirlər.

1848-ci ildə sanitariya həkimi vəzifəsi yaranır və ictimai sağlamlıq haqqında aktların qəbulu təmin edilir.

Rusiyada ilk dəfə sosial gigiyena terminini V.O.Portuqalov işlətmişdir və 1873-cü ildə “İctimai gigiyena məsələləri” əsərini yazmışdır.

1948-ci ildə fransız alimi və həkimi J.Qoren “Sosial təbabət” konsepsiyasını hazırlayır.

1948-ci ildə fransız alimi və həkimi J.Qoren “Sosial təbabət” konsepsiyasını hazırlayır.

J.Qorenə görə sosial təbabət dörd hissədən ibarətdir:

1. Sosial fiziologiya.

2. Sosial patologiya.

3. Sosial gigiyena.

4. Sosial terapiya.

Tibbi sosiologiya bütöv bir sosial sistemdə əsas komponentlərdən sayılan tibbi sənədlərin əhəmiyyətini, səhiyyənin təşkilini və ümumiyyətlə tibbi öyrənən elmdir.

Tibbi sosiologiya bütöv bir sosial sistemdə əsas komponentlərdən sayılan tibbi sənədlərin əhəmiyyətini, səhiyyənin təşkilini və ümumiyyətlə tibbi öyrənən elmdir.

Tibbi sosiologiyanın inkişafındakı nailiyyətlər dörd istiqamətdə özünü göstərir:

1. Xəstəliklərin sosial-mədəni aspekti (ətraf mühitin, coğrafi faktorların, sanitariya maarifinin və digər amillərin təsiri).

2. Həkimlik sənəti və tibbi deontologiya.

3. Tibbi xidmət.

4. Səhiyyə siyasəti (dövlət yalnız iqtisadi siyasətdə yox, həm də hazırladığı siyasi platforma və konsepsiyasında cəmiy-yətin sağlamlığı sahəsində problemləri göstərməlidir).