174
vurmuş halına bənzəyirdi. Ata kişi onun üzünə diqqətlə
baxıb nəsə anlamağa çalışırdı.
Amma buna ehtiyac qalma-
dı. Dədə Əfəndi öz ağır hərəkətləri ilə içəri girərək dəyir-
mi masanın yuxarı hissəsində oturdu. Masanın üzərində-
ki pultu götürərək böyük ekranlı televizoru işə saldı. Ek-
randa öncədən yerləşdirilmiş CD-nin görüntüləri canlan-
dı. Hamısının ağzı açıq qalmışdı. Görünən mənzərə tük-
ürpədici idi... Ekranı seyr etdikcə OdƏr ağsaqqalları qey-
ri-ixtiyari olaraq ayağa durdu. Dəmirçioğlu əlindəki su
dolu stəkanı elə sıxmışdı ki, bir azdan bu stəkanın param-
parça olmasını heç kim hiss etməyəcəkdi.
– Ey insanlığın, bəşəriyyətin düşmənləri, görürsünüz
bu bayrağı, bu Azərbaycan bayrağıdır ki, başınız üstündə
dalğalanır. Korsunuz bəyəm, niyə təzim etmirsiniz!? Niyə
baş əymirsiniz!? Niyə qaçıb rədd olmursunuz bu torpaq-
lardan!? Bir baxın, görün necə də qürurla dalğalanır?! Gö-
rün sizin murdar nəfəsinizə önəm vermədən, səmanı necə
aydınladıb!? Gəlin, bu bayrağı öpün, qılıncımın altından
keçin! Bəlkə, atalarım kimi yenə sizə rəhm etdim! Bəlkə,
sizi bağışladım! Amma bu dəfə, sadəcə, canınızı bağışla-
yaram, qara niyyətlərinizi yox! Gəlin, gözünüzü döymə-
yin!
Bu sözləri tam olaraq başa düşməyən Ata ocağının
üzvləri onun fonunda Xankəndindəki qondarma Dağlıq
Qarabağ Respublikasının rəsmi binasının yuxarısında dal-
ğalanan üç rəngli bayrağı seyr edirdilər. Sakit... Sükutla...
Qürurla... Fəxarət hissi ilə... Heyrətlə...
Məhəmmədin güllələrin zərbəsindən yerə yıxıldığı
an görüntü kəsildi. Kəsilən görüntü ilə bərabər təşkilat
üzvlərinin gözləri də ilişib ekranda qaldı... Məhəmmədin
dodaqlarına toxunan bayrağı seyr edə-edə...