Sevginin dadı (roman)
Yüklə 2,71 Mb. Pdf görüntüsü
|
348
na?” – dedim. “Sağ ol, bəs sən?”. “İndi lap yaxşıyam” – dedim. Bu adi hal‐əhvallaşmada sanki qəlbimin bütün hisslərini açıb ona dedim, həyəcandan məcməyi əlimdə əsirdi. Durnanın gözəl yanaqlarında da gizli qızartı yaranmışdı, “indi lap yaxşıyam” cavabını düzgün anlayıb xəfifcə gülüm‐ sündü. Bir qədər sonra gəlib dava salan o mənfur sərxoş hər şeyi pozmasaydı, bəlkə də ürəyimi ona tam açardım. Çünki, ürəyimizdəkiləri kifayət qədər qarşılıqlı anlada bilmişdik. Təəs‐ süf ki, sərxoşun qaraj davası planlarımı alt‐üst elədi. Sonra da Ağəli babanın qəfil ölümü araya düşdü. Hələ Durna, babasının meyidini görərkən necə vahiməyə düşmüşdü... Heç özüm də anlamadım necə oldu ki, onun boynunu qucaqlayıb meyidi gör‐ məsin deyə qonşu otağa apardım. Hələ onun başını sinəmə da‐ yayıb için‐için ağlaması... Onun boynunu qucaqlayaraq saçını sığallamağım, yataq qoxuyan alnından öpməyim, göz yaşlarını əllərimlə silməyim və onun bütün bunlara qarşı gəlməməsi, ək‐ sinə bir az toxtaması... Bütün bunlar baba itkisinin ağırlığı fo‐ nunda tam səmimi təsəlli, həm də məhrəm hisslərin təzahürü idi. Yasdan başları açılıb Oğuzdan qayıtdıqdan sonra qəlbimi anama açdım. Ən etibarlı sığınacağım, son ümid yerim anamın ətəyi idi. Anam da olduqca ehtiyatla dərdimi Afət xalaya anlat‐ mışdı. O isə öz növbəsində Durnanın razı olduğunu öyrənmiş‐ di. Qalan məsələləri isə anam Sabir dayı ilə həll etdi – “borş qo‐ naqlığı” adı ilə elçiliyimi deyirəm. İndi artıq mən öz nişanlımla telefonda danışır, onu institutda qarşılayır, şəhəri birlikdə gəzib evlərinədək maşında aparırdım. Durna olduqca utancaq, səmimi qızdır. Gözəlliyinə tay ola bilməz. Hələ uzun saçları... İnstitut binasından çıxanda tələbə‐ lər mütləq çönüb küləyin sığalladığı uzun saçlarına baxardılar. Sevincək maşınıma oturanda isə qürurla dikəlirdim – “Qalın yana‐yana, o mənim mələyimdir – uzun telli durnamdır”. Gü‐ 349
nün proqramını həmişə o tərtib edərdi. İlk günlər varlı bir ailə‐ də böyümüş qızın tələblərinin mənimçün ağır ola biləcəyindən sıxılırdım, amma yanılmışdım. Onu babat bir restorana dəvət edəndə, o, tam əksinə – dənizkənarı parkda peraşki yeməyi üs‐ tün tuturdu. Onu konsertə və ya kinoya dəvət edəndə, o, məni zooparka getməyə razı salırdı. Mən onun istəklərinin əsiri idim və qənaətcilliyinə valeh olmuşdum, – “Həyat yoldaşım evdar, yı‐ ğımcıl qadın olacaq” – onu qayğıkeş qadınım kimi çox sevirdim.
Quş qanadlı illər sürətlə ötürdü. Şükürlər olsun tanrıma ki, heç bir şeydən şikayətim yox idi. Durnanın ali məktəbi, Kəna‐ nın isə orta məktəbi bitirməsinə iki ay qalmışdı. Kənan heykəl‐ taraşlığa hazırlaşırdı – müəllim yanına hazırlığa gedirdi. İnsti‐ tutu bitirən kimi Durna ilə Baysalın toyunu etməyi planlaş‐ dırmışdıq. Bakıdakı mənzillərdən bir dördotaqlısını Baysalın adına keçirmişdim. Mənzil yenicə təmir olunmuş, mebelləri alı‐ nıb quraşdırılmışdı. Ev, yeni evlənənləri qəbul etməyə tam ha‐ zır vəziyyətdə idi. Afət Zəhra ilə danışıb güclə razılığın almışdı ki, heç bir xərc çəkməsin və bundan sıxılıb, çəkinmək lazım da deyil – “Baysal indi həm də bizim doğmaca oğlumuzdur”, – de‐ mişdi. Ancaq hiss edirdim ki, ana öz oğlundan sanki ayrı düş‐ müşdü. Zəhra, bizim heç bir təmənna və ağlımızdan pis fikir keçirmədən Baysala öz balamız kimi etdiklərimizə qarşı çıxa bilmirdi. Ancaq sıxıntısını duymaq çətin deyildi, elə bil böyük oğlundan əlini üzmüşdü. Qəsəbəmizin ən iri şadlıq saraylarından biri olan “Dəniz”də Durnanın toyunu etdik. Bütün yaxınlarım, sevdiklərim və qo‐ humlarım burada idi, hətta Aşralı və Hacı əmi də dəvətlilər ara‐ sındaydı. Əli də Kiprdən gəlmişdi. Misilsiz bir gün idi. Bütün
350
əzizlərimi bir arada görmək, məni kövrəldən ən böyük hadisə‐ dir. Hamının çöhrəsində sevincimizə şəriklik hiss edirdim. Budur, bəylə gəlin “Vağzalı” sədaları altında saraya daxil olurlar, elə bil bir cüt mələkdirlər. Qızıma ağ gəlinlik necə yara‐ şırmış, Allahım... Baysal məndən ürəyimin bir parçasını qopar‐ mış rəqibim idi. Sanki məğlubiyyətimi boynuma almış, rəqibi‐ min gücünə boyun əymişdim. Baysalın ayaqlarına düşməyə, qı‐ zımın xoşbəxt olması üçün əlindən gələn hər şeyi etməsini yal‐ varmağa hazır idim – eynən rəqibindən əfv diləyən məğlublar kimi. Balama əzab‐əziyyətin nə olduğunu göstərməmişdim, bu gündən sonra da göstərməzdim. Amma, bu gündən o, Baysala aid olan bir övladımdır. İnsan qanunları doğrudan da acıdır – qızı böyüt və bir başqasına ver... Bu acılıqdan nəvə şirinliyi göz‐ ləmək isə ən şirin şeydir. İlk dəfə baba olacağımı ağlımdan ke‐ çirdim. Bu dəqiqə Baysal gözümdə kişilərin ən güclüsü idi, qı‐ zımsa mələklərin ən şirini. Gözlərimin dolacağından qorxdum, ayaqyoluna qaçdım. Güzgüdə üzümə baxdım, – gözlərim qızar‐ mışdı. Yadıma kəndimizin ən qoca sakini Məhinin əhvalatı düş‐ dü. Məhi kişi qız nəvəsini ərə verirmiş. Toy günü qonaqlardan kimsə ayaqyolunu “məşğul” saxladığından, qaram‐qarıxıq evin arxasına qaçır. Görür ki, gəlinin atası burada ağlayır, qaçır töv‐ ləyə, görür digər oğlu burda ağlayır, ot tayasına, burda da gəli‐ nin qardaşı ağlayır. Hövsələdən çıxır – “Ay it küçükləri, sizin əlinizdən çişimi də edə bilmirəm, toydur, hamı sevinir, sizsə arvad kimi ağlayırsınız, nolub sizə!?”. Nəvəsi cavab verir ki – “Necə ağlamayım axı, bacım ərə gedir, ondan ayrılırıq, namu‐ sumuz əldən gedir...”. Cavab verir ki, – “Bəs yeddi oğulsunuz, onda siz neçəsinin gözünü yaşlı qoymusunuz? Öldürməyə aparmırlar ki, o yana dur görüm – üzünə çırtdıyar 64 ...” – deyib elə nəvəsinin yanındaca güclə özünü boşaltmağa macal tapır.
64
Yüklə 2,71 Mb. Dostları ilə paylaş:
|