Şukin adına teatr məktəbində təhsil alan gənc qızın aktrisa kar
Yüklə 2,76 Kb. Pdf görüntüsü
|
227 Mənim filmimdən kadr: “balaca Holandiya” ayaq altında 228 Hollandiya əsasən protestant ölkəsidir. Amma iki yüz il əvvəl kraliçaları həyatının sonuna kimi pravoslav dininə sa- diq qalan, imperator I Pavelin qızı Anna Pavlovna idi. Onun dövründə bir neçə pravoslav məbədi inşa olunub və onlar bu günə kimi qalır. Rotterdamda olarkən, biz onlardan birini ziyarət etdik. Gördük ki, məbəddə hollandlarla yanaşı, çoxlu qaradərililər – Efiopiyadan, Surinamdan, Qabondan olanlar da var. Əlbət- tə, mən özümü saxlaya bilmədim və onlarla söhbətə girişdim. Bu adamların pravoslav məbədində nə etdiklərini anlamaq istəyirdim. Onların cavabları məni dərindən heyrətləndirdi. Hollandlar danışırdılar ki, əvvəllər bu insanlar katolik, yaxud protestant olublar. Lakin bir dəfə pravoslav məbədində ol- duqdan bir müddət sonra, inanclarını dəyişərək, pravoslavlı- ğa keçiblər. Katolik məbədlərində yumşaq oturacaqlar mənim üçün rahat görünmüşdü. Onların fikrincə isə, kilsədə rahatlıq qəbul edilməzdir. Konsert salonundakı kimi oturursan, musiqi, oturacaq- da yastıqçalar, - Yen hətta bir qədər mühakimə edirmiş kimi mənə danışdı. – Pravoslav kilsəsinə isə gəlirsən, ibadət vaxtı ayaq üstə dayanırsan və hiss edirsən ki, ruhun çalışır, bədənin işə düşür, əvvəlcə ağrıyır, ayaqların sızıldayır, sonra isə sanki bu ağrılardan azad olursan. Axırda, xor heç bir musiqi aləti ol- madan oxuyanda, hiss edirsən ki, qəlbin çırpınır, problemlər səni tərk edir, başın yüngülləşir. - Bəli, mən də bunu hiss edirəm, - qaradərili Yorn söhbətə qoşulur. – Amma mənim üçün ən böyük həzz ibadətdən sonra ümumi çayiçmə mərasimidir. Hər kəs özü hazırladığı piroqu, özü bişirdiyi mürəbbəni təklif edir. Bu, mağaza cemi deyil, mən beləsini ilk dəfə burada yemişəm, “matuşka” qonaq edib. “Matuşka” sözünün afroamerikalının deyil, afrohollandi- yalının deməsi mənə çox gülməli göründü, onun rəfiqəsi – efi- opiyalı qız isə əlavə etdi: - Burda hər şey və hər kəs bir yerdədir. Bu məbəddən başqa heç yerdə bu yoxdur. Monastırın başçısı, çoxuşaqlı ailənin atası yaxınlaşaraq, dəqiqləşdirdi: 229 - Onlarda kollektivçilik hissi çatışmır. Cəmiyyət bir-birin- dən çox ayrılıb, atomlaşıb, - o, dünyəvi anlayış əlavə etdi. – Mənim fikrimcə, hollandiyalılar qətiyyən sərbəstləşə bil- mirlər, axı, onlar doğrudan sutkada 24 saat çalışırlar. On- lar effektlə işləyən robotlara çevriliblər. Cəmi on altı milyon nəfərdirlər, amma iqtisadiyyatları Avropada dördüncü yerdə- dir. Belə yüksək əmək məhsuldarlığına və firavan həyatlarına rəğmən, hollandlar arasında intihar faizi çox yüksəkdir. Onlar heç kimlə danışa, qəlblərini aça, dəstək qazana bilmirlər. Yal- nız saysız-hesabsız kafe-şoplarda sakitlik tapmaq istəyirlər, orada isə rəsmi olaraq yüngül narkotiklər satılır. * * * P.S. Yeri gəlmişkən, çəkiliş günlərindən birində, mənim ba- şım filmin qəhrəmanlarından biri ilə söhbətə qarışanda, sevim- li operatorum sevimli səs rejissorumla birgə, mənə dedikləri kimi, bir dəqiqəlik “qəhvə içmək” üçün icazə aldılar. Bir saat sonra, donqar körpüdə, bir-birinə sarmaşmış, elə körpü kimi donqarlaşmış tanışları gördüm. Bunlar Fyodor və Saşa idilər. Onlar ara vermədən pıçıldaşır və səfeh-səfeh gülüşürdülər. On- lar mənə yaxınlaşanda, Fyodor gülümsəyərək, dedi: - Nina, işləyək? – eyni zamanda axmaqcasına güldü. “Yoxsa onlar içiblər?” – baş aça bilmirdim, çünki spirtli içki iyi gəlmirdi. - Göbələklər! – Fyodor öz vəziyyətini şən halda izah etdi. Günortadan sonrakı çəkilişlər holland göbələkləri ilə kor- landı. 230 STRADİVARİNİN ƏBƏDİ MÜƏMMASI 1995-ci ildə Birinci kanalda mənim “Stradivarinin əbədi müəmması” filmim nümayiş olundu. Bu sənədli filmi mən ssenari müəllifi və prodüser kimi Stradivarinin vətənin- də, Kremonda, Milanın 60 kilometrliyində çəkmişəm. Film üzərində işləmək inanılmaz dərəcədə maraqlı idi. Bundan az əvvəl Saxalin vilayətində, İturup adasında, kommunal mənzildə “Stradivari” möhürü olan qədim skripka aşkar olunmuş və müsadirə edilmişdi. Bizim çəkiliş qrupumuz skripkalar üzrə mütəxəssislə Saxalinə uçdu. Əgər bu, həqiqətən Stradivarinin skripkası idisə, tapıntı əsil sensasiyaya çevriləcəkdi. Dahi italiyalı- nın əsərləri Sotbis hərracında milyon funt sterlinqdən baha qiymətə satılırdı. Mən Saxalinə zəng edib, skripka ilə maraqlananda bil- dirdilər ki, onu kommunal mənzillərdən birində dalaşanla- rı aralamağa getmiş sahə müfəttişi aşkar edib. Dava köhnə skripkaya görə başlayıb: sakinlərdən biri onu vahimə do- ğuran məbləğə - doqquz min dollara yaponlara satmağa hazırlaşırmış. Onun birgə yaşadığı qadın isə təkid edirmiş ki, o axmaqdır, “belə skripkaya görə”, yaponlardan mini- mum on min dollar tələb etmək lazımdır. Bir sözlə, əməl- li-başlı dalaşıblar, qonşular isə səs-küyə sahə müfəttişini çağırıblar. Saxalinə qədər yol yaxın deyildi. Biz ora uçana kimi, təxəyyülüm bir-birindən maraqlı fərziyyələr irəli sürürdü. Təyyarə yarımadadan enənə yaxın isə birdən bu skripka- nın ehtiraslı musiqi həvəskarı admiral Kolçaka məxsus ola bilməsi ağlıma gəldi. Onun qatarı bolşeviklər tərəfindən ucsuz-bucaqsız Sibir çöllərində qarət olunmuşdu. Qlinka muzeyindən olan skripkalar üzrə mütəxəssis mənim fər- ziyyəmi rədd etmədi. Bizim çəkiliş qrupumuz istənilən gözlənilməzliklərə hazır idi. Yüklə 2,76 Kb. Dostları ilə paylaş:
|