156
Təfəkkürün,
ağlın
xüsusən
kiçik
yaşlardan formalaşmasındatapmacalar əvəzsiz
rol oynayır. Bir şərtlə ki, azyaşlılar arasında
tapmaca
yarışı
keçirilərkən
onların
böyüdükləri mühit (kənd, şəhər), bilik dairəsi,
dünyagörüşü nəzərə alınsın. Uşaqların və
böyüklərin sevdiyi bu tapmacalar vaxtaşırı
müxtəlif tədqiqatçılar tərəfindən kitablara
toplanır.
Tapmacalar xalq təfəkkürünün məhsulu
kimi çox qədim dövrlərdən başlayaraq
insanların həyat və məişət tərzindən, dünyaya
baxışından yaranmışdır. Sonrakı inkişaf
mərhələrində
zəngin
həyat
təcrübəsi
tapmacaları bəsitlikdən kamilliyə, məhdud
mövzu çərçivəsindən həyat və cəmiyyəti
əhatə
edən
çox
müxtəlid
sahələrə
yönəltmişdir; burada insanların təbiət və
cəmiyyət haqqında təsəvvürləri, müşahidələri
poetik dillə ifadə olunur.
Tapmaca bu və və ya digər əşya, hadisə
və məfhum haqqında yaranır. Həmin əşya və
hadisənin bir əlaməti, bir keyfiyyəti dolayı
yolla söylənilir, başqa cəhətləri isə gizli
saxlanılır. Məsələn:
Bostanda var bir arvad,
Paltar geyib qatbaqat.
(kələm)
157
Tapmacada iki tərəf olur. Janrın özü, bir
də onun cavabı. Beləliklə, tapmacalar iki və
daha artıq şəxs arasında mükalimə şəklində
meydana çıxır. Ona görə də Hənəfi Zeynallı
göstərir ki, tapmaca atalar sözünə, bayatıya,
mahnıya nisbətən daha çox kollektivlik
xüsusiyyətinə malikdir. Çünki, əgər bir mahnı
və atalar sözünün ifasında əsasən bir nəfər
iştirak edirsə, tapmacalarda ən azı iki nəfər
iştirak edir. Müəllifə görə, tapmacalar
məclislərdə, şənliklərdə, tapmaca gecələrində
kollektiv tərəfindən yaradılmışdır. Bütün
bunlardan sonra tapmacaya belə tərif vermək
olar:
tapmaca
insanların
düşüncəsini
yoxlamaq məqsədi ilə düzəldilən bu və ya
digər hadisə və əşyanın poetik təsviridir.
Tapmacalar xalqın ən qədim dövrdə
müəmmalı, məcazi danışıqları ilə əlaqədar
meydana gəlib. Əvvəlcə bədii əsər deyil,
sadəcə adi məişət prosesindəki danışıqdan
ibarət
olub.
Xalqın
dilində
ibarələr,
müqayisələr, istiarələr, bənzətmələr çox
işlədilmişdir. Qədim insanlar öz danışıq
dilində bu və ya digər cisim, əşya və hadisəni
dolayı yolla, obrazlı, metaforik ifadə ilə başa
salmağa, anlatmağa can atırdılar. Onları buna
sövq edən mühüm ictimai, maddi səbəblər var
idi. Təbiət hadisələri, vəhşi heyvanlar və s.
158
qarşısındakı
acizliyi
məhz
insanların
müəmmalı
danışığına
təsir
göstərirdi.
Qorxduqları üçün bəzən bir sıra əşya, hadisə
və heyvan adlarını olduğu kimi deyil, oxşar
rəmzi adlarla söyləyirdilər.
Xüsusi məcazi danışığa səy göstərən
ibtidai insan belə bir əqidədə idi ki,
ovlayacağı vəhşi heyvanların və yaxud ov
ləvazimatının adını çəkməmək, öz hazırlığını
gizlətməklə guya ki, ov və ya vəhşi heyvanın
qorxunu hiss etməsinə imkan verməz,
beləliklə də, müvəffəqiyyətli ov təmin edə
bilər
39
.
Türklər tapmacaya bilməcə, kərküklər
isə, həm tapmaca, həm də bilməcə deyirlər.
Lakin Azərbaycan folklorunda tapmaca ilə
bilməcə eyni funksiyanı daşımır. Azərbaycan
folklorunda tapmacanın öz yeri, bilməcənin
öz yeri, minarələrin də öz yeri vardır.
Mahiyyət etibarilə müəyyən oxşar və yaxın
cəhətləri olsa da, onların özlərinə məxsus
fərqli
xüsusiyyətləri
də
mövcuddur.
Kərküklərin tapmacaya aid müraciətləri
belədir:
39
Anikin V.P. “Russkie narodnie posloviyi, poqovorki, zaqadki i
detskiy folklor” Moskva-1957. Səh. 56
159
-
Tap nədi,
Tapış nədi?
Azərabaycan tapmacalarında isə:
Tap tapmaca,
Gülyapmaca-deyə, müraciət olunur.
Bir çox elmi ədəbiyyatda, araşdırmalarda
qeyd
olunur
ki,
tapmacalardan,
hətta
dövlətlərarası münasibətdə, diplomatiyada
istifadə olunmuşdur. Görəsən, doğrudan da
“tap tapmaca, gülyapmaca” və ya “tap nədi,
tapış nədi?” ilə hər hansı bir şaha, padşaha,
dövlət başçısına müraciət etmək olarmı?
Əlbəttə, yox.
Böyük fəxrlə deyə bilərik ki, dahi
şairimiz Nizami Gəncəvi folklorumuzun
müdrik bilicisi, onun “Xəmsə”si isə qədim
folklor örnəklərimizin qoruyucusu, daşıyıcısı
və yaşadıcısıdır. Tapmacanın, bilməcənin nə
olduğunu,
mahiyyətini,
məzmununu
“Xəmsə”nin köməyi ilə aydın bir şəkildə
öyrənə bilirik.
Gəlin, Nizaminin “Xosrov və Şirin”
poemasındakı sırf tapmaca ifadələrinə, onun
deyim tərzinə, düzülüşünə xüsusi diqqət
yetirək:
Dostları ilə paylaş: |