amir-al umaro
(amirlar amiri) nomini berardi.
Qo‘shindagi 10 ming kishilik suvoriylar guruhiga qo‘mondonlik
qilgan kishilar
malik
unvoniga ega bo‘lar edi. Janglarda alohida mardlik ko‘rsatgan maliklarga esa
xon
unvoni
berilgan. Qo‘shindagi choparlar
chovush
, ularning boshliqlari esa
muqaddam chovushiya
deb
yuritilgan. Maxsus xufiya va ayg‘oqchilar bo‘linmalari
josusiya
deb atalgan.
Urush boshlanishidan avval yoki urush e’lon qilingan
vaqtda Xorazmshohlar harbiy
kengash chaqirishar va unda oldinda turgan urush bilan bog‘liq masalalar muhokama qilinardi.
Ushbu kengashga Xorazmshohning o‘zi boshchilik qilib,
unga yirik harbiy arboblar, ulamolar,
qonunshunoslar va munajjimlar taklif qilinar edi. Kengashda barcha takliflar ko‘rib
chiqilib,
so‘nggi qarorni shohning o‘zi qabul qilardi.
Xullas, XIII asrning birinchi choragida Xorazmshoh Muhammadning harbiy va siyosiy
uquvsizligi tufayli Horazmshohlar davlati inqirozga uchradi. Shunga qaramasdan o‘zbek
xalqi
o‘rta asrlar davri davlatchiligi tarixida Xorazmshohlar davlati muhim o‘rin tutadi. O‘z davrida
Xorazm davlati Movarounnahr, Xuroson, Mozandaron, Kirmon, Fors Iroqi, Ozarbayjon, Sijiston,
G‘azna va boshqa davlatlar hamma viloyatlarni o‘z tarkibiga olgan edi.
Xorazm saltanati XII
asrning oxiri – XIII asrning boshlarida musulmon Sharqining eng yirik va qudratli davlati edi.