60
Sənətkarlar, xırda tacirlər ictimai mənafelərinin müdafiə o lunması üçün dini
ictima i-siyasi təĢkilatla r (ə xi) və peĢə təĢkilatla rı (əsnaf, möhtərifə , monqol iĢğalı
dövründə isə ozan) yaratmıĢdılar.
Əxi təĢkilatları Azərbaycanın əksər Ģəhərlərində, Azərbaycana qonĢu olan
müsəlman ġərqi ölkələrində mövcud idi. Gəncə, Təbriz, Ərdəbil, Bey ləqan və
Bakıdakı gizli əxi təĢkilatları haqqında yazılı və epiqrafık mənbələrdə məlu matlar
vardır.
Əxilər Ģəhər əhalisinin aĢağı təbəqələrini (sənətkarları, xırda tacirləri və b.)
birləĢdirən qardaĢlıq təĢkilatları idi. Bu təĢkilatlar antifeodal səciyyə daĢıyırdı və
mürəkkəb daxili quruluĢa malik id i. Bir Ģəhərin hüdudunda əxi təĢkilatına əxi Ģeyxi
baĢçılıq edird i. Xırda əxi qruplarına, təĢkilatlarına rəhbərlik edən Ģəxslər əxi
Ģeyxinə tabe idi. Əxi təĢkilatın ın subay üzvləri bu təĢkilat sistemin in aĢağı
pilləsində olmuĢlar. Əxi təĢkilatına ü zv olmaq istəyən Ģəxs dini-əxlaqi təmizlik
baxımından sınaqdan keçməli idi. Bütün bu qaydalar əxi təĢkilatın ın xüsusi
nizamnaməsində - fütüvvətnamədə öz əksini tapmıĢdı. Nizamnamə sənədinin əsas
və mühüm maddələrindən birində deyilird i ki, təĢkilat üzvü olmaq istəyən Ģəxs
qurĢaq bağlamalıdır. ġəxs mənəvi sınaqların mürəkkəb məcmusuna tab gətirə
bilird isə, təĢkilata qəbul ed ilirdi. Məkan və zamandan asılı o laraq təĢkilatın yeni
üzvlərini ig id və yaxud co mərd adlandırırdılar.
Əxilərin baĢlıca cəhəti qonaqpərvərliyə sitayiĢ idi. Əxiliyin insanpərvər
ideyaları, yo xsullara, səyyahlara yardım etməyə olan səmimi meyil Nizaminin
"Ġsgəndərnamə"sində, ərəb səyyahı və alimi Ġbn Bətutənin (XIV əsr) qeydlərin də
xüsusi heyranlıqla qiy mətləndirilmiĢdir. Əxi təĢkilatlarının insanpərvərliyi aĢkar
ictimai istiqamətə malik id i. On lar bir ço x hallarda zülmkarlıq edən feodalları qətlə
yetirirdilər.
Əxilər sənətkarlıq cəmiyyətlərinin (əsnaf, möhtərifə) təĢkilat və ideya
baxımından formalaĢ masına böyük təsir göstərmiĢlər. Əsnaflar bütün ticarət-
sənətkarlıq mərkəzlərində vardı. Sənətkarlar peĢə prinsipi əsasında birləĢmiĢdilər
(hər peĢənin öz təĢkilatı var id i).
Qazan xan ın islahatına baxmayaraq, monqol hakimiyyəti dövründə
Ģəhərlərdəki sənətkarlıq təĢkilatlarının hüquqları məhdudlaĢdırılmıĢdı. Əvvəllər
seçkili olan rəislər baĢçısı Elxanilər dövründə ali hökmdar tərəfindən təyin edilirdi.
Məsələn, XIII əsrin 30-50-ci illərində Təbriz möhtərifəsin in baĢçısı vəzifəsinə
monqol feodalı Munke Fu lad təyin olunmuĢdu. Hətta Qazan xanın hakimiyyəti
dövründə xüsusən sənətkarlıq təĢkilatlarında (ozan larda) Elxan i hökmdarlarının
nəzarətçiləri fəaliyyət göstərirdilər. Bu nəzarətçilərin baĢlıca diqqət obyekti
sənətkarlıq təĢkilatların ın maliyyə iĢ ləri olmuĢdur.
61
Monqol iĢğalı Ģəhər özünüidarəsi iĢində meydana gəlmiĢ təmayüllərin
inkiĢafı prosesi üçün əngəllər yaratdı. Cəmiyyətdə mövcud olan barıĢmaz
ziddiyyətlər, feodal istis marının güclənməsi, XIV əs rin 30-cu illərində feodal
çəkiĢ mələrin in artması, Ģəhər əhalisinin amansız Ģəkildə qarət olun ması və s.
amillə r Ģəhər zəhmətkeĢlərini ictima i-siyasi, peĢə təĢkilatlarında birləĢ məyə
məcbur etmiĢdi.
Ticarət. Ticarət yolları. Pul dövriyyəsi. XIII əsrin əvvəllərində
Azərbaycanın monqollar tərəfindən iĢğalı kənd təsərrüfatı və sənətkarlıqda olduğu
kimi, ticarətə də ağır zərbə vurdu. XI-XII əsrlərdə mövcud olmuĢ bir sıra Ģəhərlər,
yaĢayıĢ məntəqələri, sənətkarlıq, ticarət mərkəzlərin in əksəriyyəti dağıdıldı və bir
hissəsi tənəzzül etdi. Təsərrüfat pozğunluğu yalnız daxili bazarın deyil, həmç inin
xarici bazarın da tənəzzü lünə səbəb oldu.
XIV əsrin əvvəllərində ölkənin iqtisadiyyatı yenidən dirçəlməyə baĢladı.
Toxuculuq, ipəkçilik, xalçaçılıq, zərgərlik, metaliĢləmə, ĢüĢə və saxsı qablar
istehsalı, çəkməçilik, xəz məmu latı istehsalı və baĢqa sənət sahələri getdikcə
canlanırdı. A zərbaycanın iqtisadi mərkəzlərində əsas əmtəə aĢağıdakılar idi: xam
ipək, pambıq, taxıl, ipək, yun və pambıq parçalar, kətan parça, pambıqdan
toxun muĢ parça məmulatı, dəvə yunundan hazırlan mıĢ parça və yun bürüncəklər,
çuxa, çalma, xalça, tabaq, kasa, ku zə, daraq, çəkmə, çu l, musiqi alətləri, dəri
məmu latı, keçə, mis qablar, saxsı və ağac məmu latı, zinət əĢyaları və s. Zəkəriyyə
Qəzv ini məlu mat verird i ki, Gəncə ipəyi ö z qəĢəngliyi və zərifliyinə görə
fərqlənirdi. Bu zaman ġamaxı və Bərdə ipəyi Ģöhrət tapmıĢdı. Azərbaycan
Ģəhərlərindən ġamaxı, Gəncə, Bərdə, Qəbələ ipəkçilikdə, Bakı neft və duz
istehsalında, Bey ləqan Ģirniyyat (natif) və dulusçuluqda, Təbriz, ġirvan, Xursan
xalçaçılıqda, ġəmkir dəri istehsalında mühüm yer tuturdu. Ərdəbildə zo laqlı və ala-
bəzək parçalar, Bərzənddə isə xüsusi örtüklər hazırlan ırdı. Xoyda hazırlanan parça
Ģəhərin adı ilə "Əl-siyab əl-Xü-veyyə" adlanırdı. "Mücəm əl-büldan"ın verdiyi
məlu mata görə, Təbrizdə xitai, atlaz və baĢqa parçalar toxunurdu; onları ġərq və
Qərb ölkələrinə aparırd ılar. A zərbaycanda olmuĢ venesiyalı səyyah Marko Polo
yazırdı: "Təbriz böyük Ģəhərdir... Burada əhali ticarət və sənətkarlıqla məĢğul olur;
çox qiy mətli zərli ipək parçalar to xunur... Buraya Hindistandan, Bağdaddan,
Mosuldan... ma llar gətirilir; xarici ma llar almaq məqsədilə latın tacirləri də gəlirlər.
ġəhərdə daĢqaĢ boldur. Təbrizə gələn tacirlər böyük mənfəət əldə edirlər".
Mənbələrdə Bərdə ipəyin in böyük bir hissəsinin Farsa və Xuzistana ixrac
edildiy i qeyd olunur. ġirvandan, xüsusilə Bakıdan baĢqa Ģəhərlərə və qonĢu
ölkələrə dəri tuluqlarda neft ixrac edilirdi. A zərbaycanda yetiĢdirilən taxıl, pambıq,
çəltik (düyü), qarğ ıdalı (peyğəmbəri), paxla, qoz, fındıq, Ģabalıd, mövüc, kiĢmiĢ,