BəXTİyar vahabzadə seçİLMİŞ ƏSƏRLƏRİ İKİ Cİlddə 2/2 CİLD

________________Milli Kitabxana______________ 
55 
 
Bir anın içində illər ötüşdü,  
Şıltaq uşaqlığım yadınıa düşdü.  
Bülbüllü meşələr, sonalı göllər,  
Kəklikli qayalar, yoncalı çöllər.  
Reyhanlı, yarpızlı şır-şır bulaqlar,  
Başı ağ çalmalı bu qəlbi dağlar,  
Çiçəkli güneylər, qavlı quzeylər  
Gördüm "gəl-gəl" deyə mənə əl eylər.  
Yalnız bax bu səsə mən qulaq asdım,  
Yovşanı öpərək bağrıma basdım.  
Demərəm, qürbətdə şad olmuşam mən,  
Axı bu torpaqda doğulmuşam mən.  
Vətən həsrətiylə külə dönmüşəm,  
Qəlbən ağlasam da, şad görünmüşəm.  
Torpağa bağlıdır, torpağa insan,  
İnsana hər şeydən torpaq əzəldir.  
O qərib ellərin od-ocağından  
Vətənin tüstüsü daha gözəldir.  
Ənama, xələtə uymamışam mən,  
Bu dağdan getmişdim, bu dağa gəldim.  
Uzağa uçmuşdum ovçu əlindən,  
Təzədən qayıdıb budağa gəldim.  
Uzaqkən dünyanın dərdi-sərindən,  
Qürbətdə hər dərdi duydum dərindən.  
Ana torpağımın çiçəklərindən  
Qoparıb döşümə taxmağa gəldirn.  
Bir yovşan ətriylə murada çatdım,  
Vətənim "gəl" dedi, qürbəti atdım.  
Gəzdim bu çölləri mən addım-addım,  
Ayaq izlərimə baxmağa gəldim...  
Füzuli qurtarıb hekayətini Deyir:  
- Ay eloğlu, ağlatdın məni.  
Sən öz hədiyyənlə - çiçəklərinlə,  
Dinlə, ürəyimdən keçəni dinlə.  
Mənim də bir töhfəm, bir bəxşişim var,  
Apar, divanımı vətənə apar.  
Bu dərd ağır gəlir, çox ağır mən - 
 
  

---

________________Milli Kitabxana______________ 
56 
 
Mənim də vətəndə görünür yerim;  
Nə deyim taleyə... ana vətənə  
Qoy özümdən əvvəl getsin sözlərim.  
"Can sözdür, əgər bilirsə insan,  
Sözdür ki, deyirlər özgədir can..." 
 
KƏRBƏLA SƏFƏRİ 
 
Fəqr imiş fəqr, Füzuli şərafi-əhli vücud,  
Özünə eyləmə həmdəm füqəradan qeyri. 
 
Ötdü aylar, fəsillər;  
İllər, qanadlı illər  
Şairin komasında  
Görün nələr yaratdı.  
O, sənət aləmində,  
Hələ heç görünməmiş,  
Möcüzələr yaratdı.  
Onun şeir odundan  
Yandı bağrı yerin də.  
Doğdu yeni bir günəş  
Sənət üfüqlərində.  
Bir balaca komanın,  
Dünyalara sığmayan,  
Dünya qədər sirri var.  
Bu balaca komada  
Qələmin çıxardığı  
Xoş, həzin xışıltılar  
Səs saldı dünyalara,  
Ağlatdı göyü, yeri.  
Çıxıb dağlı ürəkdən  
Dağladı ürəkləri.  
Ay kimi Füzuli də  
İşıqlatdı hər yeri.  
Ancaq qəlbində qaldı  
Öz dərdi, öz kədəri.  
Ay da bütün cahana 
  

---

________________Milli Kitabxana______________ 
57 
 
İşıq salır, nur yayır,  
Ləkələri yenə də  
Sinəsində saxlayır.  
Hanı dedi: görəsən,  
Bu böyük sənətkarın  
Ustadı kim olubdur?  
Bəlkə anadan bele  
O, şair doğulubdur?  
Yox, yox!  
Onun ustadı  
Sonsuz dərdi, qəmidir,  
O, kədər aləmidir,  
O, kədər aləmidir.  
O, bütün insanlığın  
Şərəfidir, şamdır,  
O, göylərin şimşəyi,  
Yerlərin üsyaınıdır.  
İldirımın çaxışı,  
Bir ahunun baxışı,  
Göyün dumanı, sisi,  
Ruzgarın iniltisi,  
Bir körpənin şənliyi,  
Göylərin ənginliyi,  
Bir yetimin naləsi,  
Könüllərin ah səsi,  
Arzusu, şikayəti,  
Babaların hikməti,  
Düşünsək dərin-dərin  
Ustadıdır şairin...  
Onun hər sətirində  
Torpağin öz səsi var,  
Dünya görmüş bir elin  
Dərdi, faciəsi var.  
Ürəyindən od alıb  
Qızdı soyuq kəlmələr.  
O hər qəzəli üstdə  
Gecələr sübhə qədər  
Əritdi öz canını, 
  

---

________________Milli Kitabxana______________ 
58 
 
Önündəki şam kimi,  
Açıldı səhərkimi,  
Tutuldu axşam kimi.  
Aylar, illər ötüşdü,  
Ömrünün hər gününə  
Bir şeir incisi düşdü.  
Zamanın dalğaları  
Gah qalxdı, gah da endi.  
Sənətin yollarında  
Füzulinin başına  
Ağ çiçəklər ələndi.  
Şükr eyləyib həyatda  
Çoxa-aza Füzuli,  
-Qocaldı, dərdlərini  
Yaza-yaza Füzuli.  
Oldu illər yorğunu,  
Şeir, sənət yormadı,  
Zəmanə yordu onu.  
Dedi: - Mənim qeydimə  
Bu yerdə bir qalan yox.  
"Rüşvət deyildir deyə  
Salamımı alan yox".  
Aylar, illər ötüşdü,  
Doğulduğu Kərbəla  
Bir gim yadına düşdü.  
- Uşaqlıq, ay uşaqlıq,  
Sən bir çiçəkli yazdın,  
Uzaqdır hər qayğıdan,  
Sən kədər tanımazdın.  
O illərmiş ömrümün  
Ən fərəhli illəri.  
Bu həyatı, varlığı  
Mən dərk edəndən bəri  
Üzüm bir an gülmədi.  
Bəzən güldüm, üzümə  
Ancaq zaman gülmədi.  
Zaman, mənə verdiyin- 
  

---

________________Milli Kitabxana______________ 
59 
 
Elin dərdi-səridir;  
Alnımın qırışığı,  
Saçlarırnın ağlığı,  
Qəlbimin kədəridir. 
 
Zaman, məndən aldığın -  
Uşaqlığım, gəncliyim,  
Rahatlığım, dincliyim,  
Mənim azadlığımdır;  
Sevincim, şadlığımdır. 
Kərbəlanın yolları karvanlarla doludur, 
Bu yol neçə yüz ildir "müqəddəslər" yoludur. 
Bircə içim suya da burda həsrətdir insan, 
Yollar cadar-cadardır, zəvvarların ahından. 
Əsən səmum yeli də onların ah-vayıdır. 
Bu yolla gəlib-gedən "şərəf' alıb qayıdır 
Nəcəfdən, Kərbəladan. 
Aldadır öz-özünü bu yollarda müsəlman. 
O, elə zənn edir ki, onun bu ziyarəti, 
Satın alır cənnəti. 
Zənn edir ki, saxlayıb imamların yasını, 
Qazanır bu dünyada o biri dünyasını. 
 
Dodağında qəzəli: "Dərd çox... Tale zəbun..."  
Məhəmməd Füzuli də yolçusudur bu yolun.  
Qafilədən kənarda o, tək gedir, tək gedir.  
Bu yolların dərdini ürəyinə həkk edir.  
Füzuli də könlünü imamlara verdimi?!  
Xeyr! Zəvvarlar kimi  
Füzuli getmir ancaq şərəfçün  
Kərbəlaya, özü şərəf aparır o, bu gün Kərbəlaya.  
Baş çatlayır istidən... Göydən yerə od yağır.  
Dəvələr də təngiyib yeriyir ağır-ağır.  
Karvan gedir, yol boyu uzanıb qatar-qatar.  
Yeridikcə dəvələr, səslənən zınqırovlar,  
Əruzun ahəngini xatırladır şairə...  
Xəyalında düzülür kəlmələr sətirlərə: 
  

---