ƏLİ İldirimoğlu daş yağan gün Redaktor: Nadir Məmmədli
Yüklə 10,49 Kb. Pdf görüntüsü
|
70 Ə li İld ırı m oğ lu çə kilərdi... İndi sivilizasiyanın “fontan” vurduğu bəzi bəzi dəbdəbəli şəhərlərdə, gününgünortaçağı intim hisslərin əsirinə çevrilən açıqsaçıq geyimli nazlı qəm zəli qızların, elə dulların da, kişi qiyafəli gədə güdələrin, ədəb normalarına sığmayan və ikrah hissi doğuran davranışlarının şahidi olduqca, on bir evli Təzə Həsənlidə gördüklərimi xatırlayıb təəssüf hissi keçirirəm. Təzə Həsənlidəki beləbelə adətənənələr, eyni cinsdən olanların nikahına xeyirdua verənlərin və bunu insan azadlığının təntənəsi kimi mənalandıran bəzibəzi avropalıların çətin ki, xoşuna gəlsin. Və Qərb sivilizasiyasının eybəcərliklərini mədəniyyət kimi əxz etməyə həvəs göstərən özümüzünkülərin də Təzə Həsənlinin adətənənələrinə ağız büzəcəklərinə şübhə etmirəm. Bir də ki, Nəcinin çaldığı tütəyin səsini anıb anlamayanların təfəkkür tərzi başqa cür də ola bilməz. * * * Artıq məktəb yaşına çatmışdım. Heç bir təhsil oca ğı olmayan ana kəndimi tərk edəcəyim günə az qalır dı. Yavaşyavaş dəftərkitabımı yıryığış eləyib orta məktəbi olan ata kəndimə getməyə hazırlaşırdım. İn şaatçı səriştəsi ilə, tifağı dağılmış Köhnə Həsənliyə oxşatdığım balaca kəndimə axırıncı dəfə baş çəkmək üçün Qarğı bulağına yollandım. Qənşər bir yerdə da yanıb cərgə ilə tikdiyim balacabalaca evlərə, novu, pəri, dənliyi olan dəyirmana, səliqə ilə suvadığım ibadətgaha, səngərlərdə ayıqsayıq dayanan yaraqlı yasaqlı əsgərlərimə, bəndbərələri kəsən zəncirli köpək lərimə riqqətlə nəzər saldım. Üzümü göylərə tutub Allahıma yalvardım ki, mənim bu balaca kəndim yağı düşmənin toptüfənginə tuş gəlməsin. 71 Daş y ağan gün 72 Ə li İld ırı m oğ lu Bu heyndə dəyirmanın novundan zəhərli quyru ğunu dik tutan bir əqrəb çıxıb ikimərtəbəli evin dəhlizinə girdi. Qoyun damında ilana zəhər verən göy kərtənkələ peyda oldu. İnsafüçünə, qorxunc həşəratlar kəndimə heç bir xəsarət yetirməmişdilər. Tanrımın dərgahına şükür etdim. Çünki Andranikin, Nijdehin, Hamazasın silahlıları olsaydı, kənddə kəndlik qalmazdı, əzabəziyyətlə tikib yaratdığım bi nalar altüst olardı. Ancaq əqrəb də, ilana zəhər verən kərtənkələ də kəndimdə daldalanmışdılar. Allah heç bir kafir bəndəsinə göstərməsin. Köhnə Həsənlini od lara qalayan ermənilər olsaydı... indi kəndimin izito zu da qalmamışdı. İlana zəhər verən kərtənkələyə, əqrəbə də şükür eləyirdim. Beləcə balaca kəndimi Al laha tapşırıb Qarğı bulağından ayrıldım. – İlahi, bu balaca kəndim erməni zavalına gəlməsin, – Yarada nımdan imdad dilədim. Məktəb vaxtına üç gün qalmışdı. Başım başqabaş qa işlərə qarışdığından xeyli vaxt idi ki, Nəcidən xəbərsiz idim. Ona görə də bu axşam tez yatdım ki, səhər erkən yerimdən qalxıb Nəcini tapım və dostum la görüşüb sağollaşım. Həmin gecə rahat yata bil mədim. Köhnə Həsənlinin xarabalıqları, Qarğı bula ğın yanında qurub yaratdığım kiçik kəndim, Nəcinin keçirdiyi iztirablar başımdan çıxmırdı. Gözlərimi yu man kimi dərətəpədən aşıb üstümüzə hücum çəkən erməni cəlladlarını görürdüm. Yuxum ərşə çəkil mişdi... Axır ki, yatdığım otağın pəncərəsi şəfəqləndi. Naxırçıların hayharayını eşitdim. Gözlərimi ovuşdu raovuşdura paltarımı əynimə alıb həyətə çıxdım. Qoca nənəm qulplu sərnici dizlərinin arasına alıb həzin bir səslə zümzümə eləyəeləyə inək sağırdı. Süd sərnicin dodağına çatanda: – Bəsdir, qalanını da bala 73 Daş y ağan gün sı əmsin, – deyib inəyin altından qalxdı. Tələsmədən südü mis qazana əndərib, altında ocaq yanan sacaya ğının üstünə qoydu. Üzünü mənə çevirib: – Gözün üstündə olsun, gördün daşır, məni çağır, – deyib ota ğa keçdi. Gözlərimi qırpmadan qazana baxırdım. Sü dün üzünə donmaqda olan gölməçələr kimi əvvəlcə nazik qırışlar düşdü. Sonra qaynayıb köpükləndi. Daşmaq istəyəndə tez qoca nənəmi çağırdım. Qoca nənəmin baxışlarında özümə qarşı məmnunluq hiss etdim. O, mənə “sağ ol, bala” dedi və süd dolu qazanı ətəyinin ucu ilə sacayağının üstündən götürüb dəh lizin küncünə qoydu. Qoca nənəm bir neçə gün bundan qabaq yer hana sı qurmuşdu. Qara qoyunun yunundan babama çuxa lıq toxuyurdu. İçəri keçib hananın ərişarğacını sah mana salanda fürsət tapıb yenə də xəlvət aradan çıx dım. Evin arxasında qəlbi bir yerə qalxıb ətraf dağları, dərələri vərəvurd elədim. Hava mülayim və sakit idi. Kövşən ətirli meh əsirdi. Həyətbacalardan qalxan gərmə tüstüsü Köhnə Həsənliyə tərəf burulurdu və mənə elə gəlirdi ki, külü sönmüş qədim ocaqlarını ax tarır. Quruca adı qalan dağılmış kənddə nə çörəyi ətir saçan təndir alovlanır, nə sac asılır, nə də ki, qaralmış ocaq daşları görünürdü. Hamısı itibbatmışdı. Ona görə də Təzə Həsənlidən qalxan qara tüstü çözələnə çözələnə Köhnə Həsənlini əhatə edən təpələrə yaxın laşanda peşmanpeşman gah geri dönür, gah da əriyib təmiz səmada yox olurdu. Kənd çoxdan ölmüşdü. Sən demə, ermənilərin öldürdüyü insanların nə qəbri, nə də qəbirdaşı olur. Hər bir kalafa, onu həvəslə tikən sahibinin qəbridir. Hüznlü görünən tağbəndlər, uçuq divarlar ermənilərin öldürdüyü günahsız insanların başdaşıdır. Düşünürdüm ki, ermənilərin qətlə yetirdi Yüklə 10,49 Kb. Dostları ilə paylaş:
|