ƏLİ İldirimoğlu daş yağan gün Redaktor: Nadir Məmmədli
Yüklə 10,49 Kb. Pdf görüntüsü
|
74 Ə li İld ırı m oğ lu yi insanların qəbirdaşları da başqa cür olurmuş. Bura dan ötübkeçənlərə ağır dərd, acı göz yaşları olurmuş. Yönümü başqa səmtə tutub, gündoğan tərəfə boy landım. Mənə elə gəlirdi ki, üfüqə dirənən uca dağlar göyün dirəyidir. O dirəklər olmasa, intəhasız göylərdə nə var, hamısı uçub başımıza tökülər. Təzə Həsənli ermənilərin divan tutduğu Köhnə Həsənlidən də betər günlərə qalar. Mənim xəlvət bir yerdə saldığım balaca kəndim də yox olar. Dağın quzey tərəfində gözümə qoyunquzu sürü sü dəydi: “Yəqin Nəci ordadır”, – özözümə düşün düm. Vaxtı itirmədən həmin tərəfə üz tutdum. Yuxa rılara şiddətli yağış yağdığından dərələrin suyu bu lanmışdı və həm də artmışdı. Ona görə çarıqpatava mı soyunub, şalvarımı dizəcən çırmadım. Çamır iyi gələn bulanıq sulardan keçib Nəcinin qoyunlarına tərəf dolaylandım. Sürüyə yaxınlaşanda bir neçə köpək həmişəki kimi hənirtimi alıb hürəhürə üstümə cumdu. Lakin itlər mənə yaxınlaşan kimi səslərini kəsib mülayimləşdilər. Qulaqlarını yapıdıb quyruqla rını buladılar. Təhlükə sovuşduğundan rahat nəfəs alıb itlərin müşayiətilə yoluma davam etdim... Nəci sürünün qabağını qaytarmaq üçün təpənin o üzünə aşdığından məni görmürdü. Yalın belinə qalxanda qa raltımı aldı və “gəlirəm” demək mənasında uzaqdan papaq elədi. Addımlarını yeyinlədib, tövşüyətövşüyə yaralı ov kimi özünü mənə yetirdi. Əlimdən yapışıb özünə tərəf çəkdi və qollarının arasına alıb sinəsinə sıxanda quzu dərisindən olan çalpapağı yerə düşdü. O, çomağın əyri ucu ilə papağını götürüb başına qoy du və geri çəkilib riqqətlə üzümə baxanda elə bil çiçəyi çırtladı. – Harda itibbatmısan, etibarsız? – dedi. – Neçə gündür səndən ötəri gözüm yol çəkir. 75 Daş y ağan gün Nəcini də qınamalı deyil. Bəzən aylarla adam üzü görmür. Alaqaranlıq yerindən qalxıb sürünü örüşə aparır, qaş qaralanda kəndin qırağındakı ağıla qayı dır. Havalar mülayim keçəndə qoyunlarla birlikdə dağdadaşda, kahalarda gecələyirdi. Ona elə gəlirdi ki, dünya dediyin elə Köhnə Həsənlinin kalafalıqları, Təzə Həsənlinin on bir evi, qoyun otardığı dərə təpələr, bir də ki, əmisinin qoyun sürüsündən ibarət dir. Ürəyinə yatan həmdərdi, həmsöhbəti yox idi. Bircə məni görəndə gözləri işıqlanırdı. Kenquru barə də şeiri, Qurbanəli bəy əhvalatlarını danışanda ona elə gəlirdi ki, uşaq olsam da, çox şey bilirəm. Dünya nın ən ağıllı, dərrakəli adamıyam və əlimdən hər şey gəlir, qəsd qoysam, gedib Nəcini yetim qoyub, gecə gündüz bu çöllərə salan o əclaf erməniləri məhv edə rəm. Ona görə də Nəci mənə güvənirdi. Ürəyini bo şaltmaq üçün heç kimə demədiyi dərdini mənə danı şırdı. Mən də Nəcini ümidsizləşdirib onun qəlbini qırmamaq üçün dostumun yanında özümü uşaq kimi aparmırdım. Saqqallıbığlı kişilər kimi hərəkət edir dim. Bu dəfə Nəci gözümə kefsiz kimi göründü. Elə bil dəryada gəmisi batmışdı. Həmişəki kimi deyib gülmürdü. Heç alabəzək tütəyi də dillənmirdi. On dan buynuzlu qoçu soruşanda elə bil yaralı yerinə to xundum. Nəcinin günəşdən qaralmış dolu sifəti ava zıdı, qəhərlənən kimi oldu. Nəyi isə axtarırmış kimi dolmuş gözləri uzaqlara zilləndi. Buynuzlu qara qoç barəsində sualıma cavab vermək əvəzinə alabəzək tütəyini çıxartdı. Sanki mənimlə tütəyin dili ilə danış maq istəyirdi. Alabəzək tütəyin səsi bu dəfə ayrı cür çıxırdı... Nəci tütəyin səsini kəsib dərdlidərdli: – Eh, mənim balaca dostum, eşit, agah ol ki, yetimə cancan deyən çox olar, çörək verən yox. Qonşu 76 Ə li İld ırı m oğ lu kənddə Əlqəmə adlı dostum var. Elə mən yaşda olar. Hərdən örüşdə rastlaşıb dərdləşirik. O da mənim kimi yetimdir. İntəhası, o, anadan yetimdir. Mən isə həm atadan, həm anadan yetiməm. Bacıqardaşım da yox dur. Əlqəmənin anası Allahın məsləhəti ilə, öz əcəli ilə ölüb, ağlayanı olub, el yığışıb yasını tutub. Karlı atası, beş bacıqardaşı var. Mənim ataanam, bacıqar daşım öləndə, nə ağlayanları olub, nə də yas tutanları. Çünki onlar öz əcəlləri ilə yox, namərd ermənilərin əli ilə, urvatsız ölüblər. Qəbirlərinin yeri də bilinmir ki, hərdən onların dəfn olunduğu torpağı ziyarət edim. Əmi kölgəsi də ata kölgəsinin yerini vermir. Öz öv ladları yağ yeyib yaxada gəzirlər, məni isə adam yerinə qoyan yoxdur. Gecələrim ağılların qırağında, gündüzlərim yalyamacda keçir. Paltarımın cındırın dan cin hürkür, şalvarımı özüm yamayıram. Tale mənə ataana nəvazişi əvəzinə əmi danlağı qismət eləyib. Onun yolunda özümü nə qədər odaközə vur sam da, xeyri yoxdur. Dilindən bircə dəfə “sağ ol” kəlməsi çıxmır, məyus oluram. Ağlım artdıqca dərdim də artır... Nəci bu sözləri çox vaxt alabəzək tütəyin dili ilə deyirdi. Mən onu aydınca başa düşürdüm. Nəci ala bəzək tütəyini yenə dilə gətirdi. Çalıbçalıb ürəyini boşaltdıqdan sonra susdu. Bir qədər xəyala daldı. Sonra qırıq kəlmələrlə, dili dolaşadolaşa: – İnsafsızlar buynuzlu qoçumu kəsdilər, – dedi. – Bu dəfə nə qədər yalvardımyaxardım, əmim qulaqar dına vurdu. Erməni kəndindən Mıkırtıç adlı nalbənd gəlmişdi. Kəndin öküzlərini, atını, qatırını nallayırdı. Gecə də əmimgildə qonaq qaldı. Mıkırtıç buynuzlu qoçumun ətini yeyib, üstündən su içib, iri lopa bığla rını burandan sonra, ona yuxarı başda, taxtın üstündə Yüklə 10,49 Kb. Dostları ilə paylaş:
|