ƏLİ İldirimoğlu daş yağan gün Redaktor: Nadir Məmmədli
Yüklə 10,49 Kb. Pdf görüntüsü
|
121 Daş y ağan gün Nəcəf bütün bunları daxilən götürqoy eləyəndən sonra özünü ələ alıb, Akopun sözünün qabağında: – Düzü, Andranik danışanda fikrim ayrı yerdəydi, – dedi. – Onun nə barədə danışdığını başa düşə bilmə dim. Bir də ki, öyrənmiş canam. Qoy nə deyirdesin. Həm də onun dedikləri zarafata oxşayırdı. Zarafat dan niyə inciyim! Nəcəfin sözləri Armenakla Akopu nigarançılıqdan xilas etdi. Çoban yoldaşları xeyli yüngülləşdilər. On larda inam yarandı ki, Andranikin köntöy sözlərini Nəcəf zarafat kimi başa düşürmüş. Armenak: – Bundan əvvəlki dağbəyi fağırın biriydi, – dedi. – Sergeyi deyirəm. Heç kəsin qəlbinə dəymirdi. Mər dimazarlıqla da arası yox idi. Andranikə baxanda, Sergey toya getməlidi. Bu əclaf nə yollasa onun yerinə su caladı. Kiminsə vasitəsilə qurduqoşdu, Sergeyi çı xardıb bunu onun yerinə qoydular. Gələndən bəri də bizə gündirrik vermir. İstəyirsən başın salamat ol sun, gərək qoyunquzudan, yağpendirdən verib ağ zını yumasan. Başdanayağa qan çanağıdır. Dinsiz mənsəbsiz oğraş! Keçmişdə nə olub olub, onu təzədən közərdib aranı qızışdırmaq çal saqqalına yaraşır? Di gəl ki, bu adıbatmış Andranik oturubdurub erməni müsəlman davasındakı şücaətindən dəm vurur. Nədi nədi, o vaxt Andranikin ordusunda komandir olub. Onu da Allah bilir, komandir olub, yoxsa adi əsgər. Hər yerdə də fəxrlə özünü öyür ki, Andraniklə çiyin çiyinə vuruşmuşam. Müsəlman kəndlərini belə yan dırdıq, belə qarət elədik, arvaduşağı belə qırdıq... Guya ki, yaxşı iş görüb?! Mən savadsız çoban olsam da, ona qulaq asanda ölüb yerə girirəm. O Andranikin törətdikləri yadıma düşəndə, xəcalətimdən başımı 122 Ə li İld ırı m oğ lu qaldırıb azərbaycanlı dostlarımın üzünə baxa bil mirəm. Allah lənət eləsin dağbəyiyə. Hər dəfə gələndə axmaqaxmaq çərənləyib adamın başbeynini aparır. Akop Armenakın sözünü kəsdi: – Səfeh sözsöhbətləri yığışdır getsin, – dedi. – Andranikə baş qoşan da elə onun tayıdır. Qoy rədd olsun cəhənnəmə, qoca həpəndi. Gəlin öz işimizlə məşğul olaq. Qoyunların qabağını qaytarın, endirək dərəyə. Bu gün heyvanları suvarmamışıq. Biz də Dəvə daşın altındakı bulağın üstündə bir loğma çörək kəsək. Yəqin Nəcəf də acdır. Sizi bilmirəm, mən bu gün vaxt tapıb səhər çörəyimi yeyə bilməmişəm. Acından ürəyim bulanır. Yurd yerindən xeyli yuxarıda, günbatan tərəfdə dikələn boz qayalar dağların qarına, sazağına tab gətir mirmiş kimi başbaşa verib birbirinə qısılıb. Nəcəf hər dəfə bu boz qayaları görəndə əmisi Mikayı lın dedikləri yadına düşür: “Oğul, Tağ yurd, Qanlıca, Üçtəpə... yaylaqları adından bəlli olduğu kimi, qədim dən azərbaycanlıların olub. Bunlar Zəngəzur torpaq larıdır. Bu həndəvərdə yüzlərcə Azərbaycan kəndi var idi. Di gəl ki, erməni daşnakları müsəlmanların başısoyuqluğundan istifadə edib elə bir hiylə işlədiblər ki, qədimdən bizim olan Zəngəzur ermənilərin cayna ğına keçib. Elə həmin gün göydən daş yağıb. Bu dərdə dağ da dözməz. Ancaq biz dözürük. Çünki üzümüz bərkdir. Amma Allah bu haqsızlığı götürmədi. Göy dən daş yağdırdı. Bax, bizim alaçıqlardan yuxarıda, günbatan tərəfdə görünən həmin daşlardır. Gərək o daşlar bizim başımıza düşəydi. Allahın bəndələrinə yazığı gəldiyindən, daşları bu dağlara töküb”. Bütün dağları başdanbaşa gəzəsən, o rəngdə, o gör kəmdə daş tapılmaz. Nəcəf kənddə də bir adamın 123 Daş y ağan gün ağzından eşitmişdi ki: – Ə, adam insafsız danışmaz. Al lah göydən daş yağdırar. Zəngəzur elobasının er mə nilərin əlinə keçdiyi gün, bax, o cür daşqaya yağıb. Həmin qayaların arasından süzülüb gələn gur su baldırğan, əvəlik, zəyərək kollarının arasından keçib, özünü göydən yağan daşlara çırpır, coşur, çiliklənir, sabun kimi köpüklənir və dərə aşağı axıb düzənlikdəki gölməçələrə qovuşur. Günün duran vaxtı çamıra batan camışlar tənbəltənbəl kövşək vurur və gölmə çə lərin qırağındakı bataqlıqlardan çıxmaq bilmirlər. Boz ala çıqlar cərgələnən yaxınuzaq yurdların malhey vanı, qoyunquzu sürüləri bu gölməçələrdə suvarılır. Çoban çoluq günorta fasiləsi gölməçələri əhatə edən güllü çiçəkli çəmənliklərdə dincəlib, gün əyiləndə sü rü ləri döşlərə qaldırırdılar. Armenakın sözündən sonra onların üçü də bir birinə qoşulub sürülərin ağzını həmin dərəyə tərəf döndərdilər. Qoyunları gölməçələrdə suvarıb, özləri də günorta çörəyini yeyib doyduqdan sonra qoyunla rın arxasınca yuxarıdakı qayalardan axıb gələn ŞırŞır bulağa tərəf dikəldilər. Kənardan baxanda qızmış dəvəni xatırladan qayanın dibindən sısqa su çıxır. Bu ranı qar, yağış tutmur. Daş dəvənin qarnının altından çıxan suyun həzin pıçıltısı adamı heyrətə gətirir. Bu çeşmənin xəfif, bir qədər də nisgilli səsində torpağın dərindərin qatlarındanmı, başımızın üstündəki intəhasız göylərdənmi, yer üzünün birbirinə qənim kəsilən məxluqatındanmı, incə bir gileygüzar hiss olunur. Bəlkə bulaq da dil açıb dünyanın miskin, bədbəxt bəndəsi Nəcəfin acı taleyini car çəkmək istəyir. Armenakla Akop Andranikin boşboğazlığın dan danışıb məzələnsələr də, Nəcəfin eyni açılmırdı. Onun fikrizikri ermənilərin altüst etdiyi, ataanasını, Yüklə 10,49 Kb. Dostları ilə paylaş:
|