qor upanişad təlimini qəbul etsə də, belə hesab edirdi ki, şəx-
siyyətsiz Mütləq İnsan qarşısında özünü İlahi Şəxsiyyət kimi
göstərir. Məhdudlaşmayanın (Ali Başlanğıcın) məhdudlaşması
Şəxsiyyət deməkdir. Allah (Ali Başlanğıc) yaradan vaxt
Şəxsiyyət kimi mövcud olur.
Taqora görə insan idrakının üç mənbəyi var: duyğular, ağıl və
hiss üzvləri. Duyğularla insan dünyanı dərk edir, ağıl vasitəsilə
insan məntiqə əsaslanan elm və fəlsəfəni yaradır, yalnız hisslər
vasitəsilə Ali Varlıq açılır, reallaşır. Taqor göstərirdi ki. Ali
Varlığın reallaşması insanı əsl rifaha gətirir. Məhəbbət isə ali
rifahdır. Allah (Ali Şəxsiyyət) insanı sevmək səadətinə çatmaq
üçün yaradır. Bu isə o vaxt mümkün olur ki, sevən ilə sevilən
aynlıqda mövcud olurlar. Bu yolla Sonsuz Varlıq aynlır ki, özünü
reallaşdırmaq üçün ikilik yaratsın. Taqora görə insan haqqında əsl
həqiqət onun ikili təbiətidir. İnsan Yerin oğlu və Göyün varisidir.
Kökü palçıqda olan, çiçəyi isə parlaq günəş işığına tərəf yönələn,
bataqlıqda bitən lotos kimi, insanın da iki qütbü var: onun sonlu
qütbü zərurət dünyasında, sonsuz qütbü isə İlahi qüvvəyə doğru
can atmasında yerləşir. Son mərhələdə biz ikilikdən vəhdətə
doğru hərəkət edirik. Taqor məktublannın birində yazırdı: «Biz
gərək bütün dar sərhədləri aradan qaldıraq və irəliyə baxaraq
Buddanın, İsanın və Məhəmmədin birləşdiyi günü gözləyək».'”
R.Taqor 1913-cü ildə ədəbiyyat sahəsində Nobel mükafatına
layiq görülmüşdü.
Dostları ilə paylaş: 
