Erika Leonard Ceyms Zülmətin əlli çaları
Yüklə 3,96 Mb. Pdf görüntüsü
|
www.vivo-book.com
164 Kristian əllərimi açır və məni yuxarıya qaldırır, odur ki, indi onun dizləri üstündə oturmuĢam. Onun ovucları döĢlərimdən yapıĢır, yumĢaq Ģəkildə gilələrimi oynadır. Mən iniltilərlə baĢımı geri atıram, onun çiyinlərinə. О məni əlləyir, boynumu diĢləyir və eyni zamanda ombalarını hərəkət elətdirir, ecazkar astagəlliklə, yenə və bir daha içimi doldurur. – Heç bilirsən mənə necə əzizsən? – qulağıma pıçıldayır. – Yox, – pıçıldayıram. О gülür və bir anlıq barmaqları ilə boğazımı sıxır. – Bilirsən, bilirsən. Səni heç yerə buraxmayacam. Cavab vermək əvəzinə inləyirəm, osa tempi artırır. – Sən mənimsən, AnasteyĢa. – Hə, mən səninəm, – güclə nəfəs alaraq etiraf eləyirəm. – Mənə məxsus olan hər Ģeyin qayğısına qalıram, – fısıldayır və qulağımı diĢləyir. QıĢqırıram. – Doğrudur, balaca, səsini eĢitmək istəyirəm. www.vivo-book.com
165 Bir əliylə qurĢağımdan yapıĢır, o biriylə ombamdan tutub və içimə daha bərkdən soxur, məni bir daha qıĢqırmağa məcbur eləyir. Onun tənəffüsü xırıltılı olur, rəvanlığını itirir, elə mənimki də. Ġçimin dərinliyində artıq mənə tanıĢ olan nəbzi duyuram. Yenə!.. Duyğularda əriyib gedirəm. Gör mənimlə nə edir: bədənimə elə sahib olub ki, heç nə düĢünə bilmirəm. Qüvvətli, yoluxdurucu magiya. Kəpənək kimiyəm, toruna düĢmüĢ kəpənək, uçmaq iqtidarı olmayan, heç yerə uçmaq istəməyən kəpənək. Onunam... bütövlüklə onun… – Hə, balaca, bir az da, – qıcırdılmıĢ diĢləri arasından bağırır və bundan sonra sehrbazın Ģəyirdi kimi partlayıram və hər ikimiz ecazkar aqoniyaya bələnirik.
Onun qolları arasındayam, yapıĢqan mələfə üstündə uzanmıĢam. Kristian sinəsini və qarnını kürəyimə dayayıb və burnu saçlarımın arasına batıb. – Sənə olan məhəbbətim məni qorxudur, – pıçıldayıram. www.vivo-book.com
166 – Elə mən də, – sakitcə deyir o. – Birdən məni atsan? – Bu haqda fikirləĢmək belə ürküdücüdür. – Heç yerə itən deyiləm, АnasteyĢa. Məncə, səndən heç vaxt doysa bilməyəcəm. Çevrilib ona baxıram. Kristianın siması ciddi və səmimidir. Ġncə tərzdə onu öpürəm. О gülümsəyir və bir ovuc telimi qulağımın arxasına keçirir. – DalaĢmamıza, ayrılmağımıza qədər hələ heç vaxt belə pis olmamıĢdım, АnasteyĢa. Mən nə desən edərəm, dağları yerindən oynadaram, bircə o dəfəki kimi yenidən əzab çəkməyim.
Onun sözlərində qüssə və hətta heyrət var. Yenidən Kristianı öpürəm. NəĢəli əhvalımızı yerinə qaytarmaq istəyirəm. Mənim yerimə bunu Kristian edir. – Sabah mənimlə atamın yanına, təntənəli yay qəbuluna gedərsən? Bu, illik xeyriyyə aksiyasıdır. Mən artıq söz vermiĢəm ki, gələcəm. Gülümsəyirəm, azca gözlənilməz utancaqlıq duyuram. www.vivo-book.com
167 – Əlbəttə, gedərəm. – ―Ah, lənət Ģeytana! Geyməyə heç bir mərasim paltarım yoxdur‖. – Sənə nooldu? – Heç, elə-belə. – De görək, – inad edir. – Ora geyməyə bir Ģeyim yoxdur. Kristian azca qaĢ-qabağını tökür. – Xətrinə dəyməsin və hirslənmə, amma səninçün aldıqlarım Ģeylər evimdə qalmaqdadır. Əminəm, orda səninçün bir cüt paltar tapılar. Narazı halda dodaqlarımı ĢiĢirirəm. – Ola bilməz? Amma bu gün mübahisə eləmək istəmirəm. YaxĢı olar ki, duĢ qəbul eləyim.
Mənə oxĢar qız SĠP-in qarĢısında durub. Mat qalmalıdır. Elə bil bir almanı yarı bölüblər. Sanki bu mənəm, solğun və pinti, ölçümə uyğun olmayan paltarda, dayanıb baxıram ona, baĢqasına, sapsağlam və həyatdan razı qıza.
www.vivo-book.com
168 – Səndə məndə olmayan nə var ki? – ondan soruĢuram. Narahatlığım qorxuya çevrilir. – Sən kimsən? – Mən? Mən heç kim… Bəs sən kimsən? Sən də heç kim? – Onda səninlə eyniyik, amma heç kimə demə, оnlar bizi qovarlar, baĢa düĢürsən?.. Qız gülümsəyir; acıqlı sima yavaĢ-yavaĢ bütün üzünə yayılır. Bu o qədər ürküdücüdür ki, mən ixtiyarsız olaraq qıĢqırıram. – Sənə noolub, Аnа? – Kristian çiynimdən tutaraq məni silkələyir. Harda olduğumu o dəm anlamıram. Evdəyəm, qaranlıqda, Kristianla yataqda… BaĢımı yelləyirəm ki, tamamilə yuxudan oyanım. – Hə, özünə gəldinmi? Pis yuxu görmüsən. – А-а. О, lampanı yandırır və biz solğun iĢıq üstümüzə axır. Kristian qayğılı simasıyla mənə baxır. – O qız, – pıçıldayıram. www.vivo-book.com
169 – Nə, nə? Hansı qız? – mərhəmətlə maraqlanır. – Bu gün iĢdən çıxarkən SĠP-in yanında bir qız dayanmıĢdı. О düz mənim kimi idi… doğrudur, o qədər də yox.
Kristianın donub qalır və lampanın iĢığı daha parlaq olduqda görürəm ki, onun sifəti kül rəngindədir. О, yataqda oturur və üzünü məndən kənarda qoyur. – Bu nə vaxt olub? – Bu gün axĢam, mən iĢdən çıxarkən, – təkrarlayıram. – Sən onu tanıyırsan? – Hə, – əlini kəkilinə çəkir. – O qız kim idi? Kristian susur. Ağzı kim sıxılıb. – O qız kimdir? – inad edirəm. – De! – Leyla. Boğazımdakı qomu uduram. Onun keçmiĢ köləsi! Kristianın bunu əvvəllər də mənə dediyini xatırlayıram. Qəfildən görürəm ki, o çox gərilib. Onunla nəsə baĢ verir. Yüklə 3,96 Mb. Dostları ilə paylaş:
|