ƏSƏRLƏRİ I ciLD
Yüklə 2,8 Kb. Pdf görüntüsü
|
120 hörmətli el ağsaqqalını, Xırnazın fəxrini adına layiq qarşıla- mağın tərəddüdündəydilər – qarışqa kimi ora-bura vurnu- xurdular. Qazanlar asıldı, manqallar yenidən qalandı. Kimin əziz günə saxladığı nəyi vardısa, stolun üstünü bəzədilər. Ağsaqqallar gözlərini İsgəndər kişinin ağzına dikib durmuş- dular. İsgəndər onların çoxunu üzdən tanıya bilirdi, – “Sən Allahyarın oğlusan, eləmi?”. “Hə”. “Eynən atana oxşuyur- san”. “Sənsə, Bərxudara oxşayırsan”. “Elədir, atamdır”. “Al- lah rəhmət eləsin, qoçaq, namuslu adamıydı”. İsgəndər kişi çuxanın düymələrini bağladı, –“Soyuqdur. Daha xırnazlı İsgəndərdən məndə əsər-əlamət qalmayıb – üşüdüm”. Fədai- lin qızı qaçıb evdən isti kürk gətirib İsgəndərin çiyninə atdı. İsgəndər kişi Xırnazın keçmişindən, məclisdəkilərin ulu əcdadlarından xatirələr danışır, danışdıqca da göz yaşlarını saxlaya bilmirdi. Dəstəmaz almaqdan ağarmış, dərisi qırış- mış bu ağsaqqalın bilmək olmurdu ki, gözləri həmişə nəmli olur, yoxsa, o xatirələrdən ağlayırdı – dəsmalı əlindən yerə qoymurdu. – Şura hökuməti musavatı devirəndən sonra bildik ki, bizi burda salamat buraxmayacaqlar, – İsgəndər kişi başına gələnlərdən danışırdı – Amasiyadan Türkiyəyə keçdik. Bizi, Mir Həmzə Seyid Nigarinin müridləri qarşıladı. O vaxtdan Türkiyədə yaşayıram. İndi 6 oğlum, 2 qızım, 23 nəvəm, 7 nəticəm var. Bu yaxınlarda Azərbaycanın televiziya rəhbər- lərindən biri bizim ilçəyə Seyid Nigari ilə bağlı rəsmi tədbirə qatılmışdı. Oğlum gəlib dedi ki, – “Azərbaycandan qonaqlar, aşıqlar gəlib”, – məni də apardı. Sazın dəlisiyəm – illah da Azərbaycan və Təbriz aşıqlarının. Televiziyanın rəhbəri Ni- zami adlı həmin adamla görüşdüm, yerimi-yurdumu dedim. Dedi ki, – “Niyə vətənini ziyarətə gəlmirsən?”. Dedim, – 121 “Qorxuram. Sovet hökuməti məni sağ buraxmaz – vaxtilə qaçaq, sonra isə musavatçı olmuşam”. Dedi, – “Allah evini tiksin, şura hökuməti nə vaxtdan yıxılıb. İndi Azərbaycan azaddır, ürəyin nə vaxt istəsə gələ bilərsən”. “Qorxuram oğul, qorxuram ki, elim-obam çoxdan bayquş yuvası ola. Cəmi 13 eviydi, indi yəqin heç onlar da qalmayıb...” – dedim. “Kəndinizin adını de, yoxlayım və sizə məlumat göndərə- rəm” – dedi. Dedim, – “Xırnaz kəndi...” Allah ondan razı olsun, dediyini elədi. Aradan xeyli keçmiş kəndimizin dağ- dərələrini, meşə və bulaqlarını lentə köçürüb diskini mənə göndərdi. Qardaşım oğlunu, sizləri ata yurdumuzda görən- dən sonra dedim, – “Həbs etsələr də, öldürsələr də Xırnaza gedəcəyəm. Qoy elə burda öldürsünlər, təki ata-anamın ya- nında torpağa gömülüm”. Evdə hamıyla vidalaşıb, halallaşıb gəlmişəm. İndi bir nəticəm, bir də mən ömrümüzün axırına- dək daha burda yaşamağa qərar vermişik. Xırnaz yaman gözəlləşib – işığınız, suyunuz, yolunuz, hələ deyirsiniz ki, qazınız, istiliyiniz, radionuz, telefonunuz da var. İndi burda yaşamağa nə var ki... İsgəndər kişi olub-keçəndən, Türkiyədəki həyatlarından danışdıqca adam onun tilsiminə düşürdü, ürəklərimizi ta- mam fəth etmişdi. Xırnaz ikinci nəfəsini yaşayırdı, sanki, bu kənd ikinci dəfəydi yaranırdı. İsgəndər kişi danışdıqca elə bil Xırnaz boyda bir dərd, bir sevinən ürək dil açıb danışırdı. Hər kəsin oğul-uşağını soruşdu. Türkiyədən gətirdiyi hədiy- yə bağlamalarını açıb hər kəsə bəxtinə çıxan hədiyyəni verdi. Sonra bütün elin pəpədən-məməyə hamısı qəbristanlığa yollandılar. İsgəndər kişi ata-anasının məzarlarını tapıb aya- ğında diz çöküb hönkür-hönkür ağladı. Məzardan bir ovuc torpaq götürüb üzünə-gözünə sürtəndə ağbirçək arvadların, 122 ağsaqqal qocaların hıçqırıqları kəsmək bilmirdi. Xırnazlılar uzaqdan İsgəndəri öz vüsal dərdiylə baş-başa qoymuşdular. O isə, – “Qürbət, məni əzəmmədin. Qovuşdum Xırnazıma, cənnətimə. Allahım, sən heç kimə vətən həsrəti göstərmə”... Deyəsən hamının qəmli gözlərini İsgəndərə zilləməsi onu da sıxdı – camaata dönüb: – Siz evlərinizə gedin. Mənsə, Dostəli balamla bu yaxın yerləri gəzib dolaşım bir az... Adamlar etiraz etmədən kəndə dağılışdılar. Təkcə Qəniş ağa bizimlə getmək istədikdə, İsgəndər kişi, – “Sən də get Qəniş, get bir mərəvzə qovurması bişirtdir, axşam sizdə top- laşarıq...” – dedi. İsgəndər kişi, nəticəsi Turan və mən “Bulaq dərəsi”nə doğru asta-asta yeriyirdik. “Zibeydənin dədə yur- du”na çatanda İsgəndər kişi bir az oturub dincini almaq istədi. – Hə.., Turan balam, bu uçuq kalafa, “Zibeydənin dədə yurdu” adlanır. Zibeydə kəndimizin Həcər qeyrətli qadınıy- dı. Sən Zibeydə haqqında eşitmisənmi? – məndən soruşdu. – Yox İsgəndər baba. Düzü danışan olmayıb. – Yazıq Zibeydə... Cəmil adlı bir cavanla bir-birini dəli kimi sevirdilər. Allah elə elədi ki, bir gün Cəmil meşəyə getdi və bir daha geri qayıtmadı. Nə ölüsünü tapdıq, nə də dirisini. Nişanəsiz-zadsız elə bil qeybə çəkildi. Bax sabah əsgər gedəcək cavanın babası idi. Nəydi o oğlanın adı? Mən: – İsmil... – Eynən Cəmilin özüdür. O da bax belə biləkli, yapış- dığını qoparan igid, yaraşıqlı oğlan idi. İtkin düşəndə Zi- beydəylə deyikli idilər. Cəmil qeyb olandan sonra Zibeydə havalandı. Valideynlərinin etirazına baxmayaraq bir gün Yüklə 2,8 Kb. Dostları ilə paylaş:
|