səfə inkişaf etdi. Bundan dərhal sonra mütəfəkkirlərin çoxu
Aristotel ənənələrinə müraciət etdilər. Buna bir sıra amillər şərait
yaratmışdı: əvvələn, Aristotelin Allahın ilk səbəb olması barədə
təliminin teoloji ruhda səslənməsi, onun fəlsəfi baxışlarından xris-
tianlığın ehkamlarının rasional interpretasiyası üçün istifadə
etməyə imkan verirdi; ikincisi, Qərbi Avropa filosoflarının əsas
aristotelşünaslıq mənbəyi Averroesin - ərəb mütəfəkkiri İbn
Rüşdün şərhləri idi. Bu isə həmin filosofların bir qisminin azad-
fikirliliyi inkişaf etdirməsinə, digərlərinin katolisizm ehkamlarının
köməyi ilə ərəbdilli fəlsəfəni təkzib etmələrinə imkan verirdi.
Yaranmaqda olan xristian fəlsəfəsi dinlərin ehkamlarını müdafiə
etmək və əsaslandırmaq məqsədini qarşıya qoymuşdur. Erkən
xristian filosoflarını apologetlər adlandırırdılar. Onlar dini mədh
edir, onu fəlsəfəyə qarşı qoyaraq sübut etməyə çalışırdılar ki,
xristianlığın əsas prinsipləri yunan fəlsəfəsində qarşıya qoyulan
suallara daha inandırıcı cavab verir.
Orta əsr filosofları xristian monoteizminin əsasını təşkil edən iki ən
mühüm və qarşılıqlı əlaqəli prinsipi – bütpərəstlərin fəlsəfi
təfəkkürünə tamamilə yabançı olan yaradıcılıq və vəhy prinsip lə rini
elə mənalandırmağa çalışırdılar ki, varlığa və idraka əsas isbat
vasitələri kimi ən ümumi təriflər verən metafizik mənalandırmadan
fərqli olaraq, müqəddəs kitabda qeyd edilmiş dini həqiqətlərdən
çıxış etməklə, onların mənalandırılmasına bu və ya digər fəlsəfi
anlayışları cəlb etsinlər. Bu dövrdə görkəmli filosofların bütöv bir
nəsli yaranmışdır: Avqustin, Anselm, Abelyar, Siqer Brabantski,
Foma Akvinski. Yaranış ideyası Orta əsr ontologiyasının əsasını,
vəhy ideyası isə idrak nəzəriyyəsinin təməlini təşkil edirdi.
Dostları ilə paylaş: