1-FÂTİha sûresi

İşte, böylece kendi elleriyle kendilerini felâkete mahkûm ettiler ve şefaatçi diye uydurdukları o sahte ilâhları, onları yüzüstü bırakıp kayboldu!

54. Gerçek şu ki, sizin yegâne sahibiniz, efendiniz, yöneticiniz ve Rabb’iniz Allah’tır! Bütün gökleri ve sayısız nîmetlerle donatılmış yeryüzünü altı günde yaratan, fakat sonra bir kenara çekilip mahlukâtı kendi kaderiyle baş başa bırakmayan, aksine, gerek evreni idâre etmek, gerekse tüm hayata program belirlemek yetkisiyle kâinâtın mutlak hâkimi olarak Arş’ta bulunan O’dur!

Gündüzü, durmaksızın kendisini takip eden gece ile bürüyüp örten O’dur!

Emrine ve koyduğu yasalara boyun eğen Güneş’i, Ay’ı ve diğer bütün yıldızları yaratan ve yönlendiren, yine O’dur!

Dikkat edin, iyi dinleyin: Yaratma kudreti ve emretme yetkisi, yalnızca O’na aittir!

Tüm varlıkların Efendisi olan Allah, ne yücedir! Öyleyse:

55. Rabb’inize, gönülden bir yakarışla ve gizlice duâ edin. Duâ ederken, Allah’ı anarken bağırıp çağırarak veya bunu bir gösteriye dönüştürerek saygı sınırlarını aşmayın! Kuşkusuz O, sınırı aşanları sevmez!

56. Yeryüzünde Allah’ın gönderdiği hükümler uygulanarak düzen ve denge kurulmuşken, sakın orada bozgunculuk çıkarmayın! İnsanları Kur’an ilkelerinden uzaklaştırıp inkâr ve zulüm bataklığına sürüklemeyin! Hem Allah’ın azâbından korkarak, hem de O’nun lütuf ve rahmetini ümit ederek O’na yalvarın! Korku anında ümitsizliğe, ümit anında gaflete kapılmayın ve dâimâ iyi insan olma yolunda gayret gösterin! Gerçek şu ki, Allah’ın bereket ve rahmeti, iyilik edenlere pek yakındır!

57. O Allah ki engin lütuf ve rahmetinin tecellisi olan yağmurların önünde, nîmet ve bereketleri müjdeleyici olarak rüzgarları gönderir. Nihâyet bu rüzgarlar, su taneciklerinden oluşan yağmur yüklü o ağır bulutları yüklenip kaldırınca, onu susuzluktan toprağı çatlamış, bitki örtüsü kurumuş ölü bir bölgeye sürükleriz ve onunla, o çorak topraklara hayat veren yağmurlar yağdırır, peşinden de orada çeşit çeşit ürünler yeşertiriz. İşte biz, aynı hayat verici kudretimizle ölüleri de Kıyâmet Günü böyle diriltip çıkaracağız. Böyle canlı ve anlaşılır misâllerle hakkı ortaya koyuyoruz ki, düşünüp ibret alasınız!

İşte Kur’an ayetleri de, tıpkı rahmet yağmurları gibi ölü kalplere hayat verir. Fakat gönlünü hakîkate kapamış, kibir ve bencilliğin kölesi olmuş insanlar, bu rahmet hazinesinden bir şey alamazlar. Nitekim:

58. Toprağı güzelce işlenmiş, tohumu ekilmiş verimli arazi, yağmuru görür görmez Rabb’inin izniyle bereketli ürünler yetiştirir; ekime elverişli olmayan çorak ve bakımsız toprağa gelince, ne kadar yağmur yağarsa yağsın; çalı, diken gibi cılız ve faydasız bitkilerden başka bir şey bitirmez.

İşte, Rabb’ine gönülden kulluk ederek şükredecek bir toplum için, ayetleri böyle herkesin anlayacağı çeşitli ve zengin örneklerle açıklıyoruz.

Nitekim, insanlık tarihi boyunca her Peygamber bu gerçeği dile getirmişti:

59. Gerçekten biz Nûh’u, kavmine ilâhî mesajı bildiren bir elçi olarak göndermiş, görevlendirmiştik. Nûh, “Ey kavmim!” demişti, “Allah’a gönülden boyun eğin ve yalnızca O’na kulluk edin! Zira sizin, O’ndan başka emrine kayıtsız şartsız boyun eğeceğiniz bir efendiniz, bir ilâhınız yoktur! Doğrusu ben sizin için, zalimleri helak edecek olan büyük bir günün azâbından korkuyorum!”

60. Kavmin ileri gelenleri, Nûh’un karşısına dikilerek, “Doğrusu biz, senin apaçık bir yanılgı ve sapıklık içinde bocalayan birisi olduğunu düşünüyoruz!” dediler.

61. Nûh, “Ey kavmim!” diye cevapladı, “Siz de gayet iyi bilirsiniz ki Bende hiçbir art niyet ve bu sözlerimde bir yanılgı, bir sapıklık yok; tam aksine ben, Âlemlerin Rabb’i tarafından görevlendirilmiş bir elçiyim!” Ve bu durumda siz beni değil, bana bu görevi veren Rabb’imi suçlamış oluyorsunuz, zira:

62. Çünkü “Ben size kendi görüşlerimi, kuruntu ve saplantılarımı değil, doğrudan doğruya Rabb’imin mesajlarını iletiyor ve size güzelce öğüt veriyorum; ben, Allah tarafından bana vahiy aracılığıyla bildirilen ilim sayesinde, sizin bilmediğiniz bu dünya ve âhirete ait gerçekleri biliyorum.”

63. “Ey kavmim! Sizi dehşet verici bir günün azâbına karşı uyarsın da, aklınızı başınıza alıp inkârdan, zulümden, ahlâksızlıktan sakınıp korunasınız ve böylece ilâhî lütuf ve merhamete lâyık olasınız diye, kendi içinizden bir adam aracılığıyla Rabb’inizden size öğüt verici bir mesaj gelmesine mi şaşıyorsunuz? Evrenin her zerresini kontrol ve idare eden, tüm ihtiyaçlarınızı gözeterek yeryüzünü sayısız nîmetlerle donatan Allah’ın, ruh dünyanızı ve toplumsal hayatınızı şekillendirmek üzere, seçtiği elçileri aracılığıyla size kanun ve ilkeler göndermesini niçin yadırgıyorsunuz?”

64. Ama onlar bunca öğüt ve uyarılara rağmen, onu yalancılıkla suçladılar. Bunun üzerine, tüm ülkeyi sular altında bırakan büyük bir tufan gönderdik ve hem onu, hem de onunla birlikte gemiye binen müminleri boğulmaktan kurtardık, ayetlerimizi inkâr edenleri ise sulara gömerek boğduk! Çünkü onlar, gerçekten kalpleri katılaşmış, gönül gözleri kör olmuş inatçı, zalim ve azgın bir toplum idiler!

Ve aradan yıllar geçti, yeni nesiller geldi. İsimler ve şekiller değişti, fakat değişmeyen tek şey vardı; hak ile bâtılın amansız mücâdelesi:

65. Ad kavmine de, kardeşleri gibi yakından tanıdıkları arkadaşları ve soydaşları Hûd’u elçi olarak görevlendirdik. Hûd, “Ey kavmim!” dedi, “Allah’a gönülden boyun eğin ve yalnızca O’na kulluk edin! Zira sizin O’ndan başka hayatınıza karışmaya tam yetkili, emirlerine kayıtsız şartsız boyun eğeceğiniz bir efendiniz, bir ilâhınız yoktur! Artık, dürüst ve erdemlice bir hayat yaşayarak kötülüğün her çeşidinden korunmayacak mısınız?”

66. Kavminin ileri gelen inkârcıları, “Doğrusu biz, senin dar kafalı, ham hayaller peşinde koşan bir adam olduğunu düşünüyoruz. Bize öyle geliyor ki sen, yalancının birisin!” dediler.

67. Hûd, “Ey kavmim!” diye cevapladı, “Ben kesinlikle kendini bilmez veya dar kafalı biri değilim; tam aksine ben, Âlemlerin Rabb’i tarafından gönderilmiş bir elçiyim!” Ve bu durumda siz beni değil, beni görevlendiren Rabb’imi suçlamış oluyorsunuz, zira;

68. “Ben size kendi görüşlerimi, kuruntu ve saplantılarımı değil, doğrudan doğruya Rabb’imin mesajlarını iletiyorum. Emîn olun ki ben, size güzelce öğüt veren ve iyiliğiniz için çırpınan gerçek bir dost, güvenilir bir kimseyim.”

69. “Dehşet verici bir günün azâbına karşı sizi uyarması için, kendi içinizden biri aracılığıyla Rabb’inizden size öğüt verici bir mesajın gelmesine mi şaşıyorsunuz?”

“Unutmayın ki Allah, Nûh kavminin yok edilişinin ardından, size büyük bir güç ve yetenek armağan ederek bu topraklarda egemen olmanızı sağlamıştı. Artık, Allah’ın nîmetlerini hatırlayın ve bu nîmetlerin şükrünü eda etmek üzere Rabb’inize gereğince kulluk edin ki, hem dünyada, hem de âhirette mutluluk ve kurtuluşa erebilesiniz.”

70. Onlar bu güzel çağrıya karşılık, şöyle dediler: “Ya, demek sen bize, bir tek Allah’a kulluk edelim de, atalarımızın tapmakta olduğu tanrıları bırakalım diye geldin, öyle mi? Bize her istediğimizi yapma imkânı sağlayan, üstelik can sıkıcı emirlerle keyfimizi bozmayan; gerektiğinde kendileri adına hükümler uydurup halkı çıkarlarımız doğrultusunda yönlendirebileceğimiz tanrıları bırakmamızı ve bir tek Allah’a kulluk etmemizi mi istiyorsun? Bir de kalkmış, öğütlerini dinlemediğimiz takdirde dünya ve âhirette cezaya çarptırılacağımızı söylüyorsun. Eğer sözünün arkasındaysan, bize savurduğun tehditleri gerçekleştir de görelim!”

71. Bunun üzerine Hûd, “O hâlde,” dedi, “Rabb’iniz tarafından inkârcılara vaadedilen korkunç bir belânın ve dehşet verici bir gazâbın tepenize inmesi artık kaçınılmaz olmuştur!”

“Demek siz, kendilerine ilâhî bir yetki verildiğine dâir haklarında Allah’ın hiçbir delil indirmediği; yetki alanlarını, kudret sınırlarını, verdikleri ve verecekleri bütün hükümleri, kısaca sahip oldukları tüm özellikleri sizin ve atalarınızın belirleyerek uydurduğu hayal ürünü birtakım isimler hakkında benimle tartışıyorsunuz, öyle mi?”

“Madem küstahlıkta bu kadar ileri gittiniz, o hâlde, başınıza gelecekleri bekleyin bakalım. Hiç şüphe yok ki ben de sizinle birlikte beklemekteyim!”

72. Derken, engin lütuf ve rahmetimiz sayesinde onu ve beraberindeki müminleri zâlimlerin elinden kurtardık; ayetlerimizi inkâr edip inanmamakta diretenlere gelince, tam yedi gece sekiz gün süren korkunç bir fırtınayla (69. Hâkka: 7) hepsinin kökünü kazıdık!

Ve zamanla inkârcılık, yeniden ortaya çıktı. İşte, insanlığın yaşadığı ibret verici olaylardan bir başka kesit:

73. Sonra Semud kavmine, kardeşleri gibi yakından tanıdıkları soydaşları Sâlih’i elçi olarak görevlendirdik. Sâlih, “Ey kavmim!” dedi, “Allah’a gönülden boyun eğin ve yalnızca O’na kulluk edin! Zira sizin, O’ndan başka otoritesine kayıtsız şartsız boyun eğeceğiniz bir efendiniz, bir ilâhınız yoktur!”

“Bakın, Rabb’inizden size, benim Peygamberliğimi kesin olarak ispatlayan apaçık bir mûcize gelmiş bulunuyor: Allah’ın sizi sınamak üzere gönderdiği şu devesi, sizin için hem dürüstlük ve samîmiyetiniz için bir imtihân, hem de gerçek Peygamberi tanımanızı sağlayan apaçık bir mûcizedir! Allah’ın sizi imtihan etmek için gönderdiği bu deveye karşı tavrınız, kaba kuvvete baş vurarak zayıf ve çaresiz insanları ezme huyundan vazgeçip geçmediğinizi ortaya koyan bir ölçü olacaktır. O hâlde bırakın onu, Allah’ın arzında serbestçe otlasın ve sakın ona bir zarar vermeye kalkmayın, aksi hâlde can yakıcı bir azap sizi yakalayacaktır!”

74. “Unutmayın ki, Allah Âd kavminin yok edilişinin ardından, sizin Hicr bölgesinde egemen güç olmanızı sağladı ve size bu diyarda nice imkânlar bahşetti. Öyle ki, ülkenin geniş ovalarında muazzam saraylar dikiyor, dağlarını yontarak kendinizce güvenli evler inşâ ediyorsunuz. Şu hâlde, Allah’ın nîmetlerini hatırlayın da, yeryüzünde inkârı, zulmü, ahlâksızlığı yaygınlaştırarak bozgunculuk yapmayın!”

75. Salih’in bu çağrısına karşılık, halkı içerisinden, onların emeğini sömürerek elde ettikleri güç ve servetle küstahça üstünlük taslayan ve Allah’a boyun eğmeyi kibirlerine yediremeyen ileri gelenler; ezilmiş, sömürülmüş ve geri bırakılmış kesimdeki inançlı insanlara, “Siz, gerçekten de Sâlih’in Allah tarafından gönderilmiş bir Peygamber olduğunu mu düşünüyorsunuz? Sakın o, sizi kullanarak iktidarı ele geçirmek isteyen bir mâceraperest olmasın?” dediler. Onlar da, “Doğrusu biz, onun aracılığıyla gönderilen o dosdoğru inanç sistemine yürekten inanıyoruz!” diye cevap verdiler.

76. Buna karşılık, üstünlük taslayanlar, “Fakat biz, sizin bu inandıklarınızı kesinlikle reddediyoruz! Çünkü evrensel adâlet, doğruluk, erdemlilik, fedâkârlık, hak, hukuk gibi safsatalarla keyfimizi bozmaya hiç niyetimiz yok!” dediler.

77. Ardından da, Rab’lerinin emrine başkaldırdılar ve Allah’a itaatin sembolü olarak ortalıkta dolaşan ve varlığıyla Salih a.’ın peygamberliğine apaçık bir delil olan deveyi kesip öldürdüler. Üstelik Sâlih’e meydan okuyarak, “Ey Sâlih!” dediler, “Eğer sen gerçekten Peygambersen, haydi bizi tehdit edip durduğun şu azâbı getir de görelim!”

78. Bunun üzerine, Salih a. Ve beraberindeki mü’minleri oradan çıkardık. İnkârcılara gelince; ansızın dehşet verici bir gürültüyle patlayarak şehrin altını üstüne getiren korkunç bir sarsıntı çarpıverdi onları; böylece, düne kadar güven içinde oturdukları yurtlarında, oldukları yere cansız bir halde serildiler!

79. Sâlih, onlardan yüz çevirip döndü, oradan ayrıldı ve “Ey benim isyankâr halkım; ne olurdu, sözümü dinleyip zulüm ve haksızlıklardan vazgeçseydiniz! Oysa, ben size Rabb’imin mesajını iletmiş, bu korkunç âkıbetten kurtarmak için size içtenlikle öğüt vermiştim! Ne var ki siz, öğüt verenlerden hiç hoşlanmıyorsunuz!” dedi.

80. Lut’u da, erkek erkeğe sapık ilişkilere giren azgın bir toplumu uyarması için görevlendirmiştik. Hani Lut, kavmine şöyle seslenmişti: “Ey kavmim! Sizden önce dünyada hiç kimsenin yapmadığı bir hayasızlığı mı yapıyorsunuz?”

81. “Aman Allah’ım! Demek siz kadınları bırakıyor da, cinsellik arzunuzu tatmin etmek için erkeklere yöneliyorsunuz, öyle mi? Doğrusu siz, gerçekten sınırı aşmış bir topluluksunuz!”

82. Fakat halkının bu uyarıya cevabı: “Çıkarın şunları şehrinizden! Bunlar ne kadar da temiz insanlarmış böyle!” demekten başka bir şey olmadı.

Böylece, Lut ile halkı arasında, yıllar sürecek zorlu bir mücâdele başladı. Fakat inkârcılar, tüm uyarılara rağmen ilâhî dâvetten yüz çevirdiler, azıttıkça azıttılar!

83. Bunun üzerine, azap gelmeden önce onu ve ailesini şehirden çıkararak, kurtardık fakat karısı hariç, çünkü o, kâfirlerin zulmünü onaylayarak o zâlimlerle birlikte geride kalanlardan olmuştu!

84. Ve geride kalan zalimlerin üzerlerine, helâk edici azap taşlarını yağmur gibi yağdırdık! İşte, bu ibret verici olaya bir bakın da, suçluların cezası nasılmış, görün!

85. Sonra Medyen kavmine, kardeşleri gibi yakından tanıdıkları soydaşları Şuayb’ı elçi olarak gönderdik. Şuayb, “Ey kavmim!” dedi, “Allah’a gönülden boyun eğin ve yalnızca O’na kulluk edin! Zira sizin, O’ndan başka emirlerini kayıtsız şartsız kabul edip teslim olacağınız bir efendiniz, bir ilâhınız yoktur! İşte Rabb’inizden size, hakîkati tüm berraklığıyla ortaya koyan apaçık bir delil olarak, ilâhî mesaj gelmiş bulunuyor. O hâlde, ölçü ve tartıda adâleti gözetin; hiç kimsenin hakkını çiğnemeyin! Yeryüzünde ilâhî yasalarla düzen ve denge kurulmuşken, sakın orada bozgunculuk çıkarmayın! İnsanı vahyin rehberliğinden uzaklaştırarak onu inkâr, zulüm ve ahlâksızlık bataklığına sürüklemeyin! Eğer gerçekten inanıyorsanız, sizin dünya ve âhiret kurtuluşunuz için en hayırlısı budur!”

86. “Ey kavmim! İnananları baskı ve tehditlerle Allah’ın yolundan çevirmek ve iftiralarla, yalanlarla aldatıcı propagandalarla bu yolu insanların gözünde eğri göstermek için, öyle her köşe başında pusuya yatmayın!”

“Hatırlayın, bir vakitler sayıca az idiniz de, Allah sizi çoğaltarak güçlü, zengin ve müreffeh bir toplum yaptı. Sizden önce yeryüzünde bozgunculuk çıkaranların sonu nice olmuş, insanlık tarihine bir bakın da ibret alın!”

87. “Ey kavmim! Madem ki, içinizden bir grup benim getirdiğim bu hakîkate inandı ve bir kısmı da inkâr etti; o zaman, Allah aramızda hükmünü verinceye kadar bekleyin! Kuşkusuz O, hükmedenlerin en hayırlısıdır.”

88. Şuayb’ın bu güzel sözlerine karşılık, halkının büyüklük taslayan ileri gelenleri, “Ey Şuayb!” dediler, “Ya bizim hayat tarzımıza tamamen uyup dinimize dönersiniz, ya da seni ve seninle birlikte iman edenleri yurdumuzdan sürüp çıkarırız! Ya bunu böylece kabul eder, bizi sever, bizimle birlikte bizim gibi aynı hayatı yaşarsınız, ya da çeker gider, ülkemizi terk edersiniz!” Bunun üzerine Şuayb, “Peki, biz istemesek de mi bizi zorla dinimizden döndüreceksiniz? Zorla, baskıyla kalplerimize hükmedebileceğinizi mi sanıyorsunuz?” diye cevap verdi. Ve ekledi:

89. “Allah bizi sizin şu bâtıl dininizden kurtardıktan sonra, tutup ona yeniden dönecek olursak, gerçekten doğru ile yanlışı birbirine karıştırmış ve açıkça Allah’a iftira etmiş oluruz. Oysa her şeye kadir olan Rabb’imiz Allah dilemedikçe —ki sizin dininize dönmemizi, inkâra sapmamızı asla istemez— ona dönmemiz kesinlikle söz konusu olamaz. unutmayın insanoğlunun bilgisi sınırlıdır, fakat Rabb’imizin sonsuz ilmi her şeyi kuşatmıştır. Bu yüzden biz, yalnızca O’na güveniriz.”

Şuayb a. hakîkati bile bile reddeden bu inatçı kâfirlerin imana gelmeyeceklerini görünce, Allah’a el açıp yalvarmaya başladı:

“Ey Rabb’imiz, artık bizimle şu zâlim halkımız arasında hükmünü ver! Kuşkusuz Sen, hüküm verenlerin en hayırlısısın!”

90. Halkının inkâr eden ileri gelenleri, müminleri iknâ yoluyla bu yoldan çeviremeyeceklerini anlayınca, bu kez iman edenlere, tehditler savurarak —ki küfrün değişmez mantığıdır bu— “Eğer Şuayb’a itaat edecek olursanız, kesinlikle hüsrana uğrarsınız!” dediler.

91. Derken, ansızın dehşet verici bir gürültüyle patlayan ve şehrin altını üstüne getiren korkunç bir sarsıntı çarpıverdi onları ve cansız bir hâlde, oldukları yere seriliverdiler!

92. Şuayb’ı yalancılıkla suçlayanlar... Onlar değildi sanki, düne kadar yurtlarında şen şakrak dolaşanlar! Evet, Şuayb’ı yalanlayanlar... Asıl kendileri olmuştu korkunç felâkete uğrayanlar!

93. Bunun üzerine Şuayb, onlardan yüzünü çevirip, oradan ayrıldı ve “Ey benim isyankâr halkım!” dedi, “Ne olurdu, sözümü dinleyip zulmünüzden vazgeçseydiniz! Oysa ben size Rabb’imin mesajını iletmiş ve bu feci âkıbetten kurtarmak için içtenlikle öğüt vermiştim! Fakat böylesine azgın ve inkârcı bir toplum için artık nasıl üzülebilirim?”

94. Biz hangi ülkeye bir Peygamber veya dâvetçi gönderdiysek, mutlaka o ülke halkını yoksulluk ve benzeri sıkıntılarla imtihân etmişizdir ki, gaflet uykusundan uyansınlar da, ne kadar âciz olduklarını idrâk ederek Allah’a yönelip yalvarsınlar.

95. Derken bir süre sonra bu kötü durumu kaldırıp, onun yerine güzellikler veririz. Nihâyet, refah seviyeleri iyice yükselince yavaş yavaş azgınlaşmaya başlayarak, “Atalarımız da zaman zaman böyle sıkıntılı ve sevinçli anlar yaşamışlardı. Demek ki, bu olaylar ilâhî bir uyarı, imtihân veya ceza değil, tamamen tesadüflere bağlı olarak öteden beri süregelen basit tabîat hâdiseleri ve sosyal olaylardan ibaretmiş!” derler. Böylece Allah’ın emirlerini bir kenara atıp, yeryüzünde fesat çıkarırlar. Bunun üzerine, hiç beklemedikleri bir anda, korkunç bir azap ile onları ansızın yakalayıveririz!

96. Oysa helâk edilen ülkelerdeki toplumlar, elçilerinin getirdiği hakîkate iman edip dürüst ve erdemlice davranarak kötülüklerden sakınmış olsalardı, onları elbette helâk etmezdik; tam tersine, yerin ve göğün bütün nîmet ve bereketlerini önlerine sererdik! Ne var ki, hakîkati bile bile inkâr ettiler; Biz de onları, yaptıklarından dolayı cezalandırdık!

97. Peki, şu anda yeryüzünde hüküm süren dünya toplumları, geceleyin uyurlarken azâbımızın ansızın gelip tepelerine çökmeyeceğinden nasıl emîn olabiliyorlar?

98. Veya bu dünya toplumları, gündüz vakti dünyanın zevk ve nîmetlerine dalmış oyalanıp dururlarken, azâbımızın güpegündüz gelip çatmayacağından nasıl emîn olabiliyorlar?

99. Evet, Allah’ın plânından ve bu plân uyarınca mutlaka gelecek olan azabından nasıl emîn olabiliyorlar? Oysa, kendisini Allah’ın plânına karşı, ancak hüsrana mahkûm olmuş bir toplum, güvende hissedebilir.

100. Önceki nesillerin helâk oluşunun ardından bugün bu ülkelerde egemenlik sürenler şu gerçeği hâlâ kavrayamadılar mı ki, şâyet dileseydik, işledikleri günahlar yüzünden pekâlâ onları da mahvedebilirdik! Yâhut kalplerini mühürlerdik de, değil hakîkate iman etmek, onu işitemezlerdi bile!

101. Ey Peygamber ve onun izinden giden Müslüman! İşte böylece sana, geçmişte helâk edilmiş bu toplumların yaşadığı olaylardan bir bölümünü anlatıyoruz. Gerçekten de Peygamberleri, hakîkatin bütün delillerini ortaya koyarak onlara mûcizeler göstermiş, apaçık deliller getirmişlerdi. Ne var ki onlar, başlangıçta bir kere inkâr ettikleri hakîkate, kibir ve inatları yüzünden bir türlü inanmaya yanaşmadılar. Allah, hakîkati bile bile reddeden bu gibi inkârcıların kalplerini işte böyle mühürler!

102. Çünkü Biz onların çoğunda, en ufak bir doğruluk, dürüstlük, vefâkârlık görmedik; tam tersine, pek çoklarının sözünde durmayan, ahlâksız ve yoldan çıkmış günahkâr kimseler olduğunu gördük!

103. Derken onların ardından Mûsâ’yı, hakîkati açıkça ortaya koyan ayetlerimizle birlikte Firavuna ve onun önde gelen yöneticilerine gönderdik fakat onlar, mûcizeler karşısında düştükleri âcizliği idrâk etmelerine rağmen, emrimize karşı gelerek ayetlerimize karşı zâlimce bir tutum takındılar. Fakat bak, bozguncuların sonu nasıl olmuş:

104. Mûsâ, “Ey Firavun!” dedi, “Hiç şüphen olmasın ki, ben, Mısırın ve tüm alemlerin gerçek sahibi, yöneticisi, efendisi ve Rabbi olan Allah tarafından size gönderilmiş bir elçiyim!”

105. “Allah hakkında gerçek dışında bir şey söylememek, benim için bir kulluk borcudur. Benim görevim, Allah’ın bana bildirdiği hakîkati dile getirmekten başka bir şey değildir. Bakın, sözlerimin doğruluğunu ortaya koymak üzere, size Rabb’inizden apaçık bir delil getirdim; o hâlde, şu köleleştirmiş olduğun İsrail Oğulları’nı bırak da, benimle birlikte Mısır’dan çıkıp atalarının yurduna, Filistin’e gelsinler.

106. Firavun, “Gerçekten bir mûcize getirdiysen, haydi onu göster bakalım, eğer doğru söylüyorsan!” dedi.

107. Bunun üzerine Mûsâ asâsını yere atıverdi; bir de ne görsünler, kuru bir ağaç parçası o değnek, kocaman bir yılana dönüşmüş!

108. Ve elini koynuna sokup çıkardı; bir de ne görsünler, koynuna sokmadan önce normal olan eli, şimdi görenlere hayranlık verecek derecede ışıl ışıl, bembeyaz!

Böylece Firavunun ve adamlarının, Mûsâ’nın doğru söylediğine dâir en ufak bir kuşkuları kalmadı. Fakat kibir ve ihtirâsları onları imandan alıkoydu. Bu yüzden, Mûsâ’nın dâvetini etkisiz kılmak amacıyla plânlar kurmaya başladılar:

109. Firavun’un halkından önde gelen toplumda söz sahibi kimseler, “Bu adam,” dediler, “olsa olsa, işini iyi bilen bir sihirbazdır!”

110. “Tek amacı, tahtınızı ele geçirip sizi yurdunuzdan çıkarmak.” Bunun üzerine Firavun, “Peki, teklifiniz nedir?” diye onlara sordu.

111. Dediler ki: “Yılana dönüşen bu asâ Mûsâ’nın elinde olduğu sürece, onu öldürmemize imkân yok. Hadi öldürdük diyelim, o zaman da İsrail Oğulları isyan edecektir ki, bunu asla göze alamayız. İyisi mi, onu ve kardeşini bir süre oyala, bu arada tüm ülkeye haberciler gönder ki,”

112. “Bütün usta ve mahâretli sihirbazları toplayıp senin huzuruna getirsinler. Sonra onları ve Mûsâ’yı halkın huzurunda yarıştıralım. Nasıl olsa halk, sihirbazların göz boyaması ile Peygamberin mûcizesi arasındaki farkı ayırt edemez. Ancak bu şekilde Mûsâ’nın taraftar toplamasına, engel olabiliriz.”

Bu teklif kabul edildi ve plân uygulanmaya başlandı:

113. Ülkenin dört bir yanından getirilen sihirbazlar, Firavun’un huzuruna çıkarak, “Eğer Mûsâ’ya karşı üstün gelirsek, iyi bir ödülü hak etmiş oluruz değil mi?” diye sordular.

114. Firavun, “Elbette!” diye cevapladı, “Üstelik o zaman, en yakın ve en seçkin adamlarımdan olacaksınız.”

Derken Mûsâ ile sihirbazlar, bir bayram sabahı, şehrin büyük meydanında toplanan halkın karşısına çıktılar:

115. Sihirbazlar, “Ey Mûsâ! Mahâretini göstermek için ilk önce sen mi asânı atmak istersin, yoksa önce biz mi elimizdekileri ortaya atalım?” diye sordular.

116. Mûsâ hiç korkmadan, “Önce siz atın!” dedi. Sihirbazlar önceden hazırladıkları iplerini ve değneklerini meydanın ortasına atınca, insanların gözlerini boyayıp onları büyüleyerek dehşete düşürdüler; böylece, gerçekten büyük ve etkileyici bir sihirbazlık gösterisi sundular. Zira attıkları sopalar ve ipler, ortalıkta hareket eden korkunç yılanlara, çıyanlara dönüşmüşlerdi. Bu manzara karşısında, Mûsâ bile korku içerisinde donakalmıştı.

117. Biz de Mûsâ’ya, “Asanı meydandaki yılanların ortasına at!” diye vahyettik. Mûsâ da yeniden cesaret kazanarak asâsını attı. Bir de ne görsünler; Mûsâ’nın asâsı, kocaman bir yılana dönüşerek büyücülerin gerçek gibi gösterdikleri yılan, çıyan türünden ne varsa hepsini birer birer yalayıp yutuyor!

118. Böylece, hakîkat tüm berraklığıyla ortaya çıktı ve sihirbazların birer düzenbaz, Mûsâ’nın ise gerçek bir Peygamber olduğu anlaşıldı; ayrıca gerek Firavun’un, gerek sihirbazların yaptıkları işler, kurdukları bunca hile ve entrikalar boşa gitmiş oldu.

119. İşte o anda, hepsi müthiş bir yenilgiye uğrayıp küçük düştüler. O hâlde, ey müminler; siz de zamanınızın Mûsâ’sı olup zâlimlerin karşısına Allah’ın ayetleriyle —ki Mûsâ’nın asâsından çok daha büyük bir mûcizedir— çıktığınız takdirde, emîn olun ki, benzer firavunların her türlü sihirbazları, düzenleri ve sistemleri, Allah’ın ayetleri karşısında eriyecek, böylece zâlimler bir kez daha yenilgiye uğrayıp küçük düşecek, hattâ onların “sihirbazları” bile, hakîkatin gücü karşısında teslim olmaktan kendilerini alamayacaklardır:

Evet, apaçık mûcizeleri görmesine rağmen, Firavun hakîkati kabule yanaşmadı. Fakat hakîkati görür görmez kalbinden vurulan birileri vardı:

120. Sihrin mahiyetini ve etki sınırlarını çok iyi bilen sihirbazlar, Musa’nın yaptığının bir sihir olmadığını anladılar. Gördükleri mûcize karşısında derhâl secdeye kapandılar ve:

121. “İman ettik biz, âlemlerin Rabb’ine!” dediler,

122. “Mûsâ ile Hârûn’un dâvet ettikleri, tüm varlıkların gerçek sahibi, yöneticisi ve efendisi olan o âlemlerin Rabb’ine!”

123. Bu manzara karşısında çılgına dönen Firavun, “Ben size izin vermeden ona inandınız, öyle mi?” diye haykırdı, “Demek siz, ta başından beri Mûsâ adına çalışan birer ajan idiniz! Nasıl da akıl edemedim? Aslında bütün bu olup bitenler, bu ülkenin halkını buralardan sürüp çıkarmak ve böylece tahtımıza, tacımıza konmak için daha önce siz şehirde iken bana karşı hazırlamış olduğunuz sinsi bir tuzaktan ibaret! Fakat şimdi görürsünüz siz:”

124. “Otoriteme başkaldırma cüretinde bulunduğunuz için, yemin olsun ki, önce ellerinizi ayaklarınızı çaprazlama kesecek, sonra da hepinizi çarmıha gerip asacağım!”

125. Bu tehditler karşısında zerre kadar sarsılmayan sihirbazlar, “Hiç önemli değil!” diye cevap verdiler, “Biz zaten eninde sonunda Rabb’imize döneceğiz! Bu ha üç gün önce, ha üç gün sonra olmuş, ne fark eder?”

126. “Belli ki, sen ancak, Rabb’imizin ayetleri bize ulaştığı anda onlara inandık diye bizden böylesine nefret ediyor ve sırf bu yüzden bizi cezalandırmak istiyorsun! Yoksa iddia ettiğin gibi bir komplo içerisinde olmadığımızı sen de adın gibi biliyorsun.”

Sonra Allah’a şöyle yalvardılar:

“Ey Rabb’imiz, Senin uğrunda mücadele verirken başımıza geleceklere karşı bize dayanma gücü ver ve yalnızca sana boyun eğen Müslümanlar olarak canımızı al!”

Böylece, Firavunun saltanatını koruma adına Mûsâ’ya meydan okuma cüretini gösteren sihirbazlar, ruhlarında müthiş bir devrim gerçekleştirerek müminler kervanına katılmış ve aynı günün akşamı şehitlik makâmına ulaşmışlardı. Onların bu “şehâdeti” Firavun’un bütün suçlamalarını anlamsız kılmış ve Mûsâ a.’ın Peygamberliğini açıkça gözler önüne sermişti. Bunun üzerine:

127. Firavun’un soydaşları arasından önde gelen yönetici takımı, kraldan fazla kralcı kesilerek, “Ey firavun!” dediler, “Mûsâ’yı ve taraftarlarını, birlik ve beraberliğimizi bozarak bu ülkede karışıklık çıkarsınlar da seni ve tanrılarını terk etsinler diye mi sağ bırakıyorsun?” Firavun, “Merak etmeyin, İsrail Oğulları’nın erkek çocuklarını öldürecek, kızlarını da her türlü hizmetimizde kullanmak üzere sağ bırakacağız ve yine tepelerinde ezici üstünlüğümüzü sürdüreceğiz!” dedi.

128. Bu arada Mûsâ, kavmine inanç ve kulluğun esaslarını öğreterek şöyle diyordu: “Ey kavmim! Bütün kuvvet ve kudretin Allah’ın elinde olduğunu ve O dilemedikçe, hiç kimsenin size bir şey yapamayacağını bilin! Sakın ola ki, ümitsizliğe düşmeyin! Yalnızca Allah’ın yardımına sığının ve O’nun yolunda zâlimlere karşı mücâdele verirken, tam bir direnç göstererek sabredin! Hiç şüphesiz, yeryüzü Allah’ındır ve oraya dilediği kullarını egemen kılar. Unutmayın, dünyada da, âhirette de mutlu son ve nihâî zafer, Allah’a saygıyla bağlanarak kötülüklerden titizlikle sakınan dürüst ve erdemli kimselerin olacaktır!”

129. Ama onlar, “Ey Mûsâ!” diye yakındılar, “İyi hoş söylüyorsun da, sen bize Peygamber olarak gelmeden önce de eziyet çekiyorduk, şimdi sen bize geldikten sonra da aynı eziyeti fazlasıyla çekiyoruz! Güya bizi kurtarmaya gelmiştin, fakat uyuyan fitneyi uyandırdın ve Firavunu iyice azdırarak başımıza belâ ettin!” Buna karşılık Mûsâ, “Hele biraz daha sabredin, kardeşlerim! Ümit ediyorum ki, Rabb’iniz düşmanlarınızı helâk edecek ve onların ardından yeryüzünde sizi egemen kılacaktır. İşte asıl zor imtihân o zaman başlayacak: Allah, sizi güç ve servet ile imtihân etmek sûretiyle, nîmetler karşısında nasıl davrandığınıza bakacaktır!” dedi.

Derken ilâhî plân, aşama aşama gerçekleşmeye başladı:

130. Andolsun Biz, Mısır halkına kıtlıklar vererek ve orada yetişen ürünleri azaltarak Firavun ve yandaşlarını defalarca cezalandırdık ki, belki düşünüp ibret alırlar. Belki düşünüp ibret alırlar. Şöyle ki:

131. Fakat ne zaman onlara bir iyilik erişse, “Bu nimet ve başarılar yalnızca bize aittir. Bunlar bizim doğru yolda olduğumuzu açıkça gösteren bir delildir ve sırf bizim bilgi ve becerimiz sayesinde gerçekleşmiştir!” derlerdi. Başlarına bir belâ gelince de, Mûsâ ve arkadaşlarının kendilerine uğursuzluk getirdiğini ileri sürerlerdi. Hayır; aslında uğursuzlukları yaptıkları kötülükler yüzünden onlara Allah tarafından verilmiş bir ceza ve uyarıdır. Ne var ki, pek çokları bunu bilmezler.

132. Böylece, Firavun ve adamları Mûsâ’ya kafa tutarak, “Sen bizi büyülemek için hangi mûcizeyi karşımıza getirirsen getir, yine de sana inanmayacağız!” dediler.

133. Biz de, her biri başlı başına birer mûcize olarak, üzerlerine günlerce sel suları boşaltan tufanı, her yeri kaplayarak hayatı felç eden sürü sürü çekirgeleri, ürünleri mahveden zararlı böcekleri, nehirleri ve şehirleri dolduran kurbağaları ve içme sularını kızıla boyayan kanı gönderdik. Fakat bütün bu uyarılara karşılık, küstahça kibirlenip sürekli suç işleyen bir topluma dönüştüler.

134. Ne zaman yukarıda sözü edilen belâlardan bir belâ başlarına çökse, her defasında “Ey Mûsâ!” diye yalvarıyorlardı, “Sana verdiği sözün hürmetine, bizim için Rabb’ine yalvar da şu belâyı başımızdan kaldırsın! Yeminle söylüyoruz, eğer bu azâbı bizden uzaklaştırırsan, sana kesinlikle iman edeceğiz ve İsrail Oğulları’nın seninle birlikte Mısır’dan çıkıp gitmesine izin vereceğiz!”

135. Fakat başlarındaki azâbı —geçici bir süre için— kaldırdığımız anda, hemen verdikleri sözden cayıveriyorlardı.

136. Biz de bunun üzerine, ayetlerimizi yalan sayıp göz ardı ettikleri için, hepsini cezalandırıp denizde boğduk!

137. O güne kadar ezilen, hor görülen ve güçsüz bırakılan mümin toplumu ise, her karış toprağını bol bol nîmet ve bereketlerle donattığımız kutsal toprakların doğusuna batısına yani Filistin diyarına egemen kıldık.

Ve böylece, Rabb’inin İsrail Oğulları’na vermiş olduğu o güzel söz, —zorluklara göğüs gererek sabretmeleri sayesinde— tam olarak gerçekleşmiş oldu. Zâlimlere gelince:

Firavun ve adamlarının yaptıkları ve yükselttikleri her şeyi yerle bir ettik. Yani onları denizde boğduktan sonra, geride bıraktıkları saraylarını, köşklerini, muhteşem sütunlar üzerinde yükselttikleri saltanatlarını, muhteşem güzellikteki bağlarını, bahçelerini, kısacası âhireti kaybetme pahasına uğrunda mücâdele ettikleri malı, servet, şan, şöhret ve saltanatlarını yıkıp yok ettik.

İşte, Mûsâ ve arkadaşları için bundan sonra bir başka imtihân başlıyordu:

138. Biz İsrail Oğulları’nı denizden karşı tarafa geçirdikten sonra, birtakım putlara tapmakta olan bir toplulukla karşılaştılar. Yüzyıllarca putperest bir toplumun esâreti altında yaşamış olan bu insanlar, “Ey Mûsâ!” dediler, “Bize de bunların tanrıları gibi görebileceğimiz, dokunabileceğimiz bir tanrı yap!” Buna karşılık Mûsâ, “Siz gerçekten de câhil bir toplumsunuz!” dedi.

139. “Çünkü sizin imrenerek kendinize model aldığınız bu insanların içinde bulundukları inanç sistemi yok olup gitmeye mahkûmdur, yaptıkları da tamamen boş ve yanlıştır!”

140. Ve sözlerine devamla, “Hem Allah sizleri tüm insanlara üstün kılmışken, nasıl olur da sizin için O’ndan başka hükmüne boyun eğilecek, kendisine de kulluk yapılacak bir tanrı arayabilirim?” dedi.

141. Ve onlara, Allah’ın şu sözlerini iletti: “Sizi Firavun ve ordusundan nasıl kurtardığımızı hatırlayın: Hani onlar size en acı işkenceleri çektiriyor; bir soykırımı olarak neslinizi yok etmek için oğullarınızı boğazlıyor, kadınlarınızı utanç verici işlerde kullanmak üzere sağ bırakıyorlardı. İşte bütün bunlarla, Rabb’iniz sizi eğitip olgunlaştırmak ve böylece insanlığı doğru yola ileten örnek ve öncü bir toplum yapmak üzere çetin bir sınavdan geçirmekteydi.”

142. Derken, İsrailoğullarına daha önce va’dedilen kitabı vahyederek vermek üzere huzurumuza çağırmadan önce, Mûsâ’ya oruç ve benzeri ibâdetlerle bu büyük buluşmaya hazırlanması için otuz gün otuz gecelik bir süre belirledik; sonra buna bir on günlük rûhî hazırlık süresi daha ekledik; böylece Rabb’inin ona belirlediği süre kırk geceye tamamlanmış oldu. Mûsâ, İsrailoğullarının arasından ayrılmadan önce kardeşi Hârûn’a, “Ben yokken bu halka sen önderlik edeceksin; onlara güzellikle davran ve sakın bozguncuların yolundan gitme!” dedi.

143. Nihâyet Mûsâ, belirlediğimiz zamanda buluşma yerine geldi. Rabb’i kendisiyle konuşmaya başlayınca, bunun verdiği sonsuz zevk ve heyecanla, “Ey Rabb’im!” diye yalvardı, “Bana kendini göster ki sana doyasıya bir bakayım!” Buna karşılık, Allah şöyle buyurdu: “Sen beni dünya gözüyle asla göremezsin! Çünkü buna dayanamazsın! Bunu daha iyi anlamak için şu dağa bak; şimdi ona görüneceğim, eğer o sapasağlam yerinde kalırsa, o zaman sen de beni görebilirsin demektir.” Ve Rabb’i dağa tecelli edip ona nurunu gösterince, onu paramparça etti ve Mûsâ bu olayın dehşetiyle, bayılıp yere düştü. Sonra ayılıp kendine gelince, “Ey Rabb’im!” dedi, “Sen her türlü noksanlıktan uzaksın, yücesin! Affına sığınarak sana yöneliyorum! Ve ben, Seni dünya gözüyle görmenin imkânsız olduğunu görerek, Sana Senin istediğin gibi inananların ilkiyim!”

144. Bunun üzerine, Allah şöyle buyurdu: “Ey Mûsâ! Hem sana verdiğim elçilik göreviyle ve hem de arada hiçbir engel olmaksızın Sîna dağında seninle özel konuşmam sayesinde, seni insanlar arasından seçip yücelttim; o hâlde sana verdiğim şu levhalarda yazılı olan emirlere sımsıkı sarıl ve kulluk görevini en güzel şekilde yerine getirerek Rabb’ine gönülden bağlı, şükreden bir kul ol!”

145. Biz, Mûsâ için bu levhalara, Allah’ın rıza ve gazab yollarını anlatan Müslümanca yaşamaya dair çeşitli nasihatleri ve insanlığı dünya ve âhirette kurtuluşa iletecek her şeyin açıklamasını yazmıştık. Ve buyurmuştuk ki: “Bunlara sıkıca sarıl! Kavmine de emret; bunu en güzel şekilde tutsunlar.”

Yakında size, bir ibret ve imtihân olmak üzere yoldan çıkmışların yurdunu göstereceğim. Onlara da bu mesajı iletecek, hak ve hakîkatin bayraktarlığını yapacaksınız. Unutulmasın bu kitap, yalnızca gerçeğe ulaşmak isteyenleri doğru yola iletir. Fakat inatla karşınıza dikilenler olacak:

146. Yeryüzünde haksız yere kibirlenenleri, kalplerini kör ederek ayetlerimden uzaklaştıracağım. Çünkü onlar, hakîkati ortaya koyan bütün mûcizeleri görseler, yine de inanmazlar. Doğru yolu görseler, onu izlenecek yol olarak benimsemezler fakat azgınlık yolunu görünce, onu derhâl kendilerine yol edinirler. Bütün bunlar da, ayetlerimizi yalan saymalarından ve onları göz ardı etmelerinden ileri gelmektedir.

Oysa;

147. Âyetlerimizi ve âhiretteki o büyük buluşmayı inkâr edenlerin İslâm’ı ortadan kaldırmak için gösterdikleri bütün gayret ve çalışmaları sonuçsuz kalacak ve onların sözde iyilikleri de boşa gidecektir. Onlar, bu fecî âkıbeti bizzat kendileri hazırlamışlardır. Öyle ya, yaptıklarından başka bir şeyin cezasını mı çekiyorlar?

Geçmişte yaşanan şu ibret verici örnek, bunu ne güzel anlatıyor:

148. Mûsâ’nın kavminden birçokları, O’nun vahiy almak üzere Sînâ dağına çıkmasının hemen ardından, süs eşyalarından edindikleri ve rüzgarın etkisiyle böğürtü sesi çıkaran bir buzağı heykeline tapınmaya başladılar.

Peki onlar, taptıkları bu küçük, eski Mısır putunun kendileriyle konuşmaktan bile âciz olduğunu, hele onlara asla doğru yolu gösteremeyeceğini göremiyorlar mıydı? Evet, görmesine görüyorlardı, fakat işlerine öyle geldiği için, onu kendilerine tanrı edindiler ve böylece kendilerine zulmetmiş oldular.

149. Nihâyet akılları başına gelip doğru yoldan sapmış olduklarını anladıklarında, pişmanlık içinde kıvranarak, “Eyvah bize! Eğer Rabb’imiz bizlere merhamet etmez ve bizleri bağışlamaz ise, kesinlikle kaybedenlerden olacağız!” diye feryat ettiler.

150. Derken, Mûsâ kavmine dönünce, öfkeli ve üzgün bir hâlde, “Benden sonra arkamdan ne kötü işler yapmışsınız! Rabb’inizin emri gelinceye kadar bekleyemediniz mi?” diye çıkıştı. Sonra bu öfkeyle, üzerinde ayetler yazılı olan levhaları bir kenara, attı ve yerine vekil bırakmış olduğu kardeşini saçından tutup sarsmaya başladı. Kardeşi Hârûn, “Ey anacığımın oğlu!” “Bu insanlar beni güçsüz gördüler ve az kalsın canıma kıyacaklardı. Ne olur, düşmanları bana güldürme ve beni bu zâlim insanlarla bir tutma!” dedi. Sonra olup bitenleri bir bir anlattı.

151. Bunun üzerine Mûsâ, “Ey Rabb’im!” diye yalvardı, “Beni de, kardeşimi de bağışla ve bizi rahmetinle kuşat; hiç kuşkusuz Sen, merhamet edenlerin en merhametlisisin!”

152. “Buzağıyı tanrı edinenlere gelince, onların başına Rab’leri tarafından bir gazâb çökecek ve böylece, dünya hayatında alçaklığa mahkûm olacaklar!”

İşte Biz, gerçeği çarpıtarak Allah adına yalanlar uyduranları böyle cezalandırırız!

153. Ancak, işlediği kötülüklerin ardından pişman olarak tövbe edip Allah’ın ayetlerine yürekten iman edenlere gelince, onun bu samimi tövbe ve imanından sonra elbette Rabb’in, çok bağışlayıcı, çok merhametlidir.

154. Nihâyet Mûsâ’nın öfkesi yatışınca, az önce öfkeyle bir kenara bıraktığı levhaları yerden aldı. Bu levhalarda, Rab’lerinden korkanlar için dünya ve ahiret yolunu gösteren hidâyet, ve rahmet kaynağı hükümler vardı.

155. Derken Mûsâ, hep birlikte Allah’a yalvarıp bağışlanma dilemek üzere, belirlediğimiz ikinci bir buluşma için, halkı arasından onları temsil edebilecek yetmiş kişi seçti. Sonra beraberce Sînâ dağına çıkıp Rabb’in kelâmını işittiler. Fakat yine bazıları azgınlaşarak, “Ey Mûsâ, biz Allah’ı açıkça görmedikçe, sana asla inanmayacağız!” dediler. Üstelik bunu, tövbe etmek için geldikleri bir yerde söylüyorlardı. Bunun üzerine, onları o müthiş sarsıntı yakalayınca, Mûsâ “Ey Rabb’im!” diye yalvardı, “Dileseydin, onları da beni de daha önce helâk edebilirdin. Bundan çok daha büyük günah işledikleri zaman bile onları affetmiştin; işte bu engin şefkat ve merhametine sığınarak sana yalvarıyorum, affet bizi Allah’ım! Aramızdaki bazı kendini bilmezlerin işlediği günahlar yüzünden hepimizi helâk mı edeceksin? Anlıyorum ki, bütün bunlar, aramızdaki ikiyüzlüleri ayıklamak üzere, herkese hak ettiği karşılığı vererek dilediğini saptırdığın, dilediğini de doğru yola ilettiğin çetin bir imtihânından başka bir şey değildir. Bizim biricik yardımcımız ve koruyucumuz Sensin; bizi bağışla, bize merhamet eyle yâ Rab! Sen ki, bağışlayanların en hayırlısısın!”

156. “Bize hem bu dünyada, hem de âhirette iyilikler ve güzellikler nasip eyle; biz, affını ümit ederek yalnızca Sana yöneldik Allahım!”

Buna karşılık Allah, şöyle buyurdu: “Azâbım sınırlıdır. günahkâr kullar arasından dilediklerimi onunla cezalandırırım; rahmetime gelince, o her şeyi tamamen kuşatmıştır. Onu, dürüst ve erdemlice bir hayat sürerek kötülüğün her çeşidinden korunanlara, zekâtını veren kimselere ve ayetlerime yürekten inananlara nasip edeceğim.

157. Onlar ki, ellerindeki Tevrat’ta ve daha sonra İncil’de ismini ve özelliklerini yazılı buldukları, okuma yazması bile olmadığı halde kalbine nakşedilen Kur’an sayesinde insanlığı kurtuluşa iletecek bütün hidâyet bilgilerini göğsünde toplayan Ahmed adındaki (61 Saff: 6) o ümmî Peygamberin izinden gidecekler. O Peygamber, onlara iyiliği, güzelliği emredecek; kötü ve çirkin olan her şeyi yasaklayacak. Onlara güzel, temiz ve yararlı olan her şeyi helâl, pis ve zararlı şeyleri haram kılacak. Dinsizlerin ve sözde din adamlarının, insanlığın sırtına acımasızca yüklediği o anlamsız ve ağır sorumluluk yüklerini sırtlarından indirecek. İnsanların her alanda kulluktan alıkoyan üzerlerindeki o kölelik, cehâlet ve bağnazlık zincirlerini söküp atacak!

İşte, Peygamberlerin vaktiyle müjdelemiş olduğu bu Son Elçiye iman eden, ona saygı gösteren, mücâdelesinde ona yardımcı olan ve onunla birlikte gönderilen Kur’an adındaki ilâhî ışığın aydınlığında yürüyenler var ya, işte onlar, dünyada ve âhirette kurtuluşa erenlerdir.

Ey Peygamber! İşte bu hakikati tüm insanlığa duyurmak üzere:

158. De ki: “Ey insanlar! Gerçekten ben, Allah’ın tüm insanlığa göndermiş olduğu elçisiyim. O Allah ki, göklerin ve yerin egemenliği yalnızca O’na aittir; O’ndan başka kulluk edilecek ve hükmüne boyun eğilecek hiçbir otorite, hiçbir ilâh yoktur; hayat veren de, öldüren de yalnızca O’dur. Şu hâlde, Allah’a ve Elçisine, şu okuma yazması bile olmayan ümmî Peygambere —ki bizzat kendisi de Allah’a ve O’nun bütün kutsal kitaplardaki sözlerine yürekten inanmaktadır— iman edin ve onun izinden gidin ki, doğru yolu bulabilesiniz!

159. Mûsâ’nın halkı arasında, insanları hakîkate yönelten ve bu hakîkate dayanarak adâleti gerçekleştiren bir topluluk vardı.

160. Biz İsrail Oğulları’nı, Yakub a.’ın on iki oğlundan türeyen oymaklar hâlinde on iki kabîleye ayırdık. Çölde giderlerken, halkı Mûsâ’dan su isteyince ona, “Âsanla şu kayaya vur!” diye emrettik. Mûsâ âsasıyla kayaya vurur vurmaz, derhâl oradan on iki pınar fışkırdı ve on iki boydan her biri, diğerinin hakkına saldırmaksızın kendi su içeceği yeri kolayca öğrendi. Ayrıca, çöllerin kavurucu sıcağından sizi korumak için, bulutları üzerinize gölgelik yaptık ve “Size verdiğimiz güzel nîmetlerden yiyin!” diyerek üzerinize kudret helvası ve bıldırcın gönderdik. Verimsiz çöllerde, gökten çiğ damlası gibi dökülen, yerden mantar gibi biten tatlı bir gıdayla sizi besledik ve gelip ayaklarınızın dibine düşen bıldırcın sürülerini size gönderdik. Ama bunca nîmetlere karşılık nankörlük ettiler. Ancak onlar, böyle yapmakla bize değil, yalnızca kendilerine kötülük ediyorlardı. Şöyle ki:

161. Hani, halkı zâlim olan bir şehri fethedecekleri zaman onlara demiştik ki:

“Şu şehre yerleşin ve nîmetlerinden dilediğiniz gibi serbestçe yiyin, için; ama kapısından kibir ve çalımla değil, “Günahlarımızı bağışla ey Rabb’imiz!” diyerek alçakgönüllülükle ve saygıyla eğilerek girin ki, Biz de sizin günahlarınızı bağışlayalım. İşte böyle doğru ve yararlı davranış gösterenleri, fazlasıyla ödüllendireceğiz.”

162. Ama içlerindeki zâlimler, kendilerine söylenenleri başka sözlerle değiştirdiler. Allah’ın sözlerini ya değiştirdiler, ya da içlerini boşaltıp keyiflerince yorumlayarak kendi arzu ve heveslerine uydurdular. Biz de yaptıkları zulümlerden dolayı onların üzerine gökten şiddetli bir azap indirdik.

163. Bir de onlara, deniz kıyısındaki o kasaba halkının durumunu sor: Hani Allah israiloğullarına cumartesi günü çalışmayı yasaklamıştı. Ama onlar, birtakım hileli yollarla cumartesi yasağını çiğniyorlardı. Çünkü cumartesi yasağına uyarak balık avını bırakıp tatil yaptıkları gün, balıklar akın akın ortaya çıkarak tâ deniz kıyısına, yanlarına kadar geliyorlardı, cumartesi dışındaki günlerde ise kıyıya, onların yanına kadar gelmiyorlardı. İşte, günah işlemeyi alışkanlık hâline getirdikleri için, biz onları böyle çetin sınavlardan geçirerek imtihân ediyorduk.

164. O vakit içlerinden bir topluluk, kötülük yapanları engellemeye çalışanlara seslenerek, “Allah’ın zaten yeryüzünden silip helâk edeceği, yâhut şiddetli bir şekilde azâba uğratacağı besbelli olan bir topluma hâlâ ne diye boşu boşuna öğüt verip duruyorsunuz? Belli ki, bu adamların sizi dinlemeye niyetleri yok, artık niçin onlara tebliğ edeceğiz diye çırpınıp duruyorsunuz?” demişti.

Doğruları anlatmaya kararlılıkla devam edenler, şöyle karşılık verdiler: “Biz, üzerimize düşeni yaptığımıza dâir Rabb’inize karşı bir mâzeret sunabilmek için onlara öğüt veriyoruz; hem ne biliyorsunuz, bakarsınız öğüdümüzden etkilenirler de, müslümanca bir hayatı tercih ederek Allah’a isyandan sakınır, günah işlemekten vazgeçerler!”

165. Derken o zâlimler, kendilerine yapılan öğüt ve uyarıları göz ardı edip unutunca, kötülükleri engellemeye çalışanları, bütün toplumu saran o büyük azaptan kurtardık; zulmetmekte direnenleri ve onları uyarma görevini terk ederek bu zulme seyirci kalanları ise, işledikleri günahlardan dolayı, şiddetli bir azap ile cezalandırdık! Şöyle ki:

166. Onlar, iyice azgınlaşarak kendilerine yasaklanan çirkin davranışları ısrarla yapmaya devam edince, Biz de onlara, “Aşağılık maymunlar olun!” dedik. Böylece, onları şeklen maymunlara dönüştürdük ve sonra helâk ettik. Onların izinden yürüyenleri ise, ihtirâsları uğruna tüm insânî değerleri ayaklar altına alan, gözü doymaz, onursuz ve kişiliksiz insanlar hâline getirdik.

167. Ve bu yüzden Rabb’in, şu kesin hükmünü ilan etti: “Yahudiler bu kötü huylarından vazgeçmedikleri sürece, ta Kıyâmet Gününe kadar, onlara en ağır işkenceleri çektirecek zâlim milletleri başlarına musallat edeceğim!”

Şüphesiz Rabb’in cezayı çabuk verendir. Dilerse, tüm günahkârları derhâl yok edebilir fakat O, aynı zamanda çok bağışlayıcı, çok merhametlidir.

168. Daha sonra onları, parçalanmış topluluklar hâlinde yeryüzüne dağıttık; içlerinde iyileri de vardır, kötüleri de. Onları, belki doğru yola dönmeleri için kimi zaman çeşitli nîmet ve güzelliklerle, bazen de belâ ve musîbetlerle sürekli imtihân ettik.

169. Derken, onların ardından, Kutsal Kitabın sorumluluğunu devralan bozuk bir nesil geldi. Onlar, Allah’ın ayetlerini gizleme veya bozup değiştirme karşılığında, şu değersiz dünyanın gelip geçici menfaatlerini alıyorlardı. Bütün bunları yaparken de, “Nasıl olsa tövbe eder ve eninde sonunda bağışlanırız!” diyorlardı. Sonra güya tövbe ediyorlar, fakat karşılarına benzer bir menfaat çıkınca, tövbelerini unutarak onu da alıyorlardı.

Peki onlardan, “Allah hakkında, yalnızca gerçeği, doğruyu söyleyeceksiniz!” diye Kutsal Kitapta söz alınmamış mıydı? Üstelik onlar, kitaptaki bu hükümleri defalarca okumamışlar mıydı? O hâlde, sizi yeniden Kitaba dâvet ediyorum! Unutmayın ki, dürüst ve erdemlice bir hayat yaşayarak kötülüğün her çeşidinden sakınanlar için âhiret yurdu, bu dünyanın gelip geçici nîmetlerinden daha hayırlıdır, hâlâ aklınızı kullanmayacak mısınız?

170. Kitaba sımsıkı sarılan ve namazı dosdoğru kılanlara gelince; biz, iyilik yapanların mükâfâtını, elbette boşa çıkarmayız!

Kutsal Kitap Kur’an’a sırt çeviren İsrail Oğulları’na hatırlat ki:

171. Hani Allah’a verdikleri sözün önemini iyice idrâk etmeleri ve bu antlaşmayı bozdukları takdirde doğabilecek vahim sonuçları belleklerinde hep canlı tutmaları için, Sînâ dağını yerinden söküp, tıpkı bir bulut gölgesi gibi üzerlerine kaldırmıştık da, koskoca dağ, başlarına yıkılacak sanmışlardı. Bu hâldeyken, onlardan şu sözü almıştık:

“Size bahşettiğimiz Kitaba sımsıkı sarılın ve içindeki temel hayat prensiplerini sürekli aklınızda ve gündeminizde tutun ki, yeryüzünde adâlet, barış ve huzuru sağlayarak kötülüklerden sakınıp korunabilesiniz.”

Zaten her insan, daha kendisine ruh verilirken, yaratılışına nakşedilen fıtrî özellikler sayesinde, Rabb’ini bizzat yüreğinde hissetme ve O’na bağlanma ihtiyacı duyar:

172. Çünkü Rabb’in, Âdemoğullarının bellerinden, onların nesillerini alıp yaratır. Onlar dünyada bir insan olarak var oldukça her birini gönderdiği Peygamberler ve onların yolunda giden elçileri aracılığıyla muhatab kabul eder. Onları bizzat kendileri hakkında şâhit tutarak, “Ben sizin Rabb’iniz değil miyim?” diye sorar. Onlar da lisân-ı hâl ile, “Elbette! Sen bizim yegâne koruyucumuz, sahibimiz, efendimiz ve Rabb’imizsin, biz de buna şahidiz!” derler. Ve bu olay, Kıyâmet Gününe kadar her insan ve her toplum için tekrar tekrar yaşanır.

Böylece Biz her insanın ruhunun derinliklerine, Peygamberler aracılığıyla ulaştırılan vahiy ve bu doğrultuda yaşanan hayatın etkisiyle Rabb’ini tanıyıp emirlerine itaat etme duygusunu yerleştirdik ki, yarın Mahşer Gününde hesaba çekilirken, “Bizim bundan haberimiz yoktu!” demeyesiniz.

173. Yâhut başka bir bahane öne sürerek, “Aslında Allah’a ilk önce ortak koşanlar biz değil, atalarımızdı; biz ise, onların izinden giden ve yaptıklarını taklit eden bir kuşaktan başka bir şey değildik. Şu hâlde, hak dini reddeden ve uydurdukları bâtıl inanç ve ideolojileri kurumsallaştırarak bâtıla saplanan önceki kuşakların işledikleri günahlar yüzünden bizi de mi helâk edeceksin?” demeyesiniz diye, doğru yolu rahatlıkla bulmanızı sağlayacak imkanlarla sizleri donattık. Böylece, hangi olumsuz şartlarda yetişmiş olursa olsun her insan, aklını vahye teslim ettiği sürece, doğruyu eğriyi birbirinden ayırt edebilecek, kendisine tebliğ edilen hakîkati kabullenmekte zorlanmayacaktır.

174. İşte biz, gaflet uykusuna dalmış olan inkârcılar belki uyanıp yeniden Rab’lerine dönerler diye, ayetlerimizi böyle ayrıntılı olarak açıklıyoruz!

175. Ey Peygamber! Onlara, şu adamın ibret verici durumunu her zaman ve her toplumda karşınıza çıkabilecek bir örnek olarak anlat: Biz ona, mükemmel bir zekâ ve derin kavrayış yeteneği armağan etmiş, ilim ve hikmet nurlarıyla kendisini aydınlatmıştık. Bunun da ötesinde, insanı hakîkate ulaştıracak bütün delillerimizi önüne koymuş ve ayetlerimizi en üst seviyede anlama ve ilâhî Kitabın muhteşem güzelliğini kavrama yeteneğini kendisine cömertçe bağışlamıştık. Fakat o, yersiz bir gurura kapılarak ayetleri elinin tersiyle bir kenara itiverdi; böylece, şeytan onu kandırıp peşine taktı ve sonunda, diğer birçokları gibi, o da azgınlardan biri olup çıktı!

176. Eğer dileseydik, elbette onu ayetlerimiz sayesinde en şerefli makâma yüceltebilirdik; ne var ki o, ihtirâs ve tutkularının peşine takılarak, —sanki hiç ölmeyecekmiş gibi— şu gelip geçici dünyaya saplanıp kaldı!

Onun gibi azgın nankörlerin durumu, tıpkı doyumsuz bir köpeğin hâline benzer; kızıp kovmak için üzerine gitsen de dilini çıkarıp hırlar, nefes nefese solur, kendi hâline bıraksan da! İşte, ayetlerimizi yalanlayan kimselerin durumu, aynen böyledir. Ey Müslüman, yoldan çıkan insanlara bu ibret verici örneği anlat; belki bu sayede öğüt alıp düşünürler.

177. Evet, ayetlerimizi yalanlayan ve böylelikle, bizzat kendilerine yazık etmiş olan insanların durumu, ne kötüdür!

Bu duruma düşmek istemiyorsanız, değer yargılarını Allah’tan, yani O’nun kitabından almalı, o kitabın rehberliğinde hayat programınızı çizmelisiniz. Zira:

178. Allah kimi hidâyete iletirse o doğru yolu bulmuş demektir. Kimi de sapıklığa düşürürse, işte onlarda, gerçek anlamda ziyâna uğrayanlardır!

Onların sapıklığa düşmesinin sebebi de akıl ve idraklerini vahye teslim olmada kullanmamalarıdır.

179. Doğrusu Biz, cinler ve insanlar arasından, kalpleri ve akılları olup da, onlarla gerçeği kavramayan; gözleri olup da, onlarla doğruları görmeyen; kulakları olup da, onlarla hakîkati işitmeyen nicelerini, bu inatçı, önyargılı, kibirli tavırlarından dolayı cehennemlik yapmışızdır. İşte onlar, inanç, ahlâk ve erdemlilikten yoksun olmaları yönüyle tıpkı hayvanlar gibidirler; hattâ daha da aşağı!.. Çünkü bunlar, —hayvanların aksine— kendilerini hakîkate ulaştıracak akıl ve idrâk yeteneğine sahip oldukları hâlde özgür iradeleriyle inkâra saplanmışlardır. İşte gaflet bataklığında yüzenler bunlardır.

Çünkü Allah’ı gereğince tanımazlar; zayıf ve âciz varlıkları ilâhlık mertebesine yüceltirken, zayıflık ve acziyet ifâde eden bir çok insânî özellikleri Allah’a yakıştırmaya cüret ederler. Oysa ki:

180. En mükemmel özellikler, en güzel nitelikler ve isimler Allah’ındır; öyleyse O’na, bu güzel isimlerle seslenerek duâ edin! O’nun sıfat ve isimleri hakkında yanlış yola sapanları ve onların bâtıl inançlarını terk edin! Allah’ı tanımayıp O’na eksik ve çirkin sıfatlar yakıştıranlar, yaptıklarının cezasını eninde sonunda çekecekler!

Evet, cehenneme doğru giden bunca gâfil ve sapıklara karşılık:

181. Yaratmış olduğumuz kullar arasında, insanları dâimâ hakîkate yönelten ve bu hakîkate dayanarak adâleti gerçekleştiren bir topluluk da vardır.

182. Âyetlerimizi yalanlamaya kalkışanları, hiç farkına varamayacakları biçimde adım adım felâkete sürükleyeceğiz.

183. Şimdilik onlara, akıllarını başlarına almaları için birazcık mühlet veriyorum fakat unutmayın ki, benim plânım çok sağlamdır.

O hâlde, Allah’ın ayetlerini inkâr edenler, bu mühleti fırsat bilsinler de, bir düşünsünler:

184. Peki, onlar çocukluğundan beri yakından tanıdıkları arkadaşlarında, delilikten eser olmadığını hiç düşünmüyorlar mı? Bütün hayatı boyunca, parlak zekâsı ve üstün kişiliğiyle gönlünüzde taht kurmuş olan bir insanı, alışık olmadığınız bir mesaj getirdi diye nasıl delilikle suçlayabilirsiniz? Hayır, tam aksine o, ancak Allah’tan aldığı mesajı size ileten apaçık bir uyarıcıdır.

185. Yâhut bu inkârcılar, göklerin ve yerin nasıl muhteşem bir hükümranlık altında idare edildiğini görmüyorlar mı? Allah’ın yarattığı bunca varlıklara ibret nazarıyla hiç bakmıyorlar mı? Ve ecellerinin çoktan gelmiş olabileceğini hiç akıllarına getirmiyorlar mı? Bunlara da inanmıyorlarsa, artık hangi söze inanacaklar?

Bütün bunlara rağmen, yine de inanmazlarsa, o zaman sapıklığı hak ediyorlar demektir:

186. Allah kimi saptırmışsa, hiç kimse onu doğru yola iletemez. Allah kimin yoluna sapıklıktır diyorsa hiç kimse onun hidâyet üzere olduğunu söyleyemez. Deseler de sonu yalan ve hüsrandır. Allah böylelerini, kibirli, inatçı, nankörce tavırlarından dolayı, inkâr ve azgınlıkları içinde bocalar bir hâlde bırakır.

Bu bocalama yüzündendir ki, yanı başlarındaki binlerce mûcizeyi görmezlikten gelirler de, ‘mûcize’ beklentisiyle, gâipten haber vermeni isterler:

187. Ey Peygamber! Sana, kıyâmetin ne zaman gelip çatacağını soruyorlar. De ki: “Onun bilgisi, yalnızca Rabb’imin katındadır ve zamanı geldiğinde onu ortaya çıkaracak olan sadece O’dur. Bu öylesine korkunç bir hâdisedir ki, ne gökler dayanabilir onun dehşetine, ne de yeryüzü! O, hiç beklemediğiniz bir anda, sizi ansızın yakalayacaktır.”

Ey Peygamber! Sanki sen, kıyâmetin ne zaman kopacağını biliyormuşsun gibi, sana onun vaktini soruyorlar. Konunun önemine binâen, tekrar ve tekrar de ki: “Onun bilgisi, yalnız Allah’ın katındadır, fakat insanların çoğu bunu bilmezler.”

188. Ey Muhammed! Peygamberlerin ancak birer fâni insan olduklarını, bu yüzden gaybı bilemeyeceklerini öğretmek üzere, onlara de ki: “Bakın, Allah izin vermedikçe, ben kendime herhangi bir fayda veya zarar verecek güce sahip değilim. Ayrıca, Allah’tan başka hiç kimsenin bilemeyeceği bir âlem olan gaybı bildiğimi de söylemiyorum. Şâyet gaybı bilmiş olsaydım, kendi adıma bir çok faydalar elde ederdim ve başıma herhangi bir kötülük de gelmezdi. Fakat gördüğünüz gibi, ne gaybı bilirim, ne de başıma gelecek kötülükleri savabilirim. Zira ben, tanrısal niteliklere sahip olduğunu iddia eden kendini bilmez bir insan değil, sadece, size Allah’ın mesajını ileten, buna karşı inkârcıları başlarına gelecek belâ ve felâketlerle uyaran ve getirdiğim bu mesaja iman eden topluma ilâhî nîmetleri müjdeleyen, bir Peygamberim.”

Ve işte, uyarıyorum:

189. O Allah ki, sizi başlangıçta bir tek candan yani Âdem’den yarattı ve yanında huzur ve sukun bulsun diye, onunla aynı özden, aynı unsurdan Havvâ adındaki eşini yarattı. Ve insan nesli, bu ikisinden türeyip çoğalarak, bugüne kadar sürüp geldi:

Böylece, erkek eşini sarıp kucaklayınca, kadın hafif küçücük bir yük yüklenir ve onu karnında taşımaya başlar. Nihâyet hamilelik iyice ağırlaşıp doğum vakti yaklaşınca, ikisi de Rab’lerine el açıp, “Ey yüce Rabb’imiz! Eğer bize sağlıklı bir çocuk lütfedersen, kesinlikle sana şükreden kullar olacağız!” diye yalvarırlar.

190. Fakat Allah onlara sağlıklı bir çocuk bağışlayınca, Allahû Teâlâ’nın kendilerine lütfettiği bu çocuğun dünyaya gelmesinde başka güçlerin de pay sahibi olduğunu, dolayısıyla onlara da mutlak itaat edilmesi gerektiğini söyleyerek, O’na ortaklar koşmaya başlarlar. Oysa Allah, onların müşrikçe yaklaşımlarının ürünü olan ve içinde eksiklik, noksanlık, acizlik barındıran bütün sıfatların üzerinde ve ötesindedir, çok yücedir!

191. Onlar, hiçbir şey yaratamayan, bilakis kendileri yaratılmış olan varlıkları mı Allah’a ortak koşuyorlar?

192. Yani, ne onlara yardım edebilecek, ne de kendilerini kurtarabilecek bir güce sahip olmayan âciz varlıkları mı?

193. Size doğru yolu göstermeleri için onlara yalvarsanız, size cevap bile veremezler; öyle ki, ha onlara duâ etmişsiniz, ha etmemişsiniz, size hiçbir yararları dokunmayacak, sizin için hiçbir şey değişmeyecektir.

194. Ey kâfirler! Allah’ı bırakıp da kendilerine kulluk edip yalvardıklarınız, tıpkı sizin gibi yaratılmış birer kuldur. Ancak siz ve atalarınız, onlar adına putlar, heykeller diktiniz ve zamanla bu putları ilâhlaştırarak, önlerinde eğilmeye, onlara tapınmaya başladınız. Eğer bunların boyun eğilmeye, dua edilmeye lâyık varlıklar olduğuna dâir iddianızda gerçekten samîmî iseniz, haydi onlara duâ edin de, duânızı yerine getirsinler bakalım!

195. Hem nasıl olur da, kendinizden daha aşağı bir seviyede bulunan bu cansız taşlara, heykellere tapar, onlardan medet umarsınız? Onların yürüyecekleri ayakları mı var, yoksa tutacakları elleri mi? Görecekleri gözleri mi var, yoksa işitecekleri kulakları mı?

Ey Müslüman, “İlâhlarımız aleyhinde konuşmaktan vazgeçmeyecek olursan, onların gazâbına uğrayıp helâk olacaksın!” diyerek seni tehdit eden zâlimlere meydan okuyarak de ki: “Haydi, Allah’a ortak koştuğunuz varlıkları yardımınıza çağırın; sonra bütün hile ve entrikalarınızla çıkın karşıma ve yüreğiniz yetiyorsa, bir an bile göz açtırmayın bana!”

196. “Çünkü benim yegâne sığınağım, koruyucum, yardımcım ve dostum, bu Kitabı gönderen Allah’tır ve O, iyilik yapan kullarını asla yardımsız, çâresiz bırakmayacaktır. Zira O, iyilik yapanların dostu ve koruyucusudur.”

197. “Allah’ın yanı sıra, kendilerinden medet umarak yardıma çağırdığınız putlara ve diğer bütün düzmece ilâhlara gelince, onlar ne size yardım edebilirler, ne de kendilerini Allah’ın azabından koruyabilirler!”

198. Ey Peygamber! Sen onları ne kadar doğru yola çağırsan da, hakîkat karşısında kör ve sağır kesilen bu insanlar çağrına kulak vermezler; sana baktıklarını sanırsın, fakat inat ve ön yargıları yüzünden gerçeği göremezler. Öyleyse:

199. İçerisinde yetiştikleri olumsuz şartlardan dolayı hakîkati görmekte zorluk çeken bu insanlara kaba ve sert davranma, sen af yolunu tut ve dâimâ iyiliği emret, hakîkati bildikleri hâlde, inatla ona karşı koyan câhillere aldırış etme! Bu çağrıya kulak verecek tertemiz gönüllere ulaşıncaya dek, bıkıp usanmadan tebliğine devam et! Fakat nihâyetinde sen de bir insansın; inatçı câhiller karşısında zaman zaman öfkene hakim olamayabilirsin. Onun için:

200. Eğer şeytânî bir dürtü seni kışkırtıp anlamsız bir öfke ve heyecana sürükleyecek olursa, hemen Allah’a sığın ve O’nun bu konudaki tavsiyelerini hatırla! Unutma ki O, her şeyi işitendir, bilendir.

201. Çünkü dürüst ve erdemlice bir hayatı tercih ederek kötülüklerden titizlikle sakınanlar, yüreklerinde insan bilincini kör eden şeytânî bir kışkırtı duyar duymaz, derhâl Kur’an’daki emir ve tavsiyeleri hatırlarlar ve işte o an, duygularının esiri olmaktan kurtulur ve gerçeği görürler.

202. Şeytanların yandaşlarına gelince, işte şeytanlar, ancak onları azgınlığa sürükleyebilir ve onları bir kere avuçlarına aldılar mı, bir daha da yakalarını bırakmazlar.

203. Onlara, arzu ve heveslerini okşayacak bir ayet veya istedikleri türden bir mûcize getirmedin diye, “Madem Rabb’in bizim arzu ve beklentilerimize uygun ayetler göndermiyor, bâri sen bir şeyler uydursaydın ya!” derler. Onlara de ki: “Ben, ancak Rabb’im tarafından bana gönderilen emir ve direktiflere uyarım! Siz, dünyada ve âhirette kurtuluşun, mutluluğun yolunu gösteren mükemmel bir rehber, apaçık bir mûcize mi istiyorsunuz? İşte bu Kur’an ayetleri, Rabb’inizden gelen, gönülleri ve hayatı aydınlatan deliller, basiretlerdir; inanan bir toplum için yol gösterici ve rahmet kaynağıdır.

Şu hâlde, ey insanlar!

204. Kur’an okunduğu zaman, tam bir saygı ve teslimiyetle ona kulak verin ve Kur’an bir konuda hüküm vermişse, ona alternatif görüşler öne sürmeyin, susup onu dinleyin ki, bu sayede ilâhî lütuf ve merhamete lâyık olabilesiniz!

205. Ve sen, Gönlünün tâ derinliklerinde, engin bir tevazu ile boyun büküp yalvararak ve O’nun ihtişâm ve azameti karşısında titreyip ürpererek, fakat kendini bilmezlerin yaptığı gibi, bağırıp çağırmadan, sesini yükseltmeden, gece gündüz Rabb’ini an ve sakın kibrin ve zevk-ü sefanın pençesine düşerek Rabb’ini unutan gâfillerden olma!

206. Çünkü Rabb’inin katında yüksek derecelere sahip olanlar, O’na kullukta asla kibre kapılmazlar; bilakis O’nu hamd ile tesbih edip O’na secde ederler. O’nun yüceliğini övgüyle anar ve O’nun huzurunda saygıyla secdeye kapanırlar!

Ve Allah’ın huzurunda boyun eğenler, bakın ne yüce mertebelere erişecek, ne muhteşem ödüller ve ganîmetler kazanacaklar: