Ağ göyərçinlər həsrəti
Yüklə 5,41 Kb. Pdf görüntüsü
|
Ağ göyərçinlər həsrəti 191 tuşlanan silahın vahiməsindən iflic vəziyyətində idi... Handan- hana özünə gəldi. Yerə oturub, balalarını qucaqlayıb acı-acı ağladı. Xəstəxananın həyətində, dəhlizdə, palatalarda, hər tərəfdə adam adam üstündə idi. Həkimlər, şəfqət bacıları, şəhər sakinləri – hərə bir tərəfə qaçırdı. Həyat uğrunda mübarizə gedirdi. Mirzə də bu insanların arasında idi. Təcili yardım maşınlarında gətirilən meyitlərin, yaralıların daşınmasına, palatalara yerləşdirilməsinə kömək edirdi, üstü-başı qan içində idi. Arada ona elə gəlirdi ki, Yasəmən onu çağırır. O, bu səsi açıq-aydın eşidirdi. Dayanıb diqqətlə qulaq verirdi. Sonra sağına, soluna baxıb özünü qınayırdı. Amma çox narahat idi. Ürəyi Mirzəyə xəbər verirdi ki, nə isə baş verib. Səhərə yaxın o, xəstəxananın həyətindən çıxıb ara yollarla Tiflis prospektinə gəldi. Hərbi şəhərciyə giriş tanklarla və əlisilahlılarla bağlanmışdı. Atışma səsləri isə eşidilməkdə idi. Mirzə dönüb evlərin arasl ilə 153 saylı məktəbə tərəf üz tutdu. Məktəbin həyətinə tərəf qalxıb yuxarı yönəldi. “Yaxşı ki, pasportum yanımdadır. Lazım olsa, göstərib keçərəm.” O, belə düşündü. Yoxuşu bir qədər qalxmışdı ki, gözlənilmədən atəş açıldı. Mirzə yıxıldı. Yoxuş olduğundan bir neçə dəfə di- yirlənib binaya tərəf sürüşdü. Ardıcıl atılan güllələr başının üstündən ötüb keçdi. Mirzə bir xeyli hərəkətsiz qaldı. Handan- hana özündə qüvvə tapıb üzbəüz binaya tərəf süründü. Blokun qabağında daşın üstündə oturub başını əlləri arasına aldı. Indi o nə etsin, hara getsin? Yadına Yuxarı Dağlıq küçəsində yaşayan həmyerlisi Ədalət düşdü. Bəlkə onlara getsin? Bu fikir ağlına batdı. Ədalətin pəncərəsi düz küçəyə baxırdı. Mirzə ehtiyatla şüşəni döydü. Evdən işıq gəlməsə də, dərhal Ədalətin səsi eşidildi: – Kimdir? Solmaz Muxtarova 192 – Ədalət, oğlum, mənəm Mirzə əmidir. – Bu dəqiqə, Mirzə əmi, bu dəqiqə... Ədalət tələsik qapını açdı. Mirzənin üstü qan, toz- torpaq içində idi. – Mirzə əmi, sən yaralısan?.. – Yox oğlum. Mən yaralı deyiləm. Bir də mən kimdən artığam ki?! – Mirzə qəhərlə dilləndi. Ədalət kişiyə təmiz pencək, şalvar gətirdi. – Dəyiş paltarlarılnı. Çimnaz, çay hazırla. – Yox, yox... Heç nə lazım deyil. Sizi vaxtsız narahat etdim. – Mirzə əmi, elə danışma. Yaxşı edib gəlmisən. Mən də şəhərdən təzə qayıtmışam. Bizi pis günə qoydular. – Hə, doğru deyirsən, – deyib Mirzə köks ötürdü. Paltarını dəyişib otağa keçdilər. Mirzənin fikri özündə deyildi. Yasəmən, uşaqlar. Məhəllədə ondan sonra daha nələr baş verdi? Xəstəxananın həyətində gördükləri, eşitdikləri... Şəhərin içində belə bir müsibət... – Mirzə əmi, kimin ağlına gələrdi ki, dinc əhaliyə belə divan tutula bilər? – Oğlum, görünür günah özümüzdədir. Nə arxaya baxıb nəticə çıxara bilirik, nə də sabahkı günü görə bilirik. Kor- koranə başımızı salıb gedirik. Hara gedirik? Kimin arxasınca gedirik? Özümüz də bilmirik. Onlar bir xeyli dərdləşdilər. Mirzə iki stəkan çay içdi. Saat yeddiyə az qalırdı. Ədalət nə qədər etdisə, o, yatağa girmədi. Elə kresloda oturduğu yerdə gözlərini yumdu. Gözləyirdi ki, bir qədər vaxt keçsin. Gözlərini yumsa da, çox şeylər gözlərinin qabağında idi. “Qardaş... Qardaş...” deyib nalə çəkən qızın surəti. Yəqin ki, o səs ömrünün sonuna kimi Mirzənin qulaqlarından getməyəcək. Bu gecə baş verənlər onun sinəsinə qanla yazılıb. Ağ göyərçinlər həsrəti 193 O yuxuya getdi və yuxuda gördü ki, Yasəmən uşaqlarla harasa qaçır. Mirzə onu çağırmaq istəsə də, səsi çıxmırdı. “Yasəmən... Yasəmən...” – Mirzə əmi. Mirzə əmi... – deyə Ədalət onu ayıltmağa çalışdı. Mirzə tər içində idi. Deyəsən Mirzə əvvəlcə harada olduğunu dərk etmədi. Təəccüblə bir ətrafına, bir də Ədalətə baxdı. – Mirzə əmi, deyəsən pis yuxu görürdün. – A bala, bundan belə yuxularımız elə belə olar... Nə qədər etdilərsə, Mirzə qalxıb sağollaşdı. Çimnazın təmizləyib səhmana saldığı paltarlarını geyinib çıxdı. Artıq səhər saat səkkiz idi. Mirzə təkcə evindən, ailəsindən yox, dünyadan, hər şeydən nigaran idi. Bomboz küçələr, sağa-sola var-gəl edən silahlılar... İnsanlar elə bil qeyb olmuşdu. “Ölü şəhər!” Bu fikirdən əti ürpəşdi. Bu fikri özündən uzaqlaşdırmağa çalışdı. “Düşmənin qabağında sınmaq olmaz!” Sonra da düşündü ki, bunu dildə demək asandır. “Bizi atam- anam deyib güvəndiyimiz “Ana Vətən” vurub! Biz “Ana Vətən”in silahına tuş gəlmişik.” Mirzə Sovet küçəsindən qalxıb Statistika idarəsi tərəfindən Hərbi şəhərciyə tərəf yönəldi. Tində yol bağlı idi, içəri keçmək mümkün deyildi. Nə edəcəyini bilməyib dodağının altında bir yağlı söyüş söydü. Sonra pasportunu çıxarıb havada qaldıraraq qətiyyətlə əsgərlərə tərəf getdi. – Stoy! Strelyat budu! Mirzə dayanmadı. “Nə olur-olsun evə gedib uşaqlardan xəbər bilmək lazımdır...” O, pasporta işarə edib bildirmək istədi ki, evinə gedir. Əsgərlərdən biri ona yanaşıb pasportunu diqqətlə gözdən keçirdi. Sonra qıraqda var-gəl edən tosmərək hərbiçiyə yaxınlaşıb sənədi ona göstərdi və nə isə dedi. O gecə Mirzənin qaməti əyilmişdi. Sanki on beş il qocalmışdı. Kənardan baxana elə gəlirdi ki, bu, əldən düşmüş Yüklə 5,41 Kb. Dostları ilə paylaş:
|