Ağ göyərçinlər həsrəti
Yüklə 5,41 Kb. Pdf görüntüsü
|
Ağ göyərçinlər həsrəti 185 Onlar maşına oturub xəstəxanaya gəldilər. Xəstəxanaya yaxın düşmək mümkün deyildi. Iynə atsaydın yerə düşməzdi. Hərə bir tərəfə qaçırdı. Meyitləri daşıyan maşınlar, yaralılar, fəryad səsləri, yaralılara kömək edən üz-gözü qana batmış cavanlar, saçını yolan analar, qız-gəlinlər... Əsl cəhənnəm idi. O da bu cəhənnəmin içinə girdi. Bu dəhşətli gecə Mirzənin belini qırdı. Hər şeyini əlindən aldı – keçmişini, bu gününü, sabahını. Ona heç nə qalmadı. Heç nə. Yasəmən yataq otağı ilə qonaq otağı arasındakı keçiddə uşaqlarını yanına alıb divara sıxılmışdı. Atışma ara vermirdi. Samir bir neçə dəfə atasından xəbər tutmaq üçün evdən çıxmaq istəsə də, Yasəmən buna imkan vermədi. Oğluna nəyisə başa salmağa çalışdısa da, bacarmadı. Əslində özü heç nədən baş aça bilmirdi. Küçədə nələr baş verirdi? Niyə baş verirdi? Hərbiçilər kimi atəşə tutmuşdu? Səkkiz yaşlı qızı tez-tez soruşurdu: – Ana, soldatlar çox atacaq? – Qızım, bir azdan atmazlar. Sən yat!.. Yasəmən birtəhər uşaqları sakitləşdirməyə çalışırdı. Şam işığının tutqun şöləsində divarlar az qala adamın üstünə gəlirdi. Hər tərəfdən sağa-sola ötən atəş səsləri altında oturub gözləmək asan deyildi. Amma onlar gözləmək məcburiyyətində idi, başqa yol yox idi. Yasəmən məchul bir nöqtəyə gözlərini dikib susurdu. Ona elə gəlirdi ki, bu atışma çöldə deyil, onun ürəyinin içində gedirdi. Lap ürəyinin içində. İmkanı olsa idi, elə-belə oturub gözləməzdi. Axı Yasəmən nəyi gözləyirdi? Nəyi? Vaxt isə keçib getmək bilmirdi. Yasəmənə elə gəlirdi ki, bu qaranlıq gecənin sabahı bir də açılmayacaq. Bu sonuncu gecədir. O, səbrini boğa bilmirdi. Arada qonaq otağına keçib pəncərədən küçəyə baxır, nələrin baş verdiyini bilmək istəyirdi. Solmaz Muxtarova 186 Blokun qabağında tank, küçə boyu isə əli silahlılar sağa-sola gedir, avtomatlarını havada oynadıb hara gəldi atəş açır... Sanki bundan həzz alırdılar. Yasəmən küçə işıqlarının atəşə tutulub qəsdən söndürüldüyünü görəndə bunun nə üçün edildiyini ağlına sığışdıra bilımədi. Bu sual onu qorxutdu, sakitləşməyin yeri yox idi. Baş verənlərdən əməlli-başlı qan iyi gəlirdi. Axır ki, hava yavaş-yavaş işıqlanır, zülmət gecənin sabahı açılırdı. O, Məlahəti çətinliklə yuxuya versə də, Samir ayıq idi. Elə bil onlar artıq atəş səslərinə adət etmişdi. Hər tərəfdən uğuldayan səslər insanı daha da vahiməyə salırdı. Yasəmən qeyri-ixtiyari olaraq bərk-bərk uşaqlarının əlindən tutmuşdu. Bununla nə etmək istəyirdi özü də bilmirdi. Amma uşaqlarının əli əlində idi. Onların əlinin istisi düz onun ürəyinə axırdı – ona dözüm verirdi. O da göz qırpmadan mənzilin küncündə-bucağında bayquş kimi ulayan səslərə qulaq asmaq məcburiyyətində idi. Bu, zamanın hökmü idi. Başqa yol yox idi. Amma birinci mərtəbədən qəflətən qopan dəhşətli partlayış səsi binanı lərzəyə gətirdi, qapılar, pəncərələr titrədi. Ardınca qatışıq səslər eşidildi. Sonra blok aramsız atəşə tutuldu. Yasəmən özündən asılı olmadan uşaqların əlini buraxıb qapıya tərəf getmək istədi. – Ana!.. Mən qorxuram!.. – deyə Məlahət ağlayır, qorxudan tir-tir əsirdi. Yasəmən özünü itirmişdi. Nə edəcəyini bilmirdi. O, yenidən balalarının yanında oturdu. Bir əli ilə bərk-bərk oğlu Samiri, o biri əli ilə isə qızını tutmuşdu. – Sakit olun, mənim balalarım! Sakit olun!.. – Yasəmən bu sözləri elə-belə dedi. Amma özü az qala havalanmışdı, əsəblərini cilovlaya bilmirdi. Bu işgəncələrdən birdəfəlik canını qurtarmaq daha yaxşı olardı. Ağ göyərçinlər həsrəti 187 Yarım saata qədər blok atəşə tutulduqdan sonra bir qədər sakitlik yarandı. Blokda əsgərlərin ayaq səsləri, gediş- gəliş... Heç nə baş açmaq olmurdu. Yasəməngilin mənzilinin altında birinci mərtəbədə rus ailəsi Nadya, əri Kostya və qızı Lena yaşayırdı. Yasəmən ancaq indi başa düşdü ki, axırıncı iki gündür onlar görünmür. Deməli, harasa gediblər. Bir neçə gün əvvəl arada söz gedirdi ki, Hərbi Şəhərcikdə yaşayan başqa millətlərdən olan ailələrə xəbərdarlıq edilib və onlar Şəhərcikdən çıxarılıb. Yasəmən bütün bunları şayə bilmişdi, inanmamışdı. Nadya ilə üzbəüz mənzildə isə Valya xala yaşayırdı. O, kimsəsiz idi, yaşı yetmişi ötmüşdü. Çoxlu pişik və it saxlayırdı. Onlara lap uşaq kimi qulluq edirdi. Qıraqdan baxana elə gəlirdi ki, qocanın mənzilində ondan başqa kimsə var, o, mənzildə tək deyil. Çünki o, öz pişikləri və iti ilə əməlli-başlı söhbət edirdi. Hər gün vaxtlı-vaxtında onları havaya çıxarıb gəzdirirdi. Onun mənzilində xoşagəlməz iy olduğundan qonşulardan heç kəs onunla gediş-gəliş etməzdi. Yasəmən arada ona pay verərdi. Elə qapıdan da qayıdardı. İş onda idi iki, qocanın ayaqyolusu blokda ikinci mərtəbəyə qalxan pilləkənlərin altında idi. Yasəmən fikirləşdi ki, bəlkə də gecə qoca ayaqyoluna gedib, blokda hənirti eşidən əsgərlər isə yəqin ki, blokda ekstremist olduğunu güman edib. Ona görə də əvvəlcə bloka qumbara atıb, sonra da atəşə tutublar. Yasəmən özlüyündə belə düşündü, amma əslində nələrin baş verdiyini bilə bilmirdi. Baş verənlər bu müdhiş gecənin qara pərdəsi arxasında baş verdi. Sanki dünyanın özü də qara pərdənin altında can verməkdə idi. Böyüklərin planına uyğun növbəti dəfə günahsız bir millətə divan tutulurdu. Bütün bir millətə qarşı tələ qurulmuşdu. Yanvarın 19-da axşam saat 19.25 radələrində Teleradio mərkəzinin enerji bloku partladılaraq əhali ilə əlaqə kəsildi. Yüklə 5,41 Kb. Dostları ilə paylaş:
|