Ağ göyərçinlər həsrəti
Yüklə 5,41 Kb. Pdf görüntüsü
|
Ağ göyərçinlər həsrəti 173 “Birdən olmadı elə, oldu belə...” Mirzə isə həyatının ən xoş anlarını yaşayırdı. Daxilində bir qürur hiss edirdi. “Bəsdir kölə kimi yaşadıq!” Adəti üzrə hər gün işçilər saat 12-də Meydana yol- lanırdı. Mirzə həmin gün sexlərdə növbətçilər təyin edib şöbəyə döndü. Bir stəkan çay içib çıxmaq istəyirdi. Artıq vaxta on dəqiqə qalmışdı. Bu dəmdə Mahir Axmedoviç zəng edib onu kabinetinə çağırdı. Mirzə bir istədi getməsin, sonra fikrindən daşındı. Mahir masanın yuxarı başında oturub işgüzarcasına qarşısındakı sənədlərə baxırdı. O, saymazyana Mirzənin salamını alıb sənədlərə baxmağa davam etdi. Mirzə keçib oturdu və bir qədər gözlədi. Handan-hana Mahir başını qaldırıb mənalı-mənalı ona baxdı: – Bilirsən səni niyə çağırmışam? – Yox, bilmirəm. Deyərsən bilərəm. – Özün başa düşmürsən? Sən ki, özünü ağıllı adam hesab edirsən... – Mahir Axmedoviç, açıq deyin görüm söhbət nədən gedir, məni niyə çağırmısınız?! Mən tələsirəm. Mahir onun hara tələsdiyini yaxşı bilsə də, özünü bilməməzliyə qoydu. – Onsuz da sizləri başa salmaq çətindir. Amma elə şeylər də var ki, onu başa salmaq lazım deyil. Hər kəs özü bilməlidir, nəyi etmək olar, nəyi etmək olmaz. Mirzənin hövsələsi daraldı. Bir istədi söhbəti yarımçıq qoyub çıxsın. Amma bunu etmədi. “Tələsmək lazım deyil. Görək nə demək istəyir. Sözünün canı nədir?!” Mahir oturacaqdan qalxıb qamətini düzəltdi. – Mirzə kişi, elə bilirsən mənim heç nədən xəbərim yoxdur? Yığışıb ağzınıza gələni danışırsınız, millət belə gəldi, Qarabağ elə getdi. Yekə kişisən başa düşmürsən ki, siyasətlə oynamaq olmaz? Özün də cibində partiya bileti gəzdirirsən. Solmaz Muxtarova 174 – Harada yazılıb ki, insanlar bir yerə yığışıb öz problemlərindən danışa bilməz? – Mən sənə xəbərdarlıq etmək istəyirəm. Özünə olmasa da, balalarına yazığın gəlsin. Ağlını başına yığ! – Mənim ağlım başımdadır. Nə etdiyimi də yaxşı bilirəm. Məni qorxutmaq lazım deyil. – Mirzə kişi, hər şey başqa cür ola bilər. Sabah bizi nələr gözləyir? Bunu heç kəs bilmir. Odur ki... Mirzə onun sözünü ağzında qoydu. – Mən millətimin bu günü ilə fəxr edirəm. Mahir ayağa qalxıb dedi: – Muradov, mən istədim səni başa salım... Amma başa düşmədin. – Mən qanmaz deyiləm. Bir də hər kəs öz yolunu özü seçir. Vaxt gələr hamının iç üzü açılar, baxarıq kim kimdir. Məni isə heç bir qorxu, hədə yolumdan çıxara bilməz. – Sənin ağzından qan iyi gəlir. Belə getsə, axırın pis olacaq, ay yazıq. Mən sənə kömək etmək istəyirdim. – Sənin kimilər ancaq yuxarıların qabağında məharətlə oynamağı bacarır, aşağıdakılara isə cəza verməkdən həzz alır. Sən nə vaxtdan başqalarına kömək etmək niyyətinə düşmüsən? Çox qəribədir... – Muradov, sözlərinə fikir ver, yoxsa... – Yoxsa nə edərsən? Bilirsən ki, mən səndən qorxmuram! – deyib Mirzə kabinetdən çıxdı. Camaat zavodun həyətində toplaşıb onu gözləyirdi. Onlar al bayraq əllərində səs-səsə verib “Oyan, Azərbaycan! Qalx, Azərbaycan!” deyə-deyə həyətdən çıxdılar. Yollar boyu zavodlardan, fabriklərdən, başqa iş yerlərindən Meydana üz tutan dəstələr bir-birinə qoşulur, şəhərin küçələri ilə möhtəşəm, insanların heç vaxt görmədiyi insan dalğası Meydana tələsirdi. Bu yol sadəcə Meydana gedən yol deyildi. Bu yol Meydandan Ağ göyərçinlər həsrəti 175 keçib Azadlığa, Müstəqilliyə doğru gedən yol idi. Nəyin bahasına olur-olsun bu yolu axıra kimi getmək lazımdır. Mirzə arxaya baxanda qanı qaralırdı. 1905-ci il, 1915-18-ci illər... O vaxt baş verən hadisələr, zaman-zaman payimal olan torpaq- larımız, bütün bunlar niyə yadımızdan çıxdı? Nədən biz öz evimizə sahiblik edə bilmədik? Bu qədər bacarıqsız, səriştəsiz olduq. Ən yüksək vəzifələrdə, ən yaxşı mənzillərdə, torpağımızın ən gülşad yerlərində, süfrəmizin başında... Bu da növbəti dəfə arxadan vurulan zərbə. Həmişə olduğu kimi, düşmən göz qabağındadır, amma görmək istəmirik. Gözümüz ki kor deyil?! Niyə birdəfəlik başa düşmürük ki, düşməndən dost olmaz. Səbəbi nədir? Niyə bunu dərk edə bilmirik? Həmişə özümüz-özümüzü aldadırıq. Unuduruq ki, “böyük qardaşlarımızın” gözlərinə bizlər qara rəngdə görünürük. Insafən bizlər ki, belə qara deyilik. Aramıza şeytan girib, nədir? Ha əlləşirik, vuruşuruq xeyri yoxdur ki, yoxdur. Deyəsən rəngimiz dəyişən deyil. Yaxşısı budur ağlımızı başımıza yığaq, gec də olsa. Qalx ayağa! Səsini qaldır! Qoy dünya səni eşitsin! Qoy dünya bilsin ki, sən də varsan! Sən də sənsən, özünə görə. İmkan vermə səni bu dəfə də tapdalayıb keçsinlər! Oyan, Azərbaycan! Qalx, Azərbaycan! Meydanda ən çox eşidilən Nemətin səsi idi. O, çox çağırışlar edirdi – xoşa gələn ya da xoşa gəlməyən. Iş onda idi ki, Meydanda hər an millətin sayı artmaqda idi. Mirzə isə düşünürdü ki, hər yeni başlanan işin yaxşı tərəfi olduğu kimi, pis tərəfi də olur. Qoy kim nə deyir desin. Tarixən bütün inqilablar, çevrilişlər belə olub. Bundan qaçmaq mümkün deyil. Amma əsas məsələ məqsəddir... Məqsəd! Sovet faşizmindən birdəfəlik qırılmaq! Əsarətdən xilas olmaq! Mirzə Meydanla fəxr edirdi. Fərəhindən yerə-göyə sığmırdı. Millət iradəsini ortaya qoymuşdu. Sovet rejiminə olan nifrətini bəyan edirdi. Bu rejimdən xilas olmaq istəyi necə Yüklə 5,41 Kb. Dostları ilə paylaş:
|