Ağ göyərçinlər həsrəti
Yüklə 5,41 Kb. Pdf görüntüsü
|
Ağ göyərçinlər həsrəti 167 Aradan uzun illər ötsə də ümidini üzmürdü. “Bəlkə qayıtdı...” – deyə Mirzə dünyadan bir möcüzə gözləyirdi. Televizorda deyilənlər, mətbuatda yazılanlar, uzun illərdən sonra evinə dönənlər, xüsusilə Sovet məkanında axır vaxtlar “Gözlə məni” verilişi ilə bağlı baş verən hadisələr. Beləcə, Mirzə həsrətinə sığınıb atasının yolunu gözləyirdi. Bəzən özündən asılı olmadan nağıllar dünyasına düşür, gözünün önünə müharibədən qayıdan atası gəlirdi. O, sevincini yığıb-yığışdıra bilmirdi, yetimliyin daşını atıb bəxtəvər olurdu, qol-qanad açıb uçurdu. Hara uçduğunu özü də bilmirdi. Amma ona elə gəlirdi ki, o, Tanrının dərgahına doğru uçur. Ulduzlara yaxın, mələklərin arasında, xoşbəxt uşaqlarla bir yerdə, atalı-analı uşaqların yanında... Onun fikrincə bəxtəvər uşaqlar hardasa, yuxarıda – Tanrının yanında idi. Mirzə də onlarla birlikdə. Sonra Mirzə biqəfil yerə dəyirdi. Zərbədən ayılıb baxırdı ki, nə mavi səma, nə min bir rəngə çalan ulduzlar, nə də atası var. O, təkdir. Tək... Mirzə qəhərini udub bununla barışmalı olurdu. Onun bu acı həsrətindən xəbərsiz olan illər də ötüb gedirdi. Sanki hər ötən il ona acıq verir, dərdinin üstünə dərd gətirirdi. Mirzə nə qədər istəsə də, atalı bəxtəvər uşaqlara qoşula bilmirdi. Onlar kimi danışıb-gülə bilmirdi, onlar açan qapıları aça bilmirdi. Xoşbəxtliyə qıraqdan baxırdı. Nə olsun ki, artıq özü də ata olmuşdu? Axı onun üçün toy çalınanda atası qapıda durub qonaqları qarşılamamışdı, əl- qol açıb qonaqların qabağında oynamamışdı, onun yeri boş qalmışdı. Atasının yeri təkcə onun toyunda yox, ömrünün- gününün hər zamanında boş qalmışdı. Bu boşluq içində də Mirzə çox şeylərdən məhrum olmuşdu. Mirzənin atası olsaydı doyunca yemək yeyərdi. Kənddə kimlərinsə həyətində təndirə çörək yapılanda o, özündən asılı olmadan həmin qapıya tərəf getməzdi... Çəpərə sıxılıb, çörək ətrini canına sovurmazdı. Aclıq... Çörək ətri... Mirzə heç vaxt o Solmaz Muxtarova 168 anları yadından çıxara bilmədi. Aradan çox illər ötdükdən sonra bir dəfə Mirzə anasına dedi: – Anacan, mən uşaqlıqda doyunca yemək yesəydim bilirsən necə oğul olardım?! Bu söz deyəsən anasının köz bağlamış yarasını təzələdi. Həmişə yol gözləyən gözləri doldu. – Doğru deyirsən, oğlum. O zəmanənin uşaqları doyunca yemək yemədi. Qırılan qırıldı, qalan qaldı. Şükür ki, biz salamat çıxdıq!.. Mirzə yersiz danışdığını başa düşdü. Anasını qu- caqlayıb öpdü: – Bağışla, ana!.. Sən çox əziyyət çəkmisən. Bağışla. Bağışla məni!.. Odur ki, vəd olunan firavan dünyanı atasız gözləmək Mirzə üçün çox çətin idi. Çox çətin... Təkcə onun yox, hamının gözlədiyi, hamının xəyallarında yaşatdığı sehirli, firavan bir dünya. Demişdilər gözlə, o da başqaları kimi gözləyirdi. Vəd olunan xoş güzaran tez-tez yuxularına gəlirdi. Yaşamağın dadını, ləzzətini duyurdu. “Sən demə cənnət elə bu dünyada imiş, bu vaxta qədər bilməmişik. Hər kəsdən bacarığına görə, hər kəsə tələbatına görə!” İnsan üçün bundan yaxşı nə ola bilər?! Bacardığın qədər işlə, istədiyin qədər al. Allah bunu düzüb-qoşanların atasına rəhmət eləsin. Kişilər nahaq yerə zəhmət çəkməyib, belə bir güzəran kimin ağlına gələrdi? Amma nədənsə bu xoş gün bir xeyli gecikirdi. Bizlər də yaman səbirsiz olmuşuq, elə bilirik ki, hər şey asan başa gəlir. Nahaq yerə belə düşünürük, səbr etmək lazımdır. Hara qaçırıq? Bir az gec, bir az tez!.. Sağ olsun yuxarıdakılar da. Bizləri intizarda qoymur. Gecə-gündüz ağız dolusu bu barədə danışıb bizləri arxayın salırlar. Biz də kafir deyilik ki, Allah bəndəsiyik – deyilənlərə Ağ göyərçinlər həsrəti 169 inanırıq. Necə də inanmayasan?! Bu böyüklükdə insanlara inanmamaq olar? Əlbəttə yox. Allah şeytana lənət eləsin. Elə şeytan ki, şeytan. Tez-tez Mirzənin ürəyinə girib hər şeyi alt-üst edirdi. Qoymurdu kişini rahat yaşasın. Mirzə də qalırdı belə, nə etsin? Eşitdiklərinə inansın, yoxsa gördüklərinə? Nə isə düz gəlmirdi. Bu şeytan da bir tərəfdən. Mirzə ağlını başına yığıb sağa-sola baxıb daha da xoflanırdı. “Şeytan olanda nə olar? Deyəsən bu məsələdə şeytan haqlıdır.” Sonra da Mirzə özünü qınayırdı. “Yox. Bu boyda zarafat olmaz. Az qala dünyanın yarısı Kommunizmdən danışır, o günü gözləyir. Bu haqda qalaq-qalaq kitablar yazılıb, institutlar açılıb, böyük şəxsiyyətlər yetişib. Ən başlıcası bütün dünyaya car çəkilib. Qəribədir, yəni bu böyüklükdə dünyanı aldatmaq olar?” Yenə də şeytan araya girib öz sözünü deyirdi. “Burda təəccüblü heç nə yoxdur. Bu dünyada nə desən ola bilər.” Hər halda axmaq olar beş nəfər, on nəfər, lap uzağı yüz nəfər. Hamı necə, o da elə. Bu qədər millətlər ağlını itirməyib ki, boş yerə oturub gözləsin! Deməli, gözləmək lazımdır. Adam bu qədər səbrsiz olmaz. Baş verənlər Mirzəni çaşdırıb tez-tez ayrı səmtə aparırdı. Firavan həyat, Kommunizm gerçəkliyi 80-85-ci illərə vəd olunmuşdu. Artıq həmin illər bir neçə addımlıqda idi. “Bəlkə möcüzə baş verəcək? Ola bilməz ki, dünyada özünə görə ad-san qazanmış bir nəhəng ölkənin bütün dünyaya car çəkdiyi yeni dünya boş bir əfsanə olsun, yalan olsun. Bu ola bilməz.” Mirzə inamını itirməkdən qorxurdu. Düşünürdü ki, inam hər bir kəsin bel sütunudur, insan ona söykənib yaşayır. Arada isə səbrini cilovlaya bilmirdi. “Əlləşirsən-vuruşursan, əvvəlini axırına çatdıra bilmirsən!.. Nə qədər uşağa “yoxdur” demək olar?! Uşağın nə günahı? Bütün bunların axırı nə vaxt olacaq?..” Yüklə 5,41 Kb. Dostları ilə paylaş:
|