Ağ göyərçinlər həsrəti
Yüklə 5,41 Kb. Pdf görüntüsü
|
Solmaz Muxtarova 164 qanqaraçılıqdan başqa bir şey deyil. Amma necə olsa, adamın əsəblərini qıcıqlandırır. Mahir kimilərinin meydanda at oynatması kimi haqsızlıqla barışmaq çətindir. Az qala öz-özünə nifrət edirsən. Mirzə özünü elə apardı ki, guya heç nə olmayıb, hətta həmişəkindən fərqli olaraq Mahirlə rastlaşanda gülümsədi: “Filan-filan oğlu! Yəqin ki, sənin də axırını görmək mənə qismət olar. Bu gedişlə çox uzağa getməzsən...” Bir neçə gün sonra direktorun yanında şikayət məktubu ilə bağlı geniş müşavirə keçirildi. Mirzə görülən işlər barəsində izahat verdi. Sonra qərara alındı ki, anbara yığılan bütün siyirtmələr təkrarən yoxlanılsın, qüsurların aradan qaldırılması üçün tədbirlər planı işlənilsin, sexlərdə nəzarət gücləndirilsin. Bu işə ümumi cavabdehlik baş mühəndislə Mirzəyə həvalə edildisə də, hər bir məsul işçiyə konkret bir sahə tapşırıldı, kimisi istehsal sahəsinə, mexaniki sexlərə, kimisi montaj sexinə, kimisə sınaq sahəsinə, kimisi də kəski alətlərinin keyfiyyətinin təmin edilməsinə. Bu, çoxlarına sərf etməsə də, zavodda yeni bir iş metodu fəaliyyətə başladı. Bir neçə gün sonra isə zavoda Başqırdıstanın Neft Emalı zavodunun rəhbərliyi tərəfindən məktub gəldi. Mək- tubda ezamiyyətdə olan işçilərin hər birinin adı, familiyası göstərilməklə işgüzarlığı qeyd edilirdi. Həmçinin onlara təşəkkür elan edilməklə yanaşı Mirzəyə yüz manat, qalan iki nəfərin hər birinə isə yetmiş manat olmaqla mükafat da əlavə edilmişdi. Həmişəki qaynar həyat davam etməkdə idi. Səhər səkkizdən axşam səkkizə kimi Mirzə sexlərdə ayaq döyürdü. Dəzgahların səsi, neft qoxulu ağır hava, hər addımbaşı ortaya çıxan çətinliklər, mübahisələr, bir tərəfdən də Mahirlə arasında gedən soyuq müharibə. Mirzə ağır yük altında idi. Bəzən daşımağa gücü çatmırdı. Axşamlar ayaqlarını çəkə-çəkə evə dönürdü. Danışmağa da heyi olmurdu. Ağ göyərçinlər həsrəti 165 – Belə getsə, bir azdan uşaqların səni tanımayacaq! – deyə yoldaşı Yasəmən tez-tez gileylənirdi. – Sən narahat olma, uşaqlar məni tanımaz, yenidən tanış olarıq. Deyərəm ki, salam mənim balalarım, mən sizin atanızam, gəlin tanış olaraq. – Mirzə, mən zarafat etmirəm. İşin öz yeri var, ailənin öz yeri. Mən nə qədər istəsəm də, sənin yerini verə bilmərəm. Atanın öz yeri var. Odur ki, az da olsa uşaqlarına vaxt ayırmalısan. – Yasəmən, sən haqlısan. Amma istehsalatda başqa cür mümkün deyil. Mən sıravi işçi deyiləm ki, iş günü başa çatan kimi papağımı başıma qoyub çıxım aradan. Bilirsən ki, mən bunu edə bilmərəm, bu mümkün deyil. – Özün bilən məsləhətdir. Amma yadından çıxarma ki, sənin də ailən, uşaqların var. – Əzizim, mənim uşaqlarımın sənin kimi anası var. Mən sənə inanıram və başa düşürəm ki, sənin işin heç də mənimkindən asan deyil. Beləliklə, həyat adəti üzrə öz xoş məqamları, yaxşı- yaman güzaranı ilə ötüb gedirdi. Hər kəs bu dünyada nə isə etməyə çalışırdı. Qayğısız uşaqlığını yaşayan, təhsil alan, elmlə məşğul olan, əmək sahəsində, kolxoz tarlalarında əzmlə çalışanlar öz məqsədləri uğrunda vuruşurdu. Burda qəribə heç nə yox idi. Dünya lap qədimlərdən belə olub. Insan zəhməti, insan əqli ilə həyat gün-gündən dəyişir, hər kəs bacardığı işlə məşğul olur. Kimisi həyatda öz yerini tapır, kimisi də ömrünün axırına kimi nə isə hey axtarır. Mirzə bu barədə tez-tez fikirləşirdi və onun fikrincə hər bir körpə bu dünyaya gələndə özü ilə bu dünyaya sonralar verə biləcəyi “nə isə” gətirir. Uşaq böyüdükcə bu “nə isə” də böyüyür. Sonra da hər kəs öz işi, öz əməli ilə bacardığını bu dünyaya verir və əvəzində də bu dünyadan da nə isə alır – az, ya da çox. Qəribə də olsa, bu da insanı çox vaxt qane etmir. Solmaz Muxtarova 166 Dünyadan daha çox gözləyir, daha çox istəyir. Əlləşir-vuruşur, yaxşı yaşamaq üçün əlindən gələni edir, amma alınmır. Çox şeylər alınmır. Kimlərsə bəxtəvər, firavan həyat sürür, kimlərsə zillət içində. Sən də günahkar axtarırsan. Günah kimdədir? Bu yaşadığın dünyada, yoxsa insanlarda? Baş açmaq olmur. Axı dünyanı da idarə edən insanlardır. Əgər dünya insanların əlindədirsə, niyə dünya bu günə qalıb? Niyə? Cavab tapa bilmirsən. Zaman elə gətirir ki, insan öz yaşadığı dünyasına sığa bilmir. O, yeni dünyanın arzusunda, yeni bir dünyanı qurmaq uğrunda mübarizəyə qalxır. Nə isə axtarır, nə isə gözləyir. Söhbət heç də xırda məsələlərdən getmirdi. Yeni dünya qurmaq xülyası xırda məsələ deyildi. Mirzə də çoxları kimi lap uşaqlıqdan bu böyük dünyanın böyük insanlarının onlara vəd etdiyi “firavan” günün nə vaxt gəlib çıxacağını gözləyirdi. Doğrudur, arada zaman onu sınağa çəkib ümidlərinə kölgə salırdı. Amma Mirzə bu qara fikirləri özündən uzaqlaşdırmağa çalışırdı. “Axı bu necə ola bilər?! Yox, bu ola bilməz!..” Çünki onun həyatda gözlədiyi xırda-para məsələlər çox olub. Bəzisi baş tutub, bəziləri də yaddan çıxıb gedib. Çünki xırda məsələlərin dərdi də xırda olur, ağrısı da az olur, ona görə də yadda qalmır. Amma elə şeylər var ki, adamın ürəyinə düşüb həmişəlik onunla qalır, onunla birgə axşamlar yastığa baş qoyur, sabahı da onunla bir açır. Nə qədər istəsən də, bu fikirləri beynindən çıxara bilmirsən. Yeni bir dünya... Firavan həyat, xoş güzəran... Hamı kimi sən də gözləyirsən. Bəlkə də Mirzənin atası olsaydı, o, bu qədər əzab çəkməzdi. O, yetim idi. Bu yükü çiynində daşıyırdı. Bir tə- rəfdən də ehtiyac. Çox vaxt ağrılarını biruzə vermək istəmirdi, çalışırdı şux görünsün. Çoxları kimi onun da atası müharibədən qayıtmamışdı. Eləcə itkin kağızı gəlmişdi. “Əgər həlak olsaydı, qara kağızı gələrdi. Deməli, həlak olmayıb...” Yüklə 5,41 Kb. Dostları ilə paylaş:
|