Ağ göyərçinlər həsrəti
Yüklə 5,41 Kb. Pdf görüntüsü
|
Ağ göyərçinlər həsrəti 149 Artıq gecə saat ikini keçmişdi. Fərhad isə yolunu azmış səyyahlar kimi şəhərin küçələrini dolanmaqda idi. Bir neçə saat əvvəl ürəyində tüğyan edən kini-küdurəti yavaş-yavaş əriyib getməkdəydi. Əvəzində bir nigarançılıq, narahatçılıq baş qaldırdı. Handan-hana başa düşdü ki, evə qayıtmaq lazımdır. Atasını bu vəziyyətdə tək qoyduğu üçün özünü qınadı. Nə olur-olsun onun atasından üz döndərməyə haqqı yoxdur. O, bir ayaq irəli, bir ayaq geri evə gəldi. Əziz Fərhadı elə bil birinci dəfə görürdü. – Oğlum! – Ata! – Oğlum! Əziz Fərhadı itirməkdən necə qorxmuşdusa, uzun-uzadı oğlunu bağrına basıb buraxmadı və bir də təkrar etdi: – Oğlum, məni axırıncı dəfə bağışla! Axırıncı dəfə sənə söz verirəm. Az sonra evdə bir canlanma baş verdi. Sanki Əzizin beynində bir işıq yandı. Birlikdə nahar etdilər. Səhərin açılmasına xeyli qalsa da, Əziz zəng edib sü- rücünü çağırdı. Fərhad ondan heç nə soruşmadı. Onlar birgə bağa getdi. Bağa çatan kimi Əziz sürücüyə dedi: – Vahid, get araqları gətir. Sürücü lal-dinməz yeşikdəki araqları gətirib Əzizin qarşısına qoydu. – İndi bunların hamısını vur sındır! Məhv elə! Solmaz Muxtarova 150 – Əziz müəllim, bəlkə dükana təhvil verim get- sin? – Dedim ki, hamısını sındır! Məhv elə! Bir də gözüm onları görməsin! Buna bənzər hallar çox olmuşdu. Əvvəllər də ata oğluna söz vermişdi, ümid vermişdi, amma boş yerə. İnsan inamını itirəndə daha heç kim ona inanmaq istəmir, inana bilmir. Yenə də belə bir hal baş verdi. Əziz araqla bir dəfəlik qurtardığını növbəti dəfə oğluna bildirdi. Fərhadın üzüntülü, nigaran günləri, ayları daş kimi sinəsindən asılı qaldı. Hər dəqiqə, hər an qorxu içində... Çalışdı ki, bir an da atasını gözdən qoymasın. Fərhadın axırıncı dəfə tələsik çıxıb getməsi Sə- mayəni təəccübləndirmədi. “Yazıq uşaq, bir yerdə ra- hatlıq tapa bilmir. Atası onu yaman günə qoyub. Bir- dəfəlik ölüb getsəydi uşağın canı qurtarardı!” Səmayə belə düşündü. Amma bir də o vaxt ayıldı ki, Fərhad onlardan ayağını kəsib. Hətta xalasının telefon zənglərinə də soyuq cavab verir. Hər dəfə bir bəhanə ilə onlara gəlməkdən boyun qaçırırdı. Belə olanda Səmayənin ağlına min bir fikir gəlsə də, axırda yenə də bütün baş verənləri Əzizin vəziyyəti ilə əlaqələndirdi: “Yəqin başı atasına qarışıb. Yazıq uşaq... Başqa nə ola bilər ki?!” Özü onlara getməyi qət etdi. Düşbərə bükdü, bir xeyli ət qutabı bişirdi, bir neçə göyərti qutabı da etdi. Göyərti qutabından Əzizin xoşu gəlirdi. “Qoy onlar görsün ki, Səmayə onlardan Ağ göyərçinlər həsrəti 151 ötrü necə can yandırır. Öz ailəsi üçün etmədiyini də onlar üçün edir.” Beləcə süfrəyə başqa nə lazımdırsa, yığdı – qatıq, sumaq, sirkə, quru nanə... Elə getməli idi ki, evdə adam olsun. Axır ki, dəstəyi Fərhad götürdü. Səmayə cavab verməyib dəstəyi qoydu və tələsik evdən çıxdı. Çörək, bir araq da alıb taksiyə öturdu. Qapını Əziz açdı. Səmayə özünü itirdi. Təəccü- bünü gizlədə bilmədi: – Əziz qardaş?! – Hə, Səmayə bacı. Mənəm. Əziz Səmayənin nə üçün təəccübləndiyini başa düşüb gülümsədi və onu evə dəvət etdi. Əziz bir qədər arıqlamışdı. Özü də ayıq idi. Ağlı da üstündə idi. Səmayənin qanı bərk qaraldı. Bunu bildirməməyə çalışdı. Yaxşı ki, bu an səsə Fərhad çıxdı. O, heç nə olmayıbmış kimi xalası ilə görüşdü. Səmayə incikliyini gizlətməyib gileyləndi: – Ay xalan qurban, bilmirsən ki, mən sizdən ni- garanam? Nə vaxtdır gəlib-getmirsən. Bu bir yana qalsın, bir zəng də etmirsən ki, bilək nə var, nə yox. Əziz söhbətə qarışdı: – Səmayə bacı, Fərhaddan incimə. Onun başı mənə qarışıb, mən ona çox əziyyət verdim. – Bu, onun borcudur. Bəs övlad nə üçündür? – Mən öz günahımdan cəhənnəmi bu dünyada gördüm. Oğlum da mənimlə birgə əzab çəkdi. Allah bu günü heç kəsə qismət etməsin!.. Solmaz Muxtarova 152 Əziz əslində başqa söz demək istədi. “Allah ölən günə kimi insanın ağlını əlindən almasın!..” Nədənsə bu sözü dilinə gətirməyə utandı. Baş verənləri yadına salıb xəcalətindən pörtüb bir an susduqdan sonra dərindən köks ötürdü. Nə fikirləşdisə: – Şükür, çox şükür... – deyə bir neçə dəfə bu sözləri təkrar etdi. Sonra mətbəxə keçdilər. Fərhad günorta süfrəsi- ni hazırlayırdı. – Səmayə bacı, yaxşı oldu sən də gəldin. Bir yerdə nahar edərik. Çoban bozartması bişirmişəm, – deyə Əziz təklif etdi. Səmayənin elə bil əli-qolu qırılmışdı. “İlahi... İnsan da o dünyadan qayıdarmış...” Zorla gülümsəməyə çalışdı. – Yox, Əziz qardaş, mən sizin üçün düşbərə, qutab gətirmişəm. Çoban bozartması qalsın sonraya. – Nə deyirəm ki, qoy sən deyən olsun. Amma sizə çox əziyyət verdik. Çox sağ olun. Borclu borclunun sağlığın istər. Daha bəsdir. Səmayə zənbildəkiləri bir-bir masanın üstünə yığdı. Araq şüşəsini əlinə götürdükdə əli havada qaldı. O, Fərhadın iti baxışları ilə rastlaşdı. Nə vaxtdır hər anını nigarançılıq içərisində keçirən Fərhad bir araq şüşəsinə, bir atasına, bir də Səmayəyə baxıb donub qaldı. Ona elə gəldi ki, ürəyi dayandı. Yüklə 5,41 Kb. Dostları ilə paylaş:
|