Ağ göyərçinlər həsrəti
Yüklə 5,41 Kb. Pdf görüntüsü
|
Ağ göyərçinlər həsrəti 145 bilmədim...” deyə Fərhad acı-acı düşündü, özünə yazığı gəldi. Bu arada atası səntərləyib yıxıldı. Bir neçə dəfə qalxmaq istədisə də, qalxa bilmədi. Fərhadın ürəyində atasına olan kin-küdurət, qəzəb, hamısı bir-birinə qa- rışdı. “İndi mən nə edim?!” Əlacsız halda otağın orta- sında durub öz-özünə sual verdi. Atası əlini ona tərəf uzatdı, qalxmaq istədi: – Oğlum? Baxışlarında həyat əlaməti olmayan atası ondan kömək istədi və yazıq-yazıq Fərhada baxdı. – Oğlum... – deyə o, bir də Fərhadı çağırdı. Fərhad elə bil yuxudan ayıldı. “Ata!” O, da ürə- yində atasını çağırdı, lap uşaqlıqda olduğu kimi. Uşaqlıqda o, atasını tez-tez çağırardı, ondan kömək istərdi. Atası da Fərhadın əlindən tutub hara istəsəydi ora aparardı. Bəs indi nə oldu? Necə oldu ki, Fərhad atasının ona tərəf uzanan əlindən tutub onu qaldırmaq istəmədi. Bu necə ola bilər? Fərhad özünü qınadı və atasına yaxınlaşıb onu ayağa qaldırdı. Sonra yataq otağına aparıb soyunduraraq yatağa saldı. Əziz yuxuya getdi. Fərhad qonaq otağına keçib divanda oturdu. Bütün gecəni gözünü yummadı. Özündən asılı olmadan yana-yana ağladı. Gah vaxtsız itirdiyi anasını ağladı, gah atasının bu gününə ağladı, gah da öz halına ağladı. Onun üçün bundan belə yaşamağa işıq ucu görünmürdü. Arada fikirləşirdi ki, yenə səhər açı- lacaq, hər kəs evindən çıxıb bir tərəfə üz tutacaq, bir Solmaz Muxtarova 146 işin dalınca gedəcək. Bəs Fərhad? Fərhad nə edəcək? Axı o, nə edə bilərdi? Nə olsun ki, o, əvvəllər sərxoş olub tinlərdə yatıb qalanlara kənardan baxıb keçmişdi. Onları bolluca qınamışdı, hətta onların yerinə xəcalət də çəkmişdi. “İnsan da özünü bu hala salar?” Dərddən yan keçmək başqadır, dərdi yaşamaq isə tamam başqadır. Nədənsə bu vaxta qədər Fərhad bunu başa düşməmişdi. İndi atasının taleyi arağın əlində idi, hakim – araq idi. Bir otaqda Əziz, bir otaqda isə Fərhad. Elə bil, bu mənzildə hər şey can verirdi. İş onda idi ki, Əziz bütün bunlardan xəbərsiz idi, o, başqa bir aləmdəydi. Sanki nə yerdə idi, nə göydə. Nə bu dünyada idi, nə o biri dünyada. O, bu halı ilə Fərhadı da öz ardınca çəkib aparırdı. Fərhad dərin bir uçqunun qırağında dolanmaqdaydı. Yaxşı bilirdi ki, bu faciə heç də alın yazısı deyil. Yeri-göyü yaradan Ulu Tanrı belə bir taleyi yaza bilməz. Bu taleyi yazan elə insanın özüdür, başqa bir kəs yox. Necə ki, Əziz də özünə belə bir tale yazdı. Səhər açılana yaxın Əziz ayıldı. Dili-dodağı qu- rumuşdu. Mətbəxə keçib iki stəkan su içdikdən sonra bir qədər özünə gəldi. Baş verənləri xatırlamağa çalış- dı. “Axı mən bağda idim. Məni bura kim gətirib?” Beynində ani olaraq elə bil, azca bir işıq yandı. Dünən bağda baş verənləri yadına saldı. Ürəyi sıxıldı. Nigarançılıq içində Fərhadın yataq otağına keçdi. Fərhad yataqda yox idi. Heç onun yatağı da Ağ göyərçinlər həsrəti 147 açılmamışdı. “Fərhad harada ola bilər?” Əziz bu sualdan əməlli-başlı qorxdu və qonaq otağına keçdi. Fərhad kresloda oturmuşdu, gözləri yumulu idi. Əziz rahat nəfəs aldı, astaca ona yanaşdı. Fərhad atasının ayaq səslərini eşitdisə də, gözlərini açmadı. – Oğlum!.. Fərhaddan səs gəlmədi. Əziz bir də onu çağırdı. Fərhad başını qaldırıb zorla gözlərini açdı. O, atasını məzəmmətlə süzüb yenə gözlərini yumdu. Fərhadın gözləri qan çəkmişdi. Sir-sifəti şişmişdi, o, pis gündəydi. Çoxdandır Əziz oğluna belə diqqət etməmişdi. – Oğlum, sənə nə olub?.. Fərhaddan yenə səs gəlmədi. – Fərhad, sən ağlamısan? – Əziz bu sualı verdi- sə də, Fərhadın ağlamasına inanmadı, bəlkə də inan- maq istəmədi. Əziz həmişə oğlunun möhkəm iradəsi ilə fəxr etmişdi. – De görüm sənə nə olub? Niyə ağlamısan? Fərhad özünü saxlaya bilməyib kreslodan dik atıldı: – Ata, bilmək istəyirsən mənə nə olub? Mən ölmüşəm! Özü də məni sən öldürmüsən! Sən! Əziz qulaqlarına inanmadı: – Oğlum, sən nə danışırsan?! – Sən soruşursan mənə nə olub?! Mən də həqi- qəti sənə deyirəm! Bəli! Artıq mən ölmüşəm! Məni Solmaz Muxtarova 148 sən öldürmüsən!.. Öz doğma atam! – Fərhad qəzəblə sözünü deyib, otaqdan çıxdı. Azca sonra qapı çırpıldı. O, çıxıb getdi. Əziz yerindəcə donub qaldı. “Mən ölmüşəm! Özü də məni sən öldürmüsən!” Bunu başqası yox, onun doğma oğlu dedi. Özü də rəhmsizcəsinə düz atasının üzünə belə bir hökm verdi. Əziz bu sözlərin necə ürəkdən gəldiyini hiss etdi. Bu sözlər onu yerbəyerdən kəsib- tökdü. İki saata yaxın eləcə oturduğu yerdən qalxa bil- mədi. Gah öz-özü ilə, gah da oğlu Fərhadla haqq-he- sab çəkdi. Bundan belə o, necə rahat ola bilərdi? Qal- xıb hövsələsiz var-gəl etməyə başladı. Pəncərənin qar- şısında durub hey yola baxdı. Küçədə sağa-sola gedən qayğısız insanlara baxdı. Onların arasında Fərhadı ax- tardı. “Bu vəziyyətdə o, hara getdi? Cavandır... Bir- dən?” Əzizin qorxudan az qala ürəyi dayandı. Nə qədər etdisə qara fikirlər onu rahat buraxmadı ki, buraxmadı. “Oğlum, Fərhad! Indi hara gedim?! Səni harada axtarım?!” Fərhad necə evdən çıxdığını özü də bilmədi. Nifrəti, qəzəbi, hamısı bir-birinə qarışmışdı. Artıq o, belə bir həyatı yaşamaq istəmirdi. Buna gücü çatmırdı. Çox gəzdi, dolandı, ona elə gəldi ki, hara baxırdısa, atasının baxışları ilə üzləşirdi. Hər tərəfdən Əziz yazıq-yazıq oğluna baxıb ondan kömək istəyirdi. Əlini ona tərəf uzadıb “Qaldır məni” deyə oğlunu çağırırdı. Yüklə 5,41 Kb. Dostları ilə paylaş:
|