Ağ göyərçinlər həsrəti
Yüklə 5,41 Kb. Pdf görüntüsü
|
Ağ göyərçinlər həsrəti 135 istədi dursun. Amma dura bilmədi, bədəni ağırlaşmışdı. Təzədən gözlərini yumdu. Bayaqdan ara verən səslər yenə eşidildi. Xalasının səsi idi. Astadan da olsa o, hisrsli-hirsli nə isə deyirdi. Fərhad arada Əziz sözünü eşidib söhbətin onlardan getdiyini başa düşdü. Bir istədi qulaq asmasın. “Başqasının söhbətinə qulaq asmaq yaxşı deyil.” Amma hansısa bir qüvvə onu bu fikirdən daşındırdı. O qulaq verdi. – Qızım, heç kəs mənim qədər sənin xoşbəxtliyini istəmir. Mən sənin ananam, çalışıram ki, sən xoşbəxt olasan. – Mən bu barədə eşitmək istəmirəm! Nahaq yerə əziyyət çəkirsən. İmkan ver dərsimi oxuyum. – Qızım, sən ağlını başına yığ. Fərhad yaxşı uşaqdır. Tək oğlandır. Əlinə-ayağına dolaşan olmayacaq. Ortada bir Əzizdir. Artıq onun da kitabı bağlanıb. Çətin ki, bundan belə o, adam ola. – Əl çək bu bəd niyyətindən. Onsuz da sən deyənlər baş tutmayacaq. Yaxşısı budur məni rahat burax! Fərhad keyləşdi. Xalasının dediyi sözlər sillə kimi üz- gözünə çırpıldı. “Artıq onun kitabı bağlanıb. Çətin ki, bundan belə o, adam ola!” Bu kimin ağlına gələrdi? Handan-hana özündə qüvvə tapıb qalxdı. Odeyalı səliqə ilə qatlayıb qoydu. İşığı yandırdı. Qonaq otağında işığın yandığını görən Səmayə əlində çay otağa daxil oldu. Fərhadın getməyə hazırlaşdığını görüb təəccübləndi. – Xalan qurban, hara tələsirsən? Çay iç, sonra gedərsən. – İşim var, getməliyəm, – o, bunları xalasının üzünə baxmadan zorla deyə bildi. Özü də bilmədi necə sağollaşıb çıxdı. Bağa, atasının yanına getmək fikrindən daşınıb şəhər evinə gəldi. Fərhad bütün gecəni yata bilmədi. Bir tərəfdən atasını itirmək qorxusu, digər tərəfdən də taqətdən düşdüyünü hiss Solmaz Muxtarova 136 edirdi. Bəzən ona elə gəlirdi ki, artıq qüvvəsi tükənib. O, hər tərəfdən bağlı yollar arasında boğulurdu. Atasının dönə-dönə verdiyi sözlər elə söz olaraq qalırdı. Əziz arağın qabağında duruş gətirə bilmirdi. Araq maqnit kimi onu özünə çəkərək bu dünyadan ayırıb aparırdı. Fərhad Moskvanın küçələrində hər addımbaşı rastlaşdığı, üfunət iyi verən sərxoş insanları tez-tez gözünün önünə gətirib az qala havalanırdı. Bir tərəfdən də bu gün xalasının dediyi sözlər. “Artıq onun kitabı bağlanıb...” – “Yox! Atamı bu bəladan xilas etmək lazımdır! Nəyin bahasına olur-olsun, mən onu xilas etməliyəm!..” Fərhad ümidini tamam üzmək istəmirdi. Amma yaxşı bilirdi ki, artıq ümidləri puç olmaq üzrədir. Bir ildən də çox idi ki, Fərhad bu vuruş meydanında idi. O, nələr etməmişdi?! Həkimlər, psixoloqlar, lazımi müalicələr... Bəzən də özü atasının qabağında diz çöküb yalvarmışdı: – Ata, daha bəsdir! Mən səni uşaqlıqdan tanıdığım kimi görmək istəyirəm, sənə güvənmək isytəyirəm. Yenə də səninlə fəxr etmək istəyirəm. – Tanrının üzü qara olsun! Məni yaman yerdə vurdu! – Ata, belə getsə, bizi faciə gözləyir. Buna yol vermə! Nə qədər ki, gec deyil qayıt bu yoldan. Ata, atacan... Sənə yalvarıram... Özünü ələ al! Bu dünyada hamının dərdi var, dərdsiz insan yoxdur. Özünə də, mənə də yazığın gəlsin... – Mənim yazıq balam, mən sənə nə boyda dərd ol- muşam... Sən elə bilirsən bütün bunlar mənə xoşdur?.. Mən özüm özümə nifrət edirəm. Amma.. – o, sözünün ardını gətirə bilmədi. Sənəmdən sonra lap kövrək olmuşdu. Bir tərəfdən də arağın təsiri. Tez-tez xəlvətə çəkilib uşaq kimi ağlayırdı. Bəzən oğlunun qabağında da özünü saxlaya bilmirdi. Gözü dolur, əli- ayağı əsirdi. – Ata, bu, çıxış yolu deyil. Ağ göyərçinlər həsrəti 137 – Sən haqlısan, mənim balam. Mən yaxşı ata ola bilmədim. – Hər şey öz əlindədir! Hələ ki, gec deyil... Belə söhbətlər, ya da buna bənzər söhbətlər çox olub keçmişdi. Amma faydası olmamışdı. Bu çətin həyatın keşməkeşində Fərhad vaxtından qabaq yaşa dolurdu, kamilləşirdi. Düşdüyü vəziyyətdən çıxmaq üçün yollar axtarırdı. Yaxşı bilirdi ki, ümidini itirmək – atasını itirmək demək idi. O, bu fikri yaxına buraxmırdı. İlahi bir qüvvəyə inanmaq istəyirdi. “Bu da, dövrün bir bəlasıdır. İş ondadır ki, bu bəladan xilas olmağın yolunu həkimlər də tapa bilməyib. Milyonlarla insan məhv olub gedir. Onlar həyatın bütün naz-nemətini, öz yaxınlarını, həyatda nəyi varsa, hər şeyini, ən başlıcası isə öz simasını qurban verir. İnsan kimi yaşaya bilmir, öləndə də insan kimi ölmür.” Qara fikrilər Fərhadı boğurdu. Nə qədər istəsə də onlardan xilas ola bilmirdi. Dərd üstündən dərd gəlirdi. Bu da, növbəti zərbə. Heç gözləmədiyi, ağlına belə gətirmədiyi yerdən. Elə bil dünya bu kiçik ailəyə nə qədər zalım olduğunu göstərmək istəyirdi. Onu məhv etmək üçün hər tərəfdən quduz canavar təki üstünə gəlirdi. Bu döyüşdə Fərhad tək idi. Fərhad atasının vəziyyətini gizli saxlayırdı. Ancaq qonşu Həsən kişi, bir də Zakir məsələdən xəbərdar idi. Onlar tez-tez Əzizə baş çəkir, onunla həmsöhbət olub kömək etməyə çalışırdılar. – Oğlum, mən səni qonşu yox, öz balam bilirəm. İstəmirəm xətrinə dəyim, amma el var, oba var. Ayıbdır. Sənə yaraşmaz... Həsən kişi hər dəfə belə deyirdi. Sözləri elə yumşaq, elə qılıqla deyirdi ki, Əziz nəinki ondan incimir, əslində xəcalət çəkirdi. Yüklə 5,41 Kb. Dostları ilə paylaş:
|