Ağ göyərçinlər həsrəti
Yüklə 5,41 Kb. Pdf görüntüsü
|
Ağ göyərçinlər həsrəti 125 qala kəsib-tökürdü. Bu yerlərdə yayın cırcıramasında da isti yorğanla yatmaq lazım gəlirdi. Əziz əvvəlcə buna təəccüblənsə də, gecənin soyuq havası onu fikrindən daşındırdı, isti yorğanı başına çəkib ləzzətlə yatdı. Üçüncü gün idi ki, onlar dincəlirdi. Bu vaxt ərzində rayon mərkəzinə, bir də meşəyə gəzməyə getmişdilər. Əslində Əziz bu həyətyanı bağda olmaqdan daha çox ləzzət alırdı. Onu bir qədər sıxan ev sahiblərinin hədsiz qayğısı idi. Həmin axşam Mövlanın bibisi onları qonaq çağırmışdı. Bu yerlərdə şəhərdən gələnləri qonaq etmək adət idi. Yaxın qohumlar, dostlar növbə ilə süfrə açıb onları evlərinə dəvət edirdilər. Qonaqları küçə qapısında bibisinin həyat yoldaşı Kərim qarşıladı. Orta yaşlı, qıvraq, zarafatçıl. Mövlan şəstlə dostunu ona təqdim etdi: – Əziz dostum, qardaşım Əziz. Gülüşdülər... – Ağsaqqal, sən keç yuxarı başa, qonağımızı da al yanına. – deyə Kərim yer göstərdi. Çığırtma-plovun ətri hər yana yayılmışdı. Artıq hava qaralmaq üzrə idi. Hamı çay süfrəsinin başına toplaşıb çay içir, şirin-şirin söhbət edirdi. Elə bu an küçə qapısı açıldı. Həyətə ağ paltarlı gənc bir qız girdi. O, qonaqları görüb özünü bir az itirdi. Mövlan qalxıb ona tərəf getdi. Mehribancasına görüşdülər. Hal-əhval edib qonaqlara tərəf yönəldilər. Əzizin üzü qapıya tərəf olduğundan baş verənlər diqqətindən yayınmadı. Onlar masaya yaxınlaşdı. Qız sıxıla-sıxıla salam verdi. – Dostum Əziz. Bu da, istəkli bibimqızı Sənəm... Tanışlıqdan sonra Sənəm dərhal keçib getdi. Məclis gecədən xeyli keçənə kimi uzandı. Amma qız bir daha görünmədi, elə bil heç yox imiş. Əvvəlcə Əziz buna əhəmiyyət Solmaz Muxtarova 126 vermədi. Amma nədənsə bu ağpaltar qız onun gözünün önündən getmədi. Bütün gecəni bir neçə dəfə bu barədə fikirləşdi. Özü də bilmədi onun diqqətini çəkən nə oldu. Qızın uzun qara kiprikləri az qala üzünə kölgə salırdı. Deyəsən gözlərinin rəngi qəhvəyi idi. Nazik uzun qaşları, ağ bənizi... Axı, bu qızda qəribə nə var idi ki, Əzizi bu qədər narahat etdi? Əziz bu barədə çox fikirləşdi və ona elə gəldi ki, bu yad qızın gözlərinin dərinliyindən xəfif bir kədər boylanır. Qız nə qədər onu gizlətməyə çalışsa da, gözləri onu ələ verirdi. Axır ki, Əziz özünü saxlaya bilməyib şəhərə qayıdanda söhbəti dostuna açdı. Mövlan Əzizin sualından tutuldu. – Gəl bu barədə danışmayaq... – deyə ona cavab verdi. – Bağışla. Əgər nişanlıdırsa başqa məsələ. – Yox. Nişanlı deyil. Əziz artıq heç nə soruşmadı. Söhbət beləcə bitdi. Amma bir xeyli müddət bu fikir onun beynində dolandı. “Qəribədir. Niyə bu barədə söhbət açılanda Mövlanın qanı qaraldı? Nə məsələdir?” O, bu suala cavab tapmaq istədi. Aradan üç ay ötdü. Əziz yenidən bu söhbəti açdı və məlum oldu ki, iki il əvəl Sənəmi qaçırıblar. Sənəm isə bununla barışmayıb, qohumun-yadın qınağına baxmayıb və qayıdıb atasının evinə. Bu xəbər çox gözlənilməz olsa da, Əziz bu xəbərdən yüngülləşdi. Elə bildi üstündən dağ götürüldü. Başqa bir tərəfdən də özünü qınadı. “Əziz, ağlını başına yığ! Məgər dünyada qız qurtarıb?” Düşüncələri ilə üz-üzə qaldı. Hər dəfə evlənmək barəsində söz düşəndə Sənəm gözünün önünə gəldi. Özü də baş açmadı ki, bu, nə məsələdir. Artıq Əzizin iyirmi səkkiz yaşı var idi. Azdan-çoxdan qızlarla ünsiyyətdə olmuşdu. Bəs niyə Sənəm onu belə ovsunladı? Əslində bir kəlmə də kəsməyiblər, söz-sözə gəlməyiblər. Elə uzaqdan uzağa. Əziz əvvəlcə özü üçün nəyi Ağ göyərçinlər həsrəti 127 isə aydınlaşdırmağa çalışdı. Sənəmi qaçırıblar. Deməli, bu qız artıq həyatdan zərbə alıb. Kiminsə bəd əməlinə tuş gəlib. Amma o, bununla barışmayıb, bəlkə də barışa bilməyib. Əziz özlüyündə qərar verdi və elçi göndərdi. Bir neçə dəfə gediş-gəlişdən sonra, tanışlıqdan sonra məsələ həll olundu. Ürəyi Əzizi aldatmadı. Sənəm onu xoşbəxt etdi. Bu qız hər an Əzizin gözündə böyüdü. Öz saflığı, incəliyi, başlıcası isə Əzizə olan qayğısı ilə. Əzizdən ancaq bir xahişi oldu – “Heç vaxt mənim keçmişimi dilinə gətirmə.” Beləcə onlar bəxtəvər oldular. Kimsə buna sevindi, kimsə paxıllığını gizlədə bilmədi. “Mənim də Əziz kimi ərim olsa idi, bir gün görərdim. Sənin bəxtin gətirib, Sənəm.” Hər dəfə bacısı Səmayə belə deyərdi. Sənəm də zarafata salıb üstünü vurmazdı. Sənəmdən sonra isə Əzizin həyatı alt-üst oldu. Özü də alt-üst olan bu dünyanın içində qərar tuta bilmədi, içməyə başladı. Hər dəfə Fərhada söz verdisə də, sözünün üstündə dura bilmədi. On gün, on beş gün ara verdikdən sonra yenə içdi. Çıxılmaz vəziyyətdə qalan Fərhad bu hal ilə barışmadı, nəyin hesabına olur-olsun atasını bu bəladan qurtarmağa çalışsa da, çətin oldu. – Ata!.. – Hə, bilirəm, oğlum. Mən sənin başını aşağı edirəm. Mənə görə utanırsan. Kim istər ki, sərxoş bir kişinin oğlu olsun?.. – Yox, ata. Mən sənə inanıram! Yaxşı bilirəm ki, bu çətin günlər keçib gedəcək. – Mən də bunu ustəyirəm. Çox istəyirəm... Görünür kişiliyim çatmır. Hər dəfə səni də, özümü də aldadıram. Buna görə xəcalət çəkirəm. Oğlum olanda nə olar?! Üzünə baxmağa utanıram... Yüklə 5,41 Kb. Dostları ilə paylaş:
|