Ağ göyərçinlər həsrəti
Yüklə 5,41 Kb. Pdf görüntüsü
|
Solmaz Muxtarova 122 hər şeyi qara rəngdə görürdü. Bircə əlacı ona qalırdı ki, hamıdan qaçıb tək-tənha yaşasın, içməklə dərdlərini unutsun. Hər dəfə yatağa uzanıb gözlərini bərk-bərk yumsa da, yuxusu ərşə çəkilirdi. Yata bilmirdi. Xatirələr onu çəkib lap uzaqlara aparırdı. Birinci dəfə Sənəmi gördüyü yerlər. O əlçatmaz anlar… O həyət, o bağça-bağ… O sehirli aləm... Əzizin yaddaşında qalan, onu bu qara dünyasından ayırıb bir qədər təskinlik verən ömrünün bir parçası, ən işıqlı anları, ona bəxtəvərlik gətirib arzu-istəklərinə çatdıran o günlər... O günlərin səsi qulaqlarından getmək bilmirdi. “Yəqin qismətim məni çəkib bu ellərə gətirdi, Sənəm.” Sonralar Əziz Sənəmə belə deyərdi. Nə vaxtdır əsgərlik dostu Mövlan onu evlərinə qonaq aparmaq istəyirdi. Əlbəttə, şəhərin səs-küyündən uzaqlaşıb bir qədər dincəlmək heç də pis olmazdı. Amma hər dəfə bir iş çıxır, getməyə imkan olmurdu ki, rayona gedib bir neçə gün ürəkləri istəyən kimi dincəlsinlər. Axır ki, istilər azca sovuşanda, avqust ayının axırlarında iki dost yola çıxdılar. İlin bu vaxtı rayonda meyvələrin yetişən çağı olduğundan Mövlan istəyirdi ki, qonağını ürəyincə qarşılasın. Yol boyu gah söhbət edir, gah da nəzərlərini yol qırağındakı tez-tez dəyişən mənzərələrə baxıb susurdular. Mövlan bu yolları çox gedib-gəlmişdi. Amma Əziz üçün hər şey daha maraqlı idi. Şəhərdən uzaqlaşdıqca Əzizin üz-gözünü oxşayan təmiz havadan o, ürək dolusu canına sovurub xoşhallanırdı. Artıq neft qoxulu bozaran səhralar arxada qalmışdı. Xüsusilə Şamaxı-Muğanlı aşırımlarından başlayaraq hava anbaan dəyişirdi, durulurdu. Get-gedə insan özündə bir yüngüllük hiss edirdi. Sanki çəkisi azalırdı. Yamyaşıl meşələrin, bağların, hündür, alçaq təpələrin, düzlərin arası ilə ilan təki qıvrılıb-açılan yollar elə bil Əzizi öz aləmindən ayırıb başqa bir aləmə aparırdı. Təbiətin gözəlliklərinə baxmaqdan Ağ göyərçinlər həsrəti 123 doymurdu. Xüsusilə hər tərəfdən yaşıl təpələrlə əhatə olunmuş rayon mərkəzinin qeyri-adi gözəlliyi onu heyrətləndirirdi. – Qardaş, siz ki əsl cənnətdə yaşayırsınız. Mövlan iftixar hissi ilə köks ötürdü: – Vallah sən doğru deyirsən. Deyəsən əsl cənnət elə bu dünyadadır. Mən üç ayda bir dəfə bu yerlərə gəlməsəm, elə bilirəm şəhərdə havam çatmır, boğuluram. – Hə, xoşbəxt adamsan, – deyib Əziz susdu. Maşın rayon mərkəzinin yaraşıqlı küçələrindən keçib mərkəzdən bir xeyli uzaqlaşdı. Kələ-kötür, yöndəmsiz yollardan keçib köhnə, iri taxta darvazanın qabağında dayandı. Mövlan maşından düşüb darvazanı taybatay açdı. Maşını həyətə saldı. Səsə tövlənin yanında zəncirə bağlanmış it bir neçə ağız hürdükdən sonra səsini kəsdi, deyəsən Mövlanı tanıdı. – Salam, Alabaş. – Mövlan itin başına sığal çəkdi. İt qabaq ayaqlarını qaldırıb Mövlanın qıçlarına söykədi. Quyruğunu bulaya-bulaya Mövlana sürtündü. Atası Səməd kişinin səsi eşidildi. O, bir ayağını çəkə- çəkə onlara tərəf gəldi. – Ay oğul, nə vaxtdır gözümüz qalıb yolda. Axır ki, şeytanın qıçını qırdın. – Hə kişi, doğru deyirsən. Bütün günahlar bu cavan oğlandadır. Tanış ol, mənim dostum, qardaşım Əziz! – Oğlumun dostu da elə mənim öz balamdır. Xoş gəlib, səfa gətirib. Onlar əl verib görüşdülər. Əzizin sıxıldığını hiss edən Səməd kişi dedi: – Oğlum, elə bil öz evindəsən. Biz kəndçi babayıq. Cavanlar qabaqda, Səməd kişi onların arxasınca evə tərəf yönəldilər. Həyətin baş tərəfində yaşıllıqlara bürünmüş birmərtəbəli şüşəbəndli ev göründü. Çöl darvazasından evə Solmaz Muxtarova 124 qədər xırda çay daşları ilə dar yol döşənmişdi. Evin qabağında isə bütün ev boyu daş döşəmə salınmışdı. Sağ tərəfdə su kranı, bir qədər sol tərəfdə evin qabağında uzunsov masa qoyulmuşdu. Qalan hər tərəf baş-başa verən sıx meyvə ağacları ilə əhatə olunmuşdu. Demək olar ki, səma görünmürdü. Yaşıllıqların altında uyuyan bu mənzərə Əziz üçün sanki gözlənilməz oldu. Bu vaxta qədər o, belə bir səfalı həyət görməmişdi. Arabir gedənə-gələnə it hürür, bir də toyuq- cücələrin, quşların səsi eşidilirdi. Şəhərin hisli-paslı havasından sonra əsl cənnət idi. Ən başlıcası isə, maşınların səsi eşidilmirdi. Onlar masanın arxasında oturub şirin-şirin söhbət edir və samovar çayı içirdilər. Arada vaxt tapıb Səməd kişi də onlara qoşulurdu. Həyət-bacanın sükutu pozulmuşdu. Mövlanın anası elə bil, qol-qanad açıb uçurdu. Bir tərəfdə qoyun kəsilib kabab çəkilir, digər tərəfdə samovar pıqqır-pıqqır qaynayırdı. Əziz də kənarda qalmaq istəmirdi. Onlara qoşulub nə isə etmək istəyirdi. Əslində Əziz görəsi iş yox idi. Odur ki o, dönə-dönə bağı o başa, bu başa gəzməkdən doymurdu. Hər bir ağacın altında dayanıb məhəbbətlə ağacdakı meyvələrə baxıb həzz alırdı. Arada Səməd kişi ona sarı yan alıb nə isə deyirdi: – Hə oğlum, bu il meyvə ilidir. Üç ildən bir bol meyvə olur. Kasıb da il boyu oturub gözləyir. Başqa əlimizdən nə gəlir ki?! Əlavə qazanc yerimiz yoxdur. Hər gün Səməd kişi sübh tezdən əlində köhnə vedrə yerə düşən meyvələri yığırdı. Sonra da bütün günü bağda fırlanır, ağaclara qulluq edirdi. Qadınlar isə həyət-bacada, mətbəxdə. Iş qurtarmaq bilmirdi. Ancaq nahar vaxtı ailə bir yerə yığışıb süfrə başında otururdu. Avqustun ortaları olsa da, istilər səngimək bilmirdi. Axşamüstü hava sərinləşir, gecələr isə buz təki hava adamı az Yüklə 5,41 Kb. Dostları ilə paylaş:
|