Ağ göyərçinlər həsrəti
Yüklə 5,41 Kb. Pdf görüntüsü
|
Ağ göyərçinlər həsrəti 107 – Oxunanlar Allah kəlamıdır… Qulaq asmaq savabdır, – deyə söhbət edən qonaqlara işarə ilə bildirmək istəyirdi ki, mollaya olmasa da, Allah kəlamına hörmət etsinlər. Yenə də qulaq asan asırdı, asmayanlar da öz işində idilər. Əziz əsəblərini cilovlaya bilmirdi. Tək qalmaq istə- yirdi… Öz dərdi ilə üz-üzə, göz-gözə qalmaq istəyirdi… Bir qırağa çəkilib uşaq kimi ağlamaq istəyirdi. Dağ boyda dərdin qabağında bu təm-təraq, bu etinasız insanlar ona az qala göz dağı idi. Bir tərəfdən də özünü sakitləşdirməyə çalışırdı. “Əziz, özünü ələ al! Elin adətinə üz çevirmək olmaz.. Təkcə sənin üçün deyil ki. Hamı bu körpüdən keçir. Bu gün isə dərd sənin üçün gəlib. Bunun başqalarına dəxli yoxdur. Bu dərdi sən çəkməlisən. Bəlkə də doğru deyirlər, bu, sənin Sənəmə olan son borcundur. Sənəm?!” Sənəm kəlməsi Əzizi içərsindən yandıra-yandıra ötüb keçdi. Dilini-dodağını da yandırdı. Gözlərindən od çıxdı. Molla duanı oxuyub qurtardı və elan etdi ki, sabah üç verilir. Qadınlar saat on birə, kişilər isə saat beşə dəvət olunur. İmkanı olanlar buyurub gələ bilər. Sonra da işarə ilə bildirdi ki, məclisə çörək gətirilsin. Mollanın işarəsinə bənd imiş kimi cavanlar işə başladı. Süfrə səliqə-səhmanla düzülüb-qoşuldu. – İmam ehsanıdır! Süfrəyə əl uzadın, – deyə molla məclis əhlinə bildirdi və özü çörək kəsib şirin-şirin yeməyə başladı. “Məclis sahibi özü birinci süfrəyə əl uzatmasa, qonaqlar da süfrəyə əl uzatmaz.” Bu səs lap uzaqlardan gəldi. Babasının səsi idi. Nə vaxtsa, o, Əzizin atasına belə demişdi, bu da Əzizin yadında qalmışdı. Əziz özünü toplayıb bir tikə çörək kəsdi. Amma tikə ağzında böyüdü. Nə qədər etdisə, boğazından keçmədi. Qalxıb məclisdən çıxdı. Bir an çadırın qabağında ayaq saxladı. Nə Solmaz Muxtarova 108 etmək istədiyini özü də bilmirdi. Kimsə ona yanaşıb nə isə dedi. Amma Əziz heç nə başa düşmədi: “İndi mən nə edim?!” Bir kənarda dayanıb gəlib-gedəni qarşılayan Zakir Əzizə yaxınlaşdı: – Qardaş, bir şey lazımdır? – Yox, yox… Heç nə lazım deyil, – deyə hövsələsiz cavab verdi. Azca sonra Əziz nə fikirləşdisə, cibindən bir çin pul çıxarıb Zakirə uzatdı. – Al, məclisi yola ver… Hər şey layiqli olsun. Başqa heç nə demədi. Zakir də heç nə soruşmadı. Əziz maşına oturub bağa tərəf üz tutdu. Yolda bir neçə dəfə maşını saxlayıb durdu. “Artıq Sənəm yoxdur… Və bir də heç vaxt olmayacaq…” Yol boyu bir neçə dəfə bu səs onun qulaqlarında cingildədi. Hava sərin idi. Əziz maşını həyətə salıb, qapını arxadan bağladı. Eyvana çıxdı. Eyvanda masanın üstündəki qızıl güllər bir qədər solmuşdu. Otuz doqquz gül idi. Üç gün əvvəl Sənəmin otuz doqquz yaşı olmuşdu. Əvvəlcə restoranda, sonra isə bağda qeyd etmişdilər. Əziz həsrətlə boynu bükülmüş güllərə baxdı. Bir xeyli baxdı… Sonra keçib divanda oturdu və uşaq kimi ağladı. Əzizin bütün bədəni əsirdi. Ona elə gəlirdi ki, onun ömrü boyu tikib-qurduğu dünyası uçub-dağılırdı. O, bir xeyli ağlayıb boşaldı. Bədəni süstləşdi. “Sə- nəm?!” Ona elə gəldi ki, Sənəm bu dünyadan tək özü getməyib. Özü ilə bahəm Əzizin keçmişini, bu gününü, sabahını… Yaxşı hər nəyi varsa – hamısını özü ilə aparıb. Bundan belə Əzizin yaşaması üçün heç nə qalmayıb. Heç nə… Bəs necə olacaq? Bu boş, mənasız dünyada Əziz təkbaşına nə edəcək? Özünə yazığı gəldi. Başını qaldırıb çölə baxdı. Yağış hələ də narın-narın yağmaqda idi. Bu yağış Sənəmin məzarına yağırdı. Bu fikir onu üşütdü. Qalxıb bir neçə Ağ göyərçinlər həsrəti 109 dəfə eyvanda hövsələsiz var-gəl etdi. Bir araq götürüb masanın arxasına keçdi. Əziz on ildən çox idi ki, içmirdi. İçkini birdəfəlik at- mışdı. Çünki Sənəm belə istəmişdi. Demişdi ki, canına zi- yandır. Doğrudan da Əziz içəndə çox əziyyət çəkirdi. “Bağışla məni Sənəm, mən bu gün içməliyəm. Bağışla məni…” Əziz bu sözləri ucadan dedi və araqdan qədəhə doldurub başına çəkmək istədi. Amma əl saxladı. “Axı sən mənə söz vermisən, Əziz!” Əziz bu səsi açıq-aydın eşitdi. “Bağışla, dərd məni vaxtsız yıxıb…” O, qədəhi yerə qoyub ayağa qalxdı. Eyvanın kənarına yaxınlaşıb durdu. Qonşu həyətlərdə yanan işıqların şöləsi süzülə-süzülə ətrafa yayılırdı. Məhəllə uşaqlarının səsi, musiqi səsi bu ağır sükutu yarıb keçərək Əzizin başı üzərində dolanırdı. Əziz işıqları yandırmamışdı. Qaranlığa sığınıb sa- kitləşmək istəyirdi. Çünki heç kəsi, heç nəyi görmək istəmirdi. Artıq onun bu dünyada görmək istədiyi bir şey yox idi. Bir də fikrindən keçirtdi ki, onun işığı yuxarıdan söndürülüb, çətin ki, bir də yana. Əziz boşluqda idi. Onu bu dünyaya bağlayan bütün tellər qırılmışdı. Dünənki bacarıqlı, dözümlü Əziz artıq yox idi. Necə ki Sənəm ona tez-tez deyərdi: – Əziz, sən heç kəsə bənzəmirsən… Heç kəsə bənzəməyən Əziz bir göz qırpımında tarimar oldu. Heç izi-tozu da qalmadı. – Sənəm… Özündən asılı olmadan Əziz astadan Sənəmi çağırdı. Sanki ondan kömək istəyirdi. Amma səsinə səs verən olmadı. Handan-hana həzin bir musiqi səsi az qala Əzizi sil- kələdi. O, bu səsdən qaça bilmədi. Əksinə bədəni uçundu. Akif İslamzadənin səsi idi… Bu səs daha çox bir qəlbin naləsinə Yüklə 5,41 Kb. Dostları ilə paylaş:
|