Ağ göyərçinlər həsrəti
Yüklə 5,41 Kb. Pdf görüntüsü
|
Ağ göyərçinlər həsrəti 101 – Sayad xanım, bir nəfər qəbulunuza gəlmək is- təyir. – Bu gün qəbul günü deyil... – deyə Sayad əsəbi halda bildirdi. – Nə qədər deyirəm, qulaq asmır. – Sabah qəbul günüdür, qoy sabah gəlsin. – Qoca kişidir, başa sala bilmirəm. Deyir ki, bu gün mütləq sizi görməlidir. – Yaxşı-yaxşı başa sal! Hazırda Sayad kiminsə dərdinə qulaq asası hal- da deyildi. Öz dərdi bəs edərdi. Katibə kabinetdən çıxdı. Sayad fikrini dağıtmaq üçün masanın siyirtmə- sində saxladığı şəkilləri götürüb bir-bir baxmağa baş- ladı. Çoxu cavanlıq şəkilləri idi. İnstituta daxil olandan bir neçə gün sonra anası ilə çəkdirdiyi şəkildə nəzərlərini saxladı. Sayad başını anasının çiyninə söykəmişdi. Anası isə Sayadı qucaqlayaraq gülümsəyirdi. Bəxtəvər görünürdülər. “Anacan, heyif sən bu günləri görmədin... Sənə rahat çörək qismət olmadı.” Sayad bu sözləri anasının gözlərinə baxaraq ucadan dedi. Ona elə gəldi ki, anası onu eşidir. Bir xeyli sonra şəkilləri toplayıb yerinə qoydu. Amma özü ağlı-qaralı xatirələrin içində qaldı, oradan çıxa bilmədi. Katibə qız bir neçə yeni sənəd gətirib Sayadın qarşısına qoydu: – Beynəlxalq əlaqələr şöbəsindəndir. Solmaz Muxtarova 102 Sayad sənədlərə ötəri baxdı. Təcili olmadığın- dan kənara qoydu və qəhvə istədi. Düşündü ki, bəlkə başının ağrısına kömək edər, beyni azca açılar. Katibə qəhvəni qoyub çıxanda, qapıda ayaq saxlayıb sıxıla- sıxıla dedi: – Sayad xanım, o qoca hələ də oturub gözləyir... – Nə qoca? – Qəbulunuza gələn qoca. Nə qədər deyirəm, çıxıb getmir. Sayad əsəbi halda öz-özünə deyindi: – Bu insanlar üçün qayda-qanun yoxdur. Hər kəs öz istədiyini etmək istəyir. Sonra nə fikirləşdisə, katibənin arxasınca dedi: – Yaxşı, qoy gəlsin görək nə istəyir. Katibə çıxdı və bu an telefon zəng çaldı. O, dəs- təyi götürüb cavab verdi: – Bəli. – Salam. – Salam Sabiq müəllim, sizsiniz? Bəli, bəli, eşi- dirəm. Necə? Almaniyadan qonaqlar gəlir? Görüş ola- caq? Mütləq gələrəm. Sayad telefonla danışan zaman qapı ehtiyatla açıldı. Kimsə kabinetə daxil oldu və salam verdi. Sayad başı ilə salamı alıb qonağa oturmağa yer göstərdi. Telefonla danışıb qurtardıqdan sonra o, dəstəyi qoyub, başını qaldırmadan xarici qonaqlarla görüşlə bağlı qeydlər edib, hələ də ayaq üstə duran qocaya ikinci dəfə əyləşməyi təklif etdi: Ağ göyərçinlər həsrəti 103 – Buyurun, oturun, – deyərək başını qaldırdı və donub qaldı. Qoca baxışlarını Sayaddan yayındırıb astadan nə isə dedi. Sayad onu eşitmədi. “Odur!” Sayadın üs- tünə elə bil qaynar su tökdülər. Gözlərindən od çıxdı. Qoca oturub yazıq-yazıq ona baxırdı. Sayad özündə qüvvə tapıb dilləndi: – Sizə nə lazımdır? Qoca qırıq-qırıq dedi: – Oğlum xəstədir. Azərbaycanda müalicəsi yox- dur. Qoca əlləri əsə-əsə əlində saxladığı papirosu yandırmağa icazə istədi. – Olar yandırım? – Buyurun. Qoca tələsik papirosu yandırıb bir neçə dəfə ac- gözlüklə tüstünü canına sovurdu. Özünü itirdiyindən nə etdiyini bilməyən Sayad düyməni basıb katibəni çağırdı. – İki stəkan çay gətir. Elə bil qoca bir qədər ürəkləndi. – Müalicəsi Almaniyadadır. Katibə iki stəkan çay gətirdi. Qoca təklif gözlə- mədən çaydan bir qurtum içdi, elə bil ürəyi yanırdı. – Qızım, məni bağışla... “Səni bağışlayım?! Mən səni necə bağışlayım? Axı mən təkcə səni itirmədim. Səninlə bir yerdə insanlara olan inamımı itirdim... Uşaqlığımı itirdim... Solmaz Muxtarova 104 Həyatın dadını-ləzzətini, hər şeyi itirdim... Ən başlıcası isə anamın xoşbəxt gününü görə bilmədim...” Qəhər Sayadı boğdu. – Oğlunuzun sənədlərini hazırlayıb, katibəyə verin, – deyib o, oturacaqdan qalxdı. – Çox sağ ol, qızım, çox sağ ol... Qoca bir neçə dəfə bu sözləri təkrar etdisə də, Sayaddan cavab gəlmədi. Qoca qalxıb qapıya tərəf getdi. Qapıda ayaq saxlayıb arxaya döndü, bir xeyli baxdı. Bilmək olmadı ki, bu anda qoca kimi görürdü?! Onunla üzbəüz da- yanan alim Sayad xanımı, yoxsa çox-çox uzaqlarda qalmış yetim Sayadı?! Ağ göyərçinlər həsrəti 105 KİŞİLƏR Solmaz Muxtarova 106 Y ağış daha da şiddətlənmişdi. Qəbr üstündən qayıdan qohum-əqrəba, dost-tanış çadırın qarşısında sıraya düzüldü. Molla nə isə oxudu. Fatihə verildi. Mərhumun ruhuna salavat çevrildikdən sonra gülab paylandı. Sonra camaat çadıra keçdi. Hər kəs öz yaxınları ilə bir masa başında oturub yerini rahatladı və qaydası üzrə molla “Quran”dan ayələr oxumağa başladı. Əslində mollaya qulaq asan az idi. Hər kəs baş-başa verib söhbət edirdi. Kimisi astadan, kimisi isə ucadan… Bəzilərinin isə fikri uzaqlarda idi, çünki onlara heç nə olmamışdı. Nə olmuşdu – Əzizə olmuşdu… Süfrəyə qulluq edən cavanlar ortalıqda fırfıra kimi fırlanır, süfrəyə lazım olanları gətirib, lazım olmayanları aparırdılar. Onlar cani-dildən öz işlərini görməkdə idilər. Yəqin ki, onlar buna adət etmişdi. Kiminsə vaxtsız, ya da vaxtında bu dünyadan köçməsinin onlara heç bir dəxli yox idi. Əzizin az qala ürəyi partlamaq istəyirdi. Yerində outra bilmirdi. Ona elə gəlirdi ki, yuxu görür… Baş verənlərə inana bilmirdi… Dünən bu vaxt sağ-salamat olan, toya getməyə hazırlaşan Sənəmin indi soyuq torpağın altında olması Əzizin ağlına batmırdı ki, batmırdı. Yağış isə ara vermirdi… Çadırı döyəcləyən yağış səsləri onu lap hövsələdən çıxarırdı. Düşünəndə ki, bu yağış Sənəmim məzarına yağır qəhərdən boğulurdu. Ürəyi parça- parça olurdu. “Dünən bu vaxt bəxtəvər idik… Artıq hər şey bitdi…” Molla öz işində idi. Aramla oxuyurdu. Arada ləzzətlə çaydan bir qurtum içib məclisə göz gəzdirirdi. Yüklə 5,41 Kb. Dostları ilə paylaş:
|