Ağ göyərçinlər həsrəti
Yüklə 5,41 Kb. Pdf görüntüsü
|
Solmaz Muxtarova 114 həyəcanlı səsi onun qulaqlarında cingildədi. Əziz heç nə başa düşmədi. Danışan kim idi? Nə deyirdi? Amma qarışıq səslər içində “Sənəm, Sənəm..” kəlməsi eşidilirdi. Əziz təlaşla bir də soruşdu: – Danışan kimdir? Nə olub?.. – Sənəmi maşın vurub… Bu xəbər ildırım tək Əzizi vurdu. Özü də bilmədi xəstəxanaya necə gəldi. Bir o yadında idi ki, xəstəxananın həyətində aləm bir-birinə dəymişdi. Polis işçiləri, qohumlar, qadınların çığırtısı, Əziz Səmayənin ət ürpəşdirən səsini lap uzaqdan eşitdi. – Bacın ölsün, ay Sənəm!.. O, zorla adamları aralayıb irəli keçdi. Xəstəxananın qapıları bağlı idi. İçəri heç kəsi buraxmırdılar. Dəhlizdə hərə bir tərəfə qaçırdı. Əziz bərk-bərk qapını döydü: – Açın qapını! Handan-hana qapı açıldı. Həkimlər, tibb bacıları Əzizi sakitləşdirməyə çalışırdı. Baş həkim bildirdi ki, xəstənin vəziyyəti ağırdır. Maşın onu vurub bir neçə metr kənara atmışdı. Əzizi saxlamaq mümkün olmadı. O, dəli kimi Sənəm yatan palataya qaçdı. Sənəm tanınası halda deyildi. Bircə gözləri görünürdü. – Sənəm! Sənəm! – deyə Əziz qışqırdı. Deyəsən Sənəm bu səsi eşitdi və tanıdı. Gözlərini azca açıb səs gələn tərəfə baxdı. – Əz…iz… – deyə o çağırdı. Bu, Sənəmin son sözü oldu… – Sənəm!.. Sənəm!.. – deyə Əziz nalə çəkdi. Bu səsi Sənəm eşitmədi. Onun baxışları söndü və gözlərini Əzizdən ayırmadan can verdi. – Sənəm! Mən sənsiz yaşaya bilmərəm. Məni tək qoyma! Ağ göyərçinlər həsrəti 115 Əzizin bağırtısı xəstəxananın divarlarına, qapı-pən- cələrinə dəyib haray qopardı. Kimsə Əzizi kənara çəkdi. – Oğlum, özünü ələ al. Özünü ələ al. – Mən də səninlə öldüm, Sənəm! Mən də səninlə öldüm… Onu zorla çəkib palatadan çıxartdılar. Zülmət bir aləm Əzizi ağuşuna aldı. Yataq otağının qapısı astadan döyüldü. Əziz cavab vermədi. Qapı bir də döyüldü. – Oğlum, Əziz… Səni görmək istəyirlər. Yanına gələn var. Bu, anasının səsi idi. – Mən heç kəsi görmək istəmirəm! – Oğlum, bəlkə?.. – ana sözünün ardını gətirə bilmədi. Əziz könülsüz yataqdan qalxıb geyindi. Onsuz da yuxusu gəlmirdi. Anası qapının arxasında durmuşdu. – Kimdir məni görmək istəyən?.. – hövsələsiz soruşdu. – Üzüqara olmuşlar… Əziz anasının nə demək istədiyini başa düşməyib bir də soruşdu: – Hansı üzüqara olmuşlar?.. – Sürücünün adamları gəlib. Əzizə elə bil od vurdular. Gözlərinin önündə al-əlvan qığılcılmlar yanıb-söndü. Qonaq otağına keçib Həsən kişiyə dedi: – Həsən əmi, mən heç kəsi görmək istəmirəm! Qovun onları getsin!.. – Oğlum, bir qəzadır olub… – Həsən əmi, dedim ki, qovun onları getsin! Mənim onlarla danışılası sözüm yoxdur! Solmaz Muxtarova 116 – Yox. Mən bunu edə bilmərəm, sənə də məsləhət bilmirəm. Bir hadisədir olub. Qapına gəliblər. Bir qulaq as, gör nə deyirlər. Sonra özün bilərsən nə edərsən. – Mən heç kəslə danışmaq istəmirəm. Mənə olan olub, qoy çıxıb getsinlər. – Nə deyirəm ki, özün bilən yaxşıdır, – deyib Həsən kişi qapıdan çıxdı. Evdən azca aralıda dayanan qara volqanın yanındakı adamlara yaxınlaşıb nə dedi, nə demədi onlar maşına oturub getdilər. Sən demə hər kəsi öz dərdi ağladır. Əziz bu vaxta qədər bunu ağlına gətirməmişdi. Bəlkə də bu barədə fikirləşməmişdi. Nə olsun ki, o, çox məclislərə getmişdi. Çoxlarının dərdinə şərik olmuşdu. Axır zamanlar maşın qəzası baş alıb gedirdi. Bəzən bir ailənin neçə üzvü həlak olur. İndi gəl buna döz, görüm necə dözürsən. “İnsanın üzü bərkdir. Hər şeyə dözür, çünki başqa çarəsi yoxdur.” Azca keçmiş Həsən kişi gəldi. Əzizin yanında outrub köks ötürdü. – Oğlum, Əziz, bu qədər özünü üzmə. Yazıqsan. Onsuz da ölənlə heç kəs ölmür. Əziz dinmədi. Sükut xeyli uzandı. – Uşaqdan xəbər çıxmadı, – deyə anası Kövsər arvad nigarançılığını gizlədə bilmədi. – Dekanatlığa teleqram vurmuşam. Bir neçə dəfə də telefonla danışmışam. Deyirlər uşaqları başqa şəhərə təcrübəyə göndəriblər. Oğlu Fərhad Moskvada təhsil alırdı. Bu, Əzizin istəyi idi. Oğlunun başqa şəhərdə təhsil alması Sənəmin ürəyindən olmasa da, Əzizin fikri ilə razılaşdı. Onlar birlikdə Moskvaya getdilər. Fərhad instituta daxil oldu. Münasib yerdə kirayə ev Ağ göyərçinlər həsrəti 117 tutdular. Əziz işləri səhmanlayıb qayıtdı. Sənəm isə Fərhadla Moskvada qaldı. Bir neçə gün gəzib dolandılar. Moskvanın görməli yerlərində oldular. Sonra bir yerdə Bakıya qayıtdılar. Artıq Fərhad üçüncü kursda oxuyurdu. Bu illər ərzində Sənəm tez-tez Moskvaya uçur, oğlu ilə bir yerdə qalıb arxayınlaşırdı. Sonra Bakıya qayıdanda yenə də özünə yer tapa bilmirdi. “Yazıq Sənəm… Elə bil ürəyinə dammışdı.” Həsən kişi neçə gündür beynində dolandırdığı rəvayəti danışmağı lazım bildi: – Əziz, oğlum, bir kişinin üç oğlu olur. İkisi vecsiz, aciz-avara, üçüncüsü isə çox ağıllı, fərasətli olur. İş belə gətirir ki, ağıllı oğulu vaxtsız əcəl yaxalayır. Tək qalan qardaşlar oturub-durub Allah-Təalaya asi düşür. Bu ədalətsiz hökmlə razılaşa bilmirlər ki, bilmirlər. Bir gün nurani bir kişi onlara qonaq gəlir. Bir xeyli söhbət etdikdən sonra qonaq deyir: “Oğlum, əgər filan dağdan mənə bir yaşıl budaq gətirsəniz mən sizə başa salaram ki, niyə Ulu Tanrı belə qərar verib”. Qocanın sözündən heç nə anlamayan qardaşlar bir-birilə məsləhətləşdikdən sonra böyük qardaş yola çıxır. O, gəlib həmin dağa çatır. Qəribə də olsa dağda demək olar ki, yaşıl heç nə görmür – xırda kol-kos, qurumuş ağaclar. Bomboz təpələr. O, çox gəzib dolanır, əliboş qayıtmaq istəmir. Xeyli gəzdikdən sonra təzəcə pöhrələnmiş bir topa yaşıl budaqları görüb sevinir. Yaxınlaşıb görür ki, budaqların dibindən göz yaşı kimi su sızır. Oğlan doyunca sudan içib, əl-üzünü yuyur. Bir qədər dincəldikdən sonra budaqlardan ən şuxunu kəsib yola düzəlir. Uzaqdan oğlanı görən qoca sevincək qalxıb onu qarşılayır. Məhəbbətlə əlindəki budağa baxır. “Oğlum, sağ ol, nə qəşəng budaq seçib gətirmisən!” “Hə, əmi. İstədim sizə layiq olsun.” “Mənə layiq? Axı mən kiməm ki?! Adi bir qocayam.” “Yox, sən xeyirxah insansan. Heç tanımadığın insanların dərdinə qalıb, onlara kömək edirsən.” “Oğlum, bəlkə Yüklə 5,41 Kb. Dostları ilə paylaş:
|