Ağ göyərçinlər həsrəti
Yüklə 5,41 Kb. Pdf görüntüsü
|
Ağ göyərçinlər həsrəti 141 ayaq saxlayıb ağaca söykəndi. Sonra yavaş-yavaş yerə oturdu. O, uşaq kimi ağlamaq istəyirdi... “Fərhad, kişi ağlamaz... ” Bu səs içərisindən gəldi, lap ürəyinin dərinliyindən. Fərhad əməlli- başlı bu səsi eşitdi. Sonra da ona elə gəldi ki, yumşaq bir əl onun başına sığal çəkdi, saçlarını h amarlayıb, gözlərinə dolan yaşı sildi. “Oğlum!..” Fərhad diksindi. Ətrafa göz gəzdirdi, heç kəs yox idi. Ayırd edə bilmədi ki, bu səs haradan gəldi. Yerin altından, yoxsa başının üstündən? “Oğlum!..” Bu səs bir də təkrar eşidildi... Lap uzaqlardan gələn doğma səsdən kövrəldi. Fərhad çoxdandır bu səsi eşitmirdi. O, çoxdandır bu səsdən yetim qalmışdı. Bəs saçlarına sığal çəkən o yumşaq əllər? “İlahi, mən ki, dəli olmamışam... Bu necə ola bilər?!” Bir qədər aralıda maşınlar, piyadalar sağa- sola şütüyürdü. Həyat qaynayırdı, hər kəs bir işin ardınca gedirdi – kimisi piyada, kimisi maşınla. Fərhad isə amansız-gümansız bu ağacın altında tək- tənha oturmuşdu. Gedəsi yeri yox idi. Fərhad əvvəllər özünü güclü hesab edirdi. Hər dəfə dostları arasında mübahisə düşəndə inamla deyirdi: – Bu dünyada insanın bacarmadığı heç nə yoxdur. Bir ölümdən başqa. Təkcə o, bizlik deyil. – Ay Fərhad, sən çox yuxarıdan gedirsən. Görü- nür başın daşdan-daşa dəyməyib. Yoxsa belə danış- mazsan. Elə şeylər var ki, onu nə pulla, nə ağılla, nə adamla, heç bir şeylə həll etmək olmur. Solmaz Muxtarova 142 – Hər şey mübarizə ilə əldə olunur. Kim ki, axıra qədər mübarizə apara bilir, o da həyatda udur. Fərhada uşaqlıqdan atası belə öyrətmişdi. Atası- nın dedikləri də onun beynində həkk olmuşdu. “Bəs necə oldu, ata?.. İndi mən kiminlə mübarizə aparım? Necə mübarizə aparım?” Fərhad yumruqları ilə ağacın gövdəsinə bir neçə zərbə endirdi, sanki bütün günahlar bu ağacda idi. Sonra qalxıb yavaş-yavaş ordan uzaqlaşdı. Əziz dumanlı fikirlər içində idi. Baş aça bilmirdi oğlu niyə gəldi, niyə də dönüb tez getdi?! Axı o, hər dəfə gələndə atasına qulluq edirdi, onun qeydinə qalırdı. Əzizin gözünün önündə hər şey bir- birinə qarışmışdı. Hər tərəfdən üstünə qatı duman gəlirdi. O, əməlli-başlı yıxılmışdı, qalxıb dura bilmirdi. Görəsən bu vaxta kimi onun yaşadığı o gözəl dünya necə oldu? Necə oldu ki, Əziz indi durduğu bir parça yerdə çapalayır, bir tərəfə çıxa bilmir? “Bəs Fərhad?! O, niyə çıxıb getdi? Məni tək qoydu...” Əzizin başı nə qədər dumanlı olsa da, oğlunun bu hərəkəti ona toxundu. “Məgər məni tanımırsan, ata? Öz oğlunu tanımırsan? Daha bəsdir! Səni belə görmək istəmirəm! Səni belə görmək istəmirəm!” Elə belə də dedi. Əziz sərxoş olsa da, bu acıqlı səs, bu sözlər onu kəsib-tökdü. Bundan pis nə ola bilərdi ki? Anbaan bu sözlər ona daha çox təsir etdi. Özü ilə bacara bilmədi, içmək istədi. Ağ göyərçinlər həsrəti 143 Həftədə bir dəfə sürücüsü Vahid onun üçün ba- zarlıq edirdi. Bir yeşik də araq aldırardı. Əziz arağı həyətdəki balaca damda gizlədirdi. İstəmirdi Fərhad görsün. Hər istəyəndə gətirib içirdi. Bu dəfə sürücü də az qala Əzizin üstünə dil açdı: – Əziz əmi, bəlkə arağı bir qədər azaldaq? – Sənə nə deyirlər, onu et! – deyə Əziz sərt ca- vab verdi. Ona elə gəldi ki, hamı ona qarşı çıxıb. Əziz zorla qalxıb həyətə düşdü və dama tərəf yönəldi. Başı fırlanır, gözünün önündə al-əlvan qığıl- cımlar yanıb-sönürdü. O, səntərləyə-səntərləyə gedib araqdan ikisini götürdü və geri döndü. Deyəsən kefi bir az duruldu. Masanın arxasına keçib şüşəni açdı. Dərhal araqdan bir neçə qədəh süzüb içdi. O, bütün baş verənləri unutmaq istəyirdi, yadın- dan silib atmaq istəyirdi. Arağın nəşəsində uymaq, keflənmək, bu dünyanı bir anlıq da olsa, tamam yadından çıxartmaq, hətta oğlunun səsini də eşitmək istəmirdi. Artıq bu işıqlı dünyada onun payı yox idi, heç nəyi yox idi. Onu bütün əzablardan ancaq araq xilas edə bilirdi, başqa heç kəs və heç nə. Şüşənin birini içib qurtardı. Ona elə gəldi ki, araq həmişəki kimi ona təsir etmir. Hələ də Fərhadın səsi onun qulaqlarında idi. Bu səs onu özündən çıxarırdı. O, əlini masaya çırpıb qışqırdı: – Niyə heç kəs məni başa düşmək istəmir? Niyə? Öz doğma balam da üzümə ağ oldu!.. Solmaz Muxtarova 144 Qəribə də olsa, Əziz özünün günahkar olduğunu ağlına belə gətirmirdi. Dostları, yaxınları, hamı ona nəyisə başa salmaq, düşdüyü bu bəladan xilas etmək istəyirdi. “Qardaş, bunun axırı yoxdur... Ağlını başına yığ. Oğlun yazıqdır – sən ona çox əzab verirsən!..” Əziz hər dəfə deyilənlərlə razılaşsa da, düşünür- dü ki, qıraqdan baxana hər şey asan gəlir. Hər kəsin ürəyindəki ürəyindədir. Nə olsun ki, söz verirdi. Nə qədər istəsə də, o, arağın qabağında tab gətirə bilmirdi. O, ikinci şüşəni də açdı. Gözünün önündə hər şey boz, bulanıq bir rəng almışdı. Demək olar ki, özündə-sözündə deyildi. O, bir neçə dəfə yıxıla-dura bağda ağacların altında dolandı. Nə isə etmək istəyirdi. Sərxoş olsa da, qəribə bir hiss onu içərisindən yeyib-tökürdü, rahat ola bilmirdi. Şəhər evinə getməyi qərara aldı. Zəng edib sürücünü çağırdı. Sürücü Əzizi fikrindən daşındırmaq istədisə də, xeyri olmadı. – Mən oğlumu görməliyəm!.. Axşamdan xeyli keçmiş sürücü Əzizi şəhər evinə gətirdi. Qoluna girib yuxarı qaldırdı. Fərhad atasını qapıda görüb özünü itirdi. Əziz zorla ayaq üstündə dururdu. Sürücü sağollaşıb getdi. Atası səntərləyə-səntərləyə kandardan içəri keçdi. “Mən sənin öhdəndən gələ bilmədim! Heç nə edə Yüklə 5,41 Kb. Dostları ilə paylaş:
|