Ağ göyərçinlər həsrəti
Yüklə 5,41 Kb. Pdf görüntüsü
|
Solmaz Muxtarova 138 Zakir isə özü də bilmirdi Əzizə nə desin. Öz dərdi çox idi, ona görə də Əzizi başa düşürdü. Dərd insanı nə günə desən qoyar. “Əziz yaxşı qohumdur, həm də yaxşı insandır. Necə olur-olsun ona kömək etmək lazımdır. İndi onun ən yaralı yeri oğludur. Ancaq bu yolla ona təsir etmək mümkün ola bilər.” – Qardaş, Fərhada yazığın gəlsin. Bir diqqətlə bax gör, oğlun nə günə qalıb. Əziz bütün deyilənlərə qulaq asıb susurdu, bəzən də razılığını bildirib vəd verirdi. Sənəmin vəfatından iki ay sonra dostu Mövlanı Al- maniyaya işləməyə göndərdilər. Onunla tez-tez telefonla, bir də məktubla əlaqə yaradılırdı. Əzizin şəhər evində, iş yerində olmamasından narahat olan Mövlan bir neçə dəfə Fərhaddan nə baş verdiyini öyrənmək istədisə də, Fərhad bir söz deməyib bu sualdan qaçdı. Amma Fərhadın səsindəki kədər, məktublardakı sönük sətirlər nələrinsə baş verdiyindən xəbər verirdi. Mövlan Zakirlə əlaqə saxladı. Nə danışdılarsa, o, Fərhada zəng edib bildirdi ki, tez bir zamanda imkan edib vətənə qayıdacaq. Axırıncı zərbə lap ağır oldu. Deməli, xalası onlar üçün tələ qurubmuş. Əziz isə onun planlarına mane olurdu. Sən bir işə bax, atasının öz zəhməti ilə qazandığı, tikib-qurduğu yurd- yuvasından onu didərgin salmaq istəyi. İnsan nə qədər rəhmsiz olmalıdır ki, belə bir fikrə gəlsin!.. “Oğlum, əgər insan istəsə, özünə bir gün ağlaya bilər. Çox da olmasa, özünə görə gün-güzərana malik ola bilər. Bunun üçün ən başlıcası odur ki, insan bunu istəsin. Bir də öz halal zəhmətinə güvənsin, başqa heç nəyə. Mən şəhərə gələndə yataqxanada qalırdım. Heç kəs bilmirdi ki, mən gündüzlər oxuyuram, axşamlar isə işləyib pul toplayıram ki, təhsilimi bitirib yataqxanadan çıxanda kirayədə yaşamaq üçün imkanım olsun. Gedib bir kimsəyə əl açmayım. Yaşamaq özü Ağ göyərçinlər həsrəti 139 mübarizədir! Bu mübarizəni axıra kimi aparanlar heç vaxt uduzmur, istəyinə nail olur!..” Atası çətin həyat yaşamışdı, tez-tez oğluna bu barədə danışırdı. Deyirdi ki, zəhməti də hədər getməyib. Artıq Əziz on kişinin biri olmuşdu. Fərhadın atasından sonra ən çox güvəndiyi, çətin məqamlarda qapısını açıb sığınmaq istədiyi, dərdlərini bölüşmək istədiyi istəkli xalası Səmayə də onun həyatından belə silindi. O, ölən kimi ölmədi, itən kimi itmədi, qara bir ləkə kimi düşüb Fərhadın yaddaşında qaldı. Hər yadına düşəndə ona əzab verdi. “Xala, sən özün də bilmədən bu oyunu uduzdun. Hər şey bitdi!” Fərhadın düşüncələrində həyat amansız idi. Ona etibar etmək olmazdı. Istənilən vaxtda insanı vurub yıxar, varından yox edərdi. Kimləri isə qaldırardı, haqq-nahaq. Bunun fərqi yox idi. Ən başlıcası odur ki, sən hazırda kimsən, haradasan, nə edirsən? Tale sənin üzünə gülüb, ya yox? Taleyin üzünə gülübsə, sən güclüsən. Belə olanda ətrafındakılar da başına fırlanacaq. Az qala səni müqəddəs biləcəklər. Yox əgər tale səni yıxıbsa, özündən küs. Heç kəs üçün fərqi yoxdur sən nə üçün yıxılmısan. Həqiqət ondadır ki, sən aşağıdasan. Aşağıdasansa, hamı səndən yan keçəcək, halına ağız büzüb səni qınayacaqlar. Heç kəs əlindən tutub səni qaldırmaq istəməyəcək. Bəlkə də insanı həm güclü, şöhrətli-şanlı, həm də zəif, düşkün edən elə həyatın özüdür, həyatın sərt oyunlarıdır. Heç kəs bilmir ki, onu qabaqda nələr gözləyir. Fərhad tez-tez bir suala cavab axtarırdı. İnsanlara bəla gətirən bu şərablar, narkotik maddələr, çox bahalı, ya da dəyər-dəyməzinə satılan ucuz, əldəqayırma içkilər cəmiyyətə lazımdırmı?! Axı bunlarsız həyat daha gözəl olardı. Yaşamaq daha rahat olardı. Bunu dərk etmək üçün alim olmaq lazım deyil. Bəs nə məsələdir? Heç baş açmaq olmur. Solmaz Muxtarova 140 Fərhad bütün gecəni öz-özü ilə danışa-danışa səhəri açdı. Yorğun, yuxusuz, qolu-qanadı sınmış. Nə etmək istədiyini özü də bilmirdi. Boş yerə sağa-sola vurnuxurdu. Axır ki, evdə qərar tuta bilmədi, bağa yollandı. Atası hələ yatmışdı. Masanın üstündə boş araq şüşələri, quru çörək qırıntıları, çirkli qab-qacaq... “Nə qədər belə davam edəcək? Bunun bir sonu olmalıdır ya yox?!” Əsəblərini boğa bilmədi. Bir istədi dərhal dönüb şəhərə qayıtsın, nə bu səhnəni görsün, nə də sərxoş atası ilə üz-üzə gəlsin, onunla dil-dilə gəlsin. “Nə qədər boş yerə danışmaq olar?” Fərhad hiss edirdi ki, bu dərmansız dərdin altında artıq dayana bilmir. O, ürəyinin içindən əriyib gedirdi. Nə adam içinə çıxmağa üzü qalmışdı, nə də taqəti. Bəs nə etsin? Hara getsin? Birdəfəlik atasından əlini üzsünmü? Ağlına gələn bu fikirdən onu vahimə basdı. Özündən asılı olmadan qışqırdı: – Yox! Yox! Bu ola bilməz! Onu atmağa mənim haqqım yoxdur. O, mənim atamdır! Səsə atası ayıldı. Divandan azca qalxıb diqqət etdi, sönük baxışları ilə Fərhadı süzdü. Nələrin baş verdiyini dərhal anlaya bilmədi. Qıraqda heykəl tək dayanan Fərhada baxdı: – Oğlum, sənsən? Atasının bu sualı Fərhadı tamam hövsələdən çıxartdı: – Mənəm ata, mənəm. Məgər məni tanımırsan? Ata, öz doğma oğlunu tanımırsan? Əziz cavab vermədi, yazıq-yazıq oğluna baxdı. Fərhad içərisində tüğyan edən üsyanı boğa bilmədi. – Daha bəsdir! Səni belə görmək istəmirəm! Səni belə görmək istəmirəm! Daha bacarmıram! O, dönüb qaçaraq həyətdən çıxdı. Fərhad elə bil durumunu itirmişdi. Hara gedirdi? Kimdən qaçırdı? Nədən qaçırdı? Amma əməlli-başlı qaçırdı. Bir xeyli həyətdən uzaqlaşdıqdan sonra yol kənarındakı topa ağacların altında Yüklə 5,41 Kb. Dostları ilə paylaş:
|