şırdı və məni tək buraxdı. Amma ara-sıra hər şeyin yolunda
gedib-getmədiyini görmək üçün gəlirdi. Saat ikidə mənə xoş
günlər arzuladı, yazdıqlarımı bəyəndiyini dedi və mən çıx-
dıqdan sonra ofisin qapısını kilidlədi. Bu günlərlə belə da-
vam etdi, cənab Holms. Müdir şənbə günü gələrək həftəlik
dörd sterlinqimi verdi. Ertəsi həftə, ondan sonrakı həftə də
hər şey eyni idi. Cənab Dunkan Ross yavaş-yavaş yalnız sə-
hərlər gəlməyə, bir müddət sonra da heç gəlməməyə başla-
dı. Buna baxmayaraq, otağı bir an da olsun tərk etməyə cə-
sarət
edə bilmədim, çünki nə vaxt gələcəyini bilə bilməzdim,
iş mənim üçün çox yaxşı idi və itirmək istəməzdim. Beləcə
səkkiz həftə işlədim. Çox keçmədən “B” hərfinə başlayaca-
ğıma ümid edirdim. Yazdıqlarımla az qala bir rəfi doldur-
muşdum. Amma sonra birdən bütün iş sona çatdı.
-Sona çatdı?
-Bəli cənab. Həm də bu səhər. Hər zamankı kimi saat
onda getdim amma qapı bağlı və kilidli idi. Üstünə də bir
karton yapışdırılmışdı. Budur, buyurun, özünüz oxuyun.
Normal kağız böyüklüyündə ağ bir karton idi. Üstündə
belə yazılmışdı:
“QIRMIZI SAÇLILAR KLUBU LƏĞV EDİLMİŞDİR.
9 OKTYABR 1890”
Şerlok Holms və mən bu qısa yazını və yazını əlində tu-
tan adamın kədərli üzünü müşahidə etdik.
Lakin məsələnin komik tərəfi o qədər ağırlıq təşkil etdi
ki, dözə bilməyib, qəhqəhələrlə gülməyə başladıq.
-Mən burada komik bir şey görə bilmirəm, - deyə qış-
qırdı müştəri, qırmızısaçlarının diblərinə qədər qızararaq. -
Mənə gülməkdən başqa edə biləcəyiniz bir şey yoxdursa ge-
dim.
Holms onu qalxdığı stula təkrar əyləşdirərək dilləndi:
100