idi. Xırda kredit birliklərinin və borc-əmanət cəmiyyətlərinin cəmləşdikləri yerlər isə
kənd inzibati və ticarət mərkəzləri idi.
Azərbaycan kredit-bank sisteminin yaranması 1874-cü ildən Bakıda başladı.
Bu dövrdə kapitalist inkişaf yoluna qədəm qoymuş Bakıda ucuz kreditə tələbat xüsusilə
kəskin hiss edilməyə başladı. Bakıda, hətta girov qoymaqla belə, ildə 20-25 faizlik
borcu çətinliklə əldə etmək olurdu [173].
1874-cü il fevralın 28-dən Bakıda fəaliyyətə başlayan Bakı kredit
cəmiyyəti ilk bank müəssisəsi olmaqla Şimali Azərbaycanda kapitalist kredit sisteminin
yaranmasının əsasını qoydu. 1874-cü il iyunun 1 -dən Bakıda ikinci bank müəssisəsi -
Dövlət bankının şöbəsi fəaliyyətə başladı [174]. Bundan sonra bir-birinin ardınca
müxtəlif səhmdar kommersiya banklarının şöbələri açılmağa baş-ladı. Belə ki, Bakıda
1881-ci ildə Bakı ictimai şəhər bankı, 1886-cı ildə Tiflis kommersiya bankının şöbəsi,
1890-cı ildə Volqa-Kama kommersiya bankının şöbəsi, 1897-ci ildə Kiyev və yaxud
Cənubi Rus sənaye bankının şöbəsi, 1898-ci ildə Sankt-Peterburq-Azov kommersiya
bankının şöbəsi, Rus ticarət-sənaye bankının şöbəsi, 1899-cu ildə Don torpaq
bankı,1900-cü ildə Bakı şəhər kredit cəmiyyəti, İranm Uçot-borc bankının şöbəsi
təsis edildi [175].
Beləliklə, sənaye böhranının başlanmasına yaxın Bakıda artıq 10-dan çox
bank müəssisəsi və 5 bankir kontoru (A.Q.Ələsgərov, Q.M.Arafelov, P.B.Haşımov,
Q.N.Seydiyev və H.Z.Tağıyevin kontorları) var idi [176].
Kredit-bank müəssisələrinin əməliyyatları Gəncə şəhərinə də yayılırdı.
1896-cı il iyulun 1-dən Azov-Don səhmdar kommersiya bankı Gəncədə öz şöbəsini
açdı.
Kapitalizmin inkişafı ilə əlaqədar Şuşa, Nuxa şəhərlərində kredit
müəssisələri təşkil etmək üçün cəhd göstərilsə də, XX yüzilliyin əvvəllərinədək bu
şəhərlərdə bank müəssisələri açılmamışdı.
1897-ci il iyulun 1-dən Rusiyanın bütün xəzinələrinin üzərinə ən sadə bank
əməliyyatlarını yerinə yetirmək vəzifəsi qoyulduqdan sonra Şimali Azərbaycanın
bank müəssisələri şəbəkəsi daha da inkişaf etdi. Bıı xəzinələrdən bəziləri Şimali
Azərbaycanda da fəaliyyət göstərirdi. Xəzinələr dövlət palatasına tabe idi. 1872-ci il
iyulun 1-dək Cənubi Qafqazda Baş palata – Cənubi Qafqaz Dövlət Palatası vardı
ki, onun da nəzdində 24 xəzinə və məxaric şöbəsi fəaliyyət göstərirdi. 1872-ci ildə
bu palatanın əvəzində iki palata – Tiflis və Bakı dövlət palataları təşkil olundu.
Bakı
palatası
Bakı
və
Yelizavetpol
quberniyalarında,
Dərbənd
qradonaçalnikliyində və Zaqatala dairəsində yerləşən 10 xəzinəyə rəhbərlik edirdi.
Bakı şəhərindəki quberniya xəzinəsi, qəza xəzinələri, Dərbənd və
Temirxanşuradakı məxaric şöbələri Bakı dövlət palatasına hesabat verirdilər. XIX
yüzilliyin sonuna qədər Göyçay, Qazax, Zəngəzur xəzinələri də təşkil olunmuşdu.
1898-ci il mayın 1-dən üçüncü – İrəvan dövlət palatası açıldıqdan sonra
bəzi xəzinələr onun sərəncamına keçdi. İnqilaba qədərki Şimali Azərbaycanda 14
xəzinə fəaliyyət göstərirdi.
1897-ci ildə xəzinələr bank əməliyyatları apararkən onların üzərinə pul
dəyişmiş, dövlət xəzinə biletlərini almaq və satmaq, kuponlar və kapital üzrə, tirajı
çıxmış faizli kağızlar və vaxtı ötmüş dövlət xəzinə biletləri üzrə faizlərin
ödənilməsi, əmanət kassalarının əməliyyatları, dövlət bankları müəssisələrinin
vəzifəsi qoyulmuşdu.
Xəzinələrin bank funksiyalarının genişləndirilməsi onları tədricən bank
tipli müəssisələrə yaxınlaşdırmaqla yanaşı, borc bank əməliyyatlarının, xüsusilə
şərti və cari hesabların tətbiqindən sonra, ümumi inkişafına yardım etdi və
həmçinin hər hansıp kredit müəssisəsindən məhrum olan ucqar yerlərdə müxtəlif
maliyyə əlaqələrini xeyli yüngülləşdirdi. Belə yerlər isə Şimali Azərbaycanda az
deyildi. Lakin daha fəal kredit əməliyyatları, o cümlədən veksellərin hesaba
alınması və mala görə borc verilməsi, faizli kağızlar digər dəyərlər xəzinələrə şamil
edilmədi.
1849-cu ildə Tiflis şəhərində açılmış, borc vermək hüququ olan Cənubi
Qafqaz ictimai himayə bankının, 1874-cü ildə təsis edilmiş Tiflis zadəgan
bankının, 1890-cı ildən Tiflis şəhərində fəaliyyətə başlayan Dövlət zadəgan
bankının Cənubi Qafqaz şöbəsinin və 1899-cu ildən Bakı şəhərində öz
nümayəndəsi olan Don səhmdar torpaq bankının əməliyyatları da Azərbaycan
ərazisində yayılırdı [177].
Azərbaycanda dövlət və səhmdar kommersiya bankları qısa müddətli
kreditlər verirdi. Nəhəng kapital anbarlarına çevrilən və onu yerdən toplayan
banklar borclar bir qayda olaraq iri kapitalistlərə verirdilər [178].
Veksel uçotundan sonra bankların ikinci fəal əməliyyatları həm bilavasitə
mallara, həm də malların nəqliyyat sənədlərinə görə borc verməkdən ibarət idi.
Banklar neftə, onun məhsullarına, düyüyə, pambığa, meyvə qurusuna və s. görə
borc verirdilər. Kreditin bu forması getdikcə daha çox inkişaf edir və neft sənayesi
ilə az bağlı olan bankların fəaliyyətinin əsas formasına çevrilirdi.
Dövlət və səhmdar torpaq bankları şəhər və mülklərinin girov qoyulması
müqabilində uzunmüddətli borc verirdi. Girov müqabilində verilən borclardan
ancaq imtiyazlı silklər – xan nəslindən olanlar, bəylər, ağalar, kənd və şəhər
burjuaziyasının nümayəndələri istifadə edə bilərdilər. Şimali Azərbaycanın
zəhmətkeş kəndliləri torpaq banklarından borc almaq hüququndan məhrum
edilmişdilər.
Mülkləri girov qoyaraq borc almaq XIX yüzilliyin 90-cı illərinin
başlanğıcından xeyli genişləndi. Azərbaycan torpaq sahiblərinə borc ən çox Tiflis
zadəgan bankı tərəfindən verilirdi. 1898-ci ilə banklar Azərbaycandan ümumi
sahəsi 16 min desyatin olan 17 mülk girov götürmüş və 304 min manat borc
vermişdilər.
Kredit
müəssisələri
şəbəkəsi
genişləndikcə,
bank
kapitalı
təmərküzləşdikcə onun sənayenin müxtəlif sahələrinə, nəqliyyata, ticarətə,
əkinçiliyə və torpaq sahibliyinə müdaxiləsi də güclənirdi. Kapitalist kreditlərinin