Biz özgənin yaratdığı dünyada yaşayırıq
Yüklə 360,3 Kb. Pdf görüntüsü
|
130 Sənə duyduğum istəyin qaynağını bilmirəm. Bir onu bilirəm ki, sənlə söhbətə gələndə elə bil yuyunub gəlirəm, namazdan əvvəl dəstəmaz alanlar kimi. İçimin kiri, pası da təmizlənir. Sənin qabağında ürəyim qat-qat açılır, görünməyən bir künc-bucağı qalmır. Bilirsən, bəzən adam istəmədiyi, xoşlamadığı işlə məşğul olur. Amma əsl faciə odu ki, sən istəmədiyin, xoşlamadığın ömrü yaşayırsan. Bakıda sürətlə uğur qazandım. Çox bağlı qapıları açmağıma xanımımın ailəsi kömək elədi. Onunla tələbə vaxtı tanış oldum. Çox tez ünsiyyət qurduq, sonra bu, sevgiyə çevrildi. Sosial statusumuz çox fərqliydi. Onun babası məşhur inqilabçılardan olub. Atası respublikada o yüksək vəzifə yox idi işləməsin. Bir sözlə, ali təbəqənin adamlarıydılar. Onun qohum-əqrəbasıyla mə- nimki tutmurdu. Hamısından zəhləm gedirdi. Mənə yad idilər. Heç birinə fikir vermirdim. Məni yalnız onun sevgisi maraqlandırırdı. O, təkid etməsəydi, dirəniş göstərməsəydi, evliliyimiz də baş tutmayacaqdı. Sonra illər keçdikcə onların iradəsi altında yaşadığımı anladım. Evliliyimizin ilk illəri təlatümlü dövrə düşdü. Doxsanıncı illərin əvvəllərində baş verənlər böyük dəyişiklərdən, umudlardan xəbər verirdi. Dəyişiklik oldu – həyatımızın altı üstünə çevrildi. Sonunda doğulduğum şəhər, böyüdüyüm dağ- dərə, umudunda olduğum azadlığı da itirdim. 131 Müstəqillikdən sonra kommunist zümrəsi canharay dönüb demokrat oldu, yenidən ölkəyə yiyələndi. Tək ölkənin yox, elə bizim də taleyimizə sahib çıxdı. Qohumlarımın simasında bu eybəcərlikləri hər gün görməyə məhkum edildim. Gördüklərim içimi didib-dağıdır, məni zərrə-zərrə kiçildir, əridirdi. Adamın ən dəhşətli halı özünü sınmış, alçaldılmış, çarəsiz duyduğu halıdı... *** Bu gecə gözüm elə hey Səni gəzdi. Gəlmədin ki, gəlmədin. Axtara-axtara qaldım, Səni tapmaq istədim, amma harda axtarım, bilmədim! “Görünmədin bir kimsəyə, Çətin mən də tapım səni. Qanadım yox uçum göyə, Göy üzündə tapım səni. Bir buludun üstündəmi, Göyə qalxan tüstüdəmi, Məsciddəmi, kilsədəmi, Hansı dində tapım səni? Mən bu Allahsız ölkədə Azmışam yolu bəlkə də. Hansı dalanda, döngədə, 132 Hansı tində tapım səni? Kim bilir, necəsən, necə!? Kim bilir, bəlkə bu gecə Sən idin qapımdan keçən, Tanımadı qapım səni” 7 Qaçma məndən, xahiş edirəm! Salam, mənim uşaq kimi küsəyən əzizim. Canım mənim, niyə səndən küsüm ki? Ara-sıra məni danışdırmaq üçünmü deyim, ya qıcıqlan- dırmaqdan ötrümü, düzünü desəm, bilmirəm, amma istənilən halda məndən cavab almaq üçün sərt sözlər göndərmisən mənə. Bunu sənin xasiyyətin bilmişəm. Lakin son iki mesajında artıq ultimatum verib məni açıq davaya çağı- rırsan. Sevdiklərimlə dava etmirəm, bu zəif yerimi bilib üstümə əlisilahlı gəlirsən! Sənə olan münasibətim günbəgün dəyişir, daha da dərinləşir. Amma bəzən səbirsiz, dözülməz olursan... Qəlbinə fikir ver, yad duyğular girməsin. Məni axtarmaq lazım deyil, mən yalnız bir yerdəyəm. İssıl-Kul sularında Ayın əksi düşən səhnədəyəm, sən qurduğun 7 Müəllif Ramiz Rövşəndir. 133 səhnədə. Gəlinlik gərdəyində aşiqini gözləyən məşuq kimi gözüm qapıdadır... Yazmadığıma, demədiyimə baxma! Hərdən elə fikirləşirəm ki, Allahım yaşatdığı acıların əvəzi kimi göndərib səni mənə. Məni fikir xaosundan, acı duyğuların burulğanından qurtar- maq üçün gəlmisən. Amma birdən də məndən imdad diləyən birinə oxşadıram səni. Məndən ha! Saman çöpündən! Həyatımın mənası iki doğmam haqda yaz- mışdım sənə. Bacım, ərim haqda. Həyatımı mənasız bir insan ömrünə də elə onlar çevirdilər. Təsadüfən yataqda tutdum onları. Sən demə xeyli müddət imiş görüşdükləri. Üzümə gülə-gülə mənə xəyanət elədilər. Ən doğma iki adamı bir gündə itirmək, özü də xəyanətə görə itirmək çox ağır zərbə oldu mənə. Yaşadığım şok məni elə bir quyuya saldı ki, çıxılması mümkünsüzdü. Depres- siyam uzun sürdü. Xəstə yatdım aylar uzunu. Sonra eşitdim ki, İstanbula köçüblər... Niyə danı- şıram bunları sənə, özüm də bilmirəm! Amma sənə də deməyib, kimə deyəcəyəm ki... Özün də bilmirsən nə qədər doğma adama çevrilmisən... Elə hiss edirdim ki, həyat bu qıza sərt silləsini çəkib. Ürəyimə dammışdı. ...Gənclik illərimizdə ağıllı, oxumuş, eyni zamanda həyatın acısını dadmış qızların bir obrazı vardı: dərin düşüncəli 134 baxış, bir qədər hüznlü çöhrə, asta yeriş, uzun qara palto və ən əsası, şəvə kimi qara saçlardan aydın seçilən ağ tellər. Çoxları bunu dəb kimi qəbul eləyirdi, birinə yaraşsa da, o birinə yaraşmırdı. Bu obraza şeirlər də yazılırdı. Elə bil belə qadın tipi bizə Baltik ölkələrindən gəlmişdi. Mənə elə gəlirdi ki, bu qadın obrazını Raymond Paulsla Alla Puqaçova öz mahnılarıyla birgə yaradıblar. Bilmirəm! Səndə bu obrazın cizgilərini görürəm. Amma Sən kədərli görünmək istəyən yox, onu yaşayan, keçirdiyi acıları bütün varlığı ilə gizlətməyə çalışan qadınlardansan. Kədər insan qəlbini görən teleskopdu, hüceyrələri görən mikroskop kimi. Mən Səndən gözümü yayındırmıram. Gözlərin- dən axan acı sellər qəfil oldu deyə gözlərim onun qəbuluna hazır deyildi bəlkə də. Günəşin şüa selinə baxa bilməyən gözlər də belədi. Bu qədər kədərlə gözün günəş parlaqlığını belə saxlaması möcüzədi. Sənin gözlərin günəşin təzəcə doğulan çağıdı, bala günəşdi sanki. Sənin mahiyyətin bu fotolardan baxan bir cüt günəşdədi, məni sehrinə bürüyən, üstümü örtən baxışlarındadı. Sənə Sənin acı günlərində rast gəldim, başa düşmədimsə, bunu laqeydlik bilmə! Başqalarının acısı uzaq, soyuq olur, sönmüş ulduzlar kimi uzaq və soyuq. Sənə yaxın gəlib uzağı yaxın eləmək, soyuğu isitmək istəyirəm. Hər şeydən uzaqlaş- dığın bir vaxtda tanımadığın, çatda təsadüfən Yüklə 360,3 Kb. Dostları ilə paylaş:
|