Camal Zeynaloğlu
Yüklə 1,18 Mb.
|
90
Qonşu tikəsi (hekayə)
B iz ailədə səkkiz uşaqdıq; üç qardaş, beş bacı. Atam halal adamdı. Halallığına görə də , kənd camaatı arasında hörməti vardı. Atam bizi ancaq zəhmətilə qazandığı çörəyi yedizdirərdi. O, bizə də həmişə süfrə başında halal çörək yeməyi tövsiyə edərdi. Kənd arasında uşaqlarla dalaşanda, böyüklər araya girib, bizi sakitləşdirən zaman deyirdilər: “İslam kişinin oğlu heç zaman nalayiq iş tutmaz, çünki o, halal kişinin oğludur.” Buna görə də biz atamızla həmişə fəxr edir, onunla qürur duyurduq. Atam ev ustası idi. Kəndimizdəki əksər evləri o, tikmişdi. Hər bir evi tikib qurtardıqdan sonra, ev sahibinə zəhmətini halal edər, əvəzində o da zəhmətinin haqqının halal edilməsini ev sahibindən rica edərdi. Onlar da gülərək səmimi qəlbdən: “Bu nə sözdür, usta? Ən böyük zəhməti sən çəkirsən bizim üçün. Bizləri ev-eşik sahibi edirsən, yuvasız insanlara yuva qurursan, onlara sevinc, fərəh bəxş edirsən. Bundan da savab iş nə ola bilər ki dünyada?! Haqqımız sənə ana südü kimi halal olsun, İslam kişi! Allah səni bu el-obadan əksik eləməsin! İnşallah!” Atam həqiqətən də işinin əsl sənətkarı idi. Sənətkarın ən əsas xüsusiyyəti ilk öncə onun gördüyü işin səliqəli olmasıdır. Atam da bütün işlərini səliqə ilə görməyi sevərdi. O, həmişə deyərdi ki, usta işini qurtarıb gedir. Amma onun gördüyü iş daim adamların gözünün önündə olur. Ustanın gördüyü işlərə yüzlərlə, minlərlə göz baxır, onları nəzərdən keçirir. Kiçicik buraxılmış bir səhv belə adamların nəzərindən yayınmır. Ona görə də atam həmişə çalışardı ki, gördüyü işlərdə cüzi də olsa, yanlışlığa yol verməsin, ondan sonra kimsə ağzını köndələn qoyub arxasınca danışmasın. Bəzi ev sahibləri atamın 91
gördüyü işləri bəyəndiklərinə görə, ona əlavə də pul vermək istəyirdilər. Amma atam bunları heç vaxt qəbul etməzdi. Imkanı olmayanlara da həmişə güzəştə gedərdi. Bəzən elə də olurdu ki, atam evi tikib başa gətirəndən sonra, ev sahibi hazırda pulunun olmadığını deyib, borcunu bir neçə aya verəcəyini vəd edərdi. Atam buna da razı olurdu. O, zəhmət haqqına görə kimsəni heç vaxt sıxışdırmazdı. Ona görə də ,
tikdiyi evlərin həm daş hörgüsünü götürər, həm də üstünü bağlardı. Pula ehtiyacı olanlar həmişə borca atamın üstünə gələrdilər. Atam olan yerdən qapımızdan kimsəni əliboş qaytarmazdı. Bir dəfə əri rəhmətə getmiş, himayəsində üç azyaşlı uşağı qalmış Hənifə xala borc pul üçün atamın yanına gələrək utana- utana: - Usta, düzü, üzüm gəlmir sizə söyləməyə, çünki sizin də bir çətən külfətiniz var. Kiçik oğlum, Fərid xəstədir, ona həkimin yazdığı dərmanları almaq üçün mənə otuz manat pul lazımdır. Üzüm sizdən başqa kimsəyə gəlmədi - dedi. - Bu nə sözdür, Hənifə bacı, biz sizə də əl tutmayandan sonra, bəs kimə kömək edəsiyik ki? Əksinə, mən sizin qarşınızda utanıram ki,
çoxdandır uşaqların necə dolandıqlarından xəbərsizəm. İş-güc başımı elə qatıbdır ki, bəzən özümküləri belə unuduram. Hənifə bacı, al bu əlli manatı. Bundan sonra nə
ehtiyacın olanda başqasının qapısın a getməyin, birbaş bura gəlin! Qapım hər zaman üzünüzə açıqdır. - Usta, Allah köməyiniz olsun! Allah qazancınıza bərəkət versin! Bu pulu bir həftəyə qaytaracağam, - deyə Hənifə xalanın gözlərində sevinc və ümid qığılcımları parladı. - Hənifə bacı, siz nə deyirsiniz?! Mən bu pulu sizə borc olaraq vermədim ki! Siz heç narahat olmayın. Mən bundan sonra sizə imkan daxilində kömək edəcəyəm. - Atam təbəssümlə Hənifə xalanı yola saldı. 92
- Usta, sizə necə təşəkkür edəcəyimi bilmirəm. Allah sizi övladlarınızın üstündən, ailənizin başından ə sk ik etməsin! Allah-təala nə muradınız varsa, versin! İnşallah! - Hənifə xala atama dua edə-edə həyətdən çıxdı. Atam bizə həm də onu dönə-dönə tapşırmışdı ki, heç bir vaxt başqa yerdə, hətta qonşuda belə çörək yeməyək. Kimsənin qarşısında heç bir zaman üzükölgəli olmayaq. Dörd- beş yaşında olduğumuzdan bu sözün fərqinə o qədər də varmırdıq. Bu yaşdakı uşaqlar bir-birləri ilə oynayır, birimiz digər yoldaşımızın həyətinə, evinə gedər, gizlənpaç oynayar, acanda isə fərq etməz, ya mənim anam, ya da yoldaşımın anası yeməyə bizə çörək verərdilər. Biz də ayaqüstü yeməyimizi yeyib, yenidən oyunumuza davam edərdik. Atam evdə bir qayda da qoymuşdu. Yemək vaxtı hamı birlikdə süfrə başında olmalı idi. Atam süfrəyə oturmamış, kimsə çörək yeməyə cürət etməzdi, buna həm də anam imkan verməzdi. Bir dəfə mən qonşumuz Arazla onlarda gizlənpaç oynayırdıq. Günorta vaxtı idi. Bu vaxt Arazın anası Səriyyə xala əlində iki dürmək gətirib hərəmizə birini verərək: - Ac olarsınız, yeyin, sonra yenə də oynayarsınız - dedi. Arazla mən Səriyyə xalanın bizə verdiyi dürümləri yedikdən sonra, oynumuza davam etdik. Bir də eşitdim ki, anam məni günorta yeməyinə çağırır. Mən tez evimizə qaçdım. Məndən başqa hamı süfrə başında idi. Atam da yerini tutmuşdu. Mən əllərimi yuyub, süfrə başında əyləşdim. Amma iştahım olmadığından əlimi yeməyə yavaş-yavaş, könülsüz uzadırdım. Çünki ac deyildim, Səriyyə xalanın verdiyi dürüm məni yamanca tutmuşdu. Mənim zəif yediyimi görən atam ucadan üstümə qışqırdı: - Rəsul, bu necə yeməkdir? Səhərdən fikrim səndədir, sanki sən yeməyi deyil, yemək səni yeyir. - Ata, iştahım yoxdur, ona görə belə yeyirəm - dedim.
Yüklə 1,18 Mb. Dostları ilə paylaş:
|