www.vivo-book.com
625
Əzizim, Tanya.
Sənin məktublarını və fotoĢəkilini aldım. ġükran
Günündən sonra öz evimdə tək-tənha oturmuĢam. Dünən
çox içdiyimdən, bu gün baĢım çatlayır. FotoĢəkilini çox
bəyəndim. Yenə Ģəkillərin varmı?
Sən heç Selinin yazdıqlarını oxumusanmı? “Gecənin
Sonuna Səyahət” kitabını nəzərdə tuturdum. Bu kitabdan
sonra, o ağlını itirdi və axmağın biri oldu – öz redaktorları
oxucuları haqqında durmadan Ģikayətlənməyə baĢladı.
Adamın ona həqiqətən yazığı gəlir. Ağlını tamamilə itirdi.
Məncə, o əla həkim idi, bəlkə də deyildi. Bəlkə də onun
ürəyi bu iĢə yatmırdı. Bəlkə də öz pasientlərini öldürməklə
məĢğuldu. Bax bundan əla bir roman alınardı. Əksər
həkimlər bunu edirlər. Onlar sənə bir dənə həb verib yenidən
küçəyə yollayırlar. Onlar öz təhsillərini sərf etdikləri pulu
nədənsə çıxarmalıdırlar. Ona görə də öz qəbul otaqlarını
xəstələrlə doldurur və onları bir-bir qəbul edib göndərirlər.
Onlar adamı tərəzidə çəkir, qan təzyiqini yoxlayır, sonra da
bir həb verib küçəyə yollayırlar. Amma bütün bunlardan
sonra xəstə özünü daha da pis hiss etməyə baĢlayır. DiĢ
www.vivo-book.com
626
cərrahı xəstənin əlində olan bütün pullarını ala bilər. Amma
diĢ cərrahları heç olmasa adamın diĢlərinə nəsə edirlər.
Bütün bunlara baxmayaraq, mən hələ də yazıram və
belə görünür ki, öz mənzil kirayəmi hələlik ödəmək
iqtidarındayam. Sənin yazdığın məktublar mənə çox maraqlı
gəlir. Sənin o trusiksiz Ģəklini bəs kim çəkib? ġübhə
etmirəm ki, həmin Ģəxs sənin yaxın dostundur. Reks?
Görürsənmi, mən artıq qısqanmağa baĢlayıram! Bu yaxĢı
əlamətdir, düz demirəmmi? Gəl bunu hələlik, sadəcə, maraq
adlandıraq. Ya da rəğbət.
Tez-tez öz poçt qutuma baxacağam. BaĢqa fotoĢəkillər
də olacaqmı?
Sənin, hə, hə,
Henri.
Qapı açıldı və kandarda Ayris göründü. Mən vərəqi
yazı makinasından çıxardım və onun üzünü aĢağı çevirərək
masanın ütünə qoydum.
– Oh, Henri! Mən fahiĢə tuflilərini aldım!
– Əla! Əla!
www.vivo-book.com
627
– Ġndi onları sənin üçün geyinəyəcəyəm! Onları
bəyənəcəyindən əminəm!
– Əzizim, tez geyin!
Ayris yataq otağına keçdi. Tanyaya yazdığım məktubu
götürüb baĢqa vərəqlərin arasına soxdum.
Ayris geri qayıtdı. Ayaqqabıların rəngi al qırmızı idi və
çox hündür dabanları vardı. O, bütün zamanların ən
möhtəĢəm fahiĢələrindən birisi kimi görünürdü. Tuflilərin
arxa hissəsi yox idi və onun ayaqları Ģəffaf materialın
altından görünürdü. Ayris otaqda var-gəl elədi. Onun çox
təhrikedici bədəni və, əlbəttə ki, götü vardı. Üstəlik həmin
ayaqqabılarla otaqda ora-bura gəziĢməklə, Ayris bu təhrikin
dozasını göylərə qaldırırdı. Bu mənzərə insanın ağlını
baĢından ala bilərdi. Ayris birdən ayaq saxladı və baĢını
döndərib çiyninin üstündən mənə baxaraq gülümsədi.
Amma nə möhtəĢəm sürtükdü bu! Onun bədənində mənim
indiyə qədər gördüyümdən daha çox omba, daha çox göt və
daha çox baldır vardı. Cəld sıçrayaraq yerimdən qalxdım və
özümüz üçün iki qədəh içki süzdüm. Ayris də gəlib oturdu
və bir ayağını o birisinin üstünə aĢıraraq onu yuxarı dartdı.
www.vivo-book.com
628
O, otağın o biri baĢındakı kresloda mənimlə üzbəüz
oturmuĢdu. Həyatımda inanılmaz möcüzələr baĢ verməyə
davam edirdi. Bunun səbəbini özüm də baĢa düĢə bilmirdim.
Sikim daĢ kimi bərkimiĢdi, Ģalvarımın qabağına
dirənərək sərçə ürəyi kimi döyünürdü.
– KiĢilərin xoĢuna ən çox nə gəldiyini bilirsən, – mən
Ayrisə dedim.
Ġçkilərimizi bitirdik. Sonra onun əlindən tutub yataq
otağına apardım. Onu itələyib çarpayıya yıxdım. Donunun
ətəyini yuxarı qardırdım və trusiyindən yapıĢdım. Bu çox
çətin iĢ imiĢ. Trusiyi ayaqqabısına iliĢdi, kabluka keçmiĢdi,
nəhayət ki, onu çıxara bildim. Ayrisin donu hələ də onun
budlarını örtürdü. Onun sağrılarından tutub qaldırdım və
donun ətəklərini onun arxasından kürəyinə tərəf yuxarı
itələdim. O artıq islanmıĢdı. Bunu barmaqlarımla yoxladım.
Ayris, demək olar ki, həmiĢə islaq, həmiĢə hazır olurdu.
Onunla olmaq tam bir sevinc idi. Onun qıçlarında qırmızı
gül ilə bəzədilmiĢ mavi dizbağılı uzun boğazlı neylon
corablar vardı. Onları düz onun nəmiĢliyinə soxdum. Onun
qıçları yuxarı, hava qalxmıĢdı və mən ona nəvaziĢ
www.vivo-book.com
629
göstərərkən, onun ayaqlarındakı fahiĢə tuflilərini görürdüm,
ayaqqabıların qırmızı dabanları qınından çıxarılmıĢ xəncər
kimi görünürdü. Deyəsən, Ayris daha bir köhnə dəbli at
sikiĢinə hazır idi. Məhəbbət gitara çalanlar, katoliklər və
Ģahmatçılar üçündü. Amma bu sürtük, ayağındakı qırmızı
tuflilər və uzun corabları ilə məndən alacağı Ģeyi tamamilə
haqq edirdi. Onu ikiyə cırmağa çalıĢırdım, onu ikiyə
ayırmaq üçün əlimdən gələni edirdim. Pərdələrin arxasından
zəif süzülən günəĢin mülayim iĢığında bu qəribə yarım-
hindistanlı üzə tamaĢa edirdim. Bu lap qətlə bənzəyirdi. O
mənim hakimiyyətim altında idi. Əlimdən canını qurtara
bilməzdi. Onu cırır və nərildiyirdim, üzünə Ģillələr
Ģappıldadırdım və az qala, onun iki yerə ayırmıĢdım.
Bütün bunlardan sonra hələ də üzündə təbəssümlə
yerindən qalxaraq vanna otağına getmək iqtidarında olması
məni çox təəccübləndirdi. Demək olar ki, xoĢbəxt
görünürdü. Tufliləri ayağından çıxaraq çarpayının yanına
düĢmüĢdü. Sikim, əvvəlki kimi, bərk idi. Yerdən tuflinin bir
tayını götürdüm və Ģeyimi ona sürtüĢdürdüm. Bu əla hiss
Dostları ilə paylaş: |