Dilmurod quronov a d a b iy o t s h u n o s L ik k a k ir ish oliy va o ‘rta maxsus ta'lim vazirligi
Yüklə 3,09 Mb. Pdf görüntüsü
|
| san ’at
amaliy san ’at foydalilik moddiy ehtiyoj badiiy san ’at ma ’naviy-ruhiy ehtiyoj estetik faoliyat sintezlashuv 1 . Estetik faoliyat tushunchasiga izoh bering. Estetik faoliyat va badiiy ijod tushunchalarining o‘zaro munosabati qanday? 2. Amaliy va badiiy san’atlaming mushtarak va farqli tomonlarini tushuntiring. Xususan, amaliy faoliyat okzi yo‘naltirilgan predmetni o bzgartirishi aytildi. Shu jihatdan qarab, haykaltaroshlikning badiiy san’at turi ekanini asoslab bering. 3. Badiiy san’at turlarini umumlashtiruvchi va farqlovchi jihatlar qaysilar? 4. Badiiy adabiyotning o‘ziga xosligini boshqa san’at turlari, masalan, musiqa va rangtasvir bilan qiyoslab tushuntirib bering. 5. Badiiy adabiyotni kino san’ati bilan qiyoslang, okxshash va farqli tomonlarini ko^rsating. Kino asari tomosha qilinadi, adabiy asar o kqiladi. Badiiy asami ikki xil yo‘sinda qabul qilishning farqli tomonlari nimada? Insonning ma’naviy-ruhiy yuksalishiga bulardan qaysisi kuchliroq ta ’sir ko‘rsatishi mumkin? Nima uchun? Adabiyotlar: 1. Fitrat. Adabiyot qoidalari. —Т., 1995. 2. Forobiy Abu Nasr. Fozil odamlar shahri.—Т., 1993. 3 Xudoyberdiyev E. Adabiyotshunoslikka kirish. —T.,1995. 4. Toshmuhamedova L. Qodiriy teatr va kino san’ati haqida//Okzbek tili va adabiyoti.—2001.—№6.—B. 56-59. 5. Ортева-и-Гассет. Дегуманизация искусства.—М.: Радуга, 1991. 6. Тен И. Философия искусства.—М., 1996. 7. Потебня А. Эстетика и поэтика.—М.,1976. 8. Ворев Ю.Б. Эстетика -М ., 1988. 9. Минералов Ю.И. Теория художественной словесности —М., 1999. BADIIY OBRAZ YA OBRAZLILIK Obrazli tafakkur (obrazlilik) san’atning spetsifik xususiyati sifatida. Badiiy obraz tushunchasi. Badiiy obraz xususiyatlari. Inson obrazi va uni yaratish vositalari. Badiiy obraz turlari. San’atning obraz vositasida fikrlashi uning spetsifik, ya’ni tur sifatida belgilovchi xususiyatidir. San’atkor badiiy obraz vositasida dunyoni anglaydi, o‘zi anglagan mohiyatni va o ‘zining anglanayotgan narsaga hissiy munosabatini ifodalaydi. Shu m a’noda obraz adabiyot va san’atning fikrlash shakli, usuli sanaladi; obrazlar vositasida fikrlagani uchun ham adabiyot va san’atga xos fikrlash tarzi «obrazli tafakkur» deb yuritiladi. Obrazli tafakkur bilan tushunchalar vositasidagi tafakkur tarzining farqi nimada? Bundagi farqni yorqinroq tasavvur etish uchun fan va badiiy adabiyotni qiyoslab ko'rish mumkin. Misol uchun, bir xil masala yuzasidan fikr yuritayotgan olim va shoirni olib ko'raylik. A.Oripovning «Avol» she’ri hammangizga tanish, unda ikkinchi jahon urushida eridan yosh beva qolgan, umrini farzandiga bag'ishlagani holda sadoqat bilan yashagan ayol haqida so'z boradi. Shoir ko'z oldimizda konkret ayolni, uning foje taqdirini gavdalantirish orqali um um an urush haqida, uning oqibatlari haqida, og'ir damlarda sinaluvchi insoniy hislar haqida mushohada yuritadi. X o'p, xuddi shu she’rdagi masala xususida, masalan, tarixchi olim qanday fikr yuritadi: «Ikkinchi ja h o n urushi janggohlariga ...-, ...-yillarda tug'ilgan yigitlar to 'la safarbar etildi. Urush harakatlarida sho'ro hukum ati insonni tejash yo'lidan bormadi, janggohlarda ... nafar jangchi halok bo'ldi. Buning natijasida urushdan so'ng jamiyatda erkak va ayollar nisbatida nomutanosiblik yuzaga keldi, demografik vaziyat tanglashdi. Ko'plab ayollar yolg'iz umrguzaronlik qilishga mahkum bo'ldi. Jamiyatda «yolg'iz ayol» toifasi yuzaga keldi». Ko'rib turganimizdek, olim shoirdan tamomila farqli yo'ldan boradi, uni umumlashtirilgan faktlargina qiziqtiradi. Olim konkret inson taqdiri haqida emas, undan o'zin i chetlashtirgan (abstraktlashgan) holda um um lashm alar, tushunchalar asosida fikr yuritadi. M a’lum b o id ik i, mohiyat e ’tibori bilan shoir va olimni o'ylantirayotgan m uam m o bitta. Biroq shoir bitta konkret ayol ta q d irin i badiiy tasvirlash (o b razin i y a ra tish ) orqali um um lashm aga boradi, baski, obraz uning uchun fikrlash shakli, usuli bo'lib qoladi. Ya’ni olim ko'plab faktlarni (konkret hodisalar, insonlar va h.k.) o'rganib, ularning umumiy xususiyatlari asosida ilmiy xulosalar, um um lashm alar chiqarsa, sa n ’atkor konkret faktni individual tasvirlash orqali um um lashm aga intiladi. «Obraz» termini rus tilidan olingan bo'lib, o'zbekcha taijimada «aks» degan m a’noni anglatadi. Masalan, kishining oynadagi aksiga nisbatan ham «obraz» deb aytiladi. Biroq, bilasizki, so'zning lug'aviy m a’nosi bilan istilohiy ma’nosi farqlanadi: lug'aviy m a’no bilan istilohiy m a’no orasida tutash nuqtalar bo'lsa-da, mutaxassis istiloh ostida konkret m a’noni tushunmog'i lozim bo'ladi. Shunga ko'ra, biz «obraz» deganda adabiyot va san’atning tafakkur shakli bo'lmish badiiy obrazni nazarda tutamiz. Badiiy obraz borliqning (undagi narsa, hodisa va h.k.) badiiy asardagi aksi. Biroq badiiy obraz o 'sh a borliqning oddiygina aksi emas, yo'q, u borliqning san ’atkor ko'zi bilan ko'rilgan va ideal asosida ijodiy qayta ishlangan aksidir. Bu aksda borliqning ko'plab tanish izlarini topasiz, biroq bu endi biz bilgan borliqning ayni o'zi emas, balki tam om an yangi mavjudlik — badiiy borliqdir. Fikrimizni oydinlashtirish uchun m usaw ir ijodiga murojaat qilaylik. M usawir yaratgan peyzaj — tabiat manzarasi tasviri bilan «natura» — asarga asos bo'lgan real manzara orasida juda katta tashqi o 'x sh a sh lik n i to p ish im iz va h a tto , «xuddi o 'z i -уа», deya hayratlanishimiz mumkin. Ehtimol, kim uchundir bu nav hayrat m usaw ir ijodiga berilgan yuksak baho bo‘lib ko'rinar, aslida esa bu xil baho san’atni tushunmasligimizdan dalolat, xolos. Ya’ni biz m usaw ir ayricha bo‘rttirgan bo‘yoqlami, uning kechinmalariga «hamohang» ranglar jilosini, bizning nazarim izda ahamiyatsiz ko‘ringani uchun e ’tibor bermaganmiz, biroq muallif nazarida muhim bo‘lgani uchun bo ‘rttiribroq berilgan chizgini, naturada bo isa-d a, asarda aksini topm agan yoki boim asa-da, asarda aks ettirilgan jajji detalni, ... ilg‘ay olmagan bo‘lib chiqamiz. Boshqacha aytsak, obrazdagi obyektiv ibtidoni ko‘rganimiz holda, undagi subyektiv ibtidoni — asarga singdirib yuborilgan muallifni, muallif qalbini ko‘ra olmadik. Modomiki badiiy obrazda faqat obyektiv ibtidonigina ko‘rar ekanmiz, demak, asami ko'rmagan — badiiyat hodisasidan chetda qolgan bo‘lib chiqamiz. Zero, badiiyat ijod va resepsiya (o‘qish, tomosha qilish, tinglash) jarayonlaridagina mavjuddir. Bundan ko‘rinadiki, haqiqatda badiiy obrazning materiali real voqelikgina emas, ijodkor shaxsiyati hamdir. Shu vajdan ham bir xil mavzuni qalamga olgan ikki yozuvchi, bitta narsaning suratini chizgan ikki rassom tomonidan yaratilgan obrazlar bir xil bo'lmaydi, bo'lolmaydi. Badiiy obrazning xususiyatlari haqida so'z ketganda, birinchi galda, uning individuallashtirilgan umumlashma sifatida namoyon bo'lishi xususida to'xtalish zarur. M a’lumki, voqelikdagi har bir narsa-hodisada turga xos umumiy xususiyatlar bilan birga uning o'zigagina xos xususiyatlar mujassamdir. Yuqorida, obrazli va abstrakt tafakkur haqida fikr yuritganimizda, bunga qisqacha to'xtalib o'tdik. G ap shundaki, abstrakt tafakkur n arsa-hodisaning um um iy xususiyatlariga, obrazli tafakkur esa individual xususiyatlariga tayangan holda fikrlaydi. Deylik, fan umuman odam haqida (masalan, biolog um um an odamning fiziologik xususiyatlari haqida) so'z yuritishi mumkin, biroq san’at hech vaqt um um an odam obrazini yarata olmaydi. Shu ma’noda konkretlilik — badiiy obrazning muhim spetsifik xususiyatlaridan biri sanaladi. Shu o'rinda yana A.Oripovning «Ayol» she’riga qaytsak. Hech shubhasiz, she’rdagi ayol obrazi o'zida katta badiiy umumlashmani tashiydi va shu bilan birga u o ‘quvchi ko‘z o ‘ngida konkret bir inson sifatida gavdalanadi. San’atkor umumlashmaga obrazning individual xususiyatlarini bo‘rttirish orqali erishadi. Masalan, A.Qahhoming « 0 ‘g‘ri» hikoyasida Qobil boboning amin huzuriga kelganini eslang. Yozuvchi amin haqida: «og‘zini ochm asdan qattiq kekirdi, keyin baqbaqasini osiltirib kuldi», «chinchalog‘ini ikkinchi bo'g'inigacha bumiga tiqib kuldi» qabilidagi individual belgilarni bo‘rttiradi. Ayni shu individual belgilarning bo‘rttirilishi hisobiga adib katta badiiy umumlashmaga erishadi: zamona amaldorlariga xos boMgan qo'l ostidagi fuqaroning taqdiriga befarqlikni ko'rsatadi. Ya’ni amin obrazi ko'z oldimizda individual xususiyatlariga ega b o 'lg an konkret inson sifatida gavdalanadi, ayni shu individuallashtirish hisobiga obraz umumlashmalilik kasb etadi. Ko'rinadiki, shu tariqa badiiy obrazda bir paytning o'zida bir-biriga ^id ikki jihat (individuallik va umumiylik) uyg'un tajassumini topadi. Badiiy obraz o'zida aql va hisni uyg'un birlashtiradiki, shu bois uni ratsional va emotsional birlik sifatida tushuniladi. Badiiy obrazdagi ratsional jihat shuki, uning yordamida ijodkor o'zini qiynagan muammolami badiiy idrok etadi. Masalan, Cho'lponni Turkistonning tarixiy taraqqiyoti masalalari, yurtining ertasi haqidagi o'ylar tashvishlantirgan. O'zini qiynagan m uam m olam i C ho'lpon «Kecha va kunduz» romanidagi qator obrazlar vositasida badiiy tadqiq etadi, asardagi obrazlar tizimi vositasida o'zining badiiy fikri (tugal bir qarash, tizim holidagi xulosa — konsepsiya)ni shakllantiradi va ayni shu obrazlar orqali o'zi anglagan haqiqatni badiiy fikr (konsepsiya) tarzida ifoda etadi. Ayni paytda, asarda yaratilgan obrazlarda adibning hissiy munosabati ham o 'z aksini topgan. Ijodkom ing hissiy munosabati badiiy konsepsiyani shakllantirishda, asar mazmunining o'quvchiga yetkazilishida muhim ahamiyat kasb etadi. Zero, obrazlar tizimidagi har bir konkret obrazning hissiy tonalligi turlicha bo'lib, bu narsa birinchi galda muallifning ijodiy niyati bilan bog'liq bo'ladi. Masalan, «Kecha va kunduz» romanining boshlanishidayoq Cho'lpon Zebiga bir turli, Razzoq so'figa yana bir turli, Akbaraliga esa boshqa bir turli munosabatda bo'ladi. Voqealar rivojlanib borgani sari muallifning ularga hissiy munosabatida ham m a’lum o'zgarishlar kuzatiladi. Aytaylik, adibning asar boshlanishidagi Zebiga nisbatan shaydolik to'la mehri susayib boradi (adib xarakter mohiyatini xolis idrok etib boradi), Razzoq so'figa yoki Akbaraliga nisbatan mazaxli nafrat qisman achinishga aylanib boradi (adib ulaming taqdiridagi fojelikni kashf etadi). Ya’ni adibning o'zi xarakter mohiyatiga kirgani sari qahramonlariga nisbatan hissiy munosabatida o'zgarish yuzaga keladi. Hissiy munosabatdagi o'zgarish o'qish jarayonida kitobxonga ham o'tadi va ayni shu narsa uning asar mazmunini adib istaganidek tushunishiga asos bo'lib xizmat qiladi. Ko'rinadiki, badiiy obrazdagi ratsional va em otsional jih a tla rn in g uyg'unligi asar badiiy konsepsiyasini shakllantirilishida ham, ifodalanishida ham birdek muhim ahamiyatga ega ekan. Badiiy obrazning muhim xususiyatlaridan yana biri uning metaforikligi sanaladi. Bu o'rinda «metaforiklik»ni keng m a’noda tushunish, uni «o'xshashlik»ning o'zi bilangina bog'lab qo'ymaslik lozim. Ya’ni «metaforiklik» deganda badiiy obrazning bir narsa mohiyatini boshqa bir narsa orqali ochishga intilishi, san’atga xos fikrlash yo'sini tushuniladi. Chinakam san’atkor nigohi mohiyatga qaratilgan bo'lib, u voqelikdagi narsa-hodisalaming barchamizga ko'rinib turgan tashqi o'xshashligi emas, bizning nigohimizdan yashirin ichki o'xshashligiga tayangan holda fikrlaydi. San’atkor biz uchun kutilmagan ichki o'xshashlikni inkishof etadiki, natijada o'sha biz bilgan narsa-hodisa ko'z oldimizda butkul yangicha bir tarzda suratlanadi, o'zining bizga noayon qirralarini namoyon etadi. Masalan, m usaw ir ijodi haqida, rangtasvir san’atining o'ziga xosligi haqida hammamiz ham m a’lum bir tasawurga egamiz. Shoir (X.Davron) esa bu haqda yozadi: «M usawir bo'lm oq ersang Tilingni sug'urib ol Va yaradan to'kilgan qon rangiga quloq sol». Albatta, rangtasvirda ranglar «gapirishi» hammamizga m a’lum, biroq ayni shu fikrning «gapirayotgan qon rangi» obrazi orqali berilishi — kashfiyot, metaforik fikrlash natijasi va xuddi shu narsa bizni hayratga soladi, shuurimizda muqim o ‘rinlashadi. Mohiyatga qaragan san’atkor qobig‘iga o ‘ralib yashayotgan odam bilan sassiq ko‘lmakdagi tilla baliqcha yoxud o ‘zida cheksiz kuch qudrat sezgani holda maqsaddan mosuvo yashayotgan odam bilan bemaqsad uchib yurgan burgut orasida (A.Oripov), turg‘unlikning biqiq muhitida yashayotgan ziyoli bilan bir izdan beto‘xtov yurayotgan tramvay (A.A’zam) yoxud qatag‘on sharoitida ijod qilayotgan shoir bilan vahshiy qoyalar orasida quyoshga oppoq gul uzatgancha nafis chayqalayotgan na’matak (Oybek) orasida o ‘xshashliklar topadi, birining mohiyatini ikkinchisi orqali ochib beradi. Keltirilgan misollardan ko‘rinadiki, obrazli tafakkurda yuksak darajadagi assotsiativlik kuzatiladi. M a’lumki, assotsiativlik umuman inson tafakkuriga xos narsa. Zero, tashqi olam ta ’sirida ongimizda biror narsaning aksi paydo boMishi hamono u bilan bogMiq assotsiasiyalar ham uyg‘onadi. Masalan, «qish» deyilishi bilan xayolimizda assosiativ tarzda «qor», «sovuq», «po‘stin», «chana» kabi u bilan bogMiq tushunchalar uyg‘o n ad i. O brazli tafak k u rn i yuksak d arajad a asso tsiativ deyishimizning sababi shundaki, reallikda ko‘rilgan bir narsa san’atkor xayolida butunlay boshqa bir narsani, u bilan mutlaqo aloqasi boMmagan narsani uyg'otishi mumkin. Shu bois ham san’atkor yuqoridagicha o ‘xshashliklami topadi va uni badiiy obrazda aks etiradiki, natijada o‘sha obraz ham yuksak darajadagi assotsiativlik kasb etadi. Badiiy obraz bir m a’noli boMolmaydi, ko‘p m a’nolilik uning tabiatiga xos yana bir muhim xususiyatdir. Badiiy obrazning ko‘p m a’noliligi, avvalo, uning assotsiativligi bilan bogMiq holda izohlanadi. Buni, ayniqsa, assotsiativlik darajasi yuqori boMgan ramziy obrazlar misolida yaqqol ko‘rishimiz mumkin. Masalan, Oybekning mashhur «N a’matak» she’rini olaylik. Undagi tabiat manzarasini obraz deb olsak, tabiiyki, uning birinchi ma’nosi tabiat manzarasining o ‘zi. Holbuki, shoir o ‘z vaqtida shu manzarada assotsiativ ravishda istibdod tuzumi sharoitidagi ijodkor taqdirini ko‘rgan va shu m a’noni obrazda ifodalagan. Ayni paytda, mazkur obrazning m a’no ko‘lami shulaming o ‘zi bilangina cheklanmaydi: o ‘quvchi o‘z hayotiy tajribasi, she’mi o ‘qish paytidagi ruhiy holati bilan bog‘liq ravishda bu obrazda tamomila boshqa mazm unni, o ‘z mazmunini ham topishi mumkin bo‘ladi. Aytish kerakki, ko‘p m a’nolilik nafaqat ramziy, balki tom m a’nodagi realistik obrazlarga ham xosdir. Faqat bunda endi ko‘p ma’nolilikning yuzaga kelish mexanizmi o ‘zgacharoq. G ap shundaki, sa n ’atkor badiiy obraz orqali ifodalam oqchi b o ‘lgan fikrni oxirigacha tugal aytmaydi (ya’ni, kitobxon og‘ziga chaynab solib q o ‘ymaydi), obrazning ayrim chizgilarini punktirlar (uzuq-uzuq ch iziq lar) bilan to rtad i. Y a’ni s a n ’atk o r o b razd a m a ’lum im koniyatlar yaratadi-da, ularni ro ‘yobga chiqarishni o ‘quvchiga q o ld irad i. Bu xil im k o n iy atlar, ayniqsa, «obyektiv tasvir» yo‘sinidan borilgan, yozuvchi xolis kuzatuvchi mavqeida turgan asarlarda kuchli namoyon bo‘ladi. Garchi asarda tasvirlangan narsa bitta b o ‘lsa-da, o ‘quvchilarning ijodiy tasavvur im koniyatlari, dunyoqarashi farqliligidan konkret obraz ularning ongida turlicha akslanadi, turli xulosalarga olib keladi. Shu bois ham o ‘quvchilar tasaw urida minglab Otabegu Kumushlar, Qobil boboyu Saidalar, Zebiyu M iiyoqublai yabliaydi. Badiiy obrazga xos ayni shu xususiyat tufayli ham asarni turli davrlarda turlicha uqish, uning zamiridan yangi-yangi m a’nolam i ochish imkoni yaratiladiki, ayni shu xususiyat chinakam san ’at asarini boqiylikka daxldor etadi. Adabiyotshunoslikda «badiiy obraz» atamasi ham keng, ham tor m a’nolarda ishlatiladi. Keng m a’noda «badiiy obraz» deganda, borliqning san’atkor ko‘zi bilan ko‘rilgan va ijodiy qayta ishlangan har qanday aksi (jonivorlar, narsa-buyumlar, hodisalar, tabiat obrazlari) nazarda tutilsa, tor m a’noda badiiy asardagi inson obrazi tushuniladi. Borliqni badiiy idrok etishni maqsad qilgan badiiy adabiyotning asosida inson obrazi turadi, chunki borliqning o ‘zida inson shu xil mavqe egallaydi. Shunday ekan, borliqni badiiy idrok etishni maqsad qilgan badiiy adabiyotning bu yo‘ldagi asosiy vositasi inson obrazi bo‘lishi tabiiy hamdir. Mazkur fikrni obrazlar tizimidagi darajalanish yaqqol ko'zga tashlanadigan katta epik asarlar misolida tushunish va tushuntirish qulayroq. Bu xil asarlarda boshqa (narsa- buyumlar, jonivorlar, hodisalar va sh.k.) obrazlarning bari inson obrazini yorqinroq tasvirlashga, chuqurroq ochib berishga xizmat qiladi. To'g'ri, ayrim asarlar borki, ularda inson obrazi yaratilgan emas: masallar, hayvonlar haqidagi ertaklar yoki asarlar, peyzaj lirikasi va b. Biroq ularda ham yo majoziy ravishda inson, inson hayoti haqida so'z boradi(masallar, hayvonlar haqida ertaklar), yo inson qalbi tasvirlanadi (peyzaj lirikasi). Badiiy adabiyotda inson obrazini to'laqonli yaratish, uni o'quvchi ko'z oldida konkret jonlantirish uchun xizmat qiladigan qator vositalar mavjud. Bularga muallif xarakteristikasi, portret, badiiy psixologizm, personaj nutqi kabi badiiy unsurlar kiradi. Obrazga bevosita yozuvchining o'zi tom onidan berilgan ta ’rif «muallif xarakteristikasi» deb yuritiladi. Muallif xarakteristikasida obrazning fe’l-atvoriga xos asosiy xususiyatlar bayon qilinadi. Odatda, muallif xarakteristikasi asarning boshlanish qismlarida yoxud konkret obraz asarga kirib kelgan o'rinlarda beriladi. Muallif xarakteristikasi o'quvchida personaj haqida yaxlit tasavvur hosil qilib, uning keyingi xatti- harakatlarini, gap-so'zlarini anglashida m uhim ahamiyat kasb etadi. Personajning so'z bilan chizilgan tashqi qiyofasi - portret ham inson obrazini yaratishda m uhim vosita sanaladi. Portret, avvalo, personajning o'quvchi ko'z oldida konkret inson sifatida gavdalanishiga ko'maklashadi. Ikkinchi tomondan, badiiy asarda portret xarakterologik belgilarga ega bo'ladi. Y a’ni yozuvchi personaj siyratiga xos xususiyatlami suratida aks ettirishga intiladi. Yozuvchi personaj qiyofasini ancha mufassal chizishi (A.Qodiriy yaratgan Kumush, Ra’no portretlari) yoki uning qiyofasiga xos ayrim detallami berish bilan kifoyalanishi ham mumkin. Chunki portret — vosita, demak, uning qanday bo'lishi ko'proq muallif niyati, yozuvchining o'ziga xos tasvir uslubi, personajning asarda tutgan mavqei kabilar bilan bog'liqdir. Masalan, Cho'lpon sevimli qahramoni Zebining qiyofasini chizmagan. Adib ko'proq personajning siyratini chizadi, uning xatti- harakatlarini jonli tasvirlaydi, gap-so'zlaridagi jonli ohangni ifodalashga intiladi, xullas, har bir o'quvchining o 'z Zebisini tasavvur etib olishiga imkon yaratadi. Natijada, qahramon qiyofasini chizmaslikning o'zi o'ziga xos badiiy usulga aylanadiki, uning yordamida adib o'quvchini qahramoniga «yaqinlashtiradi». Ko'ramizki, qahramon qiyofasining qanday va qay darajada chizilishi belgili emas, bu o'rinda portretning(yoki portret detallarining) inson obrazini to'laqonli yaratish va o'quvchining tasavvur eta olishi uchun yetarli bo'lishi asosiy mezondir. Badiiy asarda to'laqonli inson obrazini yaratishdagi muhim unsurlardan biri badiiy psixologizm sanaladi. Badiiy psixologizm deyilganda, personaj ruhiyatining ochib berilishi, uning xatti- h arak atlari, g a p -so 'z la rin in g psixologik jih a td a n asoslanishi tushuniladi va u mazkur vazifalami amalga oshirishga xizmat qiluvchi qator usul, vositalami o'z ichiga oladi. Yozuvchi personaj ruhiyatini bevosita yoki bilvosita tasvirlab berishi mumkin. Personaj o'y- kechinmalari, his-tiiyg'ularining «ichki monolog», «ong oqimi» tarzida yoki muallif tilidan (o'ziniki bo'lmagan avtor gapi) bayon qilinishi psixologik tasviming bevosita shakli hisoblanadi. Asarda personaj ruhiyatining uning xatti-harakatlari, gap-so'zlari, yuz-ko'z ifodalari (mimikasi), undagi fiziologik o'zgarishlami ko'rsatish orqali ochib berilishi bilvosita psixologik tasvirdir. Ruhiy tasviming bu ikki ko'rinishi bir-birini to'ldiradi, shu bois ham muayyan personaj ruhiyatini tasvirlashda yozuvchi bularning har ikkisidan ham o 'm i bilan unumli foydalanadi. Shuningdek, personaj ruhiyatini ochishda yozuvchi tabiat tasviridan yoki boshqa biror narsa obrazidan foydalanishi mumkin bo'ladi. Masalan, «O'tgan kunlar» romanida A.Qodiriy Kumushning turmushga berilish xabarini eshitgan Otabek ruhiyatini «Xo‘ja M a’oz» qabriston tasviri orqali tasvirlasa, uning Kumush hijronida yashagan paytlardagi ruhiy holatini «Navo» kuyining sharhida umumlashtirib ifodalaydi. Adabiy asarda xarakter ruhiyatini ochish, um um an, inson obrazini yaratishning m uhim vositalaridan yana biri personaj nutqidir. Zamonaviy nasrda dialog salmogMning ortishi bilan birga personaj nutqining obraz yaratishdagi mavqei ham kuchaydi. M ohir yozuvchi personaj nutqini individuallashtirish orqali uning shaxsiyati, dunyoqarashi, muayyan hayotiy holatdagi ruhiyati haqida o ‘quvchiga ko‘p narsalarni yetkaza oladi. Aytish kerakki, dialoglarda personaj nutqi muallifning qisqa, lo‘nda sharhlari bilan ta ’m inlanadi. Yuqorida aytganimiz personajning yuz-ko‘z ifodasi, mimikasi, undagi fiziologik o'zgarishlar haqida m a’lum ot beruvchi detallar dialogda juda katta aham iyat kasb etadi. U lar personaj nutqini «eshitish» va uning x atti-h arak atin i «ko‘rib turish» im konini — sahnaviylik effektini yaratadi, ya’ni inson obrazining to ia q o n li, jonli chiqishini ta ’minlaydi. Adabiyotshunoslikda inson obrazi bilan bog‘liq holda badiiy obrazning yana bir muhim xususiyati — uning o ‘z xarakter mantiqidan kelib chiqqan holda harakatlanishiga alohida diqqat qilinadi. Ehtimol, sizning ham duch kelganingiz bordir: ba’zan kitobxonlar asami muhokama qilarkan «falon qahramon oMmaganda yaxshi boMardi» yoki «falon bilan piston qahramon bir-biriga yetishsa yaxshi boMardi» qabilida fikr yuritishadi, hatto shu xil istaklarni bildirib mualliflarga xat yozganlari ham bor. Bu — badiiyatni, ijod jarayonini yuzaki, j o ‘n tushunish natijasi. G ap shundaki, badiiy obraz yozuvchining quli emas, u o'zining xarakter mantiqiga muvofiq harakat qiladi. Albatta, asar personajlari xarakteriga xos asosiy xususiyatlar (parametrlari)ni awal boshda yozuvchining o ‘zi belgilaydi. Keyin, asar voqealari rivoji davom ida toMa shakllangan va mustahkamlangan xarakter endi muallif diktatini qabul qilmaydi, o ‘z boshicha harakatlanadi. Adabiyot tarixida buni tasdiqlaydigan ko'plab misollar bor. Aytaylik, Kumushning o'lim i sahnasini yozib bo'lgach, A.Qodiriy kuyib yig'laganligini eslaydilar. Agar ixtiyor adibning o'zidagina bo'lganida, Kumushni chin dildan suygan A.Qodiriy asariga boshqacha yechim topmasmidi?! Yoki «Kecha va kunduz»ning boshlanishidayoq Razzoq so'figa nisbatan nafratini yashirmagan C ho'lpon suyukli qahramoni Zebi fojiasining asosiy sababchisini boshqacharoq harakatlantirmasmidi?! Ehtimol, ijod jarayonida har ikki ulug' adibimiz dilida shu xil istak kechgan bo'lishi mumkin, biroq ulaming ikkisi ham xarakter mantiqiga, badiiy haqiqatga zid bormaydilar. Va shu bois ham ular yaratgan betakror obrazlar adabiyotimizning nodir namunalari bo'lib qoldi. Adabiyotshunoslikda badiiy obrazlar tasnifi masalasida turlichalik mavjud bo'lib, hali bu masalada tugal to'xtamga kelinmagan. Shunday bo'lsa-da, adabiy asarlardagi obrazlarni keng qamragan holda ulami turli jihatlardan guruhlovchi M.Epshteynning tasnifiga ko'p jihatdan qo'shilish mumkin. Mazkur tasnifga ko'ra badiiy obrazlar quyidagi jihatlardan tasnif etiladi: 1) predmetlilik darajasiga ko'ra; 2) badiiy umumlashtirish darajasiga ko'ra; 3) ifoda va tasvir qatlamlari munosabatiga ko'ra. O brazning predm etlilik darajasi deyilganda, o 'sh a obraz tasvirlayotgan narsaning ko'lami nazarda tutiladi. Bu jihatdan badiiy reallik to'rtta sathdan tarkib topadi: 1) detal obrazlar; 2) voqea- hodisalar obrazi; 3) xarakter va sharoit; 4) dunyo va taqdir obrazi (badiiy reallik). Detal obrazlar (tafsilotlar, narsa-buyumlar, portret, peyzaj) o'zlarining statik holatdaligi bilan farqlanadi. Detal obrazlardan badiiy reallikning ikkinchi qatlami — ichki yoki tashqi harakatdan tarkib topuvchi voqea-hodisalar obrazi o'sib chiqadi. Uchinchi qatlamni shu harakat ortida turib uni yurgizib turgan «xarakter va sharoit» tashkil qiladi. Xarakter va sharoit oldingilarini birlashtirgan holda «dunyo va taqdir» obrazini yuzaga keltiradi. Ayon bo'ldiki, badiiy reallik go'yo g'ishtchalar singari butunni tashkil qilishga xizmat qiluvchi unsurlardan tashkil topadi va bu unsurlar o ‘zaro predmetlilik darajasi, tasvir ko'lami jihatidan farqlanadi. Umumlashtirish darajasiga ko'ra ham badiiy obrazning qator ko'rinishlari — individual obraz, xarakter, tipik obraz kabilar ajratiladi. Biroq, aytish kerakki, ularning orasidagi farq doim ham yaqqol ko'zga tashlanavermaydi, ya’ni bu xil bo'linishda muayyan darajada shartlilik saqlanib qoladi. Individual obraz deyilganda o'zigagina xos bo'lgan fe’l-atvori, gap-so'zlari, betakror xarakter xususiyatlari bilan namoyon bo'luvchi obrazlar tushuniladi (m as.,»0'tm ishdan ertaklar»dagi Babar, «Mening o'g'rigina bolam» hikoyasidagi Roqiya bibi). Xarakter deganda esa muayyan davr va muhit kishilariga xos eng muhim, xarakterli umumiy xususiyatlar bilan alohida shaxsga xos individual xususiyatlarni o'zida uyg'un mujassam etgan obraz nazarda tutiladi. Tipik obraz deyilganda, muayyan ijtimoiy-tarixiy sharoit, davr va muhitga xos muhim xarakterli xususiyatlarni o'zida namoyon etgan obraz nazarda tutiladi. Umumlashtirish darajasiga ko'ra yana badiiy obrazning motiv, topos, arxetip deb yuritiluvchi ko'rinishlari ham ajratiladi. Yuqorida ko'rib o'tganimiz individual, xarakter va tipik obrazlar bir asar doirasi bilan cheklansa, keyingi uchalasi adabiy-madaniy a n ’anaga ko'ra muayyan turg'un shaklga aylanib, asardan asarga ko'chib yurish xususiyatiga ega. Motiv (motiv obraz) shakliy va mazmuniy jihatlardan muayyan turg'unlik kasb etgan, bir yoki bir necha ijodkoming asarlarida qaytarilib turishi bilan ularning ijodiy intilishlarini namoyon etib turuvchi obrazdir. Masalan, Cho'lpon ijodi uchun «yo'l» obrazi motiv sanalishi mumkin. Ayni shu obraz uning ham she’riy, ham nasriy asarlarida tez-tez takrorlanadi. Yoki C ho'lpon ijodiga xos bo'lgan «yulduz», «yo'lchi» motivlari 20-30-yillar she’riyatida, xususan, A.Fitrat, Oybek va U.Nosir asarlarida ham uchraydi. Topos motivga nisbatan kengroq tushuncha bo'lib, u umuman milliy madaniyatda, katta bir adabiy davr mobaynida takrorlanuvchi obraz sanaladi. Shu jih atd an , o ‘zbek m um toz sh e’riyatidagi payg‘ambarlar obrazlari, gul va bulbul, sham va parvona kabi qator takrorlanuvchi obrazlar topos sanalishi mumkin. Yüklə 3,09 Mb. Dostları ilə paylaş:
|